Po męsku. Obyczaje silnej płci - 1. Mężczyzna na co dzień - Peter Post (biblioteka .TXT) 📖

Byliśmy nowi w Orlando. Mój przyjaciel Paul prowadził wypożyczony samochód, w którym jechaliśmy my, nasze żony i kije do golfa. Było około 20.00, a Paul koniecznie chciał zawieźć nas do restauracji, gdzie, jak słyszał, podają wyśmienite steki. Jego żona zaproponowała, aby spytał się o drogę, ale on odpowiedział, używając tych „słynnych” słów, których każdy mężczyzna użył przynajmniej raz w życiu: „Nie martw się kochanie, wiem, jak tam dojechać”.

Używanie klaksonu na randce

Jedna z sytuacji, w której używanie klaksonu jest wyjątkowo nie na miejscu, to moment, kiedy przyjeżdżamy po kobietę, z którą jesteśmy umówieni na randkę. Pamiętaj – żadnego trąbienia. Wysiądź z samochodu, podejdź do drzwi frontowych i zapukaj. Żadna kobieta nie będzie pod wrażeniem (ani jej to nie schlebi), jeśli przywołasz ją dźwiękiem klaksonu.

Kilka razy skręciliśmy, kilka razy zawróciliśmy i w końcu znaleźliśmy się o kilka mil dalej, jadąc w złym kierunku. Na szczęście „doskonała” orientacja Paula w terenie kazała zawrócić nam jeszcze raz czy dwa, aż spostrzegliśmy drogowskaz. Restauracja znajdowała się po lewej stronie, na samym szczycie stromego wzgórza. Udało się. Podróż zajęła nam dwa razy tyle czasu, ile powinna była trwać, ale przynajmniej nasz przyjaciel miał satysfakcję, że ani razu nie spojrzeliśmy na mapę, ani nie pytaliśmy o drogę. A przy okazji – stek był naprawdę pyszny.

Tego wieczoru mieliśmy szczęście. Ale gdybyśmy naprawdę troszczyli się o nasze żony i o nas samych, to pewnie od razu zadzwonilibyśmy do restauracji z prośbą o podanie wskazówek, jak do niej dotrzeć. W ten sposób moglibyśmy odprężyć się i skupić na czekającym nas miłym poczęstunku.

Jeśli chodzi o mężczyzn i ich orientację w terenie, wyniki naszych badań pokazują, że nie lubią oni pytać o drogę, natomiast kobiety nie lubią się gubić. Niechęć mężczyzn do pytania o drogę znalazła się na trzecim miejscu „najbardziej denerwujących zachowań za kierownicą”, jakie wymieniły nasze respondentki (obok agresywnej jazdy i nadmiernej prędkości).

W pytaniu, jak dotrzeć na miejsce, tak naprawdę chodzi o nasze męskie ego i o to, aby przyznać się do faktu, że prośba o wskazówki nie oznacza utraty twarzy. Alternatywą może być niekiedy wyjście na kompletnego idiotę. Odkryjesz zapewne, że potrafisz zaufać ludziom, a to zaprocentuje w przyszłości.

Za przykład niech posłuży kolejna sytuacja. Pewnego roku podróżowaliśmy z żoną po Włoszech i usiłowaliśmy przedostać się przez górską przełęcz, wiodącą na słynne wybrzeże Amalii. Droga wiodąca przez tę przełęcz należy do najwspanialszych tras na świecie, oferując na każdej serpentynie cudowny widok na Wezuwiusza oraz włoskie wybrzeże.

Problem w tym, że po kilkugodzinnej jeździe wcale nie zbliżaliśmy się do brzegu morza. Zgubiliśmy się w Paganii. Wiedzieliśmy tylko, że musieliśmy przegapić jakiś skręt. Niechętnie zjechałem na stację benzynową, gdzie, jak możecie się domyślić, miałem zapytać o drogę. Jedynym ratunkiem dla mojego męskiego ego był fakt, że żona mówi po włosku. To ona wysiadła zasięgnąć języka. Jak to bywa za każdym razem, kiedy atrakcyjna kobieta zbliża się do grupki Włochów, rozpoczęła się bardzo długa rozmowa. W końcu jednak udało jej się wrócić do samochodu.

„Jedź za tym człowiekiem i jego synem” – powiedziała, wskazując na dwóch mężczyzn, którzy właśnie wsiadali do pojazdu. „Zaprowadzą nas na drogę, której szukamy”. Jechaliśmy za ich samochodem przez niezliczoną ilość zakrętów, bocznymi ulicami miasteczka. Sami chyba nie znaleźlibyśmy właściwej drogi przez najbliższe sto lat. Nagle auto zatrzymało się na poboczu i mężczyzna pomachał do nas: „Skręćcie w prawo na następnym skrzyżowaniu i jedźcie tą drogą” – poinstruował nas.

Nigdy nie miałem okazji podziękować naszemu przewodnikowi i jego synowi, którzy nadłożyli kawał drogi, aby pomóc dwojgu Amerykanom, zagubionym w drodze do Amalii. Jeśli przez przypadek będą czytać tę książkę, grazie mille dla nich.