Kaprys - Alfred de Musset (na czym czytać książki elektroniczne TXT) 📖
Kiedy po niepowodzeniu Nocy weneckiej Musset zrezygnował z wystawianiakolejnych dramatów i następne swoje sztuki pisał z przeznaczeniem tylko doczytania, nie spodziewał się zapewne, że jedna z nich, zapoczątkuje triumfalny powrót jego twórczości na sceny Francji i całejEuropy.
Po roku małżeństwa Henryk de Chavigny przestaje cenić miłość żony, zaczynają zaniedbywać i angażuje się we flirt. Jego wrażliwa młoda żona Matyldapróbuje odzyskać miłość męża, w tajemnicy przygotowując dla niegoniespodziankę: własnoręcznie wykonaną sakiewkę. Kiedy dowiaduje się, żeHenryk niedawno otrzymał już sakiewkę od kogoś innego, zwierza się zezmartwień swojej przyjaciółce, błyskotliwej pani de Lery. Doświadczona wpostępowaniu z mężczyznami pani de Lery postanawia dać lekcję niestałemumałżonkowi i przywrócić go żonie.
- Autor: Alfred de Musset
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Kaprys - Alfred de Musset (na czym czytać książki elektroniczne TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Alfred de Musset
tłum. Tadeusz Boy-Żeleński
Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.
Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.
ISBN 978-83-288-3564-1
Kaprys Strona tytułowa Spis treści Początek utworu SCENA PIERWSZA SCENA DRUGA SCENA TRZECIA SCENA CZWARTA SCENA PIĄTA SCENA SZÓSTA SCENA SIÓDMA SCENA ÓSMA Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjnaJeszcze jedno oczko i skończyłam!
Czy był kto od Janisseta?
SŁUŻĄCYNie, proszę pani; jeszcze nie.
MATYLDATo nieznośne; proszę jeszcze raz posłać; prędko.
Trzeba mi było wziąć pierwsze, jakie były; jest ósma; ubiera się; jestem pewna, że przyjdzie tu, zanim wszystko będzie gotowe. Znowu dzień opóźnienia.
Robić po kryjomu sakiewkę dla własnego męża, to uchodziłoby w oczach wielu osób za więcej niż romantyczne. Po roku małżeństwa! Co by o tym, na przykład, powiedziała pani de Léry, gdyby wiedziała? A on sam, co pomyśli? Ba! będzie się może śmiał z tajemnicy, ale nie z podarku. Po co ta tajemnica, w istocie? Nie wiem; mam uczucie, że przy nim nie pracowałabym z takim zapałem; wyglądałoby to jakbym mówiła: „Patrz, jak myślę o tobie”; trąciłoby to wyrzutem; natomiast gdy mu pokażę moją robótkę po ukończeniu, to on sobie powie, że myślałam o nim.
SŁUŻĄCYPrzyniesiono to dla jaśnie pani od jubilera.
Nareszcie!
Kiedy pan de Chavigny przyjdzie, proszę mi dać znać.
A teraz, droga sakiewko, wystroimy cię ostatecznie. Czy ci będzie do twarzy z tymi gałeczkami? Nieźle. Jak cię też przyjmą teraz? Czy opowiesz, z jaką przyjemnością pracowałam nad tobą, jak bardzo się troszczyłam o twoją osóbkę? Nie spodziewają się ciebie, moja panienko. Nie chciałam cię pokazać inaczej niż w pełnym blasku. Czy dostaniesz całusa za swoje trudy?
Biedna mała! nie wartaś wiele; nie danoby za ciebie ani dwóch ludwików1. Czym się dzieje2, iż tak mi smutno jakoś rozstawać się z tobą? Czyż nie zaczęłam cię po to, aby cię skończyć możliwie najprędzej? Ach! zaczynałam cię weselej, niż skończyłam. A dopiero dwa tygodnie upłynęło od tego czasu; dwa tygodnie tylko, czy podobna? Nie, nie więcej; i ile rzeczy w tych dwóch tygodniach! Czy nie za późno przybywamy, maleńka?... Skąd takie myśli? Ktoś idzie, zdaje mi się; to on; kocha mnie jeszcze.
SŁUŻĄCYPan hrabia, proszę pani.
MATYLDAAch, Boże! przyszyłam tylko jedną gałeczkę, a zapomniałam drugiej. O ja niemądra! Znowuż nie będę mogła dać mu jej dziś! Niech zaczeka chwilę, minutę, w salonie; prędko, zanim wejdzie...
SŁUŻĄCYPan hrabia.
Dobry wieczór, kochanie; czy przeszkadzam?
Mnie, Henryku? Cóż za pytanie!
CHAVIGNYWyglądasz zmieszana3, jakby czymś zajęta... Zapominam zawsze, wchodząc do ciebie, że jestem twoim mężem, i za szybko otwieram drzwi.
MATYLDATo, co mówisz, jest nieco złośliwe; ale ponieważ jest i bardzo miłe, uściskam cię i tak.
Czymże tedy4 wydaje się panu, że jesteś, kiedy zapominasz, że jesteś moim mężem?
CHAVIGNYTwoim kochankiem, ślicznotko; czy się mylę?
MATYLDAKochankiem i przyjacielem, nie mylisz się.
Mam ochotę dać mu sakiewkę tak jak jest.
CHAVIGNYCo ty masz za suknię? Nie wychodzisz wieczór?
MATYLDANie, chciałam... Spodziewałam się, że może...
CHAVIGNYSpodziewałaś się?... Cóż takiego?
MATYLDAIdziesz na bal? Wyglądasz wspaniale.
CHAVIGNYNie bardzo; nie wiem, czy to moja wina, czy krawca, ale nie mam już tej figury, co dawniej, w mundurze.
MATYLDAWietrzniku5! nie myślisz o mnie, przeglądając się w tym lustrze.
CHAVIGNYBa! a o kim? Czyż idę na bal po to, aby tańczyć? Przysięgam ci, że to męka i że wlokę się, sam nie wiedząc, po co.
MATYLDAA więc zostań, błagam cię. Będziemy sami i powiem ci...
CHAVIGNYZdaje się, że twój zegar spieszy; nie może być tak późno.
MATYLDANie idzie się na bal o tej porze, co bądź by mówił zegar. Ledwo wstaliśmy od stołu.
CHAVIGNYKazałem zaprząc; mam przedtem wizytę.
MATYLDAA! to co innego. Nie... nie wiedziałam... sądziłam...
CHAVIGNYCo takiego?
MATYLDAPrzypuszczałam... z tego co mówiłeś... Ale zegar idzie dobrze; dopiero ósma. Daruj mi jeszcze chwilkę. Chciałam ci zrobić małą niespodziankę.
CHAVIGNYWiesz, moja droga, że zostawiam ci swobodę i że wychodzisz z domu, kiedy ci się podoba. Sprawiedliwość wymaga, aby to było wzajemne. Jaką niespodziankę chciałaś mi zrobić?
MATYLDANic; wszak nie mówiłam nic o niespodziance...
CHAVIGNYPrzesłyszałem się tedy; zdawało mi się. Czy masz tu te walce Straussa6? Pożycz mi, jeśli ci niepotrzebne.
MATYLDAProszę cię; chcesz zaraz?
CHAVIGNYOwszem, jeżeli pozwolisz. Proszono mnie o nie na parę dni. Dłużej nie będę cię ich pozbawiał.
MATYLDACzy to dla pani de Blainville?
CHAVIGNYCo takiego? Wspomniałaś coś o pani de Blainville?
MATYLDAJa! nie. Nic o niej nie mówiłam.
CHAVIGNYO, tym razem dobrze słyszałem.
Co mówisz o pani de Blainville?
MATYLDAMyślałam, że te walce są dla niej.
CHAVIGNYA czemu tak myślałaś?
MATYLDABo... bo je lubi.
CHAVIGNYTak, i ja także; i ty także, o ile mi się zdaje. Jeden zwłaszcza: jakże to idzie? Zapomniałem... jak się to zaczyna?
MATYLDANie wiem, czy sobie przypomnę.
To, to właśnie! Urocze, boskie; i grasz to jak anioł, lub, aby rzec lepiej, jak urodzona tancerka.
MATYLDACzy tak dobrze jak ona, Henryku?
CHAVIGNYKto „ona”? Pani de Blainville? Zajmuje cię, jak widzę.
MATYLDAOch! nie bardzo. Gdybym była mężczyzną, nie ona zawróciłaby mi głowę!
CHAVIGNYI słusznie. Nie trzeba7 nigdy, aby mężczyzna dał sobie zawrócić głowę, ani kobietą, ani walcem.
MATYLDACzy zamierzasz grać dzisiaj, Henryku?
CHAVIGNYMoje dziecko, co ty masz za pomysły? Grywa się, ale nie zamierza się grać.
MATYLDAMasz w kieszeni nieco złota?
CHAVIGNYPrzypuszczam. Czy chcesz?
MATYLDAJa, dobry Boże! a cóż bym ja z tym zrobiła?
CHAVIGNYCzemu nie? O ile otwieram drzwi nazbyt szybko, nie otwieram za to twoich szufladek; i może popełniam podwójny błąd?
MATYLDAKłamiesz, mój panie mężu; niedawno bowiem spostrzegłam, żeś je otwierał, i zostawiasz mnie zawsze aż nadto bogatą.
CHAVIGNYNie, droga moja, dopóki istnieją biedni. Wiem, jaki użytek robisz ze swego majątku, i proszę, abyś mi pozwoliła pełnić dzieło miłosierdzia twoimi rękami.
MATYLDADrogi Henryku! jakiś ty szlachetny i dobry! Powiedz no mi, czy przypominasz sobie ów dzień, kiedy miałeś drobny dług do spłacenia i skarżyłeś się, że nie masz sakiewki?
CHAVIGNYKiedyż to było? A prawda. W istocie, kiedy się ma gdzieś iść, to nieznośna rzecz polegać na kieszeniach, które prawie zawsze...
MATYLDACzy podobałaby ci się sakiewka czerwona, dziergana czarno8?
CHAVIGNYNie, nie lubię czerwonego. Prawda! przypominasz mi, że mam właśnie nowiuteńką sakiewkę; dostałem w podarku. Jak ci się wydaje?
Czy w dobrym guście?
MATYLDAProszę, zechcesz mi pokazać?
CHAVIGNYSłużę ci.
Bardzo ładna. Jakiego to koloru?
CHAVIGNYJakiego koloru? Wyborne pytanie.
MATYLDANie, nie... Chciałam powiedzieć... Kto ci ją dał?
CHAVIGNYNie! to paradne! na honor! twoje roztargnienia bywają cudowne.
SŁUŻĄCYPani de Léry.
MATYLDAZapowiedziałam odźwiernemu, że nie ma mnie dla nikogo.
CHAVIGNYNie, nie, niech wejdzie. Czemu nie mamy jej przyjąć?
MATYLDAWięc cóż, ostatecznie, ta sakiewka, czy można usłyszeć imię jej autora?
SCENA TRZECIAProsimy, prosimy, nie można trafić bardziej w porę. Matylda właśnie miała dystrakcję9, doprawdy nieopłaconą10. Niech pani sobie wyobrazi, pokazuję jej tę sakiewkę...
PANI DE LÉRYO! wcale ładna. Proszę na chwilę.
CHAVIGNYPokazuję jej tę sakiewkę; patrzy, dotyka, obraca w palcach i oddając mi ją, czy pani wie, co mówi? Pyta, jakiego jest koloru!
PANI DE LÉRYWięc cóż! Niebieska.
CHAVIGNYNo tak! niebieska... to zupełnie pewne... i to właśnie jest tak ucieszne11. Czy pani sobie wyobraża, aby można o to pytać?
PANI DE LÉRYParadne12! Dobry wieczór, droga Matyldo; idziesz dziś wieczór do ambasady?
MATYLDANie, zostaję w domu.
CHAVIGNYPani się nie śmieje z mojej anegdoty?
PANI DE LÉRYAleż owszem. Któż to robił tę sakiewkę? A, już poznaję, to pani de
Uwagi (0)