Kaprys - Alfred de Musset (na czym czytać książki elektroniczne TXT) 📖
Kiedy po niepowodzeniu Nocy weneckiej Musset zrezygnował z wystawianiakolejnych dramatów i następne swoje sztuki pisał z przeznaczeniem tylko doczytania, nie spodziewał się zapewne, że jedna z nich, zapoczątkuje triumfalny powrót jego twórczości na sceny Francji i całejEuropy.
Po roku małżeństwa Henryk de Chavigny przestaje cenić miłość żony, zaczynają zaniedbywać i angażuje się we flirt. Jego wrażliwa młoda żona Matyldapróbuje odzyskać miłość męża, w tajemnicy przygotowując dla niegoniespodziankę: własnoręcznie wykonaną sakiewkę. Kiedy dowiaduje się, żeHenryk niedawno otrzymał już sakiewkę od kogoś innego, zwierza się zezmartwień swojej przyjaciółce, błyskotliwej pani de Lery. Doświadczona wpostępowaniu z mężczyznami pani de Lery postanawia dać lekcję niestałemumałżonkowi i przywrócić go żonie.
- Autor: Alfred de Musset
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Kaprys - Alfred de Musset (na czym czytać książki elektroniczne TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Alfred de Musset
Spojrz no na mnie, proszę cię.
MATYLDACzemu?
PANI DE LÉRYSpójrz mi w oczy, tak, prosto.
MATYLDACóż widzisz we mnie nadzwyczajnego?
PANI DE LÉRYAleż tak, z pewnością, oczy masz czerwone, płakałaś, to jasne jak słońce. Cóż to się z tobą dzieje, droga Matyldo?
MATYLDANic, przysięgam. Co ma się dziać?
PANI DE LÉRYNie mam pojęcia, ale widzę, żeś płakała; jestem zbyteczna, odchodzę.
MATYLDAPrzeciwnie, błagam cię, abyś została.
PANI DE LÉRYSzczerze? Zostaję, jeśli chcesz; ale powiesz mi swoje strapienia.
Nic? Zatem odchodzę, rozumiesz bowiem, iż z chwilą gdy nie zdam się na nic, mogę jedynie zaszkodzić niechcący.
MATYLDAZostań, twoja obecność dobrze mi robi, bawi mnie twój dowcip i gdybym w istocie miała jakąś przykrość, wesołość twoja rozproszyłaby ją.
PANI DE LÉRYWiesz, droga, kocham cię. Uważasz mnie może za istotę lekką; nikt nie jest bardzie serio ode mnie, gdy chodzi o rzeczy serio. Nie rozumiem, aby można było bawić się sercem; dlatego wyglądam na to, że go nie mam25. Wiem, co to cierpieć; nauczono mnie tego bardzo młodo. Wiem także, co to jest podzielić z kimś swoje zgryzoty. Jeżeli to, co cię gnębi, da się zwierzyć, mów śmiało: nie ciekawość mną powoduje.
MATYLDAWierzę w twą dobroć, a zwłaszcza szczerość; ale nie żądaj tego ode mnie.
PANI DE LÉRYOch, mój Boże! jestem w domu! niebieska sakiewka. Palnęłam straszne głupstwo, wymieniając panią de Blainville. Przyszło mi to na myśl, kiedym stąd wyszła; czyżby pan de Chavigny zalecał się do niej?
Czy podobna?
Wiesz, kochanie, że dentyści każą krzyczeć, kiedy komu zadają ból. Ja ci powiadam: Płacz! płacz! Łzy, słodkie czy gorzkie, zawsze przynoszą ulgę.
MATYLDAOch! mój Boże!
PANI DE LÉRYAleż to nie do wiary! Niepodobna, aby ktoś kochał panią de Blainville; to kokietka niskiego rzędu, bez inteligencji i urody. Nie warta twego małego palca: nikt nie porzuci przecież anioła dla diabła.
MATYLDAJestem pewna, że on ją kocha, jestem pewna.
PANI DE LÉRYNie, moje dziecko, to niemożliwe; to kaprys, chwila zapomnienia. Znam pana de Chavigny lepiej niż myśli: jest wielkie nicdobrego26, ale nie jest zły człowiek. Zrobił to na przekór; czyś płakała w jego obecności?
MATYLDAOch, nie, nigdy!
PANI DE LÉRYTo dobrze; nie dziwiłoby mnie, gdyby mu to sprawiło przyjemność.
MATYLDAPrzyjemność? Widzieć, że płaczę?
PANI DE LÉRYAch, mój Boże, tak. Dopiero co skończyłam dwadzieścia pięć lat, ale przejrzałam już dno wielu rzeczy. Jak się to wszystko stało?
MATYLDAAleż... nie wiem...
PANI DE LÉRYMów. Czy się mnie boisz? Mogę ci dać rękojmię; jeżeli dla dodania ci śmiałości, trzeba i mnie postawić coś na kartę, dowiodę, że mam do ciebie zaufanie i zmuszę cię, byś je miała do mnie; czy to potrzebne? Gotowa jestem. Co chciałabyś wiedzieć z mojego życia?
MATYLDAJesteś moją najlepszą przyjaciółką; powiem ci wszystko, ufam ci. Nie chodzi tu o nic poważnego; ale ja biorę wszystko tak gorąco... Zrobiłam w sekrecie sakiewkę dla Henryka; chciałam mu ją ofiarować dzisiaj; od dwóch tygodni zaledwie że go widuję; przesiaduje u pani de Blainville. Ten mały podarek miał być łagodną wymówką za jego nieobecność i przypomnieniem, że mnie zostawia samą. W chwili gdy miałam mu wręczyć sakiewkę, wyjął z kieszeni tamtą.
PANI DE LÉRYNie ma jeszcze czego płakać.
MATYLDAOch! jest czego płakać, popełniłam bowiem wielkie szaleństwo: poprosiłam go o tamtą sakiewkę.
PANI DE LÉRYAu! to niedyplomatycznie.
MATYLDATak, Ernestyno, i odmówił mi... Wówczas.. Och! wstyd mi...
PANI DE LÉRYWówczas?...
MATYLDAPoprosiłam go o nią na kolanach. Chciałam, aby uczynił dla mnie tę małą ofiarę, byłabym mu dała moją sakiewkę w zamian. Prosiłam... błagałam...
PANI DE LÉRYI nie ustąpił; rozumie się samo przez się. Biedna, maleńka! on nie jest godny ciebie.
MATYLDAOch! mimo wszystko, ja w to nie uwierzę.
PANI DE LÉRYMasz słuszność, źle się wyrażam. Jest godny ciebie i kocha cię, ale jest mężczyzną, tworem pełnym pychy. Cóż za nędza! I gdzież twoja sakiewka?
MATYLDALeży tam na stole.
PANI DE LÉRYTa? No, wiesz, moja droga, jest cztery razy ładniejsza od tamtej. Najpierw nie jest niebieska, a potem jest prześliczna. Pożycz mi jej, podejmuję się sprawić, że przypadnie twemu mężowi do smaku.
MATYLDAStaraj się to osiągnąć. Wrócisz mi życie.
PANI DE LÉRYTego się doczekać po roku małżeństwa, to niesłychane! Muszą w tym być jakieś czary! Nienawidzę tej Blainville wraz z jej niebieską farbką, wstrętna mi jest cała. Oczy ma od ucha do ucha. Matyldo, chcesz zrobić jedną rzecz? Nic nie kosztuje spróbować. Czy twój mąż będzie tu dziś wieczór?
MATYLDANie wiem; ale tak powiedział.
PANI DE LÉRYJak byliście, kiedy odchodził?
MATYLDAOch! byłam bardzo smutna, a on bardzo nachmurzony.
PANI DE LÉRYPrzyjdzie. Czy umiesz być odważna? Kiedy mam jakąś myśl, trzeba mi ją chwytać w lot, znam siebie, uda się.
MATYLDARozkazuj tedy; zrobię wszystko.
PANI DE LÉRYIdź do gotowalni; ubierz się naprędce i siadaj w moją karetę. Nie chcę cię wyprawiać na bal, ale trzeba ci udać za powrotem27, żeś tam była. Każesz się wieźć, gdzie ci się podoba, do Inwalidów28 albo do Bastylii29; to nie będzie może zbyt zabawne, ale ponieważ i tak byś nie spała, wszystko ci jedno, czy to będzie tu, czy gdzie indziej. A teraz weź sakiewkę, zawiń ją w ten kawałek papieru, ja napiszę adres. Tak, doskonale. Na rogu ulicy każesz stanąć; powiesz memu groomowi30, aby przyniósł tu ten pakiecik, oddał pierwszemu z brzegu służącemu i odszedł bez dalszych wyjaśnień.
MATYLDAPowiedz mi przynajmniej, co chcesz zrobić.
PANI DE LÉRYCo chcę zrobić, dziecko, tego nie da się powiedzieć, i dopiero przekonam się, czy da się zrobić. Raz na zawsze, chcesz mi zaufać?
MATYLDATak, wszystko na świecie dla jego miłości.
PANI DE LÉRYDalej, prędko! ktoś zajechał.
MATYLDATo on; słyszę jego głos w dziedzińcu.
PANI DE LÉRYUmykaj! Czy są tu drugie schody?
MATYLDATak, na szczęście. Ale nie jestem uczesana, jak uwierzy kto w ten bal?
PANI DE LÉRYMasz, ułożysz to jakoś w drodze.
Na kolanach! taka kobieta na kolanach! I taki sobie pan odmawia jej! Kobieta dwudziestoletnia, piękna jak anioł i wierna jak chart! Biedne dziecko, które błaga jak o łaskę, aby ktoś raczył przyjąć sakiewkę jej roboty, w zamian za podarek pani de Blainville! Och, cóż to za przepaść, serce mężczyzny! Nie, na honor, myśmy więcej warte od nich.
Proszę.
SCENA ÓSMADzień dobry, hrabio. Chce pan herbaty?
CHAVIGNYDziękuję bardzo, nigdy.
Cóż bal, zabawny?
CHAVIGNYJak to? Nie była pani?...
PANI DE LÉRYPytanie niezbyt pochlebne. Nie, nie byłam, ale wyprawiłam nań Matyldę, której pan zdaje się szukać oczyma.
CHAVIGNYŻartuje pani, jak widzę.
PANI DE LÉRYCo?... przepraszam pana, ale jest tu w „Revue”31 artykuł, który mnie mocno ciekawi.
Czy naprawdę Matylda jest na balu?
PANI DE LÉRYAleż tak? Widzi pan, że czekam na nią.
CHAVIGNYTo osobliwe; nie chciała jechać, kiedy ją pani namawiała.
PANI DE LÉRYWidocznie zmieniła zamiar.
CHAVIGNYDlaczego nie pojechała z panią?
PANI DE LÉRYBo mnie przeszła ochota.
CHAVIGNYObeszła się tedy bez karety?
PANI DE LÉRYNie, pożyczyłam jej mojej. Czy pan to czytał, panie de Chavigny?
CHAVIGNYCo takiego?
PANI DE LÉRYTo „Revue des Deux Mondes”, bardzo ładny artykuł pani Sand32 o orangutanach.
CHAVIGNYO czym...?
PANI DE LÉRYO orangutanach. Ach, nie, mylę się, to nie jej, to ten obok; bardzo zabawne.
CHAVIGNYNie rozumiem tego pomysłu, aby jechać na bal, nie uprzedzając mnie. Byłbym ją chociaż odwiózł z powrotem.
PANI DE LÉRYCzy pan lubi romanse pani Sand?
CHAVIGNYNie, bynajmniej. Ale jeżeli ona tam jest, jakim cudem jej nie widziałem?
PANI DE LÉRYKogo? „Revue”? Leżała33 tutaj.
CHAVIGNYCzy pani drwi ze mnie?
PANI DE LÉRYByć może; to zależy.
CHAVIGNYMówię o mojej żonie.
PANI DE LÉRYCzy pan mi polecił jej pilnować?
CHAVIGNYMa pani słuszność; śmieszny jestem; idę natychmiast jej szukać.
PANI DE LÉRYUwięźnie pan między powozami.
CHAVIGNYTo prawda; na jedno wyjdzie czekać tutaj; zaczekam.
Czy pan wie, panie de Chavigny, że pan mnie zdumiewa? O ile mi się zdaje, słyszałam, że pan zostawia Matyldzie zupełną swobodę i że żona pańska bywa, gdzie się jej podoba.
CHAVIGNYOczywiście; ma pani dowód.
PANI DE LÉRYNiezupełnie, wydaje się pan wściekły.
CHAVIGNYJa? Cóż znowu! ani trochę.
PANI DE LÉRYNie może pan usiedzieć na fotelu. Miałam o panu zupełnie inne pojęcie, wyznaję. Mówiąc poważnie, gdybym wiedziała, jak rzeczy stoją, nie pożyczyłabym Matyldzie karety.
CHAVIGNYAleż upewniam panią, uważam to za zupełnie naturalne, i dziękuję pani, żeś to uczyniła.
PANI DE LÉRYNie, nie, nie dziękuje mi pan; zaręczam panu, że jest pan niezadowolony. Szczerze mówiąc, zdaje mi się, że jeżeli Matylda pojechała, to po trosze dlatego, że pan tam był.
CHAVIGNYTo wyborne! Czemuż po prostu nie pojechała ze mną?
PANI DE LÉRYNo tak! To samo jej mówiłam. Ale taka już nasza kobieca natura: nie chcemy, potem znów chcemy... Stanowczo, nie pije pan herbaty?
CHAVIGNYNie, szkodzi mi.
PANI DE LÉRYZatem niech pan da mnie.
CHAVIGNYCo, pani?
PANI DE LÉRYNiech pan da mnie.
Dziękuję; niech pan postawi tutaj. Czy mamy już nowe ministerium34?
CHAVIGNYNic nie wiem.
PANI DE LÉRYParadne domy zajezdne te nasze ministeria! Wchodzą tam, wychodzą, nie wiadomo czemu; istna procesja marionetek.
CHAVIGNYNiechże pani pije herbatę; jest już na wpół zimna.
PANI DE LÉRYNie dał pan dosyć cukru. Proszę włożyć jeden albo dwa kawałki.
CHAVIGNYJak pani każe; ale to na nic się nie zda.
PANI DE LÉRYDobrze; a teraz troszkę mleka.
CHAVIGNYJuż pani zadowolona?
PANI DE LÉRYTeraz kroplę gorącej wody. Już? Niech mi pan poda filiżankę.
CHAVIGNYJest; ale to na nic się nie zda.
PANI DE LÉRYTak pan sądzi? Czy pan jest pewny?
CHAVIGNYBez żadnej wątpliwości.
PANI DE LÉRYCzemuż to na nic się nie zda?
CHAVIGNYBo zimna i przesłodzona.
PANI DE LÉRYZatem, jeżeli na nic, niech pan wyleje.
Och, mój Boże! jak mnie pan bawi! W życiu nie widziałam czegoś tak markotnego!
CHAVIGNYNa honor, prawda, głupiec ze mnie.
PANI DE LÉRYNie widziałam pana nigdy w ataku zazdrości, ależ z pana istny Otello35!
CHAVIGNYAni trochę; nie mogę znosić, aby się ktoś krępował, albo krępował w czymkolwiek innych. Skądże tedy, wedle pani, mam być zazdrosny?
PANI DE LÉRYZ miłości własnej, jak wszyscy mężowie.
CHAVIGNYBa! kobiece gadanie. Mówi się: „Zazdrosny z miłości własnej”, bo to już jest gotowy frazes, tak jak się mówi: „Sługa uniżony”. Świat jest bardzo surowy dla tych biednych mężów.
PANI DE LÉRYNie tyle, co dla biednych żon.
CHAVIGNYOch, mój Boże, owszem. Wszystko jest względne. Czy można się zgodzić, aby kobiety żyły na tej samej zasadzie co
Uwagi (0)