Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖
Krótki opis książki:
Niedola Nibelungów to pochodzący z XIII wieku epos bohaterski. W oryginale został zapisany w języku średnio-wysoko-niemieckim. Przetłumaczony na język polski pod koniec XIX wieku m.in. przez dra Ludomiła Germana.
Niedola Nibelungów to opowieść o rycerskim honorze, pojedynkach, tradycjach; gorącej miłości i zdradzie, podana na tle podboju Burgundii, walki o władzę, a także konflikcie świata chrześcijańskiego i pogańskiego. Tytułowi Nibelungowie swoją nazwę wywodzą od staroniemieckiego słowa Nebul oznaczającego mgławicę. Wiąże się ich z istniejącą w mitologii skandynawskiej krainą zmarłych — krainą mieszkańców mgieł. W utworze postacie legendarne przeplatają się z historycznymi wojownikami i władcami. Do tego średniowiecznego eposu odwoływali się często późniejsi literaci, był on również odwołaniem dla ideologii głoszących wyższość narodu niemieckiego.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Autor nieznany
- Epoka: Średniowiecze
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Autor nieznany
go bierze.
«Rad bym też wiedzieć przecie, co to zacz — zapyta —
On rycerz, co go Dytrych tak uprzejmie wita.
Z postawy już w nim zucha przypuszczać się godzi,
Rycerz to jakiś słuszny, ktokolwiek go rodzi!»
A na to rzecze jeden z Krymhildy drużyny:
«Ojcem jego Aldryjan z tronejskiej rodziny.
Mąż to groźny, choć teraz wygląda układnie.
Że nie kłamię, przekonać mogę was dosadnie».
«Jakże bym ja go kiedy mógł poznać z tej strony?» —
Rzecze król, bo nie wiedział o zamiarach żony,
Ni jak pomścić się miała nad krewnymi swymi,
Iż żaden żywcem z huńskiej już nie wyszedł ziemi.
«Znałem ja Aldryjana, u mnie się tu z chwałą
Okrył jako mój lennik, i darów niemało
Otrzymał: tu rycerzem został, bo był wielki
Ulubieniec mej pierwszej żony, wiernej Helki.
Stąd mi i Hagen znany. Raz mi w zakład dano
Dwoje pacholąt, jego to wtedy przysłano
I Waltera z Hiszpanii, jegom nazad wrócił,
A Walter z Hildegundą skrycie dwór porzucił».
Zamyślił się król, wspomniał dzieje sprzed lat wiela,
Gdy dzielnego z Tronje ujrzał przyjaciela,
Co mu się pacholęciem tak przysłużyć lubił —
A w starości mu druha niejednego ubił.
XXIX. Jak Hagen nie powstał przed królową
Dwaj rycerze, co dotąd z sobą rozmawiali,
Hagen i Dytrych wreszcie już się pożegnali.
Hagen został, ogląda się i okiem goni
Za swymi, wnet zobaczył towarzysza broni.
Ujrzał skrzypka w pobliżu obok Giselhera,
Więc by z nim razem poszedł, poprosił Volkera;
Wiedział, iż ten się w świecie niczego nie zlęknie
I w każdej sprawie tęgo sprawi się i pięknie.
Panowie jeszcze wszyscy w podwórzu czekali,
A oni obaj poszli pod drzwi wielkiej sali
Przez obszerny dziedziniec krocząc. Ich nie trwoży
Wcale, choć się kto na nich strasznym gniewem sroży.
Tam królowej Krymhildy sala była prawie.
Oni naprzeciw sali usiedli na ławie.
Na obu szata droga wspaniale połyska:
Kto ich widział, tych panów rad by poznać z bliska.
Hunnowie jak na dzikie gapili się zwierze,
Widząc, jak wyglądają zuchwale rycerze.
Ujrzała ich Krymhilda z okna i ponura
Zaległa piękne czoło ciężka smutku chmura.
Wspomniała swoje krzywdy i łzy jej wytrysły.
Dworzanie w podziwieniu jęli snuć domysły,
Co może być powodem smutkowi nagłemu,
A ona rzekła: «Hagen oto winien temu!»
«Cóż się stało? — dworzanie dowiedzieć się silą —
Wszak żeśmy was wesołą widzieli przed chwilą, —
Kto by was chciał pokrzywdzić, kara go nie minie, —
Każcie pomścić, a śmiałek on natychmiast zginie!»
«Wdzięczna będę na wieki — Krymhilda zawoła —
I nic nie wzbronię temu, co mnie pomścić zdoła.
Klękam przed wami, u stóp waszych błagam ninie
Pomsty na mego wroga! Hagen niechaj zginie!»
Wnet sześćdziesięciu zbrojnych stanęło mścicieli,
Gwoli79 lubej królowej natychmiast iść chcieli
Na Hagena, co wrogów swoich był postrachem,
I skrzypka, by zbójeckim zabić ich zamachem.
Lecz królowa ujrzawszy, że rzesza tak mała,
Pełna gniewu do swoich mężów powiedziała:
«Raczej zawczasu rzućcie zamysł, jaki macie,
W takiej liczbie Hagena pobić nie zdołacie.
Chociaż Hagen w odwadze niezrównany prawie,
Lecz ten, co koło niego siedzi tam na ławie
Jeszcze silniejszy; Volker rycerz to zuchwały.
Nie poradzi mu nigdy hufiec taki mały».
Gdy widziała, że orszak stanął w pełnej zbroi,
Rzekła królowa znowu do drużyny swojej:
«Czekajcie jeno, stójcie, aż ja w tamtę stronę
Ku moim wrogom pójdę, przywdziawszy koronę.
Baczcie, jakie ode mnie usłyszy wyrzuty
Hagen z Tronje, Guntera lennik pełen buty.
Nie zaprze się, zuchwałość znam ja tego człeka,
Więc mnie to nie obchodzi, jaki los go czeka».
Skrzypek, zuch do oręża gracki i do smyczka,
Obaczył, iż po wschodach sroga przeciwniczka
Królowa z domu idzie i wprost ku nim zmierza:
Więc Volker do dzielnego tak rzecze rycerza:
«Nadchodzi prosto ku nam ta, bracie Hagenie,
Co nas tu przez swe zdradne zwlokła zaproszenie.
Alem nigdy nie widział, żeby za kobietą
Zbrojni męże chodzili taką wielką świtą.
Kto wie, czyli nie na nas godzi ta gromada?
Miejcież się na baczności, taka moja rada,
By ustrzec czci i życia! Nie mylę się pewnie,
Patrzcie, jak oni na nas spoglądają gniewnie!
Nie ma co tracić czasu! Zgubna może zwłoka —
U kilku pierś mi jakoś nad miarę szeroka,
Myślę, że jasny pancerz pod szatą ukryli.
Trudno zgadnąć, na kogo tak się uzbroili».
A dzielny Hagen gniewem zdjęty rzecze: «Ano
Widzę ja, że to wszystko na mnie zgotowano,
Że na mnie mają miecze ich błyszczące godzić,
Lecz ci by mi w powrocie nie mogli zaszkodzić.
Daszli80 mi pomoc, dzielny druhu mój, Volkerze,
Gdy mnie napadną tamci Krymhildy rycerze?
Powiedz, czy dla przyjaźni staniesz w mej obronie?
Ja wiernie w każdej sprawie będę po twej stronie».
A grajek mu odpowie: «Wiernie wam pomogę,
Chociażby król wam jaki chciał zachodzić drogę
Z całem wojskiem i walczyć; od twojego boku
Póki żyję, z bojaźni nie ustąpię kroku!»
«Zacny druhu, niech Bóg was z nieba wynagrodzi!
Gdy chcą walczyć, niech walczą! Cóż mnie to obchodzi,
Jeżeli mi pomocy nie odmawiasz twojej.
Niech przybędą, by w walce doświadczyć swej zbroi!»
«Gdy nadejdzie — rzekł grajek — powstać nie zaszkodzi
Z ławy, zawsze królowej cześć oddać się godzi.
Złóżmy hołd jej wysokiej królewskiej godności.
Jeszcze nikt źle nie wyszedł nigdy na grzeczności».
«Nie, nie czyń tego! — Hagen odrzecze skrzypkowi —
Bo jeszcze ci rycerze pomyśleć gotowi,
Iżem opuścił swoje siedzenie z obawy:
Żaden z nich mnie nie zmusi, żebym powstał z ławy.
Raczej nam tu pozostać wypada uparcie.
Po cóż czcić tego, co mnie nie cierpi otwarcie?
Nie, nie wstanę, dopóki krew mi w żyłach płynie,
Nie dbam o to, czy bardziej rozsroży się ninie!»
I w nadmiarze zuchwalstwa na kolana kładzie
Jasny miecz, — lśnił zielony jaspis na osadzie,
Przy nim i żywa barwa trawy mdłą się wyda:
Znała ten miecz Krymhilda, był to miecz Zygfryda.
Poznała, odświeżając boleść wiekuistą,
Ową rękojeść złotą i pochwę złocistą,
Wspomniała przeszłość, z oczu strumień łez jej tryśnie.
— Myślę, że to jej Hagen zrobił naumyślnie.
A Volker śmiały ujął swój smyk, bo miał prawie
Kształt miecza i położył przy sobie na ławie:
Oręż to był potężny, ostry, długi, srogi.
Tak siedzieli obadwaj81 rycerze bez trwogi,
A serce ich tak dumnie i zuchwale biło,
Iżby ich nic na świecie powstać nie zmusiło,
Ni strwożyć. — A wtem, prawie trącając ich nogę,
Szła królowa: witając rycerzy złowrogo,
Rzekła: «Któż was Hagenie zapraszał w gościnę,
Żeś się ośmielił w moją przyjechać krainę,
Świadom mej krzywdy? Raczej wam było nie jechać!
Sam rozsądek wymagał tej drogi zaniechać».
«Po mnie nikt nie posyłał — Hagen jej odpowie —
Ale byli proszeni na gody panowie,
Którym służyć winienem ja po lennem prawie,
A nigdy mnie nie brakło żadnej w ich wyprawie».
«Ale pamiętasz — rzekła — co było przyczyną
Mego gniewu i jaką ściągnąłeś go winą?
Wszak Zygfryda mojego tyś życia pozbawił
I o niepłakaną stratę mnie przyprawił».
«Cóż o tem jeszcze gadać? — rzekł. — Na co się przyda?
Tak, ja jestem ów Hagen, co zabił Zygfryda,
Pierwszego śmiałka! Musiał przypłacić to głową,
Iżeś pani Brunhildę obraziła mową.
Tak, ja się nie wypieram, pani miłościwa,
Iż cała wina na mnie jedynie spoczywa;
Więc czy mąż, czy kobieta, — pomstę niech wywiera!
Jam winien, bo się Hagen nigdy nie zapiera».
Ona na to: «Słuchajcież, jeszcze mi urąga!
Nie zapiera się wcale, więc co na się ściąga,
Wiedzcież rycerze, z tego nic sobie nie robię!»
Lecz tamci spoglądali bezczynnie po sobie.
A gdyby ich zaczepić chciał kto, niezawodnie
Dwaj rycerze w tej walce obstali by godnie,