Stracone zachody miłości - William Shakespeare (Szekspir) (biblioteka techniczna online TXT) 📖
Krótki opis książki:
„Nie trzeba mówić tyle o miłości, wszelkie księgi są pełne miłości, tak wielu autorów, że straconym zachodem byłoby mówić o miłości”— John Florio, First Fruits
Szekspir nie przejął się zbytnio opinią swego znajomego, nauczyciela języków na dworze królewskim, i pokusił się o napisanie kolejnego utworu na temat miłości, komedii o nietypowym zakończeniu, obfitującej w słowne gry i aluzje.
Król Nawarry nakłania swoich trzech przyjaciół, by oddać się tylko księgom i nauce. Przez trzy najbliższe lata mają krótko sypiać, skromnie jadać, raz w tygodniu pościć oraz, co najważniejsze, nie stykać się z kobietami. Ułożony przez nich regulamin nie pozwala na dopuszczanie kobiet na bliżej niż milę od zamku. Wszyscy kawalerowie przysięgają przestrzegać uzgodnionych reguł, lecz niebawem okazuje się, że o czymś zapomnieli. Wysłana z misją dyplomatyczną francuska księżniczka jest już w drodze i lada chwila zjawi się ze swoją świtą. Niełatwo będzie dotrzymać przysięgi wobec obozującej w królewskich posiadłościach pięknej księżniczki i jej uroczych dwórek.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Stracone zachody miłości - William Shakespeare (Szekspir) (biblioteka techniczna online TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
tyle,
Że tu z maskami przybędą za chwilę.
Heroldem będzie paź młody i mały;
Słyszałem mowę — mówca doskonały,
A jeszcze z wielką uczyli go męką:
„To tak wypowiesz, tu tak machniesz ręką”,
Bo twe spojrzenie trwoży ich niemało,
By mu śród mowy szyków nie zmieszało.
Król mówi: „Chociaż obaczysz anioła,
Nie drżyj, mów śmiało”, a na to paź woła:
„Widok anioła wcale mnie nie strwoży,
Gdyby to diabeł, to byłoby gorzej”.
Wszyscy w śmiech, król, go klepiąc po ramieniu,
Dodał śmiałości śmiałemu stworzeniu.
Trąc łokieć, jeden głosem wrzasnął całem:
„Takiej perory nigdy nie słyszałem!”
A drugi znowu, klaszcząc we dwa palce:
„Wiwat! Wygrana w tej upartej walce!”
Trzeci z radości skakał i bił w pięty,
Czwarty chciał skoczyć i upadł jak ścięty,
I potem wszyscy w trawie się tarzali,
I tak serdecznie, tak długo się śmiali,
Że jak za karę na śmiechy niewczesne
Z ócz im trysnęły żalu łzy bolesne.
KSIĘŻNICZKA
Więc jesteś pewny, że w te idą szlaki?
BOYET
A idą strojni jak jakie cudaki,
Idą przebrani niby za Moskali;134
Każdy komplement kochance wypali,
A każdy znajdzie swoją bez trafunku,
Bo ją po swoim pozna podarunku.
KSIĘŻNICZKA
Tak myślą? Dobrze, wkrótce się pokaże:
Wszystkie maskami osłonimy twarze,
A mimo błagań, westchnień i rozpaczy
Żaden nam końca nosa nie obaczy.
Ty, Rozalino, weź moje klejnoty,
Król ci miłosne będzie plótł ramoty.
Bierz, śpiesz się, twoje oddaj mi w zamianę:
Za Rozalinę przed Bironem stanę.
Niechaj to samo każda z was uczyni;
Niech do fałszywych wzdychają bogini.
ROZALINA
A niech znak każdy jasno w oczy wpada.
KATARZYNA
Na co ta cała zda się maskarada?
KSIĘŻNICZKA
Żeby im wszystkie plany pokrzyżować.
Śmiać się przychodzą, myślą z nas żartować;
Lecz nie tak łatwo załapać dziewczyny.
Figiel za figiel to mój plan jedyny.
Każdy nie swojej swe serce pokaże,
A kiedy później odsłonimy twarze,
Śmiać się będziemy, co gardła nam stanie.
ROZALINA
Gdy tańczyć zechcą, czy przyjmiem wyzwanie?
KSIĘŻNICZKA
Nie, za nic żadna i nogą nie ruszy,
Ni ich wymowa serc naszych nie skruszy,
Lecz każda, głucha na słówka miodowe,
Ust nie otworzy, a odwróci głowę.
BOYET
Na taką srogość serce ich zaboli
I każdy całej swej zapomni roli.
KSIĘŻNICZKA
Tego chcę właśnie, tą myślą się cieszę,
Że zbici z toru przepadną jak w lesie,
Bo żaden figiel nie zrówna figlowi,
Jak gdy się figlarz we własną sieć łowi;
Tak bowiem śmiech ich śmiechem będzie naszym,
Gdy nasz jedyną naszą jest własnością.
Przywalim śmieszków własną ich śmiesznością,
Panów szyderców szyderstwem odstraszym.
Słychać trąbkę w odległości.
BOYET
Trąbkę już słychać, czas wam przywdziać maski.
Damy biorą maski. Wchodzą Król, Biron, Longaville i Dumain przebrani za Moskali w maskach, Ćma, muzykanci, służba.
ĆMA
„Witam was, jasne ziemi tej oblicza!”
BOYET
Jasne, jak jasna może być kitajka135.
ĆMA
„Wszelkiej piękności święty, czysty wzorze!
Damy obracają się do niego tyłem.
Co kiedykolwiek zwrócił ku nam — pięty”.
BIRON
„Oczy”, nicponiu, zwrócił ku nam oczy.
ĆMA
„Co kiedykolwiek zwrócił ku nam oczy.
Niebieskie duchy136, raczcie dobrowolnie
Nie spojrzeć na mnie...”
BIRON
Przeklęty hultaju,
„Raz spojrzeć na mnie...”
ĆMA
„Raczcie dobrowolnie
Raz spojrzeć na mnie niebieską źrenicą —
Raz spojrzeć na mnie niebieską źrenicą...”
BOYET
Nigdy nie wybrniesz z tego epitetu,
Radzę spróbować „czerwoną źrenicą”.
ĆMA
Słuchać mnie nie chcą, to mi szyki mąci.
BIRON
To dzielność twoja? Precz mi stąd, hultaju!
ROZALINA
Czego żądają obcy ci przybysze?
Spytaj, Boyecie, a jeżeli który
Językiem naszym w stanie jest przemówić,
Wolą jest naszą, by w wszystkich imieniu,
Jeden po prostu sprawę ich przedstawił.
BOYET
Czego żądacie od naszej księżniczki?
BIRON
Pokoju tylko i dobrej przyjaźni.
ROZALINA
Co mówią? Czego ode mnie żądają?
BOYET
Pokoju tylko i dobrej przyjaźni.
ROZALINA
Więc im je daję, a niech z Bogiem idą.
KRÓL
Powiedz, żem milę niejedną przemierzył,
By z nią na darni jedną tańczyć miarę.
BOYET
Mówi, że milę niejedną przemierzył,
Na darni z tobą jedną tańczyć miarę.
ROZALINA
Więc niech mi powie, ile w jednej mili
Cali naliczył. Gdy zmierzył niejednę,
Łatwo mu będzie dać mu jednej miarę.
BOYET
Skoro tak wielką liczbę mil zmierzyłeś,
Aby tu przybyć, księżna ci się pyta,
Ileś naliczył cali w jednej mili?
BIRON
Powiedz, że drogę mierzyliśmy naszą
Zbolałą stopą.
BOYET
Księżna sama słyszy.
ROZALINA
Więc powiedz, ileś stóp zbolałych zrobił,
Aby z mil tylu jedną zmierzyć milę?
BIRON
Nie liczym tego, co robim dla ciebie.
Tak nieskończone nasze poświęcenie,
Żeśmy gotowi drugie tyle zmierzyć.
Racz nam pokazać twarzy twojej słońce,
Byśmy je czcili, jak czczą dzicy ludzie.
ROZALINA
Twarz ma to księżyc, co we mgle się nurzy.
KRÓL
Mgła to szczęśliwa, co za płaszcz ci służy!
Jasny księżycu, chmurą mgły okryty,
I wy, o jasne gwiazdy z jego świty,
Rozgońcie chmury, zwróćcie jasne lice
Na nasze łzami wilgotne źrenice.
ROZALINA
Mógłbyś się większej domagać usługi
Niż czczego blasku dla płytkiej wód strugi.
KRÓL
Pozwalasz błagać? Więc zrób mi ofiarę
I odmierz ze mną tańca jedną miarę.
ROZALINA
Więc grzmij, muzyko,
Muzyka.
W pląsy, dziewki moje —
Lecz nie — nie teraz — jak księżyc się mienię.
KRÓL
Czemu tak nagle cofasz przyrzeczenie?
ROZALINA
Bo byłam w pełni, teraz w kwadrze stoję.
KRÓL
Księżyc księżycem, pełny czy dwurogi,
Żwawo, do tańca! Słyszysz skoczne tony.
ROZALINA