Stracone zachody miłości - William Shakespeare (Szekspir) (biblioteka techniczna online TXT) 📖
Krótki opis książki:
„Nie trzeba mówić tyle o miłości, wszelkie księgi są pełne miłości, tak wielu autorów, że straconym zachodem byłoby mówić o miłości”— John Florio, First Fruits
Szekspir nie przejął się zbytnio opinią swego znajomego, nauczyciela języków na dworze królewskim, i pokusił się o napisanie kolejnego utworu na temat miłości, komedii o nietypowym zakończeniu, obfitującej w słowne gry i aluzje.
Król Nawarry nakłania swoich trzech przyjaciół, by oddać się tylko księgom i nauce. Przez trzy najbliższe lata mają krótko sypiać, skromnie jadać, raz w tygodniu pościć oraz, co najważniejsze, nie stykać się z kobietami. Ułożony przez nich regulamin nie pozwala na dopuszczanie kobiet na bliżej niż milę od zamku. Wszyscy kawalerowie przysięgają przestrzegać uzgodnionych reguł, lecz niebawem okazuje się, że o czymś zapomnieli. Wysłana z misją dyplomatyczną francuska księżniczka jest już w drodze i lada chwila zjawi się ze swoją świtą. Niełatwo będzie dotrzymać przysięgi wobec obozującej w królewskich posiadłościach pięknej księżniczki i jej uroczych dwórek.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Stracone zachody miłości - William Shakespeare (Szekspir) (biblioteka techniczna online TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
ten koncepta, jak gołębie zboże,
Po ziarnku dziobie i po ziarnku ciska,
Kramarz dowcipu, tandetę, jak może,
Niesie na odpust, jarmark, zbiegowiska;
A my, co handel ten ryczałtem wiedziem,
By znaleźć kupca, daremno się biedzim.
Jak na lep każda lgnie do niego dama;
Kusiłby Ewę na miejscu Adama,
Bo umie szeptać, rozbierać kurczęta,
Całusy ręką słać między dziewczęta.
To małpa w formach ćwiczona dokładnie
Ostatniej mody i dworskiej grzeczności.
Kiedy gra w kostki, a zła kość mu padnie,
Kwiecistym stylem gniewa się na kości.
Śpiewa z partesów141, a w dworaków tłumie
On jeden gości prezentować umie.
Wszystkie go panie nazywają „drogi”!
Gdy stąpa, schody całują mu nogi.
Do wszystkich z całej uśmiecha się gęby,
Żeby pokazać swoje białe zęby;
Ktokolwiek nie chce zostać mu dłużnikiem,
Zwie go: pan Boyet z miodowym językiem.
KRÓL
Bodaj ten język zjadły mu pryszczyki,
Skoro paziowi pomieszał tak szyki.
Wchodzą Księżniczka, Rozalina, Katarzyna, Maria, Boyet, służba.
BIRON
Nim się urodził, myślałem już nieraz,
Czym ułożenie było, czym jest teraz?
KRÓL
Niech Bóg pogodę na twą zleje głowę!
KSIĘŻNICZKA
Zleje pogodę! Słotne to życzenie.
KRÓL
O, lepszą myślą szczerą tłumacz mowę!
KSIĘŻNICZKA
Życz lepiej, lepsze znajdziesz tłumaczenie.
KRÓL
W moim pałacu już służba gotowa,
Przychodzim, pani, pokazać ci drogę.
KSIĘŻNICZKA
Dotrzymam pola, dotrzymaj ty słowa:
Bóg wiarołomstwa i ja znieść nie mogę.
KRÓL
Nie karć tak srogo, czegoś jest przyczyną:
Ócz twoich cnotą moje słowo łamię.
KSIĘŻNICZKA
Cnotą? Zapewne chcesz powiedzieć: winą,
Bo nikt przez cnotę przysięgom nie kłamie,
Więc ci na honor mój daję dziś słowo,
Mój honor czysty jak lilii kwiaty,
Żem wprzódy wszystkie męki znieść gotowa,
Nim wejdę gościem142 do twojej komnaty,
Bo nie chcę grzeszną przyczyną być, książę,
Złamania ślubu, co cię w niebie wiąże.
KRÓL
Dotąd, o pani, ze wstydem wyznaję,
Śród nudów żyłaś w samotnym namiocie.
KSIĘŻNICZKA
Mylisz się, królu, dotąd, słowo daję,
Nie miałam czasu myśleć o nudocie.
Właśnie co wyszła stąd banda Moskali.
KRÓL
Moskali?
KSIĘŻNICZKA
Tak jest, a jak mi się zdało,
Panowie grzeczni, piękni i wspaniali.
ROZALINA
To żarty. Ja wam prawdę powiem całą:
Księżna przez grzeczność — jak to dzisiaj modne —
Chwali, co żadnej pochwały niegodne.
To prawda, że nas Moskali dwie pary
Całą godzinę męczyły bez miary,
Lecz przez godzinę, jak trwała rozmowa,
Nikt tu nie słyszał dowcipnego słowa.
Nie powiem, że to cztery były dudki,
Lecz to powiedzieć mogę bez ogródki,
Że gdy pragnienia przyjdzie im godzina,
Dla czterech dudków trzeba będzie wina.
BIRON
Pani, dowcipu twego tylko siła
Mądrych wprzód ludzi na dudków zmieniła.
Choć bystre oko, gdy w słońce się wlepi,
Zbytek go światła zaćmi i oślepi,
Tak przy dowcipu waszego potędze
Bogactwo myśli przemienia się w nędzę,
I rozum, wprzódy czczony z uwielbieniem,
Zdaje się tylko głupoty marzeniem.
ROZALINA
Twym zdaniem jesteś mądry i bogaty,
Mym sądem...
BIRON
Jestem żebrak głupowaty.
ROZALINA
Nie chcę się żalić, że mi z ust wyrwałeś
Własność, do której dawne prawo miałeś.
BIRON
Wszystko, co moje, pod twą składam nogę.
ROZALINA
Całego dudka?
BIRON
Mniej ci dać nie mogę.
ROZALINA
Jakąś miał maskę, jest temu godzina?
BIRON
Ja? Kiedy? Maskę? Cóż to za nowina?
ROZALINA
Tak jest, tu, maskę, powłokę dyskretną,
Co piękną twarzą twarz okryła szpetną.
KRÓL
Ha! Wiedzą wszystko! Zamęczą nas śmiechem.
DUMAIN
Rzecz na żart zmieńmy, wyznając z pośpiechem.
KSIĘŻNICZKA
Skąd to zdziwienie, ten wyraz frasunku?
ROZALINA
Patrzcie, jak pobladł, zemdleje. Ratunku!
Morska choroba — z Moskwy! To nie śmiechy.
BIRON
To niebios kara za nasze jest grzechy.
Miedziane czoło tutaj jest za mało.
Na mnie dowcipu siłę obróć całą,
Skrusz mnie przez wzgardę, śmiechy i sromotę,
Dowcipem moją posiekaj prostotę.
Nie będę więcej prosił cię do tańca
Ani za Moskwy udam się mieszkańca.
Nie chcę w pisane wierzyć komplementa
Ni w ostry język śmiałego studenta.
Nie będę w masce chodził do kochanek,
Jak ślepy lirnik pisał im sielanek.
Jedwab frazesów, słówek aksamity,
Hiperboliczne fantazji wybuchy,
Tak mnie te letnie pokąsały muchy,
Żem cały obrzękł, bąblami okryty.
Przysięgam na te rękawiczki białe,
W których się kryją bielsze rączki małe,
Że odtąd miłość wypowiem kochance
Przez „nie” w drelichu albo „tak” w parciance,
I żeby zacząć, wierzaj memu słowu,
Miłość jest moja jak słońce bez skazy.
ROZALINA
Za poetyczne jeszcze to wyrazy.
BIRON
Trudno się pozbyć starego narowu.
Jeszczem jest chory, miej cierpliwość, proszę,
A dawne zdrowie odzyskam po trosze.
Tym trzem, wielkimi możesz literami
Pisać na czole: „Zmiłuj się nad nami!”143
Śmiertelna dżuma pierś każdego pali,
A jej zarodek z waszych ócz wyssali.
Ale was także los czeka jednaki,
Bo na was także Pana widzę znaki.
KSIĘŻNICZKA
Nie mieli dżumy ci, co nam je dali.
BIRON
Wyrok nasz zapadł — nic nas nie ocali.
ROZALINA
Krok twój jednakże słowom twoim przeczy,
Gdy sam żałobę czynisz w trybunale.
BIRON
Skończmy, procesu z tobą nie chcę wcale.
ROZALINA
Ni ja, gdy pójdą po woli mej rzeczy.
BIRON
Niech teraz każdy z kolei co powie,
Bo wszystko w mojej zmąciło się głowie.
KRÓL
Naucz nas, proszę, naucz, piękna pani,
Jak za grzech ciężki odpust nasz dostaniem.
KSIĘŻNICZKA
Tylko otwartym i szczerym wyznaniem.
Czyście przed chwilą byli tu przebrani?
KRÓL
Tak jest.
KSIĘŻNICZKA
A w jakich chęciach tuście przyśli?
KRÓL
W dobrej, księżniczko, i uczciwej myśli.
KSIĘŻNICZKA
Jeśli tak, wyznaj, ciekawie słuchamy,