Poskromienie złośnicy - William Shakespeare (Szekspir) (czytelnia online za darmo .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Komedia została napisana około roku 1592, zaś wydana dopiero w 1623. Jest to jedno z pierwszych dzieł Shakespeare'a.
Baptista Minola, który jest bogatym mieszczaninem, ma dwie córki, starszą Katarzynę oraz młodszą Biankę. Katarzyna jest humorzasta, słynie z ciętego języka, natomiast Bianka jest łagodna, dobrze ułożona i w przeciwieństwie do swojej siostry zabiegają o nią różni wielbiciele. Baptista postanawia, że dopóki starsza z jego córek nie znajdzie sobie męża, młodsza nie będzie mogła wziąć ślubu.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Poskromienie złośnicy - William Shakespeare (Szekspir) (czytelnia online za darmo .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
szczęśliwy,
Że masz podobne rysy do Vincentia!
Przybierz więc jego imię i powagę,
A w moim domu chętną przyjm gościnność;
Pamiętaj tylko dobrze grać twą rolę.
Wszak mnie rozumiesz? Będziesz u mnie mieszkał,
Póki spraw twoich w Padwie nie załatwisz.
Przyjmij ofiarę, jeśli ci po myśli.
PEDANT
Przyjmuję z serca; odtąd dla mnie będziesz
Zbawcą wolności mojej, mego życia.
TRANIO
Nie traćmy czasu. Powiem ci nawiasem,
Że mego ojca czekamy co chwila,
Ażeby ślubny mój podpisał kontrakt
Z córką pewnego Baptysty Minoli.
Później obszerniej o tym pogadamy,
Tymczasem idźmy, żebyś ubiór zmienił.
Wychodzą.
SCENA III
Pokój w domu Petruchia.
Katarzyna i Grumio
GRUMIO
Nie, pani, nie śmiem; on mnie zabić gotów.
KATARZYNA
Coraz jawniejsza złość jego, ma krzywda.
Po to mnie pojął, aby mnie zagłodzić?
U drzwi mojego ojca każdy żebrak
Na pierwsze słowo dostaje jałmużnę,
Odepchniętego każdy sąsiad przyjmie;
A ja, com nigdy nie umiała prosić,
Com nigdy prosić nie potrzebowała,
Z głodu umieram, a od bezsenności
Kołowacieję; przekleństwem mnie budzi,
Karmi krzykami, a co mnie oburza,
Wszystko pod czułej miłości pozorem,
Jakby snu chwila, chleba okruszyna
Zaraz mnie miały razić apopleksją.
Idź, proszę, przynieś mi trochę pokarmu,
Przynieś, co znajdziesz, wszystko będzie dobre.
GRUMIO
Co mówisz, pani, o wołowych nogach?
KATARZYNA
Wielki rarytas! przynieś je co prędzej.
GRUMIO
To choleryczna zda mi się potrawa.
Ale na przykład flaki przysmażane?
KATARZYNA
Wielki przysmaczek! przynieś mi je, proszę.
GRUMIO
Ale i flaki mogą żółć poburzyć.
A gdyby pieczeń wołowa z musztardą?
KATARZYNA
To ulubiona moja jest potrawa.
GRUMIO
Tylko musztarda, rzecz rozpalająca.
KATARZYNA
To bez musztardy przynieś wołowinę.
GRUMIO
Ni myśleć o tym; przyniosę musztardę,
Lub bez musztardy nie ma wołowiny.
KATARZYNA
To przynieś jedno lub drugie, cokolwiek.
GRUMIO
A więc musztardę, lecz bez wołowiny.
KATARZYNA
Idźże do diabła, zwodny kusicielu!
Bije go.
Co chcesz mnie karmić potraw nazwą samą.
Przepadnij, zdrajco, i wszyscy, co z tobą
Śmiecie się moim cierpieniom urągać!
Precz z moich oczu! precz stąd, niewolniku!
Wchodzą: Petruchio z mięsem na talerzu i Hortensjo.
PETRUCHIO
No, co tam, Kasiu, czemu tak posępna?
HORTENSJO
Jak się masz pani?
KATARZYNA
Niepodobna gorzej.
PETRUCHIO
Nabierz więc ducha, spójrz na mnie wesoło!
Patrz tylko, duszko, jak jestem troskliwy,
Patrz, własną ręką przysmak ten warzyłem.
Stawia półmisek na stole.
Na wdzięczność, Kasiu, sądzę, żem zarobił.
Co? ani słowa? Rzecz ci nie do smaku,
I praca moja na nic się nie zdała.
do sługi:
Zabierz półmisek.
KATARZYNA
Nie, zostaw go, proszę.
PETRUCHIO
Lada usługa wdzięcznością się płaci:
Nim mięsa dotkniesz, podziękuj mi przódy.
KATARZYNA
Dziękuję, panie.
HORTENSJO
Fe, wstydź się, Petruchio!
Siadajmy, pani, ucztę twą podzielę.
PETRUCHIO
na stronie
Jeśli mnie kochasz, Hortensjo, zjedz wszystko.
głośno
Bogdaj ten obiad na dobre ci wyszedł!
Zajadaj smacznie, a potem, serduszko,
Pojedziem hucznie do twojego ojca,
I będziem hulać jak za dobrych czasów,
W jedwabnych sukniach i złotych pierścionkach,
Kryzach, falbanach, rękawkach, koronkach;
Wspaniały wachlarz i szarfy jak tęcze,
I bursztynowe na rękach obręcze,
Naszyjnik z pereł, szale i manele,
I Bóg wie jeszcze jakie ceregiele.
Skończyłaś? Krawiec czeka już gotowy
W jedwab cię owić od stopy do głowy.
Wchodzi Krawiec.
No, krawcze, pokaż twoje kosztowności.
Wchodzi Kramarz.
Pokaż nam suknie. — Co nam waść przynosisz?
KRAMARZ
Obstalowany61 przez pana kapelusz.
PETRUCHIO
To widzę, formę brałeś na miseczce;
Na honor, czysty talerz z aksamitu.
Fe! to rzecz brudna, szpetna, nieprzystojna,
Coś na kształt muszli, łupiny orzecha;
Dla dziecka cacko, albo kapelusik.
Precz z czupiradłem! przynieś co większego.
KATARZYNA
Nie chcę większego; taka teraz moda,
Taki kapelusz wszystkie noszą panie.
PETRUCHIO
Żebyś go wdziała, musisz najpierw zostać
Łagodną, słodką, jak przystało pani.
HORTENSJO
na stronie
To na kapelusz długo będzie czekać.
KATARZYNA
Sądzę, że wolno mi jest jeszcze mówić;
Słuchaj, co mówię: nie jestem już dzieckiem;
Lepszym od ciebie powiedziałam prawdę,
Gdy jej nie możesz słuchać — zatkaj uszy.
Język wypowie gniew mojego serca,
Albo mi serce od gniewu tu pęknie,
Wolę więc najpierw w słowach bez ogródki
Ostatnich granic wolności dosięgnąć.
PETRUCHIO
Masz rację, Kasiu, to nie jest kapelusz,
To pasztetowa nakrywka z jedwabiu.
Lubię cię za to, że go ty nie lubisz.
KATARZYNA
Lub mnie, lub nie lub, ja lubię kapelusz,
I mieć go będę, lub nie chcę żadnego.
Kramarz wychodzi.
PETRUCHIO
Mówisz o sukni? Krawcze, pokaż suknię.
Wszechmocny Boże! cóż to za straszydło?
Cóż to jest? rękaw? To raczej armata.
Z góry i z dołu w pasztet wykrojony,
A dziurek, kółek, rozporków w nim więcej,
Niż na fajerce w sklepie golibrody.
Do kroć tysięcy! krawcze, jak to zowiesz?
HORTENSJO
na stronie
Widzę, że suknia pójdzie z kapeluszem.
KRAWIEC
Kazałeś, panie, piękną uszyć suknię,
Wedle najlepszej i najnowszej mody.
PETRUCHIO
Prawda, kazałem; lecz czy zapomniałeś,
Że nie kazałem sukni modnie popsuć?
Zmykaj do domu i skacz przez rynsztoki,
Bo będziesz skakał bez mej klienteli;
Nie chcę twej sukni, rób z nią, co sam zechcesz.
KATARZYNA
Modniejszej sukni nie widziałam jeszcze,
Lepszego tonu, albo z lepszym gustem.
Chciałbyś, jak widzę, lalkę ze mnie zrobić.
PETRUCHIO
To prawda, chciałby zrobić lalkę.
KRAWIEC
Jejmość powiada, że to ty, panie, chciałbyś zrobić z niej lalkę.
PETRUCHIOŁżesz, mości nitko, łżesz, mości naparstku,