Poskromienie złośnicy - William Shakespeare (Szekspir) (czytelnia online za darmo .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Komedia została napisana około roku 1592, zaś wydana dopiero w 1623. Jest to jedno z pierwszych dzieł Shakespeare'a.

Baptista Minola, który jest bogatym mieszczaninem, ma dwie córki, starszą Katarzynę oraz młodszą Biankę. Katarzyna jest humorzasta, słynie z ciętego języka, natomiast Bianka jest łagodna, dobrze ułożona i w przeciwieństwie do swojej siostry zabiegają o nią różni wielbiciele. Baptista postanawia, że dopóki starsza z jego córek nie znajdzie sobie męża, młodsza nie będzie mogła wziąć ślubu.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Poskromienie złośnicy - William Shakespeare (Szekspir) (czytelnia online za darmo .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

po twą córkę,

Ja zaś mojego ślę po notariusza.

Martwi mnie tylko, że przez zbytni pośpiech

Lichą wam dzisiaj wieczerzę zastawię.

BAPTYSTA

Przyjmuję projekt. Kambio, śpiesz do domu,

I powiedz Biance, niech się przygotuje.

Jeśli chcesz, możesz wszystko jej wyjawić,

Że dziś Lucentia ojciec w Padwie stanął,

Że pewno będzie małżonką Lucentia.

LUCENTIO

Ja bogów proszę, ażeby nią była!

TRANIO

Daj pokój bogom; idź, a nie trwoń czasu.

Signor Baptysta, pokażę wam drogę.

Na jednej musisz przestać dziś potrawie,

Lecz naprawimy wszystko w Pizie.

BAPTYSTA

Idźmy!

Wychodzą: Tranio, Pedant i Baptysta.

BIONDELLO

Kambio!

LUCENTIO

Co chcesz powiedzieć, Biondello?

BIONDELLO

Czy widziałeś, jak pan mój mrugał na ciebie i uśmiechał się?

LUCENTIO

Cóż stąd, Biondello?

BIONDELLO

Nic wcale. Lecz zostawił mnie za sobą, aby wytłumaczyć znaczenie i morał jego mrugań i znaków.

LUCENTIO

Słucham, moralizuj.

BIONDELLO

Tak więc stoją rzeczy: Baptysty jesteśmy pewni, póki rozmawia z fałszywym ojcem o fałszywym synu.

LUCENTIO

A potem?

BIONDELLO

Masz przyprowadzić jego córkę na wieczerzę.

LUCENTIO

A co dalej?

BIONDELLO

Stary proboszcz od świętego Łukasza czeka na ciebie w kościele gotowy o każdej godzinie.

LUCENTIO

Jaki wyciągasz z tego sens moralny?

BIONDELLO

Nie mogę powiedzieć. Zważaj, że gdy oni zajęci wymianą fałszywych zapewnień, ty możesz zapewnić sobie córkę cum privilegio ad imprimendum solum62. Więc do kościoła; weź księdza, zakrystiana i potrzebnych uczciwych świadków.

Jeśli nie czekasz na to, zrób inaczej:

Lecz wiem, kto Bianki nigdy nie zobaczy.

Chce wychodzić.

LUCENTIO

Biondello, słuchaj!

BIONDELLO

Nie mogę zostać dłużej. Znałem dziewczynę zaślubioną jednego popołudnia, gdy poszła do ogrodu szukać pietruszki na faszerowanie królika; możesz to samo zrobić i ty, panie; więc żegnam! Mój pan kazał mi śpieszyć do świętego Łukasza i uprzedzić proboszcza, aby był gotowy na twoje przyjęcie, gdy przyjdziesz tam z twoim dodatkiem.

Wychodzi. LUCENTIO

Zrobię tak, jeśli zgodne to z jej wolą.

Gdy ona chętna, jak mogę się wahać?

Co bądź wypadnie, śpieszę — a źle będzie,

Jeżeli Kambio bez niej tu powróci.

Wychodzi.

SCENA V

Publiczna droga.

Petruchio, Katarzyna i Hortensjo PETRUCHIO

Na Boga, śpieszmy ku domowi ojca.

Jak miłym światłem księżyc wszystko oblał!

KATARZYNA

Księżyc? to słońce, nie księżyc nam świeci.

PETRUCHIO

Ja utrzymuję, że to blask księżyca.

KATARZYNA

A ja wiem dobrze, że to jest blask słońca.

PETRUCHIO

Na syna matki mojej, mnie samego,

To będzie księżyc, gwiazda, lub co zechcę,

Nim ruszę krokiem do twojego ojca.

Wciąż sprzeciwianie! nic jak sprzeciwianie!

HORTENSJO

Przystań na wszystko lub się stąd nie ruszym.

KATARZYNA

Proszę cię, jedźmy, gdy już tu jesteśmy,

A niech to będzie, co chcesz: księżyc, słońce,

Nawet łojowa świeczka, jeśli żądasz.

Odtąd, przysięgam, zgodzę się na wszystko.

PETRUCHIO

To księżyc, mówię.

KATARZYNA

Wiem, że to jest księżyc.

PETRUCHIO

Kłamiesz, to słońce jest błogosławione.

KATARZYNA

A więc niech będzie Bóg błogosławiony,

Błogosławione że świeci nam słońce.

Lecz to nie słońce, gdy powiesz, że nie jest;

Księżyc się zmienia tak jak twoje myśli,

Tak zwać się będzie, jakie dasz mu imię,

Dla Katarzyny będzie tym, czym zechcesz.

HORTENSJO

Petruchio! naprzód! bo wygrana bitwa.

PETRUCHIO

Naprzód! tak kula toczyć się powinna,

Lada zawadzie nie dając się skręcić.

Lecz cicho! kogóż to widzę przed sobą.

Wchodzi Vincentio w podróżnym ubiorze.

do Vincentia

Dzień dobry, piękna pani! dokąd droga?

Kasiu, cukierku, powiedz, czyli kiedyś

Równie urodną widziałaś szlachciankę?

Mleko z różami na licach jej walczy,

A gwiazd jaśniejszych nie znajdziesz na niebie,

Niż te źrenice dwie na boskiej twarzy.

O piękna dziewko, raz jeszcze cię witam!

Dla jej urody pocałuj ją, Kasiu.

HORTENSJO

Gotów do szaleństwa przyprowadzić tego człowieka chcąc zrobić z niego kobietę.

KATARZYNA

Ty pączku młody, piękny, świeży, wonny,

Dokąd tak śpieszysz? gdzie twoje mieszkanie?

Szczęśni rodzice tak pięknego dziecka!

A mąż szczęśliwszy, któremu cię niebo

Za towarzyszkę słodką przeznaczyło!

PETRUCHIO

Kasiu, czy ci się w głowie przewróciło?

To starzec zwiędły, wyschły, pomarszczony,

A nie dziewczyna, za którą go bierzesz.

KATARZYNA

Przebacz, staruszku, oczu mych pomyłkę.

Olśnionej zbytnim blaskiem tego słońca,

Wszystko, co widzę, zielone się zdaje.

O, teraz widzę postać twą poważną;

Przebacz mi, proszę, błąd mój mimowolny.

PETRUCHIO

Przebacz, dziaduniu, a racz nam powiedzieć,

Dokąd tak śpieszysz; jeśli w jedną stronę,

Chętnie przyjmiemy twoje towarzystwo.

VINCENTIO

Panie mój, i ty, krotofilna63 pani,

Zdziwiony waszym pierwszym powitaniem,

Powiem wam, że się nazywam Vincentio,

Że mieszkam w Pizie, a do Padwy jadę,

Aby tam syna mojego odwiedzić,

Którego długie nie widziałem czasy.

PETRUCHIO

Jego nazwisko?

VINCENTIO

Zowie się Lucentio.

PETRUCHIO

Dla twego syna szczęśliwe spotkanie.

Przez wzgląd na wiek twój i na mocy prawa

Mogę cię teraz ojcem moim nazwać,

Bo siostra damy tej, a mojej żony,

W tej chwili żoną jest twojego syna.

Niech cię to, ojcze, ni smuci, ni dziwi,

Bo masz synową piękną i cnotliwą,

Z zacnego rodu i z dobrym posagiem,

A wychowanie zrobiło ją godną

Małżeństwa choćby pierwszego magnata.

Więc pozwól, niech cię uściskam, Vincentio!

Śpieszmy się! twoje do Padwy przybycie

Niemałą będzie dla syna uciechą.

VINCENTIO

Czy prawdę mówisz? czy też dla zabawy,

Zwyczajem wielu wesołych podróżnych,

Stroisz żarciki z ludzi, których spotkasz?

HORTENSJO

Wierzaj mi, ojcze, wszystko to jest prawda.

PETRUCHIO

Niedługo sam się o prawdzie przekonasz,

Bo widzę, że cię pierwsze powitanie

Trochę nieufnym względem nas zrobiło.

Wychodzą: Petruchio, Katarzyna i Vincentio.

HORTENSJO

Dzięki, Petruchio! dodałeś mi serca.

A więc do wdówki! gdy się zechce srożyć,

Tyś mnie nauczył, jak jarzmo jej włożyć.

Wychodzi.

AKT PIĄTY SCENA I

Padwa. — Przed domem Lucentia.

Z jednej strony wchodzą: Biondello, Lucentio i Bianka, z drugiej przechodzi Gremio. BIONDELLO

Cicho a prędko, panie, bo ksiądz już gotowy.

LUCENTIO

Lecę, Biondello; lecz możesz być w domu potrzebny, idź zatem.

BIONDELLO

Nie, na uczciwość, dopóki was nie zobaczę w kościele; wrócę potem do pana, jak będę mógł najśpieszniej.

Wychodzą: Lucentio, Bianka i Biondello. GREMIO

Dziwne, że Kambio jeszcze nie przychodzi.

Wchodzą: Petruchio, Katarzyna, Vincentio i Służba. PETRUCHIO

Oto drzwi, panie, to jest dom Lucentia;

Dom mego ojca leży trochę dalej,

Śpieszno mi przybyć, więc cię tu zostawiam.

VINCENTIO

Wpierw musisz ze mną spełnić puchar wina;

Z góry ci dobre zapewniam przyjęcie,

Nie braknie pewno i dobrego kąska.

Stuka.

GREMIO

Zbyt są w tym domu zatrudnieni; radzę ci stukać głośniej.

Pokazuje się Pedant w oknie. PEDANT

Kto stuka, jakby wysadzić chciał wrota?

VINCENTIO

Czy signor Lucentio jest w domu?

PEDANT

Jest w domu, ale mówić z nim teraz nie można.

VINCENTIO

A gdyby mu kto przyniósł jakie sto lub dwieście funtów na hulankę?

PEDANT

Zatrzymaj twoje sto funtów w kieszeni; nie potrzebuje on ich wcale, dopóki ja żyję.

PETRUCHIO

Czy ci nie mówiłem, że syn twój podbił wszystkie serca w Padwie? Słuchaj mnie, panie; aby niepotrzebnie czasu nie trwonić, powiedz, proszę, signorowi Lucentio, że ojciec jego przybywa z Pizy, i czeka przed drzwiami, chcąc się z nim rozmówić.

PEDANT

Kłamiesz; ojciec jego już przybył do Padwy i z tego okna na was patrzy.

VINCENTIO

To ty jesteś jego ojcem?

PEDANT

Ja, panie; tak przynajmniej matka jego utrzymuje, jeśli mogę jej wierzyć.

PETRUCHIO

do Vincentia

Jak to, mości panie? to wyraźne hultajstwo brać drugiego imię.

PEDANT

Aresztuję tego hultaja; chce widocznie kogoś w tym mieście otumanić pod moim nazwiskiem.

Wchodzi Biondello. BIONDELLO

Widziałem ich razem w kościele. Szczęść im Boże w żegludze! — Ale kogóż to widzę? Stary pan mój Vincentio. Zginęliśmy! przepadliśmy!

VINCENTIO

spostrzegając Biondella

Pójdź tu sam, wisielcze!

BIONDELLO

Spodziewam się, panie, że wolny jest wybór.

VINCENTIO

Pójdź tu sam, hultaju! czy mnie zapomniałeś?

BIONDELLO

Czy cię zapomniałem, panie? Uchowaj Boże! nie mogłem cię zapomnieć, bo cię, jak żyję, nie widziałem.

VINCENTIO

Jak to, wierutny łotrze? nigdy nie widziałeś Vincentia, ojca twojego pana?

BIONDELLO

Mojego starego, uczciwego starego pana? widziałem, panie; patrz, jak się nam z okna przygląda.

VINCENTIO

Czy tak, mopanku?

Bije Biondella. BIONDELLO

Rety! rety! rety! jakiś wariat chce mnie zamęczyć.

Wybiega. PEDANT

Na pomoc, synu! na pomoc, signor Baptysta!

Znika z okna. PETRUCHIO

Proszę cię, Kasiu, odejdźmy na stronę; czekajmy końca tego sporu.

Odchodzą na stronę.

Wychodzą na ulicę Pedant, Baptysta, Tranio i słudzy. TRANIO

Kto jesteś, panie, że śmiesz bić mojego sługę?

VINCENTIO

Kto jestem, panie? powiedz mi raczej, kto ty jesteś, panie? O nieśmiertelne bogi! Co za łotr wymuskany! jedwabny spencer! aksamitne spodnie! płaszcz szkarłatowy! spiczasty kapelusz! O, jestem zrujnowany, jestem zrujnowany! Kiedy ja w domu, jak dobry gospodarz, oszczędzam, syn mój i mój sługa trwonią całą moją fortunę na uniwersytecie.

TRANIO

Co chcesz powiedzieć? Co to ma znaczyć?

BAPTYSTA

Czy to czasem nie jaki lunatyk?

TRANIO

Wyglądasz z miny i ubioru na uczciwego starego szlachcica, a słowa twoje dowodzą, że jesteś wariatem. Co ci do tego, że się ubieram w perły i złoto? Dzięki mojemu dobremu ojcu, mam na to fundusze.

VINCENTIO

Twojemu ojcu, hultaju? Ojciec twój robi żagle w Bergamo.

BAPTYSTA

Mylisz się, panie, mylisz się, panie. Powiedz mi, proszę, jak sądzisz, że się nazywa?

VINCENTIO

Jak się nazywa? Jakbym nie znał jego nazwiska; wychowałem go od trzyletniego dziecka; nazywa się Tranio.

PEDANT

Precz stąd, precz stąd, szalony ośle! on nazywa się Lucentio, to syn mój jedynak, dziedzic włości należących do mnie, signora Vincentio.

VINCENTIO

Lucentio! toć on zamordował swojego pana! aresztujcie go! rozkazuję wam w imieniu księcia. — O mój synu, mój synu! Powiedz mi, łotrze, gdzie syn mój Lucentio?

TRANIO

Zawołajcie komisarza! Wchodzi Sługa z Komisarzem. Poprowadź tego szalonego łotra do aresztu. Ojcze Baptysto, dopilnuj, żeby się nam nie wymknął.

VINCENTIO

Mnie poprowadzić do aresztu?

GREMIO

Zatrzymaj się, komisarzu, człowiek ten nie pójdzie do aresztu.

BAPTYSTA

Próżna gadanina, signor Gremio; powtarzam: prowadź go do aresztu!

GREMIO

Daj baczność, signor Baptysta, żebyś się w tej sprawie na dudka nie wystrychnął. Ja przysiąc jestem gotów, że to jest prawdziwy Vincentio.

PEDANT

Przysiąż, jeśli śmiesz.

GREMIO

Nie, nie śmiem przysiąc.

TRANIO

Więc powiedz także, że ja nie jestem Lucentio.

GREMIO

Co do ciebie, wiem z pewnością, że jesteś signor Lucentio.

BAPTYSTA

Precz z tym gadułą! do aresztu!

VINCENTIO

I tu cudzoziemców turbować tak można! O łotrze potworny!

Wchodzą: Biondello, Lucentio i Bianka. BIONDELLO

Zginęliśmy! patrz, czy go tam widzisz? Wyprzyj się go, wyprzysiąż się go! albośmy wszyscy przepadli!

LUCENTIO

klęka

Przebacz mi, ojcze!

VINCENTIO

Słodki syn mój żyje!

Biondello, Tranio i Pedant uciekają. BIANKA

klęka

Przebacz mi, ojcze!

BAPTYSTA

W czymżeś przewiniła?

Gdzie jest Lucentio?

LUCENTIO

Lucentio tu stoi,

Syn prawdziwego Vincentia prawdziwy,

Który w kościele córkę twą poślubił,

Gdy tu fałszywy łudził cię Lucentio.

GREMIO

Toć jest świadkami stwierdzony spisek, aby wszystkich nas oszukać.

VINCENTIO

A gdzie się podział łotr przeklęty, Tranio,

Który mi stawić tak krnąbrnie się ważył?

BAPTYSTA

Jak to? Mów jasno, czy to nie mój Kambio?

BIANKA

Kambio się teraz na Lucentia zmienił.

LUCENTIO

Wszystkie te cuda dziełem są miłości.

Miłość dla Bianki w Trania mnie zmieniła,

A Tranio w mieście rolę mą odgrywał,

Aż mi na koniec udało się przybić

Do lubej szczęścia mojego przystani.

Co Tranio robił, robił na mój rozkaz,

I przez wzgląd na mnie, ojcze, wszystko przebacz.

VINCENTIO

Rozetnę nos temu łotrowi, który do aresztu chciał mnie posłać.

BAPTYSTA

do Lucentia Ale jak to, panie, zaślubiłeś moją córkę, nie pytając o moje pozwolenie?

VINCENTIO

Nie trwóż się, panie, rzecz całą załatwię,

Niech się wprzód tylko na łotrze tym pomszczę.

Wychodzi. BAPTYSTA

A ja wprzód zgłębię hultajstw tych tajniki.

Wychodzi.

LUCENTIO

Nie blednij, droga, ojciec twój przebaczy.

Wychodzą: Lucentio i Bianka. GREMIO

Idź do strony:

Darmowe książki «Poskromienie złośnicy - William Shakespeare (Szekspir) (czytelnia online za darmo .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz