Poskromienie złośnicy - William Shakespeare (Szekspir) (czytelnia online za darmo .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Komedia została napisana około roku 1592, zaś wydana dopiero w 1623. Jest to jedno z pierwszych dzieł Shakespeare'a.

Baptista Minola, który jest bogatym mieszczaninem, ma dwie córki, starszą Katarzynę oraz młodszą Biankę. Katarzyna jest humorzasta, słynie z ciętego języka, natomiast Bianka jest łagodna, dobrze ułożona i w przeciwieństwie do swojej siostry zabiegają o nią różni wielbiciele. Baptista postanawia, że dopóki starsza z jego córek nie znajdzie sobie męża, młodsza nie będzie mogła wziąć ślubu.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Poskromienie złośnicy - William Shakespeare (Szekspir) (czytelnia online za darmo .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

Czy wszystkie kuchciki w niedzielnych szatach? Czy szklanki wymyte wewnątrz, a kociołki wyszorowane z zewnątrz? Czy obrus na stole? Czy wszystko w porządku? CURTIS

Wszystko gotowe. Więc proszę cię, co za nowiny?

GRUMIO

Naprzód więc trzeba ci wiedzieć, że koń mój zmordowany, że pan mój i moja pani spadli.

CURTIS

Jak?

GRUMIO

Z siodeł w błoto. Długa o tym powieść.

CURTIS

Opowiedz wszystko, dobry Grumio.

GRUMIO

Nadstaw ucha.

CURTIS

Słucham.

GRUMIO

Trzymaj. Uderza go.

CURTIS

To się nazywa czuć powieść, a nie słuchać powieści.

GRUMIO

Dlatego też nazywa się czułą powieścią. Kułak ten był tylko ostrzeżeniem, żebyś słuchał uważnie. Więc zaczynam: imprimis57, zjechaliśmy ze strasznej góry, mój pan jechał za moją panią —

CURTIS

Na jednym koniu?

GRUMIO

Co przez to rozumiesz?

CURTIS

No, konia.

GRUMIO

Więc sam opowiadaj historię. Gdybyś mi nie był przerwał, usłyszałbyś, jak się jej koń powalił, jak ona powaliła się pod konia; usłyszałbyś, w jakiej kałuży, jak się zabłociła; jak ją pod koniem zostawił, a mnie zaczął kijami okładać za to, że się koń jej potknął; jak ona brodziła po błocku, żeby go ode mnie odciągnąć; jak on klął; jak ona prosiła, ona, co nie prosiła nikogo nigdy przedtem; jak ja wrzeszczałem; jak uciekły konie; jak się zerwały jej cugle; jak straciłem moje podogonie, i wiele innych rzeczy godnych pamięci, które teraz umrą w zapomnieniu, a ty wrócisz bez znajomości świata do grobu.

CURTIS

Wedle takiego rachunku, większy z niego złośnik, jak z niej złośnica.

GRUMIO

Bądź tego pewny; jak zresztą sam się przekonasz, gdy przybędzie do domu, i ty, i najdumniejszy z was wszystkich. Ale co o tym gadać? Zawołaj Nataniela, Józefa, Mikołaja, Filipa, Waltera, Cukrołyka i resztę. Niech włosy gładko uczeszą, swoje niebieskie kurtki wyczyszczą, jednobarwne dobiorą podwiązki; niech się kłaniają lewą nogą, a niech się strzegą dotknąć włosienia pańskiej szkapy ogona, nie pocałowawszy przód własnej ręki. Czy wszyscy gotowi?

CURTIS

Wszyscy.

GRUMIO

Przywołaj ich.

CURTIS

Hej! czy słyszycie? Macie wyjść na spotkanie pana, aby pani przystojność okazać.

GRUMIO

Co mówisz o przystojności? Ma ona dosyć swojej własnej.

CURTIS

Kto tego nie wie?

GRUMIO

Ty zdajesz się nie wiedzieć, skoro wołasz na kolegów, żeby jej przystojność okazać.

CURTIS

Wołam ich, aby jej kredyt pomnożyć.

GRUMIO

Nie myśli nic od nich pożyczać!

Wchodzą Słudzy. NATANIEL

Witamy z powrotem, Grumio.

FILIP

Jakże zdrowie, Grumio?

JÓZEF

Co tam, Grumio?

MIKOŁAJ

Kolego Grumio!

NATANIEL

Jakże zdrowie, staruszku?

GRUMIO

Witam cię; — a u ciebie jakie zdrowie? A u ciebie, co tam, kolego? I na tym kończę pozdrowienia. Teraz, moje zuchy, czy wszystko gotowe? Czy wszystko wyczyszczone?

NATANIEL

Wszystko gotowe. A pan, jak daleko?

GRUMIO

Tylko co go nie widać; w tej chwili może zsiada z konia. Nie bądźcie więc — do stu katów! Cicho! Słyszę głos mojego pana.

Wchodzą: Petruchio i Katarzyna. PETRUCHIO

Gdzie te hultaje? Nikogo przed drzwiami,

By trzymać strzemię i odebrać konie!

Gdzie jest Nataniel, Grzegorz, gdzie jest Filip?

WSZYSCY

Tu, panie! tu, panie, tu, tu, panie!

PETRUCHIO

Tu, tu, tu, panie, tu, panie, tu, panie!

Zakute pałki, gbury, masztalerze!

Żadnej pilności, względów, ni usługi!

Gdzie łotr, którego naprzód tu wysłałem?

GRUMIO

Tu jestem, panie, tak głupi jak wcześniej.

PETRUCHIO

Przeklęty chamie, pociągowa szkapo,

Czy nie kazałem, byś mnie w parku czekał,

I przyprowadził tych wszystkich hultajów?

GRUMIO

Krawiec nie skończył kurtki Nataniela,

Trzewikom Ralfa brak było obcasów,

Piotr nie miał sadzy uczernić kapelusz,

A pochwy nie miał Waltera kordelas;

Grzegorz był tylko i Adam w liberii,

Resztę znalazłem jak dziadów w łachmanach,

Lecz jak są, wyszli powitać cię, panie.

PETRUCHIO

Ruszajcie, łotry, zastawcie wieczerzę!

Kilku Służących wychodzi.

śpiewa

„Ach, gdzie dawne moje życie!”

Gdzie są — siądź, Kasiu; nie bądź takim mrukiem.

Uf! jakże jestem zmęczony podróżą!

Wchodzą Słudzy z wieczerzą.

Kasiu, powtarzam, nie bądź takim mrukiem.

Ściągnij mi buty, urwiszu, a śpiesz się.

śpiewa

„Ksiądz Bernardyn w pewnem mieście

Od klasztoru szedł po kweście” —

Łotrze przeklęty, chcesz mi nogę skręcić?

Uderza go.

Masz coś zarobił; ściągnij drugi lepiej!

Rozjaśnij czoło, Kasiu. — Hej tam, wody!

Gdzie mój bonończyk, Troil? Ruszaj zaraz,

Zaproś kuzyna mego, Ferdynanda.

Wychodzi Służący.

Musisz go, Kasiu, poznać, pocałować.

Gdzie me pantofle? doczekam się wody?

Przynoszą mu miednicę.

Umyj się, Kasiu, i witaj w mym domu!

Służący upuszcza dzbanek.

A ty nicponiu! to tak znasz ty służbę?

Uderza go.

KATARZYNA

O, bądź cierpliwy! Zrobił to niechcący.

PETRUCHIO

Przeklęty bękart i łotr długouchy!

No siadaj, Kasiu! wiem, że masz apetyt.

Siadają.

Chcesz ty, czy ja mam odmówić modlitwę?

Co na półmisku?

1 SŁUŻĄCY

Baranina, panie.

PETRUCHIO

Kto ją tu przyniósł?

1 SŁUŻĄCY

Ja, panie.

PETRUCHIO

Spalona,

Jak wszystkie wasze potrawy spalone.

A psy przeklęte! Gdzie ten nicpoń kucharz?

Jak śmiecie, łotry, służyć baraniną,

Wiedząc od dawna, że jej znieść nie mogę?

Zbierzcie półmiski i szklanki, i wszystko!

Zrzuca całe nakrycie ze stołu.

Nieokrzesane i głupie gawrony!

Co, wy mruczycie? Ja was tu nauczę!

KATARZYNA

Proszę cię, mężu, nie bądź tak gwałtowny!

Pieczeń jest dobra, byleś chciał skosztować.

PETRUCHIO

Nie, Kasiu, pieczeń sucha jak podeszwa,

A suchych mięsiw doktor mi zabronił,

Bo rodzą gniewy i budzą zły humor;

Już popędliwi jesteśmy z natury,

Lepiej więc będzie dla obojga pościć,

Niźli się żywić mięsem przypieczonym.

Cierpliwość! Jutro lepszy będzie obiad.

Na dzisiaj, Kasiu, pośćmy dla kompanii.

Teraz twój ślubny pokażę ci pokój.

Wychodzą: Petruchio, Katarzyna i Curtis. NATANIEL

Czy podobnego widziałeś co, Piotrze?

PIOTR

On ją zabija własnym jej humorem.

Wchodzi Curtis. GRUMIO

Gdzie pan?

CURTIS

W pokoju pani, gdzie jej teraz

Prawiąc kazanie o wstrzemięźliwości,

Klnie, wrzeszczy, tupie tak, że biedna dusza

Nie wie, co mówić, na której stać nodze;

Siedzi jak człowiek ze snu rozbudzony.

Ale zmykajmy, bo widzę, pan wraca.

Wychodzą.

Wchodzi Petruchio. PETRUCHIO

Zacząłem moje rządy politycznie,

I myślę, że je szczęśliwie zakończę.

Sokół mój teraz pusty ma żołądek,

Głodzić go będę, póki nie unoszę,

Inaczej, nigdy nie zwiąże wabika.

Mam drugi sposób ułożyć maiża58,

By słuchał głosu swego sokolnika:

Jak dzikie konie, morzyć bezsennością,

Kiedy uparte srożą się i dziobią;

Nic dziś nie jadła i nic jeść nie będzie,

I spać nie będzie, jak dzisiaj nie spała,

Bo jak w potrawach znalazłem przywary,

Tak je wynajdę i w posłaniu łóżka:

Tu więc materac, tam rzucę poduszkę,

W jeden kąt kołdrę, w drugi prześcieradło;

A naturalnie, harmider ten cały

Jest troskliwości o nią tylko skutkiem:

I koniec końców, nie przymruży oka.

Jeśli przypadkiem znużona zadrzemie,

Musi na moje obudzić się wrzaski.

Tak się miłością zabijają żony,

Tak ja szalony upór jej zwyciężę:

O lepszym środku na złośnice wiecie?

Raczcie w gazetach rozgłosić po świecie.

Wychodzi.

SCENA II

Padwa. — Przed domem Baptysty.

Tranio i Hortensjo TRANIO

Powiedz mi szczerze, Licjo, czy też Bianka

Może przenosić kogo nad Lucentia?

Wyznaję, tkliwym strzela na mnie okiem.

HORTENSJO

Abyś uwierzył lepiej memu słowu

Jego prelekcjom z boku się przysłuchaj.

Odchodzą na stronę. — Wchodzą: Bianka i Lucentio. LUCENTIO

Czyli korzystasz, pani, z twoich czytań?

BIANKA

Ty najpierw powiedz, mistrzu, co sam czytasz?

LUCENTIO

Czytam kochania sztukę, której uczę.

BIANKA

Bogdajeś mistrzem w sztuce twojej został!

LUCENTIO

Póki ty jesteś duszy mej mistrzynią.

Wychodzą.

HORTENSJO

Podwójnym widzę maszerują krokiem.

Czy jeszcze teraz gotów jesteś przysiąc,

Że twoja Bianka nikogo na świecie

Nie kocha czulej jak swego Lucentia?

TRANIO

O przeniewierczy ty rodzie niewieści!

Wyznam ci, Licjo, bardzo mnie to dziwi.

HORTENSJO

Czas wyznać prawdę; ja nie jestem Licjo,

Nie jestem skrzypkiem, którego mam minę;

Gardziłbym sobą, gdybym chwilę dłużej

Wzdychał przebrany do takiej kobiety,

Co się nie waha porzucić szlachcica,

By wziąć za bożka takiego wałkonia.

Wiedz, panie, że się nazywam Hortensjo.

TRANIO

Signor Hortensjo, słyszałem ja nieraz

O twych dla Bianki czułych sentymentach;

Gdym jej na własne oczy widział lekkość,

Za twym przykładem, jeśli mi pozwolisz,

Miłości Bianki zrzekam się na zawsze.

HORTENSJO

Signor Lucentio, patrz, jak się całują!

Ściśnij tę rękę! przed niebem przysięgam,

Że więcej słowa miłości nie powiem

Do tej istoty miłości niegodnej,

Którą tak długo w sercu mym chowałem.

TRANIO

I ja przysięgam, że choćby błagała,

Nigdy za moją nie wezmę jej żonę.

Patrz! patrz! bezwstydna, patrz, jak się z nią pieści!

HORTENSJO

Z wszystkich kochanków bogdaj on jej został!

Co do mnie, aby przysięgi nie złamać,

Nim trzy dni miną do ołtarza wiodę

Bogatą wdowę, która mnie kochała

Tak długo, jak ja kochałem, szalony,

Tę zalotnicę. Bądź mi zdrów, Lucentio.

Nie piękna buzia, ale czułe serce

Miłość mą zyska. Idę, a bądź pewny,

Że mej przysiędze wierny pozostanę.

Wychodzi Hortensjo. — Zbliżają się Lucentio i Bianka. TRANIO

Piękna panienko, niech ci niebo ześle

Błogosławieństwo szczęśliwych kochanków!

Aniołku, gdym cię na uczynku złapał,

Razem z Hortensjem wyrzekam się ciebie.

BIANKA

Czy to są żarty, Tranio, czy to prawda?

TRANIO

Prawda.

LUCENTIO

Więc Licja pozbyłem się wreszcie.

TRANIO

Na zemstę, ciepłą śpieszy pojąć wdówkę;

Dzień mu wystarczy na ślub i zaloty.

BIANKA

Więc szczęść mu Boże!

TRANIO

Wnet on ją ugłaska.

BIANKA

Jak sam powiada.

TRANIO

O, wierzaj mi, pani,

Kształcił się w dobrej szkole ugłaskania.

BIANKA

Gdzież to podobna znajduje się szkoła?

TRANIO

W szkole tej, pani, mistrzem jest Petruchio;

Wykłada uczniom sposobów trzydzieści,

Jak kiełzać59 humor i język niewieści.

Wbiega Biondello. BIONDELLO

O, panie, panie! tak długom czatował,

Żem jak pies zbity; lecz ujrzałem w końcu,

Jak schodził z góry uczciwiec staruszek,

Jakbym na urząd sam go obstalował.

TRANIO

Co to za człowiek?

BIONDELLO

Kupiec albo pedant60,

Jedno lub drugie; w poważnej sukmanie,

A w każdym ruchu ojciec żywiuteńki.

LUCENTIO

Co chcesz z nim zrobić?

TRANIO

Jeśli łatwowierny,

Za czystą prawdę powieść moją weźmie,

Chętnie Vincentia podejmie się roli,

I jak prawdziwy Vincentio potwierdzi

Wszystkie zapisy Baptyście Minoli.

Idź z ukochaną, a nas zostaw samych.

Wychodzą: Lucentio i Bianka. — Wchodzi Pedant. PEDANT

Bóg z tobą, panie!

TRANIO

I z tobą! witamy!

Czy idziesz dalej, czyś stanął u kresu?

PEDANT

Jestem u kresu na jakie dni dziesięć,

A potem dalej, do Rzymu, a potem,

Przy bożej łasce, idę do Trypoli.

TRANIO

A skądże rodem?

PEDANT

Jestem Mantuańczyk.

TRANIO

Co? Mantuańczyk? Uchowaj cię, Panie!

Czy życiem gardzisz, żeś do Padwy przyszedł?

PEDANT

Życiem? Co mówisz? To nie są przelewki.

TRANIO

Gardłem ma płacić każdy Mantuańczyk,

Który się waży w Padwie stanąć nogą.

Nie znasz powodu? Na wasze okręty

W Wenecji książę położył embargo,

A przez nienawiść do waszego księcia

Krwawy ten wyrok publicznie ogłosił.

Gdybyś godzinę prędzej był tu przyszedł,

Idź do strony:

Darmowe książki «Poskromienie złośnicy - William Shakespeare (Szekspir) (czytelnia online za darmo .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz