Makbet - William Shakespeare (Szekspir) (biblioteczny txt) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Makbet to tragedia Wiliama Shakespeare'a, która powstała ok. 1606 roku i jest jedną z najczęściej wystawianych w teatrze sztuk dramaturga. Utwór został oparty na przekazach historycznych jednej z kronik.

Makbet wraz z przyjacielem, Bankiem, są dowódcami wojsk Dunkana, króla Szkocji. Gdy wracają z jednej z bitew ukazują im się wiedźmy, które przepowiadają, że Makbet będzie królem. Początkowo nie chce w to uwierzyć, jednak przepowiednia zaczyna się spełniać — wkrótce zostaje tanem Kawdoru. Wtedy to zaczyna myśleć o objęciu władzy. Za namową żony zabija Dunkana, który przybył na jego dwór i zostaje królem. Jednak aby zatuszować ślady zaczyna popełniać kolejne zbrodnie…

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Makbet - William Shakespeare (Szekspir) (biblioteczny txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

class="stanza">

Dzięki! Racz przyjąć wzajemne życzenie

Wychodzi. MAKBET

Idź, powiedz pani, że skoro gotowy

Będzie mój napój, niech mi da znać dzwonkiem.

Wychodzi Sługa.

Czy to jest sztylet, co przede mną błyszczy,

Zwrócony do mej dłoni rękojeścią?

Przyjdź, niech cię chwycę! Chociaż cię nie trzymam,

Ciągle cię widzę. O widmo fatalne,

Czy dotykaniu nie jesteś przystępne,

Tak jak widzeniu? Lub czy jesteś tylko

Sztyletem myśli, ułudnym zjawiskiem,

Rozpalonego mózgu czczym stworzeniem?

Widzę cię jednak w dotykalnym kształcie

Jak sztylet, który z pochwy tej wyciągam.

Ty drogę, którą miałem iść, wskazujesz

Tam, gdziem miał użyć takiego narzędzia.

Oczy me innych zmysłów są igraszką,

Lub mi od wszystkich innych służą wierniej.

Ciągle cię widzę; na twej rękojeści

I twym brzeszczocie widzę krwi kropelki,

Których przed chwilą jeszcze tam nie było.

Wszystko to mara! — Krwawe przedsięwzięcie

Takie mym oczom przedstawia widziadła.

Teraz pół świata zdaje się umarło,

Sen pod firanką dręczą złe marzenia,

Hekacie16 składa guślarka ofiary,

A mord wychudły, zbudzony przez wilka,

Swojego stróża, co przeciągłym wyciem

Hasło mu daje, do swojego celu

Jak duch się skrada, krokiem Tarkwiniusza

Gwałt knującego. — Ziemio nieruchoma,

Nie patrz, gdzie zmierzam, stąpań mych nie słuchaj!

By twe kamienie nawet nie zdradziły

Gdziem jest, gdzie idę, nie odarły czasu

Z tej groźnej ciszy, co mu tak przystoi.

On żyje jeszcze, a ja tylko grożę,

Chłodem słów moich ogień czynu mrożę.

Słychać dzwonek.

To znak mój; idę, dzwonek na mnie woła.

Niech dzwon ten, królu, twych snów nie przerywa:

On cię do piekła lub do raju wzywa.

Wychodzi. SCENA II

Tamże.

Wchodzi lady Makbet. LADY MAKBET

Mnie to ośmiela, co ich upoiło,

A co ich gasi, mnie ognia dodaje.

Cicho! Co słyszę? Ha, to puszczyk woła

Złowróżbnym głosem fatalne dobranoc. —

Teraz czyn spełnia — drzwi stoją otworem,

Dworzanie chrapiąc szydzą z powinności,

Bo tak ich napój zaprawiłam dzielnie,

Że śmierć z naturą spiera się, czy żyją,

Czyli17 umarli.

MAKBET

za sceną

Kto tam? Co tam? Hola!

LADY MAKBET

Przebóg! Drżę cała, by się nie zbudzili;

Rzecz niespełniona; zamiar, nie uczynek,

Zgubą jest naszą. Cicho! — Ich sztylety

Tak położyłam, że nie mógł ich chybić.

Gdyby tak we śnie do mojego ojca

Nie był podobny, ja bym rzecz spełniła.

Mój mąż!

Wchodzi Makbet. MAKBET

Spełniłem. — Nie słyszałaś krzyku?

LADY MAKBET

Hukania sowy i świerszczów ćwierkanie.

Czy nie mówiłeś?

MAKBET

Kiedy?

LADY MAKBET

Teraz.

MAKBET

Schodząc?

LADY MAKBET

Tak jest.

MAKBET

Słuchajmy! — Kto śpi w drugiej izbie?

LADY MAKBET

Donalbain.

MAKBET

patrząc na swoje ręce

Jakże bolesny to widok!

LADY MAKBET

Szaleństwem mówić: bolesny to widok!

MAKBET

Z dwóch jego stróżów jeden śmiał się we śnie,

Drugi „mord!” wrzasnął; zbudzili się wzajem;

Milcząc słuchałem; mruknęli modlitwę

I znów usnęli.

LADY MAKBET

Los ich nierozdzielny.

MAKBET

Jeden zawołał: „błogosław nam Boże!”

A drugi: „Amen!”, jakby mnie widzieli

Z tą kata ręką. Słuchając ich trwogi,

Do ich: „błogosław nam Boże” nie mogłem:

„Amen” dorzucić.

LADY MAKBET

Nie myśl o tym dłużej!

MAKBET

Lecz czemu: „Amen” wymówić nie mogłem?

Błogosławieństwa tak potrzebowałem,

A przecie: „Amen” uwięzło mi w gardle!

LADY MAKBET

O takich sprawach myśleć tak nie trzeba;

Myśl taka zdolna odebrać nam rozum.

MAKBET

Zda się, żem słyszał głos: „nie zaśniesz więcej!

Makbet sen zabił, zabił sen niewinny,

Sen, co rozplata trosk zwikłany motek,

Śmierć dnia każdego, ciężkiej pracy kąpiel,

Ożywczy balsam utrapionej myśli,

Wielkiej natury drugie ludziom danie,

Przysmak najlepszy biesiady żywota”.

LADY MAKBET

Co chcesz powiedzieć?

MAKBET

Ciągle do mnie woła,

Wszędzie głos słyszę: „Już nie uśniesz więcej!

Glamis sen zabił i dlatego Cawdor

Nie uśnie więcej, Makbet spać nie będzie!”

LADY MAKBET

Któż to tak woła? Co, dostojny thanie,

Do tegoż stopnia hart duszy osłabiasz,

Że słuchasz mózgu chorego podszeptów? —

Weź trochę wody, i idź z twojej dłoni

Omyj to szpetne świadectwo co prędzej.

Po co przyniosłeś stamtąd te sztylety?

Tam być powinny — odnieś je na miejsce,

A śpiących dworzan krwią pomaż oblicza.

MAKBET

Nie, tam nie wrócę, i myśleć się lękam

O tym, com zrobił, a znów spojrzeć na to

Nie mam odwagi.

LADY MAKBET

Mężu słabej woli!

Daj mi sztylety, śpiący i umarli

Są jak obrazy; dziecko tylko straszy

Czart malowany. Jeśli krew nie zaschła,

Sług jego śpiących twarze nią pozłocę,

Bo na nich musim zwalić podejrzenie.

Wychodzi. — Stukanie za sceną. MAKBET

Kto to być może? Co się ze mną stało,

Że lada szelest trwogą mnie przeraża?

Co to za ręka? Oczy mi wydziera!

Czy wszystkie morza wielkiego Neptuna

Krew tę z mej ręki obmyć będą w stanie?

Ach nie! Ta ręka raczej swą purpurą

Mórz nieskończonych wody poczerwieni,

Zielone prądy w krwiste zmieni fale.

Wchodzi lady Makbet. LADY MAKBET

I moje ręce mają twoich farbę,

Lecz bym się wstydu pokryła rumieńcem,

Gdyby me serce było równie białe.

Stukanie.

Do południowej bramy ktoś tam stuka,

Czas już do naszej schronić się komnaty.

Czyn nasz omyje kilka wody kropli;

Patrz, jak rzecz łatwa! Widzę, że cię męstwo

Odbiegło w drodze. Słuchaj, znów stukanie!

Stukanie.

Weź nocną szatę, aby nie poznano,

Żeśmy czuwali, jeśli nas wywoła

Konieczność jaka. W twoich tylko myślach

Nie gub się marnie.

MAKBET

Wiedzieć, co zrobiłem!

Byłoby lepiej nie wiedzieć, że jestem.

Stukanie.

Obudź więc twoim stukaniem Duncana!

Gdybyś obudził!

Wychodzą. SCENA III

Tamże.

Wchodzi Odźwierny. Stukanie za sceną. ODŹWIERNY

To mi się nazywa stukanie! Gdyby człowiek był odźwiernym piekielnej bramy, dobrze by musiał obracać kluczem. Stukanie. Stuk! stuk! stuk! Kto tam, w imię Belzebuba? To dzierżawca, który się powiesił, widząc, że będzie urodzaj; przybywasz w samą porę; zaopatrz się tylko w serwety, bo weźmiesz tu za to na dobre poty. Stukanie. Stuk! stuk! stuk! Kto tam, w imię drugiego diabła? Na uczciwość, to kazuista, gotów przysiądz na obie ważki przeciw każdej ważce, który się niemało zdrad dopuścił przez miłość Boga, ale nie mógł dwuznacznikiem wcisnąć się do nieba. O, wejdź, kazuisto! Stukanie. Stuk! stuk! stuk! Kto tam? A, to przychodzi angielski krawiec za skradzione sukno z francuskich spodni; wejdź, panie krawcze, nie trudno ci tu będzie zagrzać duszę do twojego żelazka. Stukanie. Stuk! stuk! Ani chwili spoczynku! Kto tam? Ale tu za zimno trochę na piekło. Nie chcę być dłużej diabelskim odźwiernym. Miałem zamiar wpuścić tu z każdej profesji jednego, co pędzi kwiecistą drogą na wieczne sobótki. Stukanie. Zaraz, zaraz! A proszę nie zapominać o odźwiernym!

Otwiera bramę. Wchodzą: Macduff i Lennox. MACDUFF

Czyś spać tak późno poszedł, przyjacielu,

Żeś wstał tak późno?

ODŹWIERNY

Prawda, panie, żeśmy pili, aż drugi kur zapiał; a trunek, panie, wielkim jest sprawcą trzech rzeczy.

MACDUFF

Jakich to trzech rzeczy mianowicie sprawcą jest trunek?

ODŹWIERNY

Czerwonego nosa, panie, snu i wody. Wszeteczeństwo, panie, trunek sprawia i nie sprawia: daje chętkę, ale odbiera możność. Tak więc, panie, można by nazwać trunek dwulicznikiem wszeteczeństwa: stwarza je i niszczy; budzi je i odpędza; zachęca i odstrasza; woła do gotowości i zdradza, na domiar durzy je snem dwulicznym, a zadawszy mu kłamstwo, opuszcza je.

MACDUFF

Myślę, że trunek zadał ci to kłamstwo tej nocy.

ODŹWIERNY

Tak jest, panie, przez samo gardło; ale zapłaciłem mu za to, i zdaje mi się, że byłem za silny dla niego, bo choć mnie zwalił z nóg na chwilę, potrafiłem się go pozbyć.

MACDUFF

Czy pan twój wstał już? — Nasze go stukanie

Zbudziło widzę, bo oto nadchodzi.

Wchodzi Makbet. LENNOX

Dzień dobry, panie!

MAKBET

Dzień dobry wam obu!

MACDUFF

Dostojny panie, czy król już się zbudził?

MAKBET

Jeszcze nie.

MACDUFF

Rano kazał mi się stawić,

Boję się, żebym nie przybył za późno.

MAKBET

Więc cię do jego izby poprowadzę.

MACDUFF

Wiem, że to miły jest dla ciebie kłopot,

Choć zawsze kłopot.

MAKBET

Praca, którą lubim,

Leczy swój kłopot. To drzwi jego izby.

MACDUFF

Wejść się odważę, to moja powinność.

Wychodzi. LENNOX

Czy król odjeżdża dziś?

MAKBET

Tak zapowiedział.

LENNOX

Noc była straszna; gdzieśmy nocowali,

Wiatr zwalił komin, a jak powiadają,

W powietrzu straszne słychać było jęki,

Krzyki, konania i głosy prorocze,

Groźnym akcentem zapowiadające

Łuny pożarów i zamęt wypadków,

Świeżo wylęgłych na dni naszych klęskę.

Noc całą puszczyk hukał przeraźliwie,

I ziemia nawet drżeć miała z przestrachu.

MAKBET

Noc była straszna!

LENNOX

Młoda moja pamięć

Nie przypomina sobie równych dziwów.

Wchodzi Macduff. MACDUFF

O zgrozo! zgrozo! ani cię potrafi

Język wysłowić, ani serce pojąć!

MECBETH I LENNOX

Cóż się więc stało?

MACDUFF

Swego arcydzieła

Zamęt dokonał. Kościół namaszczony

Mord świętokradzki strzaskał, i z świątyni

Żywota lampę wykradł gorejącą.

MAKBET

Co mówisz? Życie?

LENNOX

Mówisz, króla życie?

MACDUFF

Wejdźcie do izby, tam wasze źrenice

Widok Gorgony nowej niech oślepi!

Nie wymagajcie słów więcej ode mnie!

Patrzcie, a potem mówcie sami!

Wychodzą: Makbet i Lennox.

Wstańcie!

Zbudźcie się! Wstańcie! Na gwałt bijcie w dzwony!

Morderstwo! Zdrada! Banquo, Donalbainie,

Malcolmie, wstańcie! Śmierci wizerunek,

Sen otrząśnijcie! Na śmierć patrzcie samą!

Wstańcie! Zobaczcie sądnego dnia obraz!

Malcolmie, Banquo, jak z grobu powstańcie,

I jak umarłych duchy się przybliżcie,

Aby tak wielkiej przypatrzyć się grozie!

Uderzcie w dzwony!

Dzwonią. Wchodzi lady Makbet. LADY MAKBET

I cóż się to stało,

Że jakby trąby przeraźliwej hasło

Całego domu śpiących tu zwołuje?

Mów! Mów!

MACDUFF

O pani, czułe twoje serce

Nie jest do takiej stworzone boleści.

W kobiety ucho takie słowo rzucić,

Jest to ją zabić!

Wchodzi Banquo.

O Banquo! o Banquo!

Nasz król zabity!

LADY MAKBET

Przebóg, w naszym domu!

BANQUO

Gdzie bądź, czyn straszny! O drogi Macduffie,

Odwołaj słowo, powiedz, że zmyślone!

Wchodzą: Makbet i Lennox. MAKBET

Czemu godziną wprzódy nie umarłem!

Umarłbym szczęsny! Od tej bowiem chwili

Świat ten śmiertelny stracił, co poważne;

Wszystko jest tylko fraszką! Sława, łaska,

Wszystko umarło! Wszystko życia wino

Już wytoczone, w tej ciemnej piwnicy

Tylko się na dnie męty pozostały.

Wchodzą: Malcolm i Donalbain. DONALBAIN

Co się to stało?

MAKBET

Stało się nieszczęście,

Które najciężej na serce twe spadnie.

Krwi źródło twojej stanęło i wyschło.

MACDUFF

Idź do strony:

Darmowe książki «Makbet - William Shakespeare (Szekspir) (biblioteczny txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz