Wiele hałasu o nic - William Shakespeare (Szekspir) (jagoda cieszynska ksiazki .TXT) 📖
Jedna z najzabawniejszych, najchętniej wystawianych i ekranizowanych komedii Szekspira. Ceniona przede wszystkim za błyskotliwe gry słów i celne riposty w dialogach pary głównych bohaterów.
Na dwór Leonata, gubernatora Mesyny, przybywa powracający z wojny książę Aragonii. Wśród towarzyszących księciu młodych szlachciców są Benedyk i jego przyjaciel Klaudio, którzy niebawem poznają Beatrycze i jej kuzynkę Hero. Podczas gdy niezależny, dowcipny młodzieniec ściera się w potyczkach słownych z równie niezależną i inteligentną panną o ostrym języku, pomiędzy drugą parą natychmiast rozkwita gorąca miłość. Na przeszkodzie małżeńskim planom staje podstępna intryga.
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Wiele hałasu o nic - William Shakespeare (Szekspir) (jagoda cieszynska ksiazki .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
Zajmuje się tym gorliwie. Ale, bracie, mogę ci powiedzieć nowiny, o których ci się nie marzyło.
LEONATOCzy dobre?
ANTONIOTo zależy od pieczęci, którą na nich skutek wyciśnie; lecz mają piękne okładki i dobrze im patrzy z miny. Jeden z moich pachołków podsłuchał rozmowy księcia i hrabiego Klaudio, gdy się przechadzali w cienistej alei mojego ogrodu. Książę wyznał hrabiemu, że kocha moją synowicę, twoją córkę, i zamierza oświadczyć się jej tej nocy podczas tańca; jeżeli odpowiedź będzie pomyślna, nie chce zasypiać sposobności, ale natychmiast prosić o twoje zezwolenie.
LEONATOCzy pachołek, który ci to opowiadał, ma w głowie trochę oleju?
ANTONIOBystry i uczciwy z niego chłopak. Poślę po niego, weź go sam na wywód słowny.
LEONATONie, nie. Weźmy wszystko za sen i czekajmy, póki się sam nie sprawdzi. Uwiadomię jednak córkę o wszystkim, żeby się przygotowała na odpowiedź, gdyby przypadkiem sprawdziła się wiadomość. Idź, proszę, i pogadaj z nią o tej sprawie.
Kuzynowie, wiecie, co macie robić. O, daruj, przyjacielu; chodź ze mną, potrzebna mi twoja rada. Dobrzy kuzynowie, dołóżcie starania, czas nagli.
Przez Boga żywego, panie mój, co ci się stało? Skąd ten smutek niezmierzony?
DON JUANJak przyczyna jego nie ma granic, tak smutek ten nie ma końca.
KONRADWypadałoby jednak słuchać rozumu.
DON JUANA gdy go wysłucham, co na tym zyskam?
KONRADJeśli nie bezpośrednie lekarstwo, to przynajmniej spokojną cierpliwość.
DON JUANDziwi mnie, że ty, pod Saturnem, jak sam powiadasz, zrodzony33, chcesz moralne lekarstwo na śmiertelną zapisywać chorobę. Nie mogę utaić, kim jestem: muszę być smutny, gdy mam do tego powody, i na niczyje nie uśmiechać się żarty; jeść, gdy jestem głodny, i na niczyje nie czekać pozwolenie; spać, gdy mnie sen morzy, i nie troszczyć się o niczyje sprawy; śmiać się, gdy jestem wesoły, i niczyim przywidzeniom nie schlebiać.
KONRADZgoda, ale nie powinieneś puszczać cugli wszystkim swoim urojeniom, dopóki nie będziesz samowładnym panem swojej woli. W ostatnich czasach powstałeś przeciw bratu, który dopiero co przyjął cię do łaski; trudno, żebyś w nią korzeń silnie zapuścił, jeśli sam sobie nie dasz potrzebnej na to pogody: stosujmy porę do naszego żniwa.
DON JUANWolałbym być cierniem w płocie niż różą w jego łasce. Lepiej krwi mojej przystoi być od wszystkich wzgardzonym niż miną układną miłość bliźniego wykradać; bo jeśli tym sposobem nie zarobię na imię uczciwego pochlebcy, to przynajmniej nikt nie zaprzeczy, że jestem szczerym hultajem. Ufają mi, póki noszę kaganiec; puszczają mnie wolno, póki mam postronek na nogach; ja też z mojej strony postanowiłem nie śpiewać w klatce. Kąsałbym, gdybym mógł otworzyć szczęki, gdybym miał wolność, robiłbym, co mi się podoba; tymczasem zostaw mnie, jak jestem, nie próbuj daremno zmienić mojej natury.
KONRADA czy nie mógłbyś, panie, użyć korzystnie swojego nieukontentowania?
DON JUANUżywam go, jak mogę, bo jego tylko samego używam. Lecz ktoś nadchodzi.
Co tam nowego, Borachio?
BORACHIOPrzychodzę z wielkiej uczty na zamku. Leonato księciu, twojemu bratu, królewskie wyprawia tam przyjęcie. Mogę też, panie, dać ci wiadomość o zamierzonym małżeństwie.
DON JUANCzy zda się na grunt, na którym można by wybudować jaką psotę? Kto jest ten szaleniec, co się z kłopotem zaręcza?
BORACHIOKto? Mój książę, twojego brata prawa ręka.
DON JUANCo mówisz? Nieoszacowany Klaudio?
BORACHIOOn właśnie.
DON JUANDoskonały kawaler! A na kogo to, na kogo strzelił okiem?
BORACHIONaturalnie na Hero, córkę i dziedziczkę Leonata.
DON JUANNie lada marcówka34! Jakżeś się o tym dowiedział?
BORACHIOPaliłem kadzidło w zatęchłej komnacie, aż tu mi wchodzą książę i Klaudio, ręka pod rękę, w poważnej rozmowie. Wkradłem się za obicie i słyszałem, jak między nimi stanęło, że książę będzie się starał o Hero jakby dla siebie, a skoro otrzyma przyrzeczenie, odstąpi ją hrabi Klaudio.
DON JUANIdźmy tam, idźmy. Może i znajdzie się tam jaka strawa dla mojej złości. Cała sława mojego upadku należy się temu młodemu dorobkiewiczowi; byle mi się w czymkolwiek pokrzyżować plany jego udało, będzie to dla mnie błogosławieństwem. Czy mi dopomożecie? Czy mogę na was rachować?
KONRADNa śmierć i życie, mości książę.
DON JUANIdźmy na wielką ich ucztę; radość ich tym większa, że jestem pobity. Ach, gdyby ich kucharz moje miał myśli! Idźmy zobaczyć, co się da zrobić.
BORACHIOJesteśmy na twoje rozkazy, mości książę.
Czy książę Juan był na uczcie?
ANTONIONie widziałem go.
BEATRYKSJakże kwaśną miał minę! Ile razy go widzę, przez godzinę pali mnie zgaga.
HERONadzwyczaj melancholiczny ma charakter.
BEATRYKSDoskonały byłby to człowiek, który by środek trzymał między nim a Benedykiem. Jeden zbyt jest podobny do obrazka, nic nie mówi, drugi, jak najstarszy syn jejmości, ciągle paple.
LEONATOTak więc pół języka signor Benedyka w gębie księcia Jana, a pół melancholii księcia Jana w twarzy signor Benedyka.
BEATRYKSA do tego piękna stopa i pewna noga, wujaszku, i mieszek niepusty; taki mężczyzna podbiłby serce każdej kobiety, byle na jej względy potrafił zarobić.
LEONATONa uczciwość, synowico, nie znajdziesz nigdy męża, jeśli tak będziesz ciągle siekła językiem.
ANTONIOZbyt złośliwa, na honor.
BEATRYKSZbyt złośliwa to więcej niż zła; ja też zmniejszę zło dane od Boga; bo powiedziano jest: złej krowie Bóg daje krótkie rogi, ale krowie zbyt złośliwej nie da żadnych.
LEONATOŻe więc jesteś zbyt złośliwa, Bóg nie da ci rogów.
BEATRYKSBez wątpienia, jeśli mi nie da męża — błogosławieństwo, o które go co wieczór i co rano na kolanach proszę. Panie, nie mogłabym znieść męża z brodą na twarzy; wolałabym raczej spać na wełnie.
LEONATOMożesz dostać męża bez brody.
BEATRYKSA cóż bym mogła z nim zrobić? Ubrać go w moje suknie i zrobić go moją pokojówką. Kto ma brodę, jest więcej niż dzieciuch, a kto jej nie ma, mniej jest niż mąż; a kto jest więcej niż dzieciuch, nie jest dla mnie, a kto jest mniej niż mąż, nie jestem dla niego. Gotowa więc jestem przyjąć szóstaka jako zadatek od niedźwiednika35 i wszystkie jego małpy zaprowadzić do piekła36.
LEONATODo piekła więc pójdziesz?
BEATRYKSNie, tylko do bram piekielnych. Tam na moje spotkanie wyjdzie diabeł, stary rogal z rogami na czole, i powie: „Idź do nieba, Beatryks, idź do nieba, nie ma tu miejsca dla was dziewic”. Wręczę mu więc moje małpy i dalej do świętego Piotra, do nieba, a on mi pokaże, gdzie przebywają kawalerowie, i tam żyć będziemy wesoło jak dzień długi.
ANTONIOTy przynajmniej, synowico, dasz się kierować radom twojego ojca.
BEATRYKSBez wątpienia; powinnością mojej kuzynki dygnąć pokornie i mówić: „Jak ci się podoba”. Ale mimo tego, kuzynko, niech to będzie kraśny37 chłopiec, bo inaczej dyg drugi i słowa: „Ojcze, jak mnie się podoba”.
LEONATOMów, co ci się podoba, ja ani wątpię, że i ty znajdziesz w końcu męża.
BEATRYKSNigdy, dopóki Bóg nie ulepi mężczyzny z innego metalu38 jak ziemia. Nie byłożby to upokorzeniem dla kobiety dać się rządzić garstce zuchwałego prochu? Zdawać rachunek ze swojego postępowania bryle zrzędnego marglu39? Nie, wujaszku, nie chcę. Synowie Adama są moimi braćmi; grzechem mi się wydaje szukać męża między rodzeństwem.
LEONATONie zapomnij, córko, co ci mówiłem. Jeśli ci książę podobne zrobi oświadczenie, wiesz, co masz mu odpowiedzieć.
BEATRYKSBędzie winą muzyki, kuzynko, jeśli książę nie zachowa miary w konkurach. Gdyby przypadkiem za ostro nastawał, powiedz mu, że jest miara we wszystkim, i wytnij mu w miarę odpowiedź. Bo słuchaj mnie, Hero, umizgi, ślub i żal to jest mazurek, polonez i kozak40. Pierwsze oświadczenie jest gorące i namiętne jak mazurek, pełne fantazji i ognia; zaślubiny uroczyste i skromne, jak polonez pełne senatorskiej powagi; aż przychodzi żal, który na krzywych nogach coraz żwawiej i żwawiej wywija kominki, aż w grób zapadnie.
LEONATOCzarno widzisz rzeczy, moja synowico.
BEATRYKSDobre mam oczy, wujaszku, i, póki widno, mogę zobaczyć kościół.
LEONATOPrzychodzą maski; zróbmy im miejsce, bracie.
Czy chcesz, pani, przejść się z przyjacielem?
HEROByleś szedł powoli, grzecznie poglądał a milczał, pójdę chętnie, zwłaszcza żeby odejść.
DON PEDROW moim towarzystwie?
HEROMogę tak odpowiedzieć, gdy mi się spodoba.
DON PEDROA kiedy ci się spodoba tak odpowiedzieć?
HEROGdy mi się twarz twoja spodoba; bo uchowaj Boże, aby lutnia podobna była do pokrowca!
DON PEDROTwoja więc maska powinna być strzechą pokryta.
DON PEDROMów cicho, jeśli mówisz o miłości.
O, jak pragnę, żebyś mnie kochała!
MAŁGORZATAJa tego nie pragnę dla twojej przyjaźni, bo niemało mam złych przymiotów.
BALTAZARJaki jest pierwszy?
MAŁGORZATAModlę się głośno.
BALTAZARTym namiętniej cię kocham; słuchacz nie potrzebuje, jak powtarzać: „Amen”.
MAŁGORZATADobrego tanecznika daj mi, Panie!
BALTAZARAmen!
MAŁGORZATAA po tańcu zabierz go z moich oczu, Panie! No, akolito42, czekam na odpowiedź.
BALTAZARDość na tym, akolita dostał już swoją odpowiedź.
Znam cię dobrze; ty jesteś signor Antonio.
ANTONIOMylisz się, daję słowo.
URSZULAPoznałam cię po trzęsieniu się twojej głowy.
ANTONIOŻeby ci powiedzieć prawdę, udaję go.
URSZULANigdy byś tak strasznie dobrze udawać go nie potrafił, gdybyś nim nie był. To jego sucha ręka, gdzie znaleźć taką drugą? To on, to on!
ANTONIOMylisz się, daję słowo.
URSZULASkończmy żarty. Alboż myślisz, że cię nie poznaję po twoim bystrym dowcipie? Alboż cnota może się ukryć? Nie wymawiaj się dłużej, jesteś signor Antonio. Wdzięki zdradzają się same, i na tym koniec.
I nie powiesz mi, kto ci to powiedział?
BENEDYKPrzebacz, ale nie mogę.
BEATRYKSAni mi powiesz, kto jesteś?
BENEDYKNie teraz.
BEATRYKSŻe przybieram ton wzgardliwy, że konceptów szukałam w kalendarzu43 — to powiedział signor Benedyk; czy zgadłam?
BENEDYKKto jest ten signor Benedyk?
BEATRYKSAni wątpię, że znasz go bardzo dobrze.
BENEDYKJa? Wierzaj mi, nie znam go wcale.
BEATRYKSCzy nigdy cię nie rozśmieszył?
BENEDYKPowiedz mi, proszę, kto on jest?
BEATRYKSTo błazen książęcy; trefniś jak ołów ciężki; cała jego zdolność leży w wynajdywaniu niestworzonych potwarzy; tylko rozpustnicy podobają sobie44 w jego towarzystwie, a zaletą jego nie jego dowcip, lecz złośliwość, która się im naprzód podoba, potem ich gniewa; śmieją się naprzód, kijami okładają go potem. Ani wątpię, że jest w tej flocie, chciałabym, żeby mnie abordował.
BENEDYKJak się poznam z tym szlachcicem, powiem mu sąd twój o nim.
BEATRYKSI owszem, bardzo proszę. Wystrzeli na mnie dwa lub trzy porównania, a gdy przypadkiem nikt na nie zważać nie będzie i nikt się nie rozśmieje, w czarną popadnie melancholię, co nam oszczędzi skrzydło kuropatwy, bo tej nocy pan śmieszek pójdzie spać bez wieczerzy.
Idźmy za przewodnikami.
BENEDYKWe wszystkim, co dobre.
BEATRYKSJeśli nas prowadzą do złego, opuścim ich na pierwszym skręcie.
Ani wątpliwości; mój brat kocha Hero; wziął ojca jej na stronę, aby mu zrobić oświadczenie. Wszystkie damy pospieszyły za nią; jedna tylko została maska.
BORACHIOTo Klaudio, poznałem go po minie.
DON JUANCzy to przypadkiem nie signor Benedyk?
KLAUDIOPoznałeś mnie; on sam.
DON JUANJesteś miłością najbliższy mojego brata. On kocha Hero; proszę cię, odradzaj mu to małżeństwo tak nierówne pod względem urodzenia. Możesz w tej sprawie odegrać rolę uczciwego człowieka.
KLAUDIOSkąd wiesz, że ją kocha?
DON JUAN
Uwagi (0)