Wiele hałasu o nic - William Shakespeare (Szekspir) (jagoda cieszynska ksiazki .TXT) 📖
Jedna z najzabawniejszych, najchętniej wystawianych i ekranizowanych komedii Szekspira. Ceniona przede wszystkim za błyskotliwe gry słów i celne riposty w dialogach pary głównych bohaterów.
Na dwór Leonata, gubernatora Mesyny, przybywa powracający z wojny książę Aragonii. Wśród towarzyszących księciu młodych szlachciców są Benedyk i jego przyjaciel Klaudio, którzy niebawem poznają Beatrycze i jej kuzynkę Hero. Podczas gdy niezależny, dowcipny młodzieniec ściera się w potyczkach słownych z równie niezależną i inteligentną panną o ostrym języku, pomiędzy drugą parą natychmiast rozkwita gorąca miłość. Na przeszkodzie małżeńskim planom staje podstępna intryga.
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Wiele hałasu o nic - William Shakespeare (Szekspir) (jagoda cieszynska ksiazki .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
Pan przy panu, a mąż przy mężu, wielką rycerską cnotą odziany.
BEATRYKSChcesz powiedzieć nadziany — lecz co do nadzienia — zresztą, wszyscy jesteśmy śmiertelni.
LEONATONie sądź o mojej synowicy z tego, co słyszysz. Jest bowiem rodzaj wesołej wojny między nią a Benedykiem i byle się spotkali, zaczynają utarczki na dowcipy.
BEATRYKSW których niewiele wygrywa. W ostatnim spotkaniu okulały cztery z pięciu jego dowcipów13; został jeden na zarząd całego człowieka, a jeśli z tym potrafi ciepło się chować, niechże go strzeże jako jedyną różnicę między nim a jego koniem, bo to cały skarb, który mu został na znak, że jest rozumnym stworzeniem. Któż teraz jego towarzyszem? Bo co miesiąc ma nowego ślubnego brata.
POSŁANIECCzy być może?
BEATRYKSI bardzo może. U niego wiara, jak kapelusz, idzie za modą.
POSŁANIECPan ten, jak widzę, nie bardzo korzystny ma rachunek w pani regestrach14.
BEATRYKSTo prawda; ale inaczej spaliłabym moje biuro. Powiedz mi, proszę, kto dziś jego towarzyszem? Czy znalazł postrzeleńca gotowego przedsięwziąć z nim podróż na dwór Lucypera?
POSŁANIECZwykle przebywa w towarzystwie dostojnego pana Klaudio.
BEATRYKSO panie, przyczepi się do niego jak choroba: łatwiej się nim zarazić niż dżumą, a zarażony szaleje natychmiast. Boże zmiłuj się nad Klaudiem! Jeżeli się Benedykiem zaraził, wyda tysiąc talarów, nim wróci do zdrowia.
POSŁANIECDołożę starania, żeby żyć z panią w zgodzie.
BEATRYKSRadzę ci.
LEONATOTy przynajmniej, synowico, nigdy nie oszalejesz.
BEATRYKSChyba w czasie upałów styczniowych.
POSŁANIECDon Pedro przybywa.
Dobry panie Leonato, wychodzisz na spotkanie kłopotów. Zwykłym światowym trybem ludzie unikają kosztów, a ty ich szukasz.
LEONATONigdy kłopot nie wszedł do mojego domu w postaci waszej łaskawości; bo skąd wychodzi kłopot, zostawia ulgę; gdy po waszym oddaleniu się zostanie mi w domu smutek, a pożegna mnie szczęście.
DON PEDROZbyt chętnie podejmujesz ciężar. Zapewne twoja córka?
LEONATOTak przynajmniej mówiła mi nieraz jej matka.
BENEDYKCzy miałeś wątpliwości, skoro robiłeś pytania?
LEONATONie, signor Benedyk, bo byłeś podówczas jeszcze dzieckiem.
DON PEDRODostałeś, czegoś szukał, Benedyku. Możemy teraz domyślać się, czym jesteś, gdy już wyrosłeś na męża. Zresztą sama córka pokazuje ojca. Szczęść ci Boże, piękna pani, bo jesteś obrazem dostojnego ojca.
BENEDYKJeśli dostojny Leonato jest jej ojcem; jakkolwiek do niego podobna, nie chciałaby za całą Mesynę nosić jego głowy na swoich ramionach.
BEATRYKSDziwię się, signor Benedyku, że jeszcze otwierasz usta, choć nikt cię nie słucha.
BENEDYKA, droga pani Wzgardnicka, czy jeszcze przy życiu?
BEATRYKSJakżeby mogła umrzeć wzgarda, póki jej starczy tak przedniej strawy jak signor Benedyk? Uprzejmość sama musi się zmienić na wzgardę, gdy się jej pokażesz na oczy.
BENEDYKWięc uprzejmość ta jest wietrznicą15. To jednak pewne, że kochają mnie wszystkie kobiety wyjąwszy ciebie, pani, a ja pragnąłbym z całego serca, żeby mniej było twarde moje serce, bo muszę wyznać, że dotąd nie kocham żadnej.
BEATRYKSCo za szczęście dla kobiet! Inaczej musiałyby się kłopotać niesmacznym kochankiem. Dzięki Bogu i krwi mej zimnej, pod tym przynajmniej względem jestem twojego humoru, signor Benedyku: wolałabym raczej słuchać szczekania mojego psa na wrony niż miłosnych oświadczeń kochanka.
BENEDYKNiechże Bóg zachowa panią długo w tym usposobieniu! Twarz jakiegoś szlachcica ujdzie tym sposobem przeznaczonego jej podrapania.
BEATRYKSJeżeli twarz ta podobna do twojej, signor Benedyku, podrapanie nie zrobiłoby jej wielkiej krzywdy.
BENEDYKWyznaję, że trudno znaleźć ćwiczeńszego mistrza dla papugi.
BEATRYKSLepszy ptak z moim językiem niż bydlę z twoim, signor.
BENEDYKChciałbym, żeby koń mój tak był szybki i tak niestrudzony jak język twój, pani. Lecz pędź dalej z Bogiem, co do mnie, skończyłem.
BEATRYKSKończysz zawsze końskim konceptem; nie od dziś znam cię, ptaszku.
DON PEDRONa tym stanęło. Signor Klaudio i signor Benedyku, drogi mój przyjaciel Leonato zaprasza nas wszystkich. Mówię mu, że zostaniemy tu przynajmniej miesiąc, a on prosi Boga z całej duszy, żeby jaki przypadek dłużej nas zatrzymał. Przysiągłbym bez obawy, że nie jest obłudnikiem, lecz że zaprasza nas z serca.
LEONATOGdybyś przysiągł, dostojny panie, nie złożyłbyś fałszywej przysięgi.
Pozwól mi pozdrowić cię, mój książę; skoroś się z bratem twoim pojednał, winienem ci wszystkie moje służby.
DON JUANDziękuję ci, Leonato. Nie lubię próżnej gadaniny, lecz dziękuję ci.
LEONATOCzy raczy wasza łaskawość otworzyć pochód?
DON PEDRODaj mi rękę, Leonato, pójdziemy razem.
Mój Benedyku, czy zauważałeś córkę Leonata?
BENEDYKNie zauważałem jej, lecz patrzyłem na nią.
KLAUDIOCzy nie skromna z niej panienka?
BENEDYKMamże ci po prostu zdanie moje otworzyć, jak uczciwemu człowiekowi przystoi, czy też chcesz, żebym ci po mojemu odpowiedział jak deklarowany tyran płci pięknej?
KLAUDIOPowiedz mi, proszę, zdanie twoje po prostu.
BENEDYKWięc ci powiem, że mi się zdaje za niska na szczytne pochwały, za czarna na świetne pochwały16, a za mała na wielkie pochwały. To tylko mogę na korzyść jej powiedzieć, że gdyby inna była, jak jest, nie byłaby piękna, a że nie jest inna, jak jest, nie podoba mi się wcale.
KLAUDIONie bierz tego, co mówię, za żarty, ale powiedz mi szczerze swoje o niej zdanie.
BENEDYKCzy chciałbyś ją kupić, że się tak o nią wypytujesz?
KLAUDIOAlboż skarby świata starczyłyby na kupno takiego klejnotu?
BENEDYKI na pokrowiec w dodatku. Ale czy mówisz to naprawdę, czy stroisz tylko żarty i chcesz dowodzić, że Kupido dobry strzelec na zające, a Wulkan rzadki cieśla17? Powiedz, z jakiego tonu trzeba śpiewać, żeby się zgodzić z twoją piosenką?
KLAUDIOW moich oczach jest to najpiękniejsza pani, na którą kiedykolwiek patrzyłem.
BENEDYKChoć mogę jeszcze widzieć bez okularów, nic takiego nie dostrzegłem. Kuzynka jej, gdyby nie opanowały jej furie, tak by ją prześcignęła pięknością, jak pierwszy maja prześciga ostatni dzień grudnia. Mam zresztą nadzieję, że nie myślisz zapisać się do bractwa żonatych. Czy się mylę?
KLAUDIOGdyby Hero chciała być moją żoną, nie odpowiadam za siebie, choćbym ci przysiągł, że nie myślę o żonie.
BENEDYKCzy do tego już przyszło? Nie ma więc na ziemi człowieka, który by chciał nosić kapelusz bez trwogi?18 Nigdy więc nie zobaczę kawalera o sześciu krzyżykach19? Rób, co ci się podoba. Skoro chcesz gwałtem ugiąć kark pod jarzmo, nośże jego piętno i spędzaj niedziele na wzdychaniu. Ale patrz, Don Pedro szukać nas przychodzi.
Cóż za tajemnica was zatrzymała, żeście nam nie towarzyszyli do domu Leonata?
BENEDYKChciałbym, żeby wasza łaskawość zmusiła mnie do wyznania.
DON PEDROWięc ci to na twoje maństwo20 rozkazuję.
BENEDYKSłyszysz, hrabio Klaudio? Bądź przekonany, że w potrzebie umiem zachować tajemnicę, jak gdybym nie miał języka; ale na moje maństwo, uważaj tylko, na moje maństwo. Zakochał się. „W kim?” — zapyta wasza łaskawość. Odpowiedź będzie węzłowata: w Hero, węzłowatej córce Leonata.
KLAUDIOGdyby tak było, to by się to łatwo odkryło.
BENEDYKZupełnie jak w starej bajce: tak nie jest, tak nie było, uchowaj Boże, żeby tak było.
KLAUDIOJeśli się moja namiętność wkrótce nie zmieni, uchowaj Boże, żeby było inaczej.
DON PEDROAmen, jeśli ją kochasz, bo godna tego ta młoda pani.
KLAUDIOMówisz to, książę, żeby mnie zbadać.
DON PEDRONa honor, mówię, co myślę.
KLAUDIONa uczciwość, książę, powiedziałem, co myślałem.
BENEDYKNa dwa moje honory i dwie uczciwości, ja także powiedziałem, co myślałem.
KLAUDIOŻe kocham ją, czuję.
DON PEDROŻe jest miłości godna, wiem.
BENEDYKŻe ani czuję, jak kochać ją można, ani wiem, jak miłości tej godna, to moje przekonanie, którego żaden ogień ze mnie nie wytopi; umrę z nim na stosie.
DON PEDROByłeś zawsze zatwardziałym kacerzem21 w rzeczach piękności.
KLAUDIOI teraz, żeby zostać wiernym swojej roli, własnemu przekonaniu gwałt zadajesz.
BENEDYKŻe mnie kobieta poczęła, dziękuję jej; że mnie wychowała, dziękuję jej bardzo pokornie; lecz żeby mi nad czołem psy nawoływano22 lub żebym róg mój na niewidzialnym pasie miał zawieszać23, niech mi wszystkie kobiety wybaczą. Żeby im nie robić krzywdy, nie wierząc jednej, przywłaszczam sobie prawo nie ufać żadnej. Koniec końcem, a najlepszy to koniec, chcę żyć i umrzeć kawalerem.
DON PEDROJeszcze przed śmiercią zobaczę cię wybladłego z miłości.
BENEDYKZ gniewu, choroby lub głodu, to być może, mój książę, lecz z miłości — nigdy. Dowiedź mi raz, że więcej krwi straciłem z miłości, niż jej znalazłem w szklance wina, a pozwalam wykłuć sobie oczy piórem poety miłosnych sonetów i powiesić się na drzwiach zamtuza24 na znak ślepego Kupidyna.
DON PEDROZgoda. Jeśli kiedykolwiek od wiary tej odstąpisz, będziesz znakomitym dla drugich przykładem.
BENEDYKJeśli od niej odstąpię, powieś mnie w butelce jak kota i strzelaj do mnie jak do celu, a kto mnie trafi, klep go po ramieniu i nazwij go Adamem25.
DON PEDROCzas to pokaże. I dziki byk do jarzma przyucza się z czasem26.
BENEDYKDziki byk, być może; ale jeśli kiedykolwiek roztropny Benedyk pozwoli sobie na kark włożyć to jarzmo, odbierz bykowi rogi, a posadź je na moim czole; niech portret mój jaki bohomaz nabazgrze, a na dole wielkimi literami jak na stajni: „Tu dobre konie do najęcia”, niech na tym wizerunku napisze: „Tu żonaty Benedyk do widzenia”.
KLAUDIOJeśli się to zdarzy, co za rogobodziec z ciebie będzie!
DON PEDROByle Kupido całego sajdaka27 w Wenecji nie wystrzelał28, zadrżysz przed nim niedługo.
BENEDYKTo chyba będzie trzęsienie ziemi.
DON PEDROZastosujesz się do okoliczności, tymczasem, dobry mój signor Benedyku, idź do Leonata, poleć mnie jego względom, i powiedz mu, że nie chybię29 wieczerzy, bo wielkie porobił przygotowania.
BENEDYKDość we mnie atłasu na takie poselstwo. Kończąc, polecam was...
KLAUDIOBożej opatrzności. Dan w naszym grodzie, gdybyśmy go mieli...
DON PEDROSzóstego Juli30: wasz życzliwy przyjaciel, Benedyk.
BENEDYKDajcie pokój żartom. Cała tkanina waszej rozmowy tylko okrawkami bramowana31, a bramy nie bardzo mocno przyszyte. Nim zaczniecie wojować konceptami z kalendarza, zróbcie wprzódy rachunek własnego sumienia. A teraz, Bóg z wami.
Wielką mi, panie, świadczyć możesz łaskę.
DON PEDROCzy Leonato ma syna, mój książę?
DON PEDROCóż tam, bracie? Gdzie syn twój, mój synowiec? Czy zamówił muzykę?
ANTONIO
Uwagi (0)