Wiele hałasu o nic - William Shakespeare (Szekspir) (jagoda cieszynska ksiazki .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Jedna z najzabawniejszych, najchętniej wystawianych i ekranizowanych komedii Szekspira. Ceniona przede wszystkim za błyskotliwe gry słów i celne riposty w dialogach pary głównych bohaterów.

Na dwór Leonata, gubernatora Mesyny, przybywa powracający z wojny książę Aragonii. Wśród towarzyszących księciu młodych szlachciców są Benedyk i jego przyjaciel Klaudio, którzy niebawem poznają Beatrycze i jej kuzynkę Hero. Podczas gdy niezależny, dowcipny młodzieniec ściera się w potyczkach słownych z równie niezależną i inteligentną panną o ostrym języku, pomiędzy drugą parą natychmiast rozkwita gorąca miłość. Na przeszkodzie małżeńskim planom staje podstępna intryga.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Wiele hałasu o nic - William Shakespeare (Szekspir) (jagoda cieszynska ksiazki .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

Kwasku. LEONATO

Nudni z was ludzie, sąsiedzi.

CIARKA

To za wiele dla nas dobroci, jaśnie panie, ale jesteśmy tylko biedni urzędnicy jego książęcej mości; choć co do mnie, przysięgam, że gdybym był nawet jak król nudny, czuję w moim sercu, że byłbym gotów wszystko oddać na usługi jaśnie pana.

LEONATO

Co, całą twoją nudność, ha?

CIARKA

Tak jest, jaśnie panie, choćbym miał jej tysiąc razy więcej; bo po mieście takie gadają rzeczy o jaśnie panu, że choć biedak, raduję się, ilekroć gadanie to słyszę.

KWASEK

I ja też, jaśnie panie.

LEONATO

Chciałbym jednak dowiedzieć się na koniec, co macie mi do powiedzenia?

KWASEK

Nic łatwiejszego, panie. Straż nasza tej nocy, uczciwszy uszy, jaśnie panie, złapała parę najwierutniejszych łotrów z całej Mesyny.

CIARKA

Poczciwy staruszek, ale straszny gaduła, bo, jak to mówią: starość w progi, rozum w nogi. Cóż robić? Boże dopomóż, dziwne dzieją się rzeczy na świecie. Dobrze powiedziałeś, sąsiedzie Kwasku, Bóg jest miłosierny, a gdy dwóch ludzi na jednym koniu jedzie, to jeden siedzieć musi z tyłu. Zresztą, poczciwa dusza, na honor, nigdy poczciwsza bożego nie jadła chleba. Lecz we wszystkim chwalmy Pana; nie wszyscy ludzie na jedno kopyto; ach, biedny, drogi sąsiad!

LEONATO

To prawda, sąsiedzie, nie dorósł cię jeszcze.

CIARKA

Bóg rozdziela zdolności.

LEONATO

Muszę was pożegnać.

CIARKA

Jeszcze słowo, jaśnie panie. Nasza straż, jaśnie panie, jak już powiedziałem, złapała dwóch nie lada ichmościów, których chcielibyśmy stawić dziś rano na wywód słowny przed jaśnie panem.

LEONATO

Wysłuchajcie ich sami, a przynieście mi raport. W tej chwili zbyt jestem zatrudniony92, jak to widzicie sami.

CIARKA

Mądrej głowie dość dwie słowie. Verbum sat93.

LEONATO

Przed odejściem wychylcie szklankę wina. Bądźcie zdrowi.

Wchodzi Posłaniec. POSŁANIEC

Zebrani goście czekają tylko, żeby jaśnie pan oddał córkę narzeczonemu.

LEONATO

Idę. Jestem gotów.

Wychodzą Leonato i Posłaniec. CIARKA

Idź, dobry kolego, idź do Jury Węgielka i powiedz mu, żeby przyniósł pióro i kałamarz do turmy94, weźmiemy tych paniczów na indagację95.

KWASEK

A trzeba się wziąć do tego z rozumem.

CIARKA

Nie będziemy szczędzić rozumu, a ja zaręczam ci, że tu (uderza się w czoło) dosyć jest oleju, żeby ich, jak należy, wyspowiadać. Sprowadź tylko uczonego pisarza, aby spisał całą ekskomunikację96; czekam na was w turmie.

Wychodzą.

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/

AKT CZWARTY SCENA PIERWSZA

Wnętrze kościoła.

Don Pedro, Don Juan, Leonato, Mnich, Klaudio, Benedyk, Hero, Beatryks i inni. LEONATO

Dalej, bracie Franciszku, tylko krótko. Przestańmy na samym obrzędzie ślubu; wzajemne ich obowiązki wyłożysz im później.

MNICH

Przychodzisz, bracie, tę tu niewiastę zaślubić?

KLAUDIO

Nie.

LEONATO

Wziąć ją za żonę, bracie; ty przychodzisz ją zaślubić!

MNICH

A ty, pani, przychodzisz wziąć hrabiego za męża?

HERO

Tak jest.

MNICH

Jeśli ktokolwiek z was tu przytomnych wie jakąś tajemną przeszkodę97 temu związkowi, wzywam go pod duszy zbawieniem, aby ją natychmiast objawił.

KLAUDIO

Czy wiesz jakąś przeszkodę, Hero?

HERO

Żadnej.

MNICH

A ty, hrabio, czy wiesz jakąś?

LEONATO

Śmiem bez obawy odpowiedzieć za niego: żadnej.

KLAUDIO

O, czego nie śmią ludzie! Czego nie mogą się dopuścić! Czego nie dopuszczają się co dzień, nie wiedząc, co robią!

BENEDYK

A to co znaczy? Wykrzykniki? Niektóre z nich wyrażają śmiech, na przykład „cha! cha! cha!”

KLAUDIO

Wstrzymaj się, bracie. Ojcze, powiedz, proszę,

Czy z wolnej woli i nieprzymuszony

Chcesz mi za żonę córkę oddać twoją?

LEONATO

Tak jak mi dał ją Bóg nieprzymuszony.

KLAUDIO

A ja cóż mogę dać ci z mojej strony,

Co by tak było jak dar ten kosztowne?

DON PEDRO

Nic albo chyba że oddasz ją samą.

KLAUDIO

Szlachetny książę, uczysz mnie wdzięczności.

Tak, Leonato, odbierz twoją córkę;

Przyjaźń nie daje zgniłej pomarańczy;

Ona pozory tylko ma honoru.

Patrz, jak dziewiczy oblał ją rumieniec:

Jak grzech przebiegły umie wdziać na siebie

Wszystkie znamiona czystej niewinności!

Patrzcie, rumieniec wystąpił jak świadek

Prawości uczuć, cnoty i prostoty.

Kto by nie przysiągł na widok tej twarzy,

Że widzi czystą przed sobą dziewicę?

Lecz zwodzi pozór; już nie jest dziewicą;

Ona zna ognie miłości występnej:

To jest rumieniec grzechu, nie skromności.

LEONATO

Co mówisz, panie?

KLAUDIO

Że pojąć jej nie chcę.

Nie chcę mej duszy oddać wszetecznicy.

LEONATO

Jeśli sam, hrabio, w zapomnienia chwili

Zwalczyłeś opór niebacznej młodości

I sam splamiłeś dziewiczy jej wianek...

KLAUDIO

Wiem, co chcesz mówić; gdybym ja był winny,

Rzekłbyś: uległa przyszłemu mężowi,

A grzech jej cały, grzechem tylko czasu.

Lecz, Leonato, nie, nie, tak nie było,

Nigdym jej śmielszym słowem nie pokusił,

Jak brat dla siostry zawsze dla niej miałem

I szczerość skromną, i miłość niewinną.

HERO

A we mnie inne widziałżeś uczucia?

KLAUDIO

Precz z pozorami! Skarżyć je przychodzę.

Ty mi się zdajesz czysta jak Diana98,

Czysta jak pączek róży nierozwitej;

Ale w twych żyłach krew płynie gorętsza

Niż krew Wenery99 lub rozpustnych zwierząt,

Które szaleją w dzikiej zmysłowości.

HERO

Czy w obłąkaniu straszne mówisz słowa?

LEONATO

Ty milczysz, książę?

DON PEDRO

I cóż mam powiedzieć?

Ja, co mój czysty oszpeciłem honor,

Chcąc przyjaciela złączyć z nierządnicą?

LEONATO

Czy śnię tylko, czy słyszę na jawie?

DON JUAN

Słyszysz na jawie, słyszysz tylko prawdę.

BENEDYK

To nie wygląda na ślub.

HERO

Nie, o Boże!

KLAUDIO

Mów, Leonato, czy stoję przy tobie?

Czy to jest książę? Czy to brat książęcy?

To Hero? Oczy nasze czy są nasze?

LEONATO

Tak jest, jak mówisz, lecz co stąd wypada?

KLAUDIO

Jedno pytanie pozwól córce zrobić,

A mocą twojej ojcowskiej powagi

Rozkaż jej szczerą dać na nie odpowiedź.

LEONATO

Odpowiedz szczerze, jak mi córką jesteś.

HERO

O wielki Boże, bądź moją pomocą!

Jakież mi, hrabio, zadać chcesz pytanie?

KLAUDIO

Odpowiedz szczerze, jakie twoje imię?

HERO

Me imię Hero. Kto je może splamić

Słusznym zarzutem?

KLAUDIO

Kto? Ty sama, Hero;

Tak, Hero może cnotę Hero splamić.

Kto jest ten człowiek, z którym przeszłej nocy,

Około pierwszej, z okna rozmawiałaś?

Odpowiedz teraz, jeśliś jest dziewicą.

HERO

O tej godzinie nie mówiłam z nikim.

DON PEDRO

Własnym wyznaniem nie jesteś dziewicą.

Bolesnej prawdy słuchaj, Leonato:

Ja, brat mój i ten pokrzywdzony hrabia,

My trzej, na honor, widzieli, słyszeli,

Jak rozmawiała przez okno z nędznikiem,

Który sam później, bezczelny rozpustnik,

Sam rozpowiadał występne spotkania

Po tysiąc razy w jej miane komnacie.

DON JUAN

Wstyd mówić o tym i wstyd nawet wspomnieć,

W słowach języka nie ma dość czystości,

Żeby je można bez grzechu wymawiać.

Piękna panienko, żal mi cię prawdziwie

I żal mi twojej występnej rozpusty.

KLAUDIO

O, Hero, Hero! O, czymże byś była,

Gdyby połowa twarzy twojej wdzięków

Zdobiła myśli twoje i uczucia!

Lecz bądź mi zdrowa, ty szpetna, ty piękna!

Ty grzechu czysty i czystości grzeszna!

Dla ciebie zamknę wszystkie uczuć wrota,

W oczach mi siądzie wieczne podejrzenie,

Wszelką mi piękność w złe oblecze myśli.

Wszelki jej urok odejmie na zawsze!

LEONATO

Niczyjże sztylet ostrza nie ma dla mnie?

Hero mdleje. BEATRYKS

Co ci, kuzynko? Siły cię odbiegły?

DON JUAN

Idźmy! Występku tak nagłe odkrycie

Jest nad jej siły.

Wychodzą Don Pedro, Don Juan i Klaudio. BENEDYK

W jakimże jest stanie?

BEATRYKS

Umarła może. Ratunku, mój wuju!

Hero! Mój wuju! Benedyku! Bracie!

LEONATO

O losie, ciężkiej nie odejmuj ręki!

Śmierć upragnioną jest tylko zasłoną

Na tyle hańby.

BEATRYKS

Co ci jest, kuzynko?

MNICH

Nie trać otuchy, powstań młoda pani!

LEONATO

Otwiera oczy?

MNICH

Czemuż ma je zamknąć?

LEONATO

Czemu ma zamknąć? Alboż ziemia cała

O jej występku do nieba nie woła?

Mogłaż zaprzeczyć okrutnej powieści,

Którą jej własny potwierdził rumieniec?

Umieraj, Hero! Nie otwieraj oczu!

Bo gdybym myślał, że nie skonasz teraz,

Że duch twój od twej silniejszy jest hańby

Sam własną ręką, na sąd świata głuchy,

Sam twemu życiu położyłbym koniec.

Jam kiedyś skąpstwo zarzucał naturze,

Że mi jedyną córkę tylko dała!

Ach, jam miał dzieci o jedno za wiele!

Czemuż, o Boże, dałeś mi to jedno!

Ty, córko, czemu tak byłaś mi droga!

Czemu u bramy miłosierną ręką

Jakiej żebraka nie zgarnąłem córki!

Dziś, gdy ją błoto hańby obryzgało,

Mógłbym powiedzieć: to nie jest krew moja,

Wstyd ten pochodzi z nieznanego łona.

Lecz to krew moja, jak moją kochałem,

Jak moją czciłem, z mojej byłem dumny;

Tak była moją, żem sam nie był moim,

Jej tylko ceną sam siebie ceniłem;

A ona w przepaść zapadła tak czarną,

Że wielkie morze nie dosyć ma wody,

Aby ją obmyć z tej piekielnej plamy,

Nie dosyć soli, żeby wrócić świeżość

Zgniliźnie ciała!

BENEDYK

Panie, bądź cierpliwy!

Nagłość wypadków tak mnie odurzyła,

Że myśli tracę i nie wiem, co mówić.

BEATRYKS

O, ja przysięgam, że to potwarz czarna!

BENEDYK

Czy noc ostatnią spędziłyście razem?

BEATRYKS

Nie, lecz rok cały, do ostatniej nocy,

Byłam jej łoża ciągłą towarzyszką.

LEONATO

To nowy dowód! To potężniej wiąże,

Co już żelazne wiązały obręcze!

Na co by kłamać chcieli dwaj książęta?

I kłamać Klaudio, który ją tak kochał,

Że każde słowo o jej przeniewierstwie

Gorzkich łez swoich oblewał potokiem?

Zostawmy samą, idźmy, niech umiera!

MNICH

Dozwól mi, panie, słów kilka powiedzieć.

Dlatego tylko milczałem tak długo,

Biegu wypadków w drodze nie wstrzymałem,

By śledzić pilnie córki twej oblicze.

Tysiąckroć jasny oblał ją rumieniec

I tysiąc razy niewinność dziewicza

Znów ją powlokła anielską bladością,

A w jej źrenicach taki ogień gorzał,

Że w proch obracał każde oskarżenie

Przeciw jej czystej wymierzone cnocie.

Zwij mnie szaleńcem, gardź moją nauką,

Mym doświadczeniem, znajomością świata,

Które stwierdzają treść całą mej księgi,

Gardź moim wiekiem, moim powołaniem,

I gardź powagą mojego kapłaństwa,

Jeśli to słodkie i niewinne dziecię

Nie jest ofiarą okrutnego błędu.

LEONATO

Nie, nie, mój ojcze! Nie, to być nie może!

To znak jedyny ostatków jej cnoty,

Że nie chce dodać do wszystkich swych grzechów

Krzywoprzysięstwa. Niczemu nie przeczy.

Na co więc szukać daremnych wymówek

Sromocie100 w całej odkrytej nagości?

MNICH

Kto mąż jest, którym obwinia cię książę?

HERO

Imię to wiedzą ci, którzy mnie skarżą,

Ja nie wiem wcale.

Jeśli mąż żyje, którego znam więcej

Niż to, co skromność dziewicza dozwala,

Niech miłosierdzia grzechy me nie znajdą!

Ojcze mój drogi, jeśli to się sprawdzi,

Że tej północy lub że kiedykolwiek

Wiodłam z mężczyzną samotne rozmowy,

Brzydź się mną, gardź mną, zamęcz mnie okrutnie.

MNICH

Błąd jakiś straszny książąt zwikłał myśli.

BENEDYK

Wiem, że w dwóch sercu honor mieszka czysty;

Jeśli w tej sprawie mądrość ich zawiodła,

To bękart Juan sprawcą będzie złego,

Bo dusza jego czarne knuje spiski.

LEONATO

Jeśli się sprawdzi to, co o niej mówią,

Ręką ją własną rozszarpię na części;

Lecz jeśli czysty honor jej skrzywdzili,

Niech najdumniejszy drży na moje imię.

Czas w moich żyłach krwi tak nie wysuszył,

Wiek tak nie pożarł mojego rozumu,

Los tak zasobów moich nie roztrwonił,

Zły żywot tak mnie nie obrał z przyjaciół,

Aby w tej sprawie nie poczuli jeszcze

Siły ramienia, rozumu potęgi,

Dostatku środków i przyjaciół liczby,

Z którymi wszystko z lichwą101 im zapłacę.

MNICH

Zaczekaj chwilę, a rządź się mą radą.

Córkę twą książę zostawił bez ducha,

A więc rozgłośmy wszędzie, że umarła;

Przez czas niejaki trzymaj ją w ukryciu.

Sam

Idź do strony:

Darmowe książki «Wiele hałasu o nic - William Shakespeare (Szekspir) (jagoda cieszynska ksiazki .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz