Kometa zawraca - Justyna Radczyńska-Misiurewicz (darmowa biblioteka cyfrowa .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Trzeci ze zbiorów poetyckich autorki, wydany przez Staromiejski Dom Kultury w Warszawie w roku 2009. Zawiera wiersze, z których każdy jest osobną historią, zapisem uczuć, refleksji, nieprzeciążone hermetycznością, niekiedy wręcz mające charakter zabawy formą (Pantumy). W części z nich, ilustrując zalewające nas wielosłowie konsumpcjonizmu, autorka nie waha się obficie wykorzystywać fraz zaczerpniętych z rozmaitych stron internetowych.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Justyna Radczyńska-Misiurewicz
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Kometa zawraca - Justyna Radczyńska-Misiurewicz (darmowa biblioteka cyfrowa .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Justyna Radczyńska-Misiurewicz
~’’===////^^\////<<—
<‚^-^-^^_^-^‚‚>——//
`;-]]‚|‚|‚|‚|‚/‚/‚/‚/‚‚‚‚‚\_‚
~”===////^^\////<<—
”‚‚>>>>>>‚‚!
`;-]]‚|‚|‚|‚|‚/‚/‚/‚/‚‚‚‚‚\_‚
_–/^‚‚(’ ’)‚‚^/–_
”‚‚>>>>>>‚‚!
~~^(”-”)^~~
_–/^‚‚(’ ’)‚‚^/–_
~<,^-^///^\‚\—-?~
~~^(”-”)^~~
!—-‚;’`’`’‚`:.
~<‚^-^///^\‚\—-!~
``>>{’-’}<<``
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Polowanie pod pieśnią
Znaczący rozkaz naziemnej kancelarii:
wabić kuropatwy w poszukiwaniu żeru,
zadawać im karmę, a będą się dalej pierzyć
wracając z nocnego żerowiska.
Bo nim dojdzie do pielęgnacji lęgu, łania,
czujna przewodniczka chmary, zobaczy
w zaroślach człowieka nieuzbrojonego.
I ruszy oczniak9 — pierwsza licząc od róży10 odnoga
i opierak trzecia licząc od róży odnoga,
odnoga bojowa w czas cichego rykowiska
w obawie przed wilkami i wielkim upałem.
Poranny zlot zmartwi się obciętą przez kulę sierścią
a na głos wydry pociągną za rzemień psy.
Zwietrzą trop odzieży niedźwiedzia.
Ogół norm moralnych zaostrzy szable
na chmarę pustorożców11, za którą
niezmiennie podąży odpędzany towarzysz.
Ale zamiłowani w polowaniu
nie uczczą należycie na rogach i trąbkach
padania w ogniu, ustaloną melodią.
Umilkną na dźwięk czterech części
pieśni tokującego głuszca w swobodnym wykonaniu,
gdy ten europejski przedstawiciel grzebiących,
głuchy na wszystko prócz dzikiej miłości
swego ciemnego gatunku, zejdzie spokojnie
z drzewa noclegowego.
Wtedy też karawan pełen martwych zajęcy
przewróci się w miejscu grząskim, gdzie leżą
nielotne kaczki i stare, wyliniałe cietrzewie,
jagnięta muflonów i młode daniele.
I nim wypełni się huczka12 i parkotnia13
skończą się nieludzkie toki — dobrym trofeum.
Wtedy król polowania, lękający się ukąszenia,
na własne oczy zobaczy, jak wędrowny jeleń
i towarzyszący mu jarząbek niosą w ciemnościach
cierń iglicy.
Książka i błąd jak sakrament
Nieziemski widok wiosennego nieba
obejmuje podwórko, morze i wysypisko.
Kometa zawraca.
Krzywo przysięgasz
i giniesz pod Hastings14.
Pył
Pył drogi wzbija się i przykleja, wiruje i spada na świat
razem z pyłkami roślin prerii i zapachem zwierząt.
Czasem jest samym westchnieniem, rzewną pozostałością
wielkiego kamienia, z którego powstał, nim obrócił się w proch.
Zupełnie jak ktoś, kto odszedł w nieznane i nie pamięta już
drogi ani ramienia, które wspierał, a które dawało mu
poczucie istnienia wobec drugiego, identycznego człowieka.
Z nim i innymi zwykł wędrować i trudzić się do wieczora.
Teraz żyje w rozproszeniu. Pył klei się od łez porannej rosy,
szemrzą trawy. Samotny bizon żywi się przy drodze,
aż nadjeżdżają samochody i stają przed nim na baczność.
Bizon łypie krwawym okiem i majestatycznie
przekracza szosę, nie zważając na wzruszonych ludzi,
którzy gapią się w jego kark i zad, aż znika za linią lasu.
Wtedy samochody ruszają po nowe wrażenia. Jednak beznamiętnie
przemierzają Wielkie Równiny — ziemię Indian Lakota.
Grunt oddycha tu równo, spokojnym tonem, aż do Badlandów15,
gdzie nie ma już wytchnienia, tylko susza, kaniony i skalne fortece.
I sen o najgorszym oblężeniu. Samochody zatrzymują się
przy szklanych gablotach, które kryją szczątki hienodona16
i innych równie śmiertelnych dinozaurów w miejscach
ekshumacji, czyli ich miejscach na ziemi, która
stała się dla nich kryptą aż po nasze muzealne czasy. Ale
tysiącletnie wykopaliska bywały potem witane ze łzami,
każda czaszka z zębami, kośćcem kręgosłupa i pęcinami.
Za złymi ziemiami pył nabiera koloru — różu ziem rzadkich,
samochody zatrzymują się pod motelami, żeby ochłonąć.
Pasażerów, którzy przywieźli ze sobą bażanty, spotyka
nieprzyjemna niespodzianka — wyraźny zakaz mycia
bażantów w wannie. Niektórzy są więc niezadowoleni.
Ich bażanty będą musiały poczekać na bardziej liberalną
łazienkę. Samochody pędzą dalej w stadach, z których jedno
szuka patriotycznych wrażeń. Na Mount Rushmore17 flaga
jest spuszczona do połowy masztu. W tym dniu
składają do grobu żołnierza zamordowanego w Iraku,
który mieszkał w stanie Południowa Dakota, a może stamtąd
także pochodził. I czuje się jakiś ból w powietrzu, jakby kłucie.
Aleja flag stanowych prowadzi do punktu widokowego,
z którego można podziwiać kamienne spojrzenia wielkich
prezydentów. Na kolumnach, pod każdą flagą, widnieje
rok i numer kolejności przystąpienia stanu do Unii. Pierwszy
Delaware, co dziwi niedokształconych, którzy nigdy nie lubili
historii, nie doceniali jej nauki ani mądrości tylko co najwyżej
jej skutki, ale te najbardziej aktualne i obowiązkowe.
Jednak w Rushmore można doznać wewnętrznej,
obywatelskiej przemiany, tak głoszą dumne transparenty.
Chyba, że kogoś interesuje głównie shopping18 to może zapaść
na dłużej w sklepie z pamiątkami z Rushmore, wśród których
najmocniej zachwyca szklana choinka. Geometryczny design19,
artystyczne przeniesienie obrazu igieł w cięte kwadraty szklane,
zielonomorskiego koloru, poprzetykane wzdłuż pnia małymi kostkami,
największe na dole, zmniejszające się ku górze, aż do gwiazdy
kryształu czubka, ale co najważniejsze skręcone względem siebie,
o niewielki kąt, tak że boki sąsiednich płytek, będące
kolejnymi piętrami gałęzi nie są nigdy równoległymi.
Choinka nie ma związku z prezydentami, ale z ziemią
Rushmore wysadzaną sosnami. Za to uczy i bawi kieliszek
do prawdziwej wódki ze złoconymi brzegami, różową
metalicznokrzemową zewnętrzną powierzchnią
lustrzaną i wnętrzem takim samym, tylko niebieskim,
na którym widnieją złotą farbą namalowane głowy
amerykańskich prezydentów: Waszyngtona, Jeffersona,
Lincolna i T. Roosvelta, który powiedział, że sekret
życia polega na tym, by robić to, co się da, za pomocą
tego, co się ma, i tam, gdzie się jest. Więc jest ten
kieliszek z sekretem dla zuchwałych miłośników
pamiątek i niespodzianek. Jednak to nie koniec wyprawy
do ciekawych sklepów. W Wyoming czekają jeszcze
ozdobne miniatury gipsowe kapeluszy kowbojskich
i plastikowe bizony. Samochody pędzą dalej
na dzikszy jeszcze zachód, przez szybkie Rapid City20,
Big Horny i kanion Tensleep. Gdzieś po drodze kelnereczka
z fioletowymi, obdrapanymi paznokciami podaje wino
w czerwonych plastikowych kubkach do wody. I jest
nielegalne spożycie przy legalnym stoliku, stojącym
na chodniku. Stróże prawa mogą się przyczepić i ukarać
grzywną szefa kuchni, który wygląda jak Big Mario21,
za zewnętrzną sprzedaż za murami i za zepsucie wizytówki
miasta, jaką jest skrzyżowanie. W tym samym mieście,
czy to może być przypadek (?), dwa śmiałe jelenie
patrzą kontrolnie turystom w oczy, czy na nie doniosą,
czy może jednak nie. Oszacowawszy zdolność do donosicielstwa
jako niewielką, beztrosko włażą do prywatnego ogródka, żeby
pożywić się warzywami i kwieciem rosnącym solidnie
w równych grządkach. Jest doza nieuczciwości w przyrodzie,
z którą turysta się godzi, kolaboruje, a nawet z niej korzysta,
choć lepiej by było, gdyby np. posłuchał wykładu
o „Historii wspinaczki na Devil’s Tower22 w opowiadaniach i piosence”
ale on nie, on woli podziwiać spacerkiem żebrowania szatańskiej skały,
wiekową nieścieralność magmy, karmić zdemoralizowane
pieski preriowe23 i jechać dalej. Zabiera tylko swój samochód.
Nie brak po drodze wygód i atrakcji: przyjaznych moteli
z pokojami dla niepalących i dostępem do sieci, a także
niezliczonych baz śniadaniowych z wyśmienitym stekiem,
zasmażanymi ziemniaczkami i jajkami w optymistycznej formule:
sunny side up24 i oczywiście kelnerkami — tymi hożymi, przemiłymi
dziewczętami, które mają dla Ciebie mnóstwo serdeczności
i zainteresowania przebiegiem Twojego posiłku i czasem nawet
któraś nazwie Cię: sweetie25. Aż chce się żyć i nie odjeżdżać.
Ale trzeba dać się wyjeździć samochodom. Niech brną przez parne
leśne tunele, przez matową prerię przetykaną zielonoszarą szałwią,
wśród prekambryjskich gnejsów26, omijając nierozpoznawalną padlinę,
drogami poprowadzonymi w szpalerach sosen, obok ciekawskich,
obojętnych saren, poprzez rezerwaty Indian i góry Shoshoni,
doliną Wind River i przez tereny pustyni. Samochód musi jechać,
aż dotrze do płaskich pól i ściany Grand Teton i Mount Moran27
z czarną inkrustacją i śnieżną kotliną. Tam turysta traci oddech
i kłania się z wrażenia wielkim górom, które podchodzą
pod same domy jak wielkie zwierzęta do zadbanych ogródków.
A propos: w okolicach Jackson pan Henderson miał fatalny wypadek.
Został tej wiosny poturbowany przez niedźwiedzia grizzly,
na własnym terenie. Po prostu wyszedł na spacer ze swoim psem.
Grizzly normalny i dobrze w okolicy znany, pożywiał się padliną łosia,
który musiał zdechnąć na terenie pana Hendersona. Zachował się jak
prawdziwy niedźwiedź, bronił jedynie swojego pożywienia.
A Pan Henderson trafił od razu do szpitala i teraz wraca
po ciężkich ranach do zdrowia. Grizzly jednak został odstrzelony.
Takie są zasady. Wszyscy współczują Panu Hendersonowi
i jego rodzinie, ale nie wiadomo dokładnie, ile leżała na jego
prywatnym terenie padlina, którą Pan Henderson powinien był
natychmiast zgłosić lub własnoręcznie usunąć. Historia
ta przestrzega turystów przed padliną, która może być pożywieniem
zwierząt i ceną ich życia. Jeśli ktoś jest bojaźliwy,
powinien raczej jechać do Yellowstone przez łąki rozświetlone
zielem ognistym, astrami, koronką królowej Anny28, lnem
i dziką pelargonią aż do wulkanicznej ziemi bulgoczącej błotem,
dymiącej siarką i parą wodną, z wzdychającymi gejzerami.
Jakby ktoś zakopał pod ziemią piece i czajniki, jakby życie miało
wulkaniczną wersję podskórną i mocarną, a na wierzchu
kwitnącą w gorącej wodzie kolorowymi algami albo trawą
wyrastającą z wapiennego mleka. Pożar, który trawił Yellowstone
przed laty, wydaje się mieć magiczny związek z podziemnym
ogniem. Pozostawił kilometry spalonych pni sterczących jak pale
wbite w dno coraz głębszego, zielonego jeziora, złożonego z młodych,
ambitnych drzew. Podobno jest jakaś przedsiębiorcza sosna, która w ogniu
zamyka szyszki i po pożarze pierwsza się wysiewa i szybko rośnie.
Ale jakże niezłomne są te martwe pnie, setki stoją jak z kamienia,
a przewrócone tworzą rozległe, zapałczane złoża, jakby niesforne
olbrzymie dziecko rozsypało bierki albo patyczki do liczenia.
Za to gejzery nie są tak stałe jak drzewa, tylko ten jedyny
Old Faithfull, dający pokaz co półtorej godziny.
Można jeść i patrzeć. O czasie wybuchnie całkiem wysoko.
Ale w Norris głupi turyści zepsuli naprawdę fajny, punktualny gejzer
wrzucając do niego kamienie. I był koniec, już się nie podniósł.
Albo inny Vixen działał i przestał działać. Tak mówią strażnicy.
Niech mówią, gejzer MOŻE zaniechać wybuchania, ale
najgorsze jest to, że oni nie wiedzą dlaczego. To denerwuje.
Niewiedza.
Ale naprawdę możesz się wkurzyć dopiero wtedy, gdy na drodze
trzy razy w ciągu kwadransa przekroczysz granicę zlewisk