Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖
Krótki opis książki:
Dziewica Orleańska to dramat wierszem autorstwa Fryderyka Schillera z 1801 roku. Opowiada losy Joanny D'Arc, począwszy od jej przystąpienia do armii francuskiej.
Joanna D'Arc, przez Kościół katolicki uznana za świętą, była bardzo młodą, pobożną kobietą, która złożyła śluby czystości i przystąpiła do wojska. Schiller nie odtwarza życiorysu Joanny w sposób dokładny, w akcję dramatu wplata wątek miłosny i rozterki z tym związane, zmienia także okoliczności śmierci głównej bohaterki. Dramat pozostaje pełnym patosu utworem, podkreślającym bohaterskość Joanny.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
class="h4">AGNIESZKA
Co? Jak? Mów, błagam!
LA HIRE
do króla
Każ, by się wrócili
Posłowie orleańscy!
KAROL
Cóż się stało?
LA HIRE
Stoczono bitwę! Myśmy zwyciężyli!
AGNIESZKA
My?... O niebieska muzyko tej wieści!
KAROL
La Hire! Czyż prawda? Czy nie czcza ułuda?
Powtórz, bo nie śmiem wierzyć twej powieści!
LA HIRE
O, w większe wkrótce uwierzycie cuda!
Lecz arcybiskup sam ci o nich, panie,
Opowie lepiej; z nim na pojednanie
Dunois wraca.
AGNIESZKA
O, piękne zarody
Zwycięstwa, z których tak rychło dostajem
Owoców nieba: pokoju i zgody!
SCENA IX
Ciż, Arcybiskup z Reims, Dunois, Du Chatel i Raul (rycerz w zbroi)
ARCYBISKUP
prowadząc Dunois do króla i łącząc ich ręce
Zgoda, książęta! Podajcie dłoń wzajem!
Nie dziś czas pomnieć o ziemskiej rozterce,
Gdy Bóg nad wami czyni cuda swoje.
Dunois obejmuje króla.
KAROL
Odmęt słów waszych pochłania me serce,
Chciałbym uwierzyć i wierzyć się boję.
Co? Jak się stało? — W krótkiej, jasnej mowie
Powiedzcie! Błagam, każę!
ARCYBISKUP
wskazując na Raula
On opowie.
RAUL
Było nas wszystkich chorągwi szesnaście,
Które szlachetny Baudricourt zgromadził,
I, odpierając angielskie napaście,
Ku tobie, królu, na odsiecz prowadził.
Lecz gdy, przeszedłszy Vermatońskie wzgórza,
Schodzim w dolinę, gdzie się kręci Yonna,
Patrzym: przed nami z lasu się wynurza
Kolumna wrogów piesza, potem konna.
Chcemy się cofnąć, aż widzim, za nami
Drugie ich wojsko już wzgórza osiadło.
Tak między dwoma zamknięci ogniami,
Najodważniejszym z nas serce upadło.
Chcą złożyć oręż i daremnie wodze
Szukają jeszcze rady, której nie ma.
Gdy wtem — w powszechnym nieładzie i trwodze
Cud się nam dziwny jawi przed oczyma!
Z gaju, wprost ku nam, wychodzi Dziewica
W błyszczącym hełmie jak bogini wojny,
Piękna jak anioł, choć groźne jej lica
Tchnęły postrachem, a wzrok, acz spokojny,
Gorzał jak ogniem; wiatr włosy rozwiewał,
A blask poziomy zachodniego słońca
Dziwną jasnością jej postać odziewał.
Szła ku nam, na kształt niebieskiego gońca
I głosem, który wskróś wszystkich przeniknął:
«Francuzi! — rzekła — próżno się boicie!
Dość już wróg wami pomiatać nawyknął,
Dziś jest kies jego! Wierzcie, a ujrzycie!
Nic to, że okrył doliny i wzgórza.
Bóg cud obiecał i cud wam uczyni!
Niech będzie silny jako fale morza,
Niech będzie liczny jak piaski w pustyni.
Naprzód! Dziś z wami jest Bóg i Dziewica!
Duch Jego za was uzbroił jej ramię.
Za mną, Francuzi!». To rzekłszy, pochwyca
Z rąk chorążego rozwinięte znamię
I z niem najpierwsza bieży w stronę wroga.
Co krwi w nas było, zawrzała płomieniem.
Wszyscy jak jeden, za posłanką Boga
Lecim z orężem, a wróg z podziwieniem
Patrzy się na nas, stojąc nieruchomy.
Lecz wtem — jak gdyby głos trąb ostatecznych
Posłyszał nagle, jakby niewidomy
Anioł swym mieczem zmiótł wszystkich walecznych:
Zachwiał się, widzim, mięsza się i pierzcha,
Broń i rynsztunek miecąc poza siebie;
Jedni na wzgórza, by dosiąc ich wierzcha,
Drudzy ku rzece, a my, ku potrzebie
Sprawiwszy hufce, tu i tam za niemi!
Rzeź się prawdziwa, nie bitwa, zaczęła.
Tysiąc ich z górą poległo na ziemi.
Nie licząc tego, co rzeka połknęła.
Z nas ani jeden nie zginął!
KAROL
Cud boski!
AGNIESZKA
I cud ten, mówisz, stał się przez Dziewicę?
Któż, skąd jest ona?
RAUL
Różne czynią wnioski.
Lecz ona sama swoją tajemnicę,
Rzekła, że tylko królowi objawi.
Natchnioną z nieba zowie sama siebie
I zapowiada, że Orlean zbawi,
Wprzód nim się księżyc odmieni na niebie.
Wojsko, lud cały, wierzy w nią i wszędzie
Rwie się do broni.
Słychać za sceną dzwony i szczęk oręża.
KAROL
Cóż to? Trąby? Dzwony?
RAUL
To ona z wojskiem! Za chwilę tu będzie.
Lud jej jak świętej oddaje pokłony.
KAROL
do du Chatela
Każ ją wnet przyjąć!
do Arcybiskupa
Ty mię ucz, kapłanie,
Co myśleć o tem? Bóg cud swój okazał,
Gdy cud już tylko zbawić nas był w stanie.
Tego by żaden człowiek nie okazał,
Lecz mogęż wierzyć, że dla mnie to czyni?
GŁOSY ZA SCENĄ
Chwała Dziewicy! Cześć, chwała zbawczyni!
KAROL
To ona!
do Dunois Usiądź na miejscu królewskiem!
Obaczym, zali prorokować umie.
Jeśli jest duchem natchniona niebieskim,
Pozna naprawdę i znajdzie mię w tłumie.
Dunois siada, król staje przy nim po prawej ręce, obok króla Agnieszka Sorel, dalej Arcybiskup, inni ustawiają się po obu stronach, tak że środek sceny zostaje próżny.
SCENA X
Ciż i Joanna w towarzystwie radców i wielu rycerzy, którzy zapełniają głąb sceny, ze szlachetną powagą postępuje naprzód i przegląda stojących wokoło.
DUNOIS
po długiem, uroczystem milczeniu
Tyś to, cudowna?...
JOANNA
przerywa mu, z wyniosłością patrząc na niego
Synu Orleana,
Doświadczasz Boga! Nie to miejsce twoje!
Jam jest do tego wyższego posłana.
Idzie pewnym krokiem do króla, ugina przed nim kolano i powstaje natychmiast, cofając się — wszyscy obecni okazują zdumienie; Dunois opuszcza krzesło i przed królem pozostaje puste miejsce.
KAROL
Skąd mię znasz? Pierwszy raz widzisz twarz moją.
JOANNA
Widziałam ciebie, gdy cię nikt, prócz Boga,
Nie widział więcej.
zbliża się do króla i mówi tajemniczo
Pomnisz, przeszłej nocy,
Gdy wiatr trząsł domem, a rozpacz i trwoga
Walczyła w tobie z nadzieją pomocy,
Upadłeś krzyżem i w pokorze ducha
Błagałeś Boga, a łez twych strumienie
Zlały podłogę. Każ, niech nikt nie słucha,
A treść ci twojej modlitwy wymienię.
KAROL
Co zwierzam Bogu, przed ludźmi nie kryję —
— Wymień!
JOANNA
Trojakie były twoje modły:
Naprzód: jeżeli dawne winy czyje,
Królów czy ludu, na ten kraj przywiodły
Zgubną tę wojnę, ty, gdy tego trzeba,
Oddać się za nie chciałeś na ofiarę
I o to tylko błagałeś u nieba,
By twej ojczyźnie odpuściło karę.
KAROL
cofając się z przerażeniem
Kto, skąd ty jesteś, istoto cudowna?
Wszyscy okazują zdumienie.
JOANNA
Druga twa była modlitwa: jeżeli
Tak zechce niebios wola nieodzowna,
Abyś utracił tron i co dzierżeli
Przodkowie twoi, prosiłeś ziszczenia
Trzech tylko życzeń, trzech dóbr na tym świecie.
Za pierwsze kładłeś spokojność sumienia,
Za drugie szczerość przyjaciół, za trzecie
Miłość Agnieszki.
król zakrywa twarz, łkając gwałtownie — największe poruszenie między obecnymi — po pauzie
Mamże mówić dalej?
KAROL
Dość, dość! Już wierzę. Tyś z Boga natchniona!
ARCYBISKUP
Lecz kto, skąd jesteś? Mów, niedocieczona22!
Kto są szczęśliwi, co ci życie dali?
JOANNA
Wielebny ojcze, zowią mię Joanną,
Ojciec mój z włości królewskiej Dom-Remy,
Ubogi wieśniak, pracą nieustanną