Tajemniczy dwór - Honoré de Balzac (chcę przeczytać książkę w internecie .TXT) 📖

Milczał.

– Idź, Rozalko – rzekła pani de Merret – sama zakręcę papiloty.

Z twarzy męża wyczytała jakieś nieszczęście i chciała z nim zostać sama. Kiedy Rozalia poszła lub udała, że poszła (została bowiem parę chwil w korytarzu), pan de Merret zbliżył się do żony i rzekł spokojnie:

– Jest ktoś u ciebie w alkowie?

Spojrzała na męża spokojnie i rzekła po prostu:

– Nie, mój drogi.

To „nie” przywiodło pana de Merret do rozpaczy, nie uwierzył; mimo to nigdy żona nie wydawała mu się bardziej czysta i święta niż w tej chwili. Wstał, aby otworzyć alkowę; pani de Merret ujęła go za rękę, spojrzała nań smutno i rzekła głosem niezwykle wzruszonym:

– Jeśli nie znajdziesz nikogo, pomyśl, że wszystko między nami skończone!

Niewysłowiona godność bijąca z twarzy żony wróciła szlachcicowi głęboką cześć dla niej i natchnęła go jednym z owych postanowień, którym brak tylko szerokiej sceny, aby przejść do nieśmiertelności.

– Nie – rzekł – Józefino, nie pójdę. Tak czy owak wszystko byłoby między nami skończone. Słuchaj, ja znam czystość twojej duszy, wiem, że żyjesz jak święta, nie chciałabyś popełnić grzechu śmiertelnego ani za cenę życia.

Tu pani de Merret popatrzyła na męża błędnym wzrokiem.

– Masz, oto twój krucyfiks – dodał ten człowiek. – Przysięgnij przed Bogiem, że nie ma tam nikogo, a uwierzę ci, nie otworzę tych drzwi nigdy.

Pani de Merret wzięła krucyfiks i rzekła:

– Przysięgam.

– Głośniej – rzekł mąż – i powtarzaj: „Przysięgam w obliczu Boga, że nie ma nikogo w tej alkowie”.

Powtórzyła bez zmieszania.

– Dobrze – rzekł zimno pan de Merret. Po chwili milczenia dodał: – Masz, widzę, bardzo ładną rzecz, której nie znałem – rzekł oglądając hebanowy krucyfiks, wykładany srebrem i rzeźbiony bardzo artystycznie.

– Kupiłam go u Duviviera. Kiedy prowadzono tędy transport jeńców, nabył go od hiszpańskiego księdza.

– A, tak – rzekł pan de Merret wieszając krucyfiks i zadzwonił.

Rozalia zjawiła się niebawem. Pan de Merret wyszedł naprzeciw niej, pociągnął ją do okna, które wychodziło na ogród, i rzekł z cicha:

– Wiem, że Gorenflot chce się z tobą żenić i że bieda tylko stoi na przeszkodzie waszym planom. Powiedziałaś mu, że nie wyjdziesz za niego, o ile nie uda mu się zostać majstrem... Idź więc po niego i powiedz mu, żeby tu przyszedł z kielnią i z narzędziami. Postaraj się, aby nie budził nikogo; obsypię go dostatkiem ponad wasze marzenia. Tylko ani słowa nikomu, bo inaczej... Tu zmarszczył brew. Rozalia pobiegła, odwołał ją.

– Weź mój klucz – rzekł. – Janie! – krzyknął w korytarzu pan de Merret grzmiącym głosem.

Jan, który był równocześnie woźnicą i totumfackim hrabiego, rzucił partyjkę i przybiegł.

– Idźcie spać wszyscy – rzekł pan dając mu znak, aby się zbliżył; po czym dodał cicho:

– Kiedy wszyscy będą spali, spali, rozumiesz mnie, przyjdziesz tu i dasz mi znać.

Wydając te rozkazy pan de Merret ani na chwilę nie tracił z oczu żony: siadł spokojnie przy ogniu koło niej i zaczął opowiadać historię partyjki bilardu oraz dyskusje w klubie. Kiedy Rozalia wróciła, ujrzała, iż państwo rozmawiają z sobą spokojnie. Szlachcic dał właśnie świeżo tynkować wszystkie pokoje na parterze. Gips jest bardzo rzadki w Vendôme, transport podnosi jego cenę, toteż pan de Merret sprowadził od razu sporą ilość, wiedząc, że zawsze znajdzie nabywców na to, co zostanie. Ta okoliczność podsunęła mu pomysł, który wprowadził w czyn.

– Proszę pana, Gorenflot już jest – rzekła Rozalia cicho.

– Niech wejdzie – odparł hrabia głośno.

Widząc wchodzącego murarza, pani de Merret lekko zbladła.

– Gorenflot – rzekł jej mąż – idź przynieś cegieł z wozowni; weź dosyć, aby zamurować drzwi do tej alkowy; użyjesz gipsu, który mi został od tynkowania.

Następnie, przyciągnąwszy do siebie Rozalię i robotnika, szepnął:

– Słuchaj, Gorenflot, będziesz tu spał tej nocy. Jutro rano dostaniesz paszport i udasz się za granicę, do miasta, które ci wskażę. Dam ci sześć tysięcy franków na podróż. Zostaniesz w tym mieście dziesięć lat; gdyby ci się tam nie podobało, będziesz się mógł przenieść do innego, byle w tym samym kraju. Pojedziesz przez Paryż, gdzie zaczekasz na mnie. Tam zapewnię ci kontraktem drugich sześć tysięcy franków, które ci wypłacą za powrotem, w razie jeśli dopełnisz warunków naszej umowy. Za tę cenę zachowasz głębokie milczenie o wszystkim, co będziesz tu robił tej nocy. Co się ciebie tyczy, Rozalio, dam ci dziesięć tysięcy franków, które ci wyliczę w dzień ślubu pod warunkiem, że zaślubisz Gorenflota, ale jeśli się chcecie pobrać, musicie milczeć; inaczej kwita z posagu.

– Rozalio – rzekła pani de Merret – chodź mnie uczesać.

Mąż przechadzał się spokojnie, pilnując drzwi, murarza i żony, ale nie zdradzając niczym nieufności. Gorenflot musiał robić hałas. Pani de Merret pochwyciła chwilę, w której murarz rzucał cegły, a mąż był na drugim końcu pokoju, aby szepnąć Rozalii:

– Masz u mnie tysiąc franków renty, drogie dziecko, jeżeli zdołasz szepnąć Gorenflotowi, aby zostawił szparę u dołu.

Po czym rzekła głośno z zupełnym spokojem:

– Idźże mu pomóc!

Przez cały czas, przez który Gorenflot zamurowywał drzwi, państwo de Merret milczeli. Milczenie to było rozmyślne u męża, który nie chciał dać żonie sposobności rzucenia jakiegoś słowa mogącego być wskazówką; u pani de Merret była to ostrożność lub duma. Kiedy mur stanął do połowy, sprytny murarz skorzystał z chwili, gdy hrabia był odwrócony plecami, aby uderzyć kielnią w szybę drzwi. Postępek ten zdradził pani de Merret, że Rozalia porozumiała się z Gorenflotem. Wszyscy troje ujrzeli wówczas smagłą twarz mężczyzny o ciemnych włosach i płomiennym spojrzeniu. Zanim mąż się odwrócił, biedna kobieta zdążyła dać znak głową obcemu, dla którego gest ten znaczył: „Miej nadzieję!”

O czwartej, kiedy zaczęło świtać (było to we wrześniu), robotę skończono. Murarz został pod strażą Jana, a hrabia położył się spać w pokoju żony. Nazajutrz rano wstając rzekł niedbale:

– Ach, prawda, muszę iść do merostwa w sprawie tego paszportu.

Włożył kapelusz, zastanowił się chwilę, wziął krucyfiks. Żona zadrżała ze szczęścia.

„Pójdzie do Duviviera” – pomyślała.

Zaledwie hrabia wyszedł, pani de Merret zadzwoniła na Rozalię, po czym krzyknęła straszliwym głosem:

– Motykę! Motykę! I do roboty! Widziałam, jak Gorenflot robił wczoraj, będziemy miały czas zrobić dziurę i znowu ją zatkać!

W mgnieniu oka Rozalia przyniosła swej pani narzędzie; z żywością, której nic nie zdołałoby opisać, pani de Merret zaczęła burzyć mur. Już wyważyła kilka cegieł, kiedy, biorąc rozmach, aby zadać silniejszy cios, ujrzała za sobą pana de Merret; zemdlała.

– Połóżcie panią do łóżka – rzekł zimno hrabia.

Przewidując, co zajdzie w jego nieobecności, zastawił na żonę pułapkę: napisał po prostu do mera i posłał po Duviviera. Jubiler nadszedł w chwili, gdy naprawiano nieład w mieszkaniu.

– Duvivier – spytał hrabia – czyś pan kupował jakie krucyfiksy od Hiszpanów, których prowadzono tędy?

– Nie, panie hrabio.

– Dobrze, dziękuję ci – powiedział rzucając na żonę dzikie wejrzenie.

– Janie – rzekł, zwracając się do swego faktotum – będziesz mi przynosił jedzenie do pokoju pani hrabiny, jest słaba, nie opuszczę jej, aż przyjdzie do siebie.

Nieludzki szlachcic został trzy tygodnie w pokoju żony. W pierwszych dniach, kiedy było słychać jakiś szmer w zamurowanej alkowie i pani chciała go błagać za umierającym nieznajomym, odpowiadał tylko, nie pozwalając jej rzec ani słowa:

– Przysięgałaś na krucyfiks, że nie ma tam nikogo.

Po tym opowiadaniu kobiety wstały od stołu; zrobił się ruch, czar, pod jakim Bianchon je trzymał, pierzchnął. Mimo to niektóre przebiegł dreszcz przy ostatnich słowach.