Czarny Korsarz - Emilio Salgari (biblioteka dla dzieci i młodzieży txt) 📖

mości panie notariuszu.

Sprytny pirat nasunął kapelusz na oczy i oddalił się śpiesznie, udając, że rozgląda się trwożliwie na wszystkie strony i pozorując strach, którego wcale nie odczuwał.

— Ha! — powiedział, gdy był już dość daleko. — Sądzą, że nie ma nas w mieście! Wspaniale, moje wy serdeńka! Będziemy sobie siedzieć w spokoju w domu znakomitego notariusza dopóty, dopóki żołnierze nie zakończą poszukiwań, a potem się ulotnimy. Co za przebiegły pomysł miał kapitan! Franciszek l’Olonnais, który uważa się za najprzebieglejszego z piratów Tortugi, nie wymyśliłby lepszego fortelu!

Carmaux skręcił w znacznie szerszą od dotychczasowej ulicę, wzdłuż której wznosiły się piękne domy ze zdobiącymi wejścia eleganckimi werandami, wspartymi na różnobarwnych palach. Wtem spostrzegł czarny cień olbrzymich rozmiarów, który tkwił nieruchomo pod rosnącą naprzeciw wytwornego domu palmą.

— Jeśli się nie mylę, to musi być mój czarny niczym węgiel druh — mruknął pirat. — Tym razem dopisuje nam niezwykłe szczęście, ale to pewne, że sam diabeł nad nami czuwa, a przynajmniej tak utrzymują Hiszpanie.

Człowiek na poły ukryty za pniem palmy ujrzał zbliżającego się Carmaux i starał się wtopić w mrok zalegający przy budynku. Z pewnością myślał, że to jeden z żołnierzy zbliża się ku niemu. Najwyraźniej jednak w cieniu domu nie czuł się pewnie, gdyż nagle skręcił za róg, by zniknąć w jednej z ulic miasta. Pirat zdążył upewnić się, że to faktycznie był ich kamrat Moko.

Kilkoma susami dopadł kamienicy, a gdy znalazł się za rogiem, krzyknął półgłosem:

— Hej! Przyjacielu!

Moko od razu przystanął. Po chwili wahania cofnął się. Rozpoznał Carmaux, chociaż ten bardzo dobrze ukrył się w przebraniu hiszpańskiego mieszczanina. Szczęśliwy i zdziwiony zarazem wykrzyknął:

— To ty, mój biały przyjacielu!

— Masz bystre oko — zaśmiał się na to pirat.

— A kapitan?

— Nie martw się o niego, póki co jest cały i zdrów. Dlaczego wróciłeś? Kapitan rozkazał ci zanieść ciało na statek.

— Nie udało się. W puszczy roi się od żołdaków Van Goulda. To prawdopodobnie posiłki przysłane z wybrzeża.

— Czyżby się domyślili, że zeszliśmy na ląd?

— Tego się właśnie obawiam, przyjacielu.

— A gdzie ukryłeś ciało?

— W moim szałasie. Okryłem je grubą warstwą suchych liści.

— Hiszpanie go nie znajdą?

— Zadbałem o to. Wypuściłem z kosza wszystkie węże. Jeśli żołnierze zechcą zajrzeć do środka, zobaczą gady i uciekną.

— Przebiegły jesteś.

— Robię, co mogę.

— Uważasz więc, że ucieczka jest niemożliwa?

— Tak, jak mówiłem, w dżungli roi się od żołnierzy.

— Poważna sprawa. Morgan, zastępca kapitana, jeśli nie doczeka się naszego powrotu, gotów popełnić jakieś głupstwo — odparł pirat. — Zobaczymy, jak skończy się ta przygoda. Przyjacielu, znają cię w Maracaibo?

— Wszyscy mnie tu znają, często przychodzę na targ handlować ziołami, które goją rany.

— Nikt cię nie będzie podejrzewał?

— Nie, przyjacielu.

— Dobrze, w takim razie chodź ze mną.

— Chwileczkę.

— Co jeszcze?

— Przyprowadziłem waszego kamrata.

— Kogo? Van Stillera?

— Istniało ryzyko, że go znajdą i schwytają. A on pomyślał, że może bardziej przydać się tutaj, niż pilnując mojego szałasu.

— A więzień?

— Związaliśmy go tak dobrze, że na pewno zastaniemy go po naszym powrocie, o ile nie uwolnią go Hiszpanie.

— A gdzie Van Stiller?

— Zaczekaj chwilę.

Murzyn złożył dłonie w tubę i wydał z siebie odgłos podobny do pisku wampira, jednego z wielkich nietoperzy zamieszkujących Amerykę Południową.

Chwilę później przywołany odgłosem mężczyzna przeskoczył przez mur okalający ogród, lądując niemalże na głowie Carmaux:

— Cieszę się, że cię widzę żywego, piracie.

— Ja także, Van Stillerze — nie ukrywał radości Carmaux.

— Myślisz, ze kapitan będzie miał mi za złe tę samowolę? Nie mogłem spokojnie siedzieć ukryty w dżungli i gapić się na drzewa, wiedząc, że wy nadstawiacie karku.

— Kapitan się ucieszy, mój drogi. W takich chwilach każdy zuchwały pirat jest na wagę złota.

— Ruszajmy!

Niebo pojaśniało, a gwiazdy bledły w okamgnieniu. Na tych szerokościach geograficznych trudno mówić o świcie lub brzasku. Słońce zwykle wschodzi nagle i blaskiem promieni natychmiast rozprasza mroki nocy.

Mieszkańcy Maracaibo, nawykli do wczesnej pobudki, przecierali oczy ze snu. Okna otwierały się, tu i ówdzie na zewnątrz wychylała się czyjaś głowa, w domach rozbrzmiewających porannym gwarem słychać było kichnięcia i ziewania.

Komentowano głównie nocne wydarzenia, które wszystkim napędziły niemało strachu; piratów obawiano się we wszystkich hiszpańskich koloniach rozległej Zatoki Meksykańskiej.

Carmaux unikał spotkań z przypadkowymi przechodniami, obawiał się bowiem, że rozpozna go któryś z bywalców karczmy, dlatego też wciąż przyśpieszał, a dwaj przyjaciele dziarsko dotrzymywali mu kroku.

Dotarli do miejsca, gdzie pełnił wartę ten sam uzbrojony w arkebuz żołnierz, który chodził tam i z powrotem w poprzek ulicy.

— Już wracasz, mości panie notariuszu? — zapytał, gdy zobaczył Carmaux.

— A czego się spodziewałeś? — odparł pirat. — Mojemu klientowi śpieszyło się opuścić ten padół łez i nie marnował mego czasu.

— Czyżby zostawił wam w spadku tego okazałego Murzyna? — spytał, wskazując na zaklinacza węży. — Caramba!38 Olbrzym wart miliony piastrów!

— Zgadłeś, to podarunek. Dobrego dnia, panie żołnierzu!

Szybko skręcili za róg i weszli do domu notariusza, ryglując za sobą drzwi.

Czarny Korsarz oczekiwał ich na korytarzu, nie kryjąc zniecierpliwienia.

— Co się stało, że Murzyn wrócił? — zapytał. — I gdzie jest ciało mojego brata? I co robisz tutaj ty, Van Stillerze?

Carmaux w kilku zdaniach poinformował go o przyczynie powrotu Moko do Maracaibo, o tym, że Van Stiller może się bardziej przydać na miejscu, a także o nowinach zasłyszanych od żołnierza pilnującego wylotu ulicy.

— Wieści, które przynosisz, nie są dobre — odparł kapitan i zwrócił się do Moko. — Jeśli Hiszpanie przeczesują okolice i wybrzeże, nie wiem, jak dotrzemy na „Błyskawicę”. Nie o siebie się obawiam, lecz o statek, który może paść łupem floty admirała Toledo.

— Do stu piorunów! — wykrzyknął Carmaux. — Jeszcze tego nam brakuje!

— Ta przygoda może się dla nas źle skończyć — wymamrotał Van Stiller. — Cóż, powinniśmy wisieć już od dwóch dni, cieszmy się zatem, że było nam dane pożyć o dwie doby dłużej.

Czarny Korsarz krążył po pomieszczeniu, obchodząc skrzynię, która służyła za komodę. Wydawał się nerwowy i zmartwiony. Od czasu do czasu zatrzymywał się przed swoimi ludźmi, po czym znów krążył po pomieszczeniu, potrząsając głową.

W pewnej chwili stanął przed notariuszem, który mocno związany leżał na łóżku. Wbił w niego groźne spojrzenie i rzekł:

— Znasz okolice Maracaibo?

— Tak, panie — odparł zapytany drżącym głosem.

— Mógłbyś pomóc nam się wydostać z miasta tak, aby Hiszpanie nas nie zaskoczyli, i zaprowadzić w bezpieczne miejsce?

— Jak miałbym to zrobić, panie? Jak tylko opuścimy dom, rozpoznają was i schwytają, a mnie razem z wami, po czym oskarżą mnie o pomaganie wam w ucieczce, a gubernator to nie jest człowiek, którego żarty się trzymają, każe mnie z pewnością powiesić.

— A więc boisz się Van Goulda... — wysyczał przez zaciśnięte zęby Czarny Korsarz, a jego oczy ciskały gromy. — Trudno ci się dziwić, to człowiek dumny i porywczy, który nie zna litości, wie, jak wzbudzić strach. Ale nie wszyscy się go boją! Pewnego dnia on będzie się bał! Gdy ten dzień nadejdzie, zapłaci życiem za śmierć moich braci!

— Chcesz zabić gubernatora, panie? — zapytał z niedowierzaniem notariusz.

— Cicho, staruchu, jeśli ci życie miłe — prychnął Carmaux.

Czarny Korsarz wydawał się nie słyszeć ani jednego, ani drugiego. Opuścił pokój, wyszedł na korytarz i podszedł do okna, z którego rozpościerał się widok na uliczkę.

— No to wpadliśmy po uszy — powiedział Van Stiller do Moka. — Czarny przyjacielu, nie przychodzi ci nic do głowy? Jakiś pomysł, który wydobyłby nas z tej niewesołej sytuacji? Nie czuję się zbyt pewnie w tym domu.

— Może i miałbym jakiś pomysł — odparł tamten.

— No to wyduś go z siebie, bracie! — powiedział Carmaux. — Jeśli okaże się wykonalny, uściskam cię, jak jeszcze nikogo w życiu nie wyściskałem.

— Tyle tylko że musimy zaczekać do wieczora.

— Nie śpieszy się nam, póki co.

— Przebierzecie się za Hiszpanów i spokojnie wyjdziecie z miasta.

— Przecież mam na sobie ubranie notariusza.

— To za mało.

— Co więc mam na siebie założyć?

— Musicie przebrać się za muszkieterów lub halabardników. Jeśli opuścicie miasto przebrani za mieszczan, oddziały, które przeszukują okolice, z pewnością was schwytają.

— Do stu tysięcy piorunów! Wspaniały pomysł! — wykrzyknął Carmaux. — Masz słuszność, czarny przyjacielu! Nikomu nie przyjdzie do głowy zatrzymywać żołnierzy i przepytywać ich, kim są i gdzie się udają, zwłaszcza nocą. Wezmą nas za patrol, a my będziemy mogli spokojnie się ulotnić i bez szwanku wrócić na statek.

— A gdzie znajdziemy przebranie? — zapytał Van Stiller.

— Gdzie? Pójdziemy wypruć flaki z kilku żołnierzy i w krótkich abcugach się rozbiorą — powiedział rezolutnie Carmaux. — Wiesz dobrze, że do bitki zawsze jesteśmy chętni.

— Nie ma potrzeby narażać się na takie niebezpieczeństwo — rzekł Moko. — Znają mnie w mieście, nikt nie będzie mnie podejrzewać, mogę kupić ubrania i broń.

— Czarny przyjacielu, jesteś dobrym człowiekiem i pragnę uścisnąć cię jak brata.

Pirat rozłożył ramiona, chcąc słowa zamienić w czyn, ale nie zdążył. Od strony ulicy dobiegł donośny dźwięk, a echo poniosło go aż na schody.

— Do stu piorunów! — krzyknął Carmaux. — Ktoś puka do drzwi!

W tej chwili wszedł Czarny Korsarz i rzekł:

— Przyszedł człowiek, który pyta o ciebie, notariuszu.

— To z pewnością mój klient, panie — odparł ów, wzdychając. — Klient, który na pewno dałby mi zarobić, podczas gdy ja...

— Cicho, wystarczy! — uciszył go Carmaux. — Już dość wiemy, gaduło.

Wtem znów ktoś załomotał do drzwi. Z ulicy dobiegł ich głos:

— Otwórz, mości notariuszu! Nie ma czasu do stracenia!

— Carmaux — rzekł Czarny Korsarz, który natychmiast powziął decyzję — jeśli nie otworzymy, ten człowiek może zacząć coś podejrzewać. Może się obawiać, że staremu coś się stało i powiadomi rządcę dzielnicy.

— Co mam zrobić, kapitanie?

— Otwórz mu, złap go, zwiąż dobrze i posadź razem z notariuszem.

Jeszcze nie skończył mówić, a Carmaux już był na schodach. Za nim pośpieszył potężny Moko.

Słysząc trzecie uderzenie, od którego o mały włos drzwi nie rozpadły się na kawałki, Carmaux otworzył i rzekł:

— Cóż to za niecierpliwość, mości panie!

Do środka szybkim krokiem wszedł młodzieniec, na oko w wieku osiemnastu, może dwudziestu lat, wytwornie ubrany, uzbrojony w wetknięty za pas elegancki sztylet.

— Tak długo każecie czekać, gdy mnie się śpieszy? Carr...

Na widok Carmaux i Moko przystanął, spoglądając na nich trochę ze zdziwieniem, a trochę z przestrachem.

Próbował zawrócić, ale drzwi w jednej chwili zamknęły się za jego plecami.

— Kim jesteście? — zapytał.

— Sługami dobrodzieja notariusza — odparł Carmaux, zginając się w komicznym ukłonie.

— No proszę! — krzyknął młodzieniec. — Don Turillo nagle stał się tak bogaty, że pozwolił sobie na luksus najęcia dwóch sług?

— Zgadza się, a wszystko to dzięki spadkowi po zmarłym w Peru wuju — odparł pirat ze śmiechem.

— Prowadźcie mnie do niego natychmiast. Przecież został uprzedzony, że dziś miały się odbyć moje zaślubiny z panną Carmen di Vasconsellos. Do czego to doszło, że muszę osobiście przychodzić, żeby tego...

Urwał w pół słowa uderzony czarną pięścią między łopatki. Upadł na kolana, a Moko zacisnął mu przedramię na szyi i przydusił go. Nieszczęsny młokos ledwie łapał oddech, oczy prawie wylazły mu z orbit, a twarz przybrała kolor czerwony.

— Ej, powoli, bracie — rzekł Carmaux. — Jeśli przyciśniesz odrobinę mocniej, zadusisz mi go zupełnie. Trzeba być uprzejmym dla klientów notariusza!

— Bez obaw, przyjacielu — odparł zaklinacz węży.

Wystraszony młodzieniec nawet nie myślał stawiać oporu. Piraci zawlekli go do pokoju na piętrze, rozbroili i związali, sadzając tuż obok notariusza.

— Gotowe, panie kapitanie — zameldował Carmaux.

Czarny Korsarz skinieniem głowy pochwalił sprawnie przeprowadzoną akcję, po czym zbliżył się do więźnia, który wpatrywał się w niego z wyraźnym przestrachem, i zapytał:

— Kim jesteś?

— To jeden z moich najlepszych klientów, panie — odezwał się notariusz. — Ten zacny młodzieniec dałby mi dziś zarobić przynajmniej...

— Milcz! — rozkazał sucho Czarny Korsarz.

— A to ci papuga z tego notariusza — dodał Carmaux. — Jeśli dalej tak sobie będzie poczynał, trzeba będzie mu skrócić język.

Młody szlachcic przez chwilę uważnie przyglądał się Czarnemu Korsarzowi, a następnie odpowiedział, nie tracąc rezonu:

— Jestem synem sędziego z Maracaibo, don Alonza de Conxevio. Mam nadzieję, że teraz mi wyjaśnisz, jaki jest powód tej napaści.

— Nie musisz tego wiedzieć, mogę ci jednak obiecać, że jeśli będziesz się zachowywać spokojnie, nie stanie ci się krzywda. Jeśli nie wydarzy się nic niespodziewanego, jutro będziesz wolny.

— Jutro! — wykrzyknął zaskoczony. — Ależ, panie, dziś mam poślubić córkę kapitana Vasconcellos.

— Ożenisz się jutro.

— Zważaj na słowa, mości panie! Mój ojciec przyjaźni się z gubernatorem. Możesz drogo zapłacić za to, jak mnie traktujesz. W Maracaibo broni i żołnierzy jest pod dostatkiem.

Czarny Korsarz posłał mu pogardliwy uśmiech, po czym odparł:

— Nie obawiam się ich. Zapewniam cię, że mam ludzi o wiele groźniejszych od tych, którzy strzegą Maracaibo, a także własne działa.

— Kim jesteś?

— Nie musisz tego wiedzieć.

Po tych słowach