Wydrążona iglica - Maurice Leblanc (czytaj książki TXT) 📖

ARSÈNE LUPIN, jego metoda, w czym on jest klasyczny, a w czym oryginalny. Z dodaniem porównania angielskiego humoru i francuskiej ironii.

Było to głębokie studium każdego z wyczynów Lupina, w którym sposoby sławnego włamywacza występują nadzwyczaj plastycznie, gdzie nawet jest wykazany sam mechanizm jego działania, jego zupełnie odrębna taktyka; dalej: jego listy do dzienników, groźby, zapowiedzi kradzieży, słowem ogół sztuczek, których używał do „urządzenia” wybranej ofiary i postawienia jej w takim stanie umysłu, że się prawie sama wystawiała na zgotowany dla niej cios i że wszystko spełniało się, żeby tak rzec, za jej własną zgodą.

A wszystko to było tak słuszne jako krytyka, tak przenikliwe, tak żywe i z tak dowcipną, a zarazem okrutną ironią, że od razu wszyscy kpiarze przeszli na jego stronę, że sympatia tłumów odwróciła się bezpowrotnie od Lupina do Izydora Beautreleta i że w walce, która zawiązała się między nimi, z góry obwołano zwycięstwo młodego licealisty.

Wobec możliwości tego zwycięstwa pan Filleul, tak samo jak prokuratura paryska zdawali się zazdrośni, radzi zachować je dla siebie.

Z jednej strony istotnie nie udało się stwierdzić tożsamości pana Harlingtona ani dostarczyć niezbitego dowodu jego związków z bandą Lupina. Wspólnik, tajemny czy nie, milczał uparcie. Co więcej, po zbadaniu jego pisma nie można było dalej twierdzić, że to on był autorem przechwyconego listu. Niejaki pan Harlington, posiadacz małej walizki i portfelu nabitego banknotami, zajechał do Grand Hotelu, oto wszystko, co można było stwierdzić.

Z drugiej strony, w Dieppe pan Filleul tkwił na pozycjach, które zdobył mu Beautrelet. Nie uczynił ani jednego kroku naprzód. Wokół osobnika, którego panna de Saint-Véran wzięła za Beautreleta w przeddzień zbrodni, rozciągała się ta sama tajemnica. Te same mroki panowały również nad tym wszystkim, co dotyczyło zabrania czterech Rubensów. Co stało się z tymi obrazami? Jaką drogą odjechał automobil, który wywiózł je w nocy?

Dowody jego przejazdu zebrano w Luneray, w Yerville, w Yvetot, jak również w Caudebec-en-Caux, gdzie o świcie musiał przekroczyć Sekwanę na promie parowym. Lecz kiedy zbadano sprawę dokładnie, okazało się, że automobil był odkryty i niemożliwe byłoby umieszczenie w nim czterech wielkich obrazów, żeby ich nie zauważyli pracownicy promu.

Był to najprawdopodobniej ten sam automobil, lecz wówczas na nowo nasuwało się pytanie: co stało się z czterema Rubensami?

Tyle nagromadziło się zagadnień, które pan Filleul pozostawił bez odpowiedzi. Co dzień jego podwładni przetrząsali czworobok ruin. Prawie co dzień sam kierował poszukiwaniami. Lecz stąd do odnalezienia kryjówki, w której konał Lupin — o ile zdanie Beautreleta było słuszne — stąd do odkrycia tej kryjówki była przepaść, o której przebyciu znakomitemu urzędnikowi nawet śnić się nie mogło.

Było więc naturalna rzeczą, że zwrócono się do Izydora Beautreleta, gdyż jemu jednemu udało się rozproszyć ciemności, które poza nim gromadziły się jeszcze gęstsze i bardziej nieprzeniknione. Czemu się nie zapalił do tej sprawy? Od punktu, do którego ją doprowadził, wystarczyłoby mu tylko trochę wysiłku, żeby dojść do końca.

Pytanie to postawił mu jeden z redaktorów „Grand Journal” w dniu, w którym wszedł do liceum Janson pod fałszywym nazwiskiem Bernoda, korespondującego z Beautreletem.

Na to Izydor odparł bardzo mądrze:

— Drogi panie, na tym świecie istnieje nie tylko Lupin, nie tylko historie włamywaczy i detektywów, lecz istnieje także rzeczywistość, która nazywa się egzaminem dojrzałości. Otóż ja zdaję go w lipcu. Mamy maj, a nie chciałbym przepaść. Bo cóż by powiedział mój szanowny ojciec?

— Lecz co by powiedział, gdyby pan wydał sprawiedliwości Arsène’a Lupin?

— Ba! Jest czas na wszystko. W najbliższe ferie...

— Zielonych Świąt?

— Tak. Pojadę w sobotę szóstego czerwca najbliższym pociągiem.

— I w sobotę wieczór Arsène Lupin zostanie ujęty.

— Da mi pan czas do niedzieli? — zapytał, śmiejąc się Beautrelet.

— Po co to opóźnienie? — odparł dziennikarz tonem zupełnie poważnym.

To niewytłumaczalne zaufanie, zrodzone od wczoraj, a już tak silne, odczuwali w stosunku do młodego człowieka wszyscy, chociaż w istocie rzeczy wydarzenia usprawiedliwiały je tylko do pewnego stopnia. Mniejsza o to! Wierzono. Wszystko wydawało się dla niego łatwe. Oczekiwano od niego tego, czego by można było oczekiwać co najwyżej od jakiegoś fenomenu jasnowidztwa i intuicji, doświadczenia i zdolności. Data 6 czerwca przewijała się przez wszystkie gazety. Beautrelet wsiądzie 6 czerwca do pociągu pospiesznego jadącego do Dieppe, a wieczorem Arsène Lupin zostanie aresztowany.

— Chyba że do tego czasu stamtąd umknie — przeciwstawiali się ostatni stronnicy awanturnika.

— To niemożliwe! Wszystkie wyjścia są strzeżone.

— A może zginął od ran — podnosili zwolennicy, którzy woleliby raczej śmierć niż ujęcie swego bohatera.

I następowała natychmiastowa replika:

— Ejże! Gdyby Lupin zmarł, jego wspólnicy wiedzieliby o tym i pomściliby go. Tak powiedział Beautrelet.

Nadszedł 6 czerwca. Pół tuzina dziennikarzy czatowało na Izydora na dworcu Saint-Lazare. Dwaj z nich chcieli mu towarzyszyć w drodze. Błagał ich, żeby tego nie robili.

Zatem pojechał sam. Jego przedział był pusty. Zmęczony szeregiem nocy poświęconych pracy, zasnął zaraz głębokim snem. We śnie miał wrażenie, że zatrzymywali się na różnych stacjach i że ludzie wsiadali i wysiadali. Zbudziwszy się w Rouen, był jeszcze sam. Lecz na oparciu przeciwległej ławki zobaczył dużą kartkę papieru przymocowaną za pomocą szpilki do szarego materiału. Napisano na niej: