Wydrążona iglica - Maurice Leblanc (czytaj książki TXT) 📖

Beautrelet natychmiast postanowił działać samemu. Powiadamianie władz było zbyt niebezpieczne. Wobec tego, że mógł podać tylko przypuszczenia, obawiał się powolności władz, pewnych niedyskrecji i całego uprzedniego śledztwa, podczas którego Lupin, niewątpliwie ostrzeżony, miałby możność swobodnego odwrotu.

Następnego dnia o ósmej rano z pakiecikiem pod pachą opuścił oberżę, w której mieszkał w okolicy Cuzion, wszedł w najbliższe krzaki, zrzucił ze siebie ubranie robotnika, stał się znowu młodym malarzem angielskim, którym był przedtem, i poszedł do notariusza w Eguzon.

Powiedział, że okolica mu się podoba i że chętnie zamieszkałby tu z rodzicami, gdyby znalazł odpowiednie mieszkanie.

Notariusz wskazał mu kilka posiadłości. Beautrelet napomknął, że mówiono mu o zamku Iglica, leżącym w tym departamencie.

— Istotnie, ale zamek Iglica, który od pięciu lat należy do jednego z mych klientów, nie jest na sprzedaż.

— Więc on tam mieszka?

— Mieszkał, a raczej mieszkała jego matka. Lecz zamek wydał jej się zbyt smutny i nie podobał się jej. Wyprowadzili się w zeszłym roku.

— A teraz nikt w nim nie mieszka?

— Mieszka jakiś Włoch, baron Anfredi, któremu mój klient wynajął zamek na lato.

— Ach, baron Anfredi, człowiek młody jeszcze, taki sztywny...

— Doprawdy, nic o nim nie wiem... Mój klient umawiał się z nim osobiście. Nie było żadnego kontraktu... zwykły list...

— Ale pan zna barona?

— Nie, on nigdy nie opuszcza zamku... Zdaje się, że czasami w nocy, i to automobilem. Zakupy robi stara kucharka, która z nikim nie rozmawia. Dziwni ludzie...

— Czy myśli pan, że pański klient zgodziłby się sprzedać zamek?

— Sądzę, że nie. To zamek historyczny, w najczystszym stylu Ludwika Trzynastego21. Mój klient przywiązywał do tego wielką wagę i jeśli nie zmienił zdania...

— Nie mógłby mi pan podać jego nazwiska i adresu?

— Ludwik Valméras, rue du Mont-Thabor, numer trzydzieści sześć.

Beautrelet na najbliższej stacji wsiadł do pociągu do Paryża. Nazajutrz, po trzech bezskutecznych wizytach, zastał nareszcie Ludwika Valméras. Był to mężczyzna trzydziestoletni, o twarzy otwartej i sympatycznej. Beautrelet, sądząc, że nie ma potrzeby udawać, dał się poznać i opowiedział mu o swych wysiłkach i celu swej wyprawy.

— Mam wszelkie dane — dodał — żeby przypuszczać, że mój ojciec jest uwięziony wraz z innymi ofiarami w zamku Iglica. Proszę więc, żeby mi pan zechciał powiedzieć, co pan wie o swym najemcy, baronie Anfredim.

— Niewiele. Spotkałem barona Anfredi ostatniej zimy w Monte Carlo. Dowiedziawszy się przypadkiem, że jestem właścicielem zamku Iglica, a pragnąc spędzić lato we Francji, zaproponował mi najem.

— Jest to człowiek jeszcze młody...

— Tak z bardzo wyrazistymi oczyma, z jasnymi włosami.

— Z brodą?

— Tak, z brodą o dwu szpicach, które opadają na zapinający się z tyłu kołnierzyk, jak u duchownego. On w ogóle ma w sobie coś z angielskiego księdza.

— To on — mruknął Beautrelet — to on, taki, jakiego widziałem go po raz ostatni, to jego dokładny opis.

— Jak to, więc pan sądzi?...

— Sądzę, jestem pewny, że pański najemca to nikt inny, tylko Arsène Lupin.

Historia ta ubawiła Ludwika Valméras. Znał wszystkie przygody Lupina i koleje jego walki z Beautreletem. Zacierał ręce.

— No, zamek Iglica stanie się sławny... co całkiem mi się podoba, bo w gruncie rzeczy od kiedy moja matka tam nie mieszka, myślę wciąż o tym, żeby się go pozbyć przy pierwszej lepszej sposobności. Teraz znajdę kupców. Tylko...

— Tylko?

— Poproszę, żeby pan działał z jak największą przezornością i zawiadomił policję, dopiero mając niezachwianą pewność. Widzi pan, gdyby tak mój najemca nie był Arsène’em Lupin?

Beautrelet przedłożył mu swój plan: że pójdzie sam, przejdzie przez mur, schowa się w parku...

Ludwik Valméras pohamował go zaraz.

— Nie przejdzie pan tak łatwo przez mur tej wysokości. A jeśli się panu to uda, przywitają pana dwa ogromne psiska, należące do mej matki, które zostawiłem w zamku.

— Ba, jedna pigułka...

— Dziękuję panu. Lecz przypuśćmy, że pan się im wymknie. Cóż potem? Jak wedrze się pan do zamku? Drzwi wejściowe są masywne, okna zakratowane. A zresztą, gdyby pan wszedł, któż pana poprowadzi? Tam jest osiemdziesiąt pokoi.

— Tak, ale... ten pokój z dwoma oknami na drugim piętrze?...

— Znam go, nazywamy go Pokojem Glicynii. Lecz jak go pan znajdzie? Tam są trzy ciągi schodów i cały labirynt korytarzy. Choćbym panu opisał, którędy trzeba iść, zgubi się pan.

— Więc niech pan jedzie ze mną — rzekł, śmiejąc się, Beautrelet.

— Nie mogę. Obiecałem pojechać do matki, na południe.

Beautrelet wrócił do przyjaciela, który przyjął go w gościnę i zaczął przygotowania. Jednak pod koniec dnia, kiedy już sposobił się do wyjazdu, odwiedził go Valméras.

— Czy nadal chce pan zabrać mnie ze sobą?

— Czy chcę!

— Więc zgoda! Pojadę z panem. Wyprawa mnie pociąga. Sądzę, że nie będziemy się nudzili i chętnie wmieszam się w to wszystko. A poza tym mój współudział nie będzie dla pana bezużyteczny. Widzi pan, oto już początek współpracy.

Pokazał mu wielki klucz, cały zardzewiały i wyglądający na bardzo stary.

— Klucz do?... — zapytał Beautrelet.

— Małej furtki, ukrytej między dwiema przyporami22, porzuconej od wieków, której nie uważałem nawet za potrzebne pokazywać swemu najemcy. Wychodzi na okolicę, dokładnie na skraju lasu.

Beautrelet przerwał mu prędko.

— Oni je znają, to wyjście... To oczywiście tamtędy dostał się do parku człowiek, którego śledziłem. Dalej, gra jest ładna i wygramy. Ale trzeba się, do licha, wziąć w karby!

W dwa dni później do Crozant przybył cygański wózek zaprzężony w wychudłą szkapę. Woźnica otrzymał pozwolenie na zatrzymanie się w opuszczonej szopie na krańcu wsi. Prócz woźnicy, którym był nie kto inny, tylko Valméras, było tam jeszcze trzech młodych ludzi zajętych wyplataniem krzeseł z wikliny: Beautrelet i dwaj jego koledzy z liceum Janson.

Spędzili tam trzy dni, czekając na sposobną noc i myszkując wokół parku. Pewnego razu Beautrelet zobaczył furtkę. Wciśnięta pomiędzy dwie przypory, za zasłoną z krzaków jeżyn, prawie zlewała się ze wzorem utworzonym przez kamienie muru.

Nareszcie czwartego wieczora niebo pokryło się gęstymi chmurami i Valméras zadecydował, że trzeba pójść na zwiady, ryzykując oczywiście odwrót, gdyby okoliczności nie sprzyjały.

Wszyscy czterej przeszli przez lasek. Potem Beautrelet wszedł między krzaki jeżyn, drapiąc przy tym ręce, i podniósłszy się do połowy, powoli, z wielką ostrożnością wetknął klucz do otworu. Obrócił delikatnie. Czy drzwi się otworzą pod jego naciskiem? Czy nie były zamknięte z drugiej strony na rygiel? Pchnął. Drzwi otwarły się bez skrzypnięcia, bez szarpnięcia. Znalazł się w parku.

— Jest pan tam, panie Beautrelet? — zapytał Valméras. — Proszę zaczekać na mnie. A wy, drodzy panowie, czuwajcie nad tymi drzwiami, żeby nam nie odcięto odwrotu. W razie najmniejszej obawy zagwiżdżcie.

Chwycił Beautreleta za rękę i zniknęli w mrokach gąszczu. Kiedy doszli na skraj środkowego trawnika, natknęli się na jaśniejszą przestrzeń. W tej samej chwili przez chmury przedarł się blask księżyca i spostrzegli zamek wraz z wieżyczkami, otaczającymi tę najwyższą i spiczastą, której zamek bez wątpienia zawdzięczał swe miano. Żadnego światła w oknach, żadnego szmeru.

Valméras ujął swego towarzysza za ramię.

— Cicho!

— Co?

— Psy... tam... Widzi pan?...

Dało się słyszeć warczenie. Valméras gwizdnął cichutko. Podbiegły dwie białe sylwetki i w kilku susach psy przypadły do nóg swego pana.

— Cicho, pieski... leżeć... dobrze... nie ruszać się...

A do Beautreleta powiedział:

— Teraz chodźmy. Już jestem spokojny.

— Czy jest pan pewny drogi?

— Tak. Zbliżamy się do terasy23.

— A potem?

— Pamiętam, że po lewej ręce, w miejscu, w którym dominująca nad rzeką terasa podnosi się do poziomu okien, jest jedna okiennica, która się nie domyka i można ją otworzyć z zewnątrz.

Rzeczywiście, kiedy tam przybyli, okiennica ustąpiła pod naciskiem. Valméras wyciął diamentowym ostrzem jedną szybę. Otworzył okno. Jeden po drugim weszli na balkon. Teraz znaleźli się w zamku.

— Pokój, w którym jesteśmy, znajduje się na końcu korytarza. Potem jest ogromny przedsionek, ozdobiony posągami, a na końcu tego przedsionka są schody, które prowadzą prawie do drzwi pokoju, w którym przebywa pański ojciec.

Postąpił krok naprzód.

— Idzie pan, panie Beautrelet?

— Tak, tak.

— Ależ nie, pan nie idzie. Co panu jest?

Chwycił go za rękę, była zimna jak lód. Spostrzegł, że młodzieniec przykucnął na podłodze.

— Co panu jest? — powtórzył.

— Nic... to minie...

— Ale jednak...

— Boję się...

— Boi się pan!

— Tak — przyznał się szczerze Beautrelet. — Nerwy mnie zawodzą... zazwyczaj panuję nad nimi... ale dzisiaj... to milczenie... wzruszenie... A potem, od czasu, jak mnie ten pisarz ugodził nożem... Ale to przejdzie... O, już przechodzi...

Istotnie, zdołał wstać i Valméras wyprowadził go z pokoju. Szli przez korytarz po omacku i tak cicho, że wzajemnie nie czuli swej obecności.

Zdawało się im, że przedsionek, do którego zdążali, oświetla słabe światło. Valméras wychylił głowę. Była to lampka umieszczona u stóp schodów na stoliczku, który było widać poprzez wiotkie liście palmy.

— Stój! — szepnął Valméras.

Obok lampy stał na straży jakiś mężczyzna ze strzelbą w ręku.

Czy ich zobaczył? Być może... W każdym razie musiało go coś zaniepokoić, gdyż zdjął strzelbę z ramienia.

Beautrelet przypadł na kolana przy skrzyni krzewu i znieruchomiał, serce biło mu w piersi jak młot.

Tymczasem cisza i i brak ruchu wokół uspokoiły człowieka na straży. Opuścił broń. Jednak głowę miał zwróconą w stronę krzewu.

Mijały straszliwe minuty, dziesięć, piętnaście. Blask księżyca wniknął przez okno schodów. I nagle Beautrelet zdał sobie sprawę, że światło księżyca przesuwało się nieznacznie i że za pięć, dziesięć minut światło dojdzie do niego i oświetli jego twarz.

Krople potu spływały mu z twarzy na drżące ręce. Jego lęk urósł do tego stopnia, że już miał zerwać się i uciec... Lecz przypomniawszy sobie, że obok jest Valméras, poszukał go wzrokiem i zdziwił się, gdy zobaczył, a raczej gdy odgadł, jak pełza w ciemnościach pod