Darmowe ebooki » Komedia » Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca - Aleksander Fredro (biblioteka online .txt) 📖

Czytasz książkę online - «Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca - Aleksander Fredro (biblioteka online .txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Aleksander Fredro



1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 15
Idź do strony:
nie widział, nie dałbym był wiary. 
  GUSTAW
Tylko coś trochę bruździ mi Anielka. 
  RADOST
Już tak za pan brat! — Jakby z jednej pary? 
  GUSTAW
Dąsa się na mnie. 
  RADOST
do siebie
Anielka! No proszę! 
  GUSTAW
Ale im rzadsze, tem większe rozkosze.  
Niech mało mówi, a kocha bez miary, 
Bo coraz więcej za serce mnie chwyta. 
  RADOST
rozgniewany
A ty coraz mniej. 
  GUSTAW
Mniej? 
  RADOST
Mniej. 
  GUSTAW
Czy żart? 
  RADOST
ironicznie
Żart, żart. 
  GUSTAW
To źle. 
  RADOST
ze wzrastającym gniewem
To dobrze. 
  GUSTAW
Czemu? 
  RADOST
Boś tego wart. 
  GUSTAW
Cóżem ja zrobił? 
  RADOST
I jeszcze się pyta! 
Zmiłuj się, powiedz, czyś duszy chciał ze mnie?  
Czy tarantula pogryzła ci pięty, 
Że kiedym mrugał i chrząkał daremnie, 
Ty w susach, skokach, na wszystko zawzięty, 
Tłukłeś, łamałeś — nawet biedną suczkę... 
  GUSTAW
Cóż złego? — chciałem pokazać im sztuczkę. 
  RADOST
O, ty do sztuczek! Mistrz! Jakby spadł z nieba —  
Lecz nie do takich, gdzie zgrabności trzeba. 
Kto z wesołości do głupstwa przechodzi, 
Może rozśmieszyć, sobie tylko szkodzi; 
Lecz kiedy głupstwem chce zabawić kogo, 
Krzywdzi go wtenczas i złą idzie drogą. 
  GUSTAW
Prawda, stryjaszku, prawda co do joty;  
Co to za szczęście, że cię mam przy sobie,  
Że zawsze radzisz w tak jasnym sposobie, 
Bo nie raz głupstwo byłbym zrobić w stanie. 
  RADOST
wnosząc oczy ku niebu
Byłby? 
  GUSTAW
ściskając go
Dziękuję, mój stryjaszku złoty, 
Za twoją radę, za twoje kazanie, 
Wszystko już teraz, jak każesz, tak zrobię. 
  RADOST
prosząc
Więc te rozmowy... 
  GUSTAW
Ej tam u kaduka! 
Już w gardle stoi to wiejskie gdakanie! 
  RADOST
O... o... już zły, już. 
  GUSTAW
Nazbyt wielka sztuka, 
Z miasta przybywszy wiejskie bawić panie. 
Wspomnij świat wielki: ho, ho! górne tony. 
Mów o rolnictwie: — za cóż to nas trzyma? 
Czy nad młot, omłot, innej treści nié ma? 
O literaturze: fiu! jaki uczony! 
Żartuj: trzpiot z ciebie. Nie żartuj: rozumny. 
Bądź wesół: szydzisz. Bądź smutny: pan dumny.  
Dosyć, że na wsi nim będziesz poznany 
Mów i rób co chcesz, zawsześ wart nagany. 
  RADOST
Ale Aniela czy jej także warta? 
  GUSTAW
Cóż mam z nią mówić? — Mówiłem o łanach, 
Łąkach, strumykach, owcach i baranach, 
O czemże jeszcze mam mówić, u czarta? 
  RADOST
Kiedy się gniewasz i sadzisz czartami...  
Ale cóż w mieście? 
  GUSTAW
Nie gadam z pannami. 
  RADOST
Panna, niepanna, któż wgląda tak ściśle! 
  GUSTAW
Ach, mój stryjaszku, jakżeś się zestarzał.  
Gdy nie śmiem wyrzec, co z zapałem myślę, 
Sto słów na jedno, będę giął, powtarzał, 
Nim mnie powoli do celu przybliży; 
Bo myśl jak woda; im ciaśniej, tem wyżéj. 
  RADOST
Argument jasny, porównanie piękne. 
  GUSTAW
Z panną, sam powiedz, kiedy raz już jęknę: 
«Kocham waćpannę», a ona odpowie: 
«Kocham waćpana» — jużci po rozmowie. 
  RADOST
A jak: «Nie kocham»? 
  GUSTAW
Także koniec będzie. 
  RADOST
Lecz z tobą końca i diabeł nie dojdzie.  
Ale stój, czekaj! Zatrzymaj w pędzie! 
Wiesz, jaki zamiar Anieli i Klary? 
  GUSTAW
Nie. 
  RADOST
Żadna za mąż nie chce i nie pójdzie. 
  GUSTAW
z udanym przestrachem, odprowadzając go na stronę
Jak to, stryjaszku? — A, to nie do wiary! 
Chcą mężczyzn zgubić, trwać w panieńskiej cnocie? 
Może tak wszystkie? 
  RADOST
głaszcząc go pod brodę
Oj ty, ty mój trzpiocie! 
 
Odchodzi. GUSTAW
sam po krótkiem milczeniu
Ten wzrok oziębły, a miłosne oko, 
Westchnienie w piersiach zamknięte głęboko, 
Czoło pochmurne, kiedy twarz się śmieje —  
Na honor, lubię, kocham się, szaleję! 
  SCENA IV
Aniela, Klara, Gustaw.
Aniela wkrótce siada i haftuje — Gustaw do niej zawsze obraca mowę, znaczna różnica i nagły przechód w jego rozmowie: do Anieli z przymileniem, do Klary uszczypliwie albo z gardzącą obojętnością — Klara mówi szybko i z zapałem często za Anielę — Aniela powoli i łagodnie, jak i w następujących scenach. GUSTAW
Po długiej wojnie zawieszenie broni. 
  ANIELA
Pokoju proszę. 
  GUSTAW
Któż od niego stroni? 
  KLARA
między niemi
Nie każdy godzien. 
  GUSTAW
nie zważając na Klarę
Pierwszy więc warunek? 
  KLARA
O, nie tak bystro... 
  GUSTAW
Wzajemny szacunek. 
  ANIELA
I neutralność moja. 
  GUSTAW
Być nie może. 
Zróbmy zaczepno-odporne przymierze. 
  KLARA
Co za wspaniałość! 
  GUSTAW
Punkta więc ułożę. 
  ANIELA
Żarty! 
  GUSTAW
Ja proszę. 
  KLARA
Bardzo temu wierzę. 
  GUSTAW
Cóż? 
  KLARA
Radzę... 
  GUSTAW
Błagam. 
  KLARA
na stronie
Czy on mnie nie widzi? 
  GUSTAW
Wiernie dotrzymam. 
  KLARA
na stronie
Czy on ze mnie szydzi? 
  GUSTAW
Dwakroć przysięgnę. 
  KLARA
Przysięga bez miary, 
Kto żebrze wiary. 
  GUSTAW
nie patrząc na nią, obojętnie
I żebrak ubogi 
Skarb znaleźć może. 
  KLARA
Dużo na to drogi. 
  GUSTAW
jak pierwiej
Odległość celu nadziei nie zmniejsza. 
  KLARA
Trudna to zdobycz. 
  GUSTAW
patrząc jej w oczy z flegmą
Lecz skromność trudniejsza. 
  KLARA
z zapałem
Wojna więc. 
  GUSTAW
Przeciw pani jestem zbrojny. 
  ANIELA
Ja trzymam z Klarą. 
  GUSTAW
Zazdrościć jej muszę. 
  KLARA
A ja z Anielą. 
  GUSTAW
Zatem nie ma wojny. 
  KLARA
ze wzrastającym zapałem
A to dlaczego? 
  GUSTAW
obojętnie
Bo jestem spokojny, 
Nie jak mężczyźnie, lecz pannie przystoi. 
  KLARA
z zapałem
Nie — otwartości mężczyzna się boi, 
Chciałby mgłą zawsze okryć swoją duszę, 
By mieć dwa światła i stać między dwiema. 
  GUSTAW
Skąd o mężczyznach takie złe mniemanie? 
  KLARA
Owszem, pochlebne. 
  GUSTAW
ironicznie
Głębokie problema; 
Nie mój to rozum rozwiązać go w stanie. 
  KLARA
Zwodzić i zdradzać wszak najmilsza sztuka? 
Każdy z niej chluby, w niej nagrody szuka: 
Im więcej ofiar naliczy, nakłamie, 
W tem chwalebniejsze uwieńczy się znamię. 
  GUSTAW
Hm: bardzo panią żałuję. 
  KLARA
A, bardzo panu dziękuję. 
Lecz jeśli łaska, z jakiegoż powodu? 
  GUSTAW
z flegmą
Że z tak niewinną duszą, tak za młodu, 
Już doświadczyłaś, co jest męska zdrada. 
  KLARA
Już doświadczyłam? I któż to powiada? 
  GUSTAW
Zdrowy choroby, bogacz nie zna nędzy,  
Tak równie zdrady, kto nie był zdradzany. 
Z kilku zaś książek czytanych czem prędzej  
Rozsądek wzbrania ogólnej nagany. 
  ANIELA
Ależ i przykład zostaje w pamięci. 
  GUSTAW
ściągając28 do Klary
O, przykład, przykład dobre i złe mieści,  
Ale najczęściej złem nas tylko nęci. 
do Klary: 
Mszcząc zatem krzywdy całej płci niewieściej, 
Nadobna Klara poprzysięgła sobie 
Nie uszczęśliwić żadnego z czcicieli. 
  KLARA
porywczo
Któż to mówił? 
  GUSTAW
z flegmą
Kto? Albin. 
  KLARA
jak wyżej
W tym sposobie 
Pan Gustaw pewnie ze strony Anieli  
Podobne śluby wkrótce nam ogłosi: 
Każdy się chętnie własną dzieli klęską. 
  GUSTAW
ukrywając urazę z uśmiechem
Hm! panna Klara walczy duszą męską, 
I zapał, który jej rumieniec wznosi, 
Czas amazonek przed oczy nam stawia. 
  KLARA
z zapałem
Zapał — jest zapał — ja wiem, co objawia...  
I powiem, powiem, sto razy powtórzę: 
Iż moja dusza znieść mężczyzn nie może!  
Nienawidzić ich moje przedsięwzięcie —  
Dwakroć przysięgłam i dochowam święcie. 
 
Odchodzi. SCENA V
Aniela, Gustaw. GUSTAW
jakby do Klary
Dochowam, tak, tak, będziemy widzieli. 
Nienawiść! wszystkim i święcie przyrzeka. 
do Anieli: 
O, nie, tych myśli Aniela nie dzieli. 
Bóg to karzący za ciężkie przewiny, 
Nienawiść w sercu zaszczepił człowieka; 
A twoja dusza z jakiejże przyczyny  
Mogłaby ściągnąć cząstkę takiej kary? 
Powiedz mi raczej, iż nie dajesz wiary, 
Że miłość istnie29, że może być szczera, 
Dosyć w tym złego już na ciebie czeka.  
Ach, niedowiarstwo są to ostre ciernie; 
Z wolna je w bukiet doświadczenie zbiera, 
By go starości w końcu oddać wiernie! 
Lecz czysta ufność, to młodości kwiecie! 
  ANIELA
Co wcześniej, później, wiatr postrąca przecie. 
  GUSTAW
Tak, później trochę wietrzyk kwiat pozgania, 
A owoc wzrośnie — koniec porównania. 
Zbliżając krzesło i siadając, po krótkiem milczeniu:  
Nie zasłużyłem na nienawiść wcale, 
Lecz na gniew bardzo. 
  ANIELA
bardzo obojętnie przez całą scenę, robotą zajęta
Nie na mój. 
  GUSTAW
Twój, pani. 
  ANIELA
Nic nie wiem. 
  GUSTAW
O, wiesz — lecz przebacz wspaniale 
Temu co szczerze własną płochość gani. 
  ANIELA
Czemuż z tem do mnie? 
  GUSTAW
Ach, jakież pytanie! 
O czyjeż więcej mogę ja dbać zdanie? 
Zbłądziłem. 
  ANIELA
Czy tak? 
  GUSTAW
Wyznaję. 
  ANIELA
zawsze obojętnie
Więc wierzę. 
  GUSTAW
zbliżając się
Przebacz.  
  ANIELA
Niech i tak będzie. 
  GUSTAW
całując w rękę
Szczerze. 
  ANIELA
Szczerze. 
  GUSTAW
W nowej więc odtąd postąpię kolei,  
Ale tymczasem niech dobroć Anieli 
Za gwiazdę szczęścia nadzieję udzieli. 
  ANIELA
Żadnej nie czynię. 
  GUSTAW
prosząc
Nadzieję nadziei. 
  ANIELA
Nie czynię żadnej. 
  GUSTAW
odsuwając się z krzesłem
To za ostro było; 
po krótkiem milczeniu 
Jestże wiadomy zamiar mego stryja? 
  ANIELA
Jest. 
  GUSTAW
I że temu matka pani sprzyja? 
  ANIELA
Wiem. 
  GUSTAW
I to wszystkim najdroższe życzenie 
Piękna Aniela nie spełni? 
  ANIELA
Nie. 
  GUSTAW
zrywając się
Nie? 
  ANIELA
obojętnie
Nie. 
  GUSTAW
ironicznie
Dość krótko. 
  ANIELA
Ale otwarcie. 
  GUSTAW
Aż miło. 
Przeszedłszy się, opiera się o poręcz krzesła, na którem siedział.  
Czy w rzeczy śluby?... 
  ANIELA
Ja nic nie wiem o tem. 
  GUSTAW
Nie chcesz iść za mąż? 
  ANIELA
Teraz nie. 
  GUSTAW
Lecz potem? 
  ANIELA
Któż przyszłość zgadnie? 
  GUSTAW
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 15
Idź do strony:

Darmowe książki «Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca - Aleksander Fredro (biblioteka online .txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz