Don Juan - Molière (Molier) (bibliotek a .TXT) 📖
Don Juan to komedia Moliera z 1665 roku. Jest to odpowiedź autora na krytykę Świętoszka.
Głównym bohaterem jest Don Juan, który jest pozbawionym zasad uwodzicielem. Zdobywa on Annę, a następnie w pojedynku zabija jej ojca. Aby nie dosięgła go zemsta udaje pozorną religijność, nawrócenie. Czy na końcu spotka go za to kara?
- Autor: Molière (Molier)
- Epoka: Barok
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Don Juan - Molière (Molier) (bibliotek a .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Molière (Molier)
O, panie, niech pan zaczeka, aż się pobierzemy. Potem to już będę pana całowała, ile tylko pan zechce.
DON JUANDobrze więc, piękna Karolciu; zgadzam się na wszystko, co każesz; daj mi tylko swą małą rączkę, i pozwól, abym tysiącem pocałunków wyraził zachwyt i szczęście, którego w tej chwili doznaję.
SCENA TRZECIAPowoli, panie, powoli; niech no pan zwolni troszeczkę. Zanadto się pan gorącuje; jeszcze pan frybry26 dostanie.
DON JUANCzego tu chce ten bałwan?
PIETREKMówię, żeby się pan odczepił i nie dobierał się do cudzego ogródka.
DON JUANCiszej no trochę!
PIETREKDo kaduka! Cóż to za potrącanie!
KAROLKAAleż bo zostawże go, Piotrusiu.
PIETREKGdzie go mam zostawić? Ani mi się śni.
DON JUANEj!
PIETREKDo paralusza! Dlatego, żeś pan jest pan, będziesz nam tu pod nosem obcałowywał nasze dziewczęta? Idź pan obcałowywać swoje.
DON JUANCo?
PIETREKA to! Don Juan uderza go w twarz. Do licha, nie bij pan. Drugi policzek. O Jezu! Jeszcze policzek. Do choroby! Jeszcze policzek. Do kaduka! Milion diabłów! To niepięknie tak bić ludzi. To ma być nagroda, żem się panu nie dał utopić?
KAROLKAPiotrusiu, nie gniewaj się.
PIETREKWłaśnie, że chcę się gniewać; a ty, ty jesteś szelma, że mu się pozwalasz wyściskiwać.
KAROLKAO Piotrusiu, to nie tak, jak ty myślisz. Ten pan chce się żenić ze mną; nie powinieneś się na niego złościć.
PIETREKJak to, u czarta! Przecież ty jesteś ze mną zmówiona27?
KAROLKATo nic, Piotrusiu. Jeśli mnie kochasz, czyś nie powinien się cieszyć, że zostanę wielkomożną panią?
PIETREKA nie, do paralusza! Wolałbym żebyś zdechła, niż żebyś miała być czyją inną.
KAROLKACzekaj, czekaj, Piotrusiu, nie trap się. Jak zostanę panią, to i ty przy tym coś zarobisz; będziesz do nas przynosił ser i masło.
PIETREKDo stu czartów! Nigdy nic nie przyniosę, choćbyś mi za wszystko dwa razy tyle płaciła. Więc ty słuchasz tego, co on ci baje? Ej, do licha! Gdybym ja to naprzód wiedział, nie byłbym głupi wyciągać go z wody, jeszcze bym go tęgo wiosłem po łbie obdzielił na drogę.
DON JUANzbliżając się do Piotrusia aby go uderzyć: Co ty tam mruczysz?
PIETREKDo choroby! Nie boję się nikogo.
DON JUANPoczekaj no trochę.
PIETREKKpię sobie ze wszystkiego.
DON JUANZaraz zobaczymy.
PIETREKNie takich ja już widziałem.
DON JUANEjże!
SGANARELEch, panie, zostaw pan w spokoju tę mizerotę. Grzech doprawdy bić takiego. Do Piotrusia, stając między nim a don Juanem: Słuchaj, chłopaczku, umykaj lepiej pókiś cały i nie stawiaj się panu.
PIETREKWłaśnie, że chcę mu powiedzieć...
DON JUANHa! Ja cię nauczę. Piotruś uchyla głowę, a policzek dostaje się Sganarelowi.
SGANARELNiech licho porwie ciemięgę!
DON JUANOt, masz zapłatę za swoje współczucie.
PIETREKCzekaj; pójdę powiedzieć ciotce, co się tu święci.
SCENA CZWARTAA więc, dzięki tobie, wkrótce stanę się najszczęśliwszym z ludzi. Wierz mi, szczęścia swego nie pomieniałbym na nic pod słońcem. Ileż czeka mnie rozkoszy, skoro zostaniesz moją żoną, i skoro...
SCENA PIĄTAOho!
MAŁGOSIAPanie, cóż pan tu robi koło Karolki? Czy może jej pan także mówi o kochaniu?
DON JUANNie. Przeciwnie, to ona mówiła mi właśnie, że miałaby ochotę wydać się za mnie, a jej powiedziałem, że jestem już zmówiony z tobą.
KAROLKACzego od pana chce ta Małgośka?
DON JUANZazdrosna jest, że z tobą rozmawiam. Chciałaby się wydać za mnie; ale ja jej powiadam, że chcę tylko ciebie.
MAŁGOSIAJak to! Karolka...
DON JUANCo bądź jej powiesz, wszystko na próżno; tak już sobie to wbiła do głowy.
KAROLKACo znowu? Ty, Małgośka...
DON JUANSzkoda słów tracić daremnie; nie wyleczysz jej z tego urojenia.
MAŁGOSIACzy ona...
DON JUANNie ma sposobu dogadać się z nią rozsądnie.
KAROLKAJa muszę...
DON JUANUparta jak wszyscy diabli.
MAŁGOSIAAle...
DON JUANNic do niej nie mów, to istna wariatka.
KAROLKAJa tak myślę, że...
DON JUANZostaw ją, ona jest trochę pomylona.
MAŁGOSIANie, nie, muszę się z nią dogadać.
KAROLKAChcę wiedzieć, co ona ma na myśli.
MAŁGOSIACo!...
DON JUANZałożę się, powie ci, że przyrzekłem się z nią ożenić.
KAROLKAJa...
DON JUANZałóżmy się, będzie tu dowodzić, żem przysiągł pojąć ją za żonę.
MAŁGOSIAEjże, Karolka, to bardzo nieładnie włazić tak na cudzą grzędę.
KAROLKATo bardzo niepięknie, Małgosiu, zazdrościć mi, że pan ze mną rozmawia.
MAŁGOSIAMnie pan pierwszą zobaczył.
KAROLKACiebie zobaczył pierwszą, a mnie drugą i przyrzekł się ze mną ożenić.
DON JUANA co? Nie mówiłem?
MAŁGOSIACałuję rączki! Nie z tobą, ale ze mną obiecał się ożenić.
DON JUANA co? Nie zgadłem?
KAROLKAGadaj to komu innemu; mówię ci, że ze mną.
MAŁGOSIAKpisz, czy o drogę pytasz? Ze mną, i po wszystkiemu.
KAROLKAJest tu: niech powie, czy nieprawdę mówię.
MAŁGOSIAJest tu: niech zaprze, jeżelim skłamała.
KAROLKACzy to z nią, panie, przyrzekł się pan ożenić?
DON JUANŻartujesz chyba.
MAŁGOSIACzy to prawda, panie, że pan dał jej słowo?
DON JUANMożesz nawet przypuszczać?
KAROLKASłyszy pan, co ona baje?
DON JUANNiech sobie mówi.
MAŁGOSIAJest pan świadkiem, jak ona, w żywe oczy...
DON JUANNiech sobie gada...
KAROLKANie, nie, prawda musi wyjść na wierzch.
MAŁGOSIAMusi pan nas tu rozsądzić.
KAROLKACzekaj, Małgośka, dowiesz się od pana, jakaś głupia sroka.
MAŁGOSIACzekaj, Karolka, już pan ci przytrze nosa.
KAROLKAPanie, niechże pan powie, która z nas ma rację.
MAŁGOSIANiechże pan nas pogodzi, jeśli łaska.
KAROLKAZaraz zobaczysz.
MAŁGOSIATy sama zobaczysz.
KAROLKANiechże pan powie.
MAŁGOSIANiechże pan przemówi.
DON JUANCóż chcecie, abym wam powiedział? Obie utrzymujecie, iż przyrzekłem pojąć was w małżeństwo. Czyż każda z was nie wie dobrze, jak się rzeczy mają? Trzebaż, abym się jaśniej tłumaczył? Po co mnie zmuszać, abym dwa razy powtarzał to samo? Czyż ta, której to przyrzekłem, istotnie nie czuje w duchu, iż może śmiać się z tego, co tamta gada, i czy ma sobie czym zaprzątać głowę? Chodzi o to, bym dotrzymał obietnicy: wszystkie rozprawy do niczego nie prowadzą; trzeba działać, a nie rozprawiać, a czyny lepiej mówią niż słowa. Toteż w ten sposób jedynie pragnę was pogodzić, a skoro pójdziemy do ślubu, cały świat się dowie, która z was posiadła me serce. Cicho do Małgosi: Niech sobie myśli, co jej się żywnie podoba. Cicho do Karolki: Niech sobie brnie w swojej wariacji. Cicho do Małgosi: Ubóstwiam cię. Cicho do Karolki: Jestem twoim na wieki. Cicho do Małgosi: Każda twarz przy twojej wydaje mi się szpetną. Cicho do Karolki: Od chwili, gdy cię ujrzałem, nie mogę patrzeć na inne kobiety. Głośno: Muszę wydać małe zlecenie, wrócę za chwileczkę.
SCENA SZÓSTAMnie jedną kocha, wiem.
MAŁGOSIAZe mną się ożeni, zobaczysz.
SGANARELO, biedne wy dziewczęta, litość mnie bierze, gdy widzę wasze zaślepienie! Nie mogę patrzeć, jak samochcąc pędzicie do zguby. Wierzajcie mi, jedna i druga: nie zaprzątajcie sobie głowy bajeczkami, które on wam opowiada, siedźcie spokojnie w swojej wiosce.
SCENA SIÓDMACiekaw jestem, czemu Sganarel nie pospieszył za mną.
SGANARELMój pan to arcyszelma, chce was tylko wywieść w pole, jak już wywiódł tyle innych; gotów się ożenić z całym światem, byle... spostrzegając don Juana: To fałsz; ktokolwiek to wam powie, krzyknijcie mu w twarz, że skłamał. Mój pan nie jest gotów ożenić się z całym światem, nie jest szelmą, nie ma zamiaru wywieść was w pole i nie wywiódł jeszcie nikogo. A, otóż i on; spytajcie najlepiej jego.
DON JUANHę?
SGANARELPanie, ponieważ świat jest pełen oszczerców, chciałem przeto z góry wszystkiemu zapobiec: tłumaczyłem im, że gdyby im kto źle mówił o panu, nie powinny wierzyć ani słowa i powinny mu wręcz oświadczyć, że kłamie.
DON JUANSganarelu, oj!
SGANARELTak, mój pan jest uczciwy człowiek; ręczę za niego.
DON JUANHm!
SGANARELTylko kłamcy bezczelni...
SCENA ÓSMAPanie, przychodzę pana ostrzec, że nie bardzo tu dla pana bezpiecznie.
DON JUANJak to?
RÓZECZKADwunastu konnych szuka pana, przetrząsając okolicę i będą tu lada chwila; nie wiem, w jaki sposób mogli dotrzeć aż tutaj, lecz, że tak jest, wiem z wszelką pewnością od wieśniaka, którego się wypytywali i któremu skreślili twój rysopis. Czas nagli; im wcześniej się pan ulotni, tym lepiej.
SCENA DZIEWIĄTAWażna sprawa zmusza mnie do chwilowego odjazdu; lecz proszę was, chciejcie pamiętać o słowie które wam dałem, i bądźcie pewne, iż otrzymacie ode mnie wiadomość jeszcze jutro przed wieczorem.
SCENA DZIESIĄTASiły nierówne, trzeba tedy uciec się do podstępu i przebiegłością ratować się z nieszczęścia. Każę Sganarelowi przebrać się w moje ubranie, a sam...
SGANARELPanie, pan chyba żartuje. Narażać mnie na to, iż w pańskim ubraniu mogą mnie zabić i...
DON JUANDalej, prędko; czynię ci tym aż nazbyt wiele zaszczytu; szczęśliwy sługa, któremu danym jest zginąć za swego pana.
SGANARELŚlicznie dziękuję za ten zaszczyt. Sam: O nieba! Tu idzie o śmierć i życie; nie pozwólcież, aby się dopuszczono pomyłki w osobie.
No, i niechże pan przyzna: nie miałem słuszności? Obaj jesteśmy wprost cudownie przebrani! Pański pierwszy pomysł bynajmniej nie był szczęśliwy; w ten sposób daleko jesteśmy pewniejsi, niż z tamtym konceptem.
DON JUANW istocie, wyglądasz wspaniale. Gdzieżeś ty wygrzebał te rupiecie?
SGANARELPrawda? To ubiór pewnego starego lekarza, oddał go po prostu
Uwagi (0)