Don Juan - Molière (Molier) (bibliotek a .TXT) 📖
Don Juan to komedia Moliera z 1665 roku. Jest to odpowiedź autora na krytykę Świętoszka.
Głównym bohaterem jest Don Juan, który jest pozbawionym zasad uwodzicielem. Zdobywa on Annę, a następnie w pojedynku zabija jej ojca. Aby nie dosięgła go zemsta udaje pozorną religijność, nawrócenie. Czy na końcu spotka go za to kara?
- Autor: Molière (Molier)
- Epoka: Barok
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Don Juan - Molière (Molier) (bibliotek a .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Molière (Molier)
Prawda, mówiłeś, Piotrusiu, że jeden z nich daleko jakoś wspanialej wygląda niż tamci?
PIETREKTak, to niby ich pan. To musi być jakiś gruby, gruby pan, bo ma złota na ubraniu od góry aż do samiutkiego dołu; a ci, którzy mu służą, to także panowie całą gębą; a przecie, choć taki gruby pan, dalibóg, byłby utonął, gdyby mnie tam nie było.
KAROLKAPatrzajcie no!
PIETREKOho, żeby nie my, to by z nim było krucho.
KAROLKAI on jeszcze siedzi u ciebie cały nagi, Piotrusiu?
PIETREKAle gdzie, przecie ubrali go tamci przy nas wszystkich. Panie Boże, jeszcze nie widziałem nigdy takiego ubierania. Co to za historyje i za figielasy wieszają na siebie ci panowie ze dworu! Ja bym się tam pogubił w tym wszystkim, i całkiem zgłupiałem, kiedym na to patrzył. Słysz, Karolka, mają ci włosy, co nie wyrastają na głowie, i nasadzają je sobie tylko na łeb, niby czapę. Mają koszule, a przy nich takie rękawy, żebyśmy oboje wleźli do nich z nogami, niby ty i ja. Zamiast portek noszą ci fartuchy, takie szerokie jak od dziś do Wielkiejnocy; miast kubraka kamizolę, co im nawet pępka nie przykrywa; a zamiast kołnierza na szyi wielką chustę całą dziurkowaną, a przy niej cztery wielkie chwasty, co im dyndają aż kasik24 na brzuchu. Mają też kołnierzyczki naokoło rękawów, i wielkie leje też całe w takie dziureczki u portek, a na tym wszystkim tyle wstążek, tyle wstążek, że aż obrzydliwość. Nawet trzewiki całe są napakowane wstążkami od góry do dołu; a takie są przy tym, że, gdybym w nie wlazł, to bym na pewno kark skręcił.
KAROLKARany boskie, Piotrusiu, ja to muszę koniecznie zobaczyć.
PIETREKOoo! Posłuchaj no wprzódy, Karolka. Muszę ci przedtem co insze powiedzieć.
KAROLKANo, gadaj; niby o co?
PIETREKAno, widzisz, Karolka, trzeba, jak to mówią, żebym ci wypaproszył swoje serce. Ja cię kocham, wiesz o tym, i niby mamy się pobrać niedługo, a z tym wszystkim, dalibóg, mnie się to jakoś nie widzi w porządku.
KAROLKANiby względem czego? O cóż tobie chodzi?
PIETREKO to chodzi, że się czegoś przez ciebie markocę.
KAROLKAŻe co?
PIETREKDo paralusza25! Że ty mnie nie kochasz.
KAROLKAHaha! Tylko tyle?
PIETREKTylko tyle, ale to i dosyć.
KAROLKAMój Boże, Piotrusiu, ty mi zawsze gadasz jedno i to samo.
PIETREKGadam ci zawsze jedno i to samo, bo też i jest zawsze jedno i to samo; gdyby nie było zawsze jedno i to samo, nie gadałbym ci zawsze jedno i to samo.
KAROLKAAle o co ci chodzi? Czego ty chcesz?
PIETREKChcę, do choroby, żebyś mnie kochała.
KAROLKAAlboż ja ciebie nie kocham?
PIETREKNie, ty mnie nie kochasz, choć ja robię, co tylko mogę, żebyś mnie kochała. Kupuję ci, nie wymawiając, wstążki u wszystkich kramarzy, którzy do nas zachodzą; mało karku nie skręcę, żeby ci szpaczki wybierać z gniazdek; płacę kobziarzy, żeby ci wygrywali, kiedy przyjdą twoje imieniny; a to wszystko tak jakby łbem tłuc o ścianę. Widzisz, Karolka, to nieładnie ani uczciwie nie kochać kogoś, kiedy ciebie ktoś kocha.
KAROLKAMój dobry Boże, kiedy ja ciebie też kocham.
PIETREKPhi! Ładne mi kochanie!
KAROLKAA cóż ty chcesz, żebym robiła?
PIETREKChcę, żebyś robiła tak, jak się robi, kiedy się kogo kocha jak należy.
KAROLKAA czy ja cię nie kocham jak należy?
PIETREKO, nie; to, to zaraz widać. Jak się kogoś kocha, tak z całego serca, to się z nim ciągle wydziwia to i owo. Popatrz na grubą Kasię, co to się durzy w młodym Kasperku; ciągle jej pełno koło niego, zawsze się z nim droczy, chwili spokoju mu nie da. To mu coś spsoci, to mu wpakuje, przechodząc, szturchańca; ot, kiedyś, siedział na zydelku, a ona, jak go nie wyrwie spod niego, aż rymnął jak długi na ziemię. Ot, widzisz, tak się poznaje, że się ludzie ze sobą kochają; ale ty, ty nigdy do mnie i słówka nie zagadasz, jesteś jak ten kołek z drewna; mógłbym przejść koło ciebie i dwadzieścia razy, a ty byś się nie ruszyła, żeby mi bodaj jednego kuksa wsunąć pod ziobro, albo zagadać do mnie. Do ciężkiej choroby! To niedobrze tak; jakoś niby serdeczniej trzeba sobie z ludźmi poczynać.
KAROLKACóż ja pocznę? Takam już widać na świat przyszła, a na nowo się nie urodzę.
PIETREKNikt się taki nie urodził. Jak kto kogo lubi, to zawsze mu to jakoś pokaże.
KAROLKANo to kocham cię tak, jak umiem, a kiedym ci nie do smaku, wolna droga; możesz sobie kochać inną.
PIETREKOt i masz, jakaś ty dla mnie! Czy gdybyś mnie kochała, mówiłabyś tak do mnie?
KAROLKATo po co mi głowę wciąż kotłujesz?
PIETREKDo diaska, a cóż ja ci złego robię? Chcę tylko, żebyś mnie trochę lubiła.
KAROLKANo to mnie zostaw i nie napieraj tak mnie. Może to jakoś przyjdzie później.
PIETREKNo to daj łapę, Karolka.
KAROLKANo więc masz.
PIETREKPrzyrzeknij mi, że będziesz się starać, żeby mnie więcej lubić.
KAROLKAZrobię, co będę mogła, ale to musi przyjść tak samo z siebie. Piotruś, czy to ten pan?
PIETREKTak, to on.
KAROLKAAch, ty mój Boże, jaki on śliczny! Co by to za szkoda była, gdyby się utopił.
PIETREKJa zaraz tu wrócę; pójdę wypić półkwaterek, żeby się skrzepić po rannej mordędze.
SCENA DRUGACóż, nie udało się, Sganarelu. Przez ten niespodziany wicher, razem z łodzią i nasze zamiary wywróciły koziołka; ale powiem ci szczerze, że ta wiejska dziewuszka, z którą rozstaliśmy się przed chwilą, nagradza w zupełności nasze niepowodzenie. Wdzięki jej zatarły w mej pamięci całą przykrość tamtego zawodu. Nie wymknie mi się to serduszko; potrafiłem je już tak nastroić, iż nie sądzę, aby mi groziło zbyt długie wzdychanie.
SGANARELPrzyznam się panu, że ja głupieję, patrząc na pana. Ledwie udało się nam uniknąć śmierci, która zdawała się niechybną, a już pan, zamiast dziękować niebiosom, iż się raczyły nad nami zlitować, na nowo pracujesz nad tym, aby je rozgniewać przez swoje zwyczajne wybryki i wieczne miłostki, które doprawdy są zbr... Don Juan mierzy go groźnym wejrzeniem. Milcz, ladaco jeden, nie wiesz sam, co gadasz, a twój pan wie dobrze, co robi. Dalej, marsz!
DON JUANA! A! Skąd znów się bierze ta dziewuszka, Sganarelu? Widziałeś kiedy ładniejszego buziaka? Nie uważasz, powiedz, że ani na włos nie ustępuje tamtej?
SGANARELI pewnie! na stronie: Mamy znów coś nowego.
DON JUANCzemu zawdzięczam to miłe spotkanie, ślicznotko? Jak to! Tu, w tej wiejskiej ustroni, wśród skał i jarów, rosną sobie takie urocze stworzenia?
KAROLKAJak pan widzi, dobry panie.
DON JUANJesteś z tej wioski?
KAROLKATak, panie.
DON JUANI tutaj mieszkasz?
KAROLKATak, panie.
DON JUANI nazywasz się?...
KAROLKAKarolka, do usług.
DON JUANAch, cóż za piękna osoba! Co za oczy przenikające do głębi!
KAROLKAPanie, pan chce chyba, żebym się musiała wstydzić.
DON JUANOch, nie masz się czego wstydzić, słuchając najszczerszej prawdy. Czy może być coś bardziej uroczego? Obróć się troszkę, jeśli łaska. Ach, cóż za śliczna figurka! Podnieś trochę główkę, jeśli łaska. Ach, jakie cudne! Pozwól, niech zobaczę ząbki, proszę cię, dziecko. Ach, jakie rozkoszne, a te usteczka jakie ponętne! Doprawdy, jestem oczarowany, w życiu nie widziałem tak lubej istotki!
KAROLKATak pan sobie tylko mówi, ot, pewnie chce pan zażartować ze mnie.
DON JUANJa, żartować z ciebie? Niech mnie Bóg broni. Zbyt wiele sympatii na to mam dla ciebie, i to, co mówię, to z głębi serca.
KAROLKABardzom panu obowiązana, jeżeli to naprawdę.
DON JUANNie, dziecko, wcale mi nie jesteś obowiązaną za moje zachwyty; swojej piękności tylko zawdzięczasz wszystko.
KAROLKAPanie, to wszystko za ładnie powiedziane, a ja za głupia jestem, abym umiała odpowiedzieć.
DON JUANSganarelu, popatrz no na te rączki.
KAROLKAFe, panie, czarne jak nie wiedzieć co.
DON JUANCóż ty mówisz, dziecko! W życiu nie zdarzyło mi się widzieć piękniejszych rączek; proszę, pozwól mi je ucałować.
KAROLKAPanie, zbyt wiele zaszczytu mi pan czyni; gdybym wiedziała wcześniej, umyłabym je w otrębach.
DON JUANPowiedz mi, piękna Karolciu, wszak pewno nie jesteś jeszcze zamężną?
KAROLKANie, panie, ale już wkrótce mam wyjść za Piotrusia, syna sąsiadki Szymonowej.
DON JUANJak to! Taka jak ty osoba miałaby zostać żoną prostego chłopa! Nie, nie, to by była zniewaga dla tylu powabów; nie jesteś stworzona na to, aby zagrzebać się na wsi. Warta jesteś lepszego losu, to pewna; niebo, które wie o tym, zesłało mnie umyślnie, abym przeszkodził takiemu małżeństwu i oddał twoim wdziękom to, co się im należy. Tak, piękna Karolciu, kocham cię z całego serca; od ciebie jedynie będzie zależeć, abym cię wyrwał z tego nędznego kąta i wzniósł na stanowisko, na które w zupełności zasługujesz. Ta miłość wyda ci się bardzo nagła, bez wątpienia; lecz cóż! To skutek, Karolciu, twej niezwykłej piękności; w kwadrans człowiek kocha ciebie tak, jak inną zaledwie po pół roku.
KAROLKAKiedy ja nie wiem, panie, co mam robić, jak pan do mnie tak mówi. To, co pan gada, to strasznie miło słyszeć i dałabym nie wiem co, żeby panu wierzyć; ale znów zawsze mi mówiono, że nie trza wierzyć paniczom i że tacy panowie ze dworu to są zwodziciele, co tylko patrzą, żeby ukrzywdzić dziewczynę.
DON JUANJa tam nie taki, z pewnością.
SGANARELBoże uchowaj!
KAROLKAA widzi pan, to nie jest radość, żeby się dać ukrzywdzić. Ja jestem biedna dziewczyna ze wsi, ale dbam o dobre imię i wolałabym prędzej umrzeć, niż je stracić.
DON JUANJa miałbym być na tyle niegodziwym, aby skrzywdzić tobie podobną istotę? Miałbym być tak podłym, aby cię zniesławić? Nie, nie, na to mam zbyt wiele sumienia. Kocham cię, Karolciu, uczciwie i po bożemu; aby ci pokazać, że mówię szczerą prawdę, wiedz, że nie mam innego zamiaru, jak tylko ożenić się z tobą. Chciałabyś jeszcze większego dowodu? Jestem gotów uczynić to, kiedy tylko zapragniesz: tego oto człowieka biorę za świadka.
SGANARELTak, tak, nie lękaj się; ożeni się z tobą, ile tylko zechcesz.
DON JUANAch, Karolciu, widać, jak ty mnie nie znasz. Krzywdę mi czynisz, sądząc mnie podług drugich. Jeśli są na świecie oszuści, ludzie którzy starają się tylko pokrzywdzić dziewczęta, nie powinnaś zaliczać mnie do nich i wątpić o szczerości mego słowa. A zresztą piękność twoja jest najlepszą rękojmią. Osoba tak urocza jak ty bezpieczna jest od tego rodzaju obaw; wierzaj mi, nie wyglądasz na istotę, którą by można oszukać i rzucić. Wyznaję otwarcie, wolałbym tysiącem ciosów przeszyć własne serce, niż żeby mi bodaj przez myśl przeszła chęć zdradzenia ciebie.
KAROLKAMój Boże! Ja sama nie wiem, czy pan prawdę mówi, czy nie, ale coś pan takiego robi z człowiekiem, że się panu wierzy.
DON JUANJeśli mi wierzysz, oddajesz mi jedynie prostą sprawiedliwość. Jeszcze raz ponawiam przyrzeczenie, które ci złożyłem; czy go nie przyjmiesz? Zgodzisz się zostać mą żoną?
KAROLKAOwszem, jeżeli tylko ciotka pozwoli.
DON JUANDaj więc rękę, Karolciu, skoro ty sama nie jesteś przeciwna.
KAROLKATylko panie, mój panie, proszę pana, niech mnie pan nie zwiedzie! Miałby mnie pan na sumieniu: widzi pan, przecież jak ja panu wierzę.
DON JUANJak to! Ty jeszcze wątpisz o mej szczerości! Chcesz, abym się zaklął najstraszliwszą przysięgą? Niechaj niebo...
KAROLKABoże! Nie! Niech się pan nie zaklina! Ja wierzę.
DON JUANDajże mi więc całuska na zakład twego
Uwagi (0)