Darmowe ebooki » Komedia » Po burzy - Adolf Abrahamowicz (czytanie dla przedszkolaków TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Po burzy - Adolf Abrahamowicz (czytanie dla przedszkolaków TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Adolf Abrahamowicz



1 2 3 4
Idź do strony:
Adolf Abrahamowicz Po burzy

 

Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.

ISBN 978-83-288-2997-8

Po burzy Strona tytułowa Spis treści Początek utworu SCENA I SCENA II SCENA III SCENA IV SCENA V SCENA VI SCENA VII SCENA VIII SCENA IX SCENA X SCENA XI Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna
Po burzy Fraszka w jednym akcie

przedstawiona po raz pierwszy na scenie lwowskiej w lutym 1882 r.

OSOBY: KANIKUŁA. GERTRUDA, jego żona. ZOFJA, ich córka. EUFROZYNA — siostra Kanikuły. ROZALJA — siostra Kanikuły. DYONIZY. RUMBALIŃSKI, notarjusz. WACŁAW, praktykant konceptowy. JÓZEF, służący.
Rzecz dzieje się w małem miasteczku.
Salonik, skromnie umeblowany SCENA I
Wchodzi Kanikuła, z czerwonym parasolem, przemokły, za nim Dyonizy. KANIKUŁA

Józefie! Józefie! Do kroćset! Józefie!

szamocze parasolem tak, że obryzguje Dyonizego JÓZEF
wpada

Co się stało?

KANIKUŁA

Nie widzisz cymbale? cały przemokłem! podaj szlafrok i gorącą herbatę.

JÓZEF
wychodząc

I po co to byłemu kupcowi udawać oficera od ułanów?

KANIKUŁA

Nie mam słów dla wyrażenia panu mojej wdzięczności.

DYONIZY

To było moim obowiązkiem.

obciera oczy od wody i błota KANIKUŁA

Co? pan płaczesz?

DYONIZY

Nie.... ale jestem....

KANIKUŁA

Wzruszonym? I ja także. Wyobraź pan sobie co to za szalony pomysł; moje siostry, dwie stare panny, przysłały mi dziś, w dzień moich urodzin, konia wierzchowego... taki pomysł mogą mieć jedynie stare panny.

DYONIZY

Wybacz! Panie te nie są tak stare... bardzo zresztą przyjemne, słodycz serca, łagodność charakteru..

KANIKUŁA

To wszystko być może w łaskawych oczach pana, ale ja tego nie widzę. Lecz wracam do mojego opowiadania. Oprócz tego konia, kuzynka moja przysłała mi ten stary czerwony parasol; ma to być grat familijny mego pradziada... i wyobraź pan sobie, mnie byłemu kupcowi, mieszczaninowi, zachciało się wyjechać; nie wiele namyślając się, zamiast spicruta, biorę parasol, wyjeżdżam; szkapa ledwie się wlecze... nagle... zrywa się burza, grzmoty, błyskawice... otwieram to familijne straszydło

otwiera parasol

a tu panie łaskawy, jak go spostrzeże mój wysłużony artylerzysta.... staje panie dęba aż mnie ciarki przechodzą!

naśladuje w komiczny sposób konia spłoszonego, stającego dęba DYONIZY
usuwając się przed nacierającym na niego Kanikułą

Taki artylerzysta... proszę!

KANIKUŁA

A no... wybrakowana szkapa kanonierska, na której jechałem, jak zacznie panie manewrować to przodem....

naśladuje jak wyżej DYONIZY

To tyłem....

KANIKUŁA

Gromada trutniów, próżniaków, śmiejąc się, do koła mnie oblega i wykrzykuje: Hop! ha! hop! ha! Ja zaczynam czerwonym parasolem im grozić, koń jeszcze więcej szaleje, w tém.... w tak okropnej chwili zjawiasz się pan z szybkością....

DYONIZY

Meteora!

KANIKUŁA
czule

O tak! meteora, błyskawicy, piorunu! zatrzymujesz moją szkapę, gromisz gamoniów i ocalasz mnie....

z rozczuleniem

Tak! jestem drogiemu panu bardzo obowiązanym i niczego w tej chwili nie odmówiłbym.

DYONIZY
n. s.

Pomyślna sposobność; spróbójmy, skorzystajmy z jego rozczulenia.

gł.

Szanowny Panie! Niechwalący się, starałem się panu, o ile moje skromne siły na to pozwalały, być użytecznym, nie wymawiając, broń Boże!... wyrządziłem panu nie jedną grzeczność z poświęceniem własnej osoby...

KANIKUŁA
ściskając go

O tak! z poświęceniem, to prawda! Prowadząc konia przez całe miasto, zdjąłeś pan swoją pąsową krawatkę ażeby go nie spłoszyć.

czule

Pan dla mnie szedłeś bez krawatki w obec tylu kobiet! Bez krawatki!....

ściska go DYONIZY

Robiłem to w pewnych zamiarach.... I tak....

KANIKUŁA
przerywa mu uściskami i patrząc z rozczuleniem na niego mówi n. s.

Wiem już jak się wywdzięczyć; poślę mu ćwiartkę cielęciny i cztery butelki wina węgierskiego.

DYONIZY

Niechwalący się, wówczas kiedy pan byłeś jeszcze właścicielem korzennego sklepu, robiłem skuteczną reklamę pańskim hiszpańskim winom...

KANIKUŁA
n. s.

Przymawia się do hiszpańskiego wina, które darmo spija.

DYONIZY

Niechwalący się, udowodniłem to całemu miastu, iż pan należysz do drugiej odrębnej rodziny Kanikułów, którzy są szlachcicami, herbu Doliwa.

KANIKUŁA
n. s

Niemiły z tem wypominaniem.

DYONIZY

Nareszcie, starałem się notarjuszowi który, że tak powiem....

KANIKUŁA

No, bez ceremonji, mów pan! Emabluje moją żonę?....

DYONIZY

Otóż w imieniu pańskiem, dałem notarjuszowi do zrozumienia, ażeby zaprzestał tego nadskakiwania, ponieważ moja przyjaźń dla pana....

KANIKUŁA
n. s.

Truchleję, z czem on w końcu wyjedzie?

DYONIZY
przybierając uroczystą postawę

Drogi panie! Już od roku szukałem chwili, w której mógłbym szczerze wyjawić panu zamiary, dla których w domu pana Dobrodzieja tak często bywam. I nieraz kiedy miałbym był sposobność wypowiedzenia tego, co czuję, myśl, że nie dałem się jeszcze poznać dostatecznie, że nie pozyskałem zupełnego zaufania, wstrzymywała mnie od tak ważnego kroku. Dziś jednak w tak pięknej chwili, w której pan sam oświadczyłeś...

KANIKUŁA

Cóż ja oświadczyłem?

DYONIZY

Że niczego mi nie odmówisz...

pada na kolana KANIKUŁA

Co pan robisz?

DYONIZY

Proszę o rękę córki pańskiej, panny Zofii!

KANIKUŁA
n. s.

A niech go djabli wezmą — tom się złapał!

gł.

Ależ kochany panie! tak niespodziewanie.... tak nagle...

mięszając się

nie sądziłem zresztą, że tego rodzaju żądanie.... pan mnie pojmujesz?.... ojciec.... który jako ojciec....

DYONIZY

O! pojmuję! dla ojca który ma jedynaczkę, taka chwila uroczysta... jest przejmującą... lecz wierzaj mi pan, niechwalący się, ja też jako ojciec.... to jest chciałem powiedzieć jako... zięć, zdołam odpowiedzieć pańskim oczekiwaniom.

KANIKUŁA
n. s.

A to mi zajechał!

j. w.

Otwarcie z przykrością wyznać muszę panu, iż jako ojciec decydować tu nie mogę, lecz głównie moja żona, moja córka i.. moje dwie siostry, które zrobiły zapisy dla mojej córki, pod warunkiem, jeżeli w wyborze pójdę za ich radą. Nie łakomię się na te zapisy, ale jak ojciec, moja żona jako....

DYONIZY
n. s.

Więc będę musiał przejść przez alembik.... ciotek.

KANIKUŁA
n. s.

A tom się zagalopował niepotrzebnie!...

DYONIZY

Z siostrami pana dobrodzieja dawna łączy mnie znajomość i liczę, że będą mi przychylne.

KANIKUŁA

Kochany panie! Uprzedzam, że z niemi nie łatwa sprawa; mam spis oddalonych konkurentów, prowadzony przez moje siostry, jest tam kilka znakomitości, dwóch lekarzy, jeden mecenas, jeden sędzia, kilku auskultantów...

DYONIZY

Dołożę wszelkich starań, ażeby ich sympatję zyskać, ale przedewszystkiem liczę na pana.

KANIKUŁA

Moje siostry dziś przyjeżdżają, staraj się dać im bliżej poznać.

DYONIZY

Z żoną i z córką pana Dobrodzieja mógłbym zaraz pomówić w tej sprawie.

KANIKUŁA
n. s.

Hm! jak nagli! A niechże go!

Józefie! Józefie! gdzie jest mój szlafrok?

SCENA II
Ciż — Józef.
(wchodzi ze szlafrokiem) JÓZEF

Proszę pana!

ubiera go

Czy podać herbatę?

KANIKUŁA

Później! — Deszcz pada?

JÓZEF

Ustał.

KANIKUŁA

Wynieś parasol na ganek, żeby go wysuszyć i schowaj na wieczne czasy.

JÓZEF
zabiera parasol

Dobrze panie!

DYONIZY

Drogi panie! zechciej poprosić panie tutaj.

KANIKUŁA

Zaraz, zaraz,

n. s.

nieznośny!

do Józefa

Poproś moją żonę i córkę.

JÓZEF

Panie wyjechały na spacer.

KANIKUŁA

Co? W taką burzę? krytym fiakrem?

JÓZEF

Pan notarjusz powiózł własnym ekwipażem.

KANIKUŁA

Co? Z notarjuszem pojechały? Z notarjuszem? Zkąd notarjusz wziął ekwipaż? Nie, moja żona nie ma taktu!

DYONIZY

Bez pańskiej opieki.... z notarjuszem!.... W istocie to może w mieście wywołać.... i tak nie brak już pogłosek....

KANIKUŁA

Co? mówią już o tem?

DYONIZY

Na herbacie u poczmistrza, słyszałem jak poczmistrzowa robiła pewne, złośliwe uwagi w tym względzie... ale ja ostro sfiksowałem ją oczami, tak ostro, że zamilkła.

KANIKUŁA

Dziękuję panu!

DYONIZY

Jak będę pańskim zięciem, pierwszym moim obowiązkiem będzie notarjusza wyprosić z tego domu.

KANIKUŁA

Nie taję się, że jestem zaniepokojony!

n. s.

Ale co z nim począć? On uważa się już za zięcia!

JÓZEF
wpada

Panie przyjechały!

KANIKUŁA
z gniewem

Dobrze! Pomówimy ze sobą!

DYONIZY

Nie unoś się pan, to gorzej!

SCENA III
Gertruda, Zofja, Rumbaliński, Wacław.
wchodzą GERTRUDA

Ach! jakaż to okropna burza! mógł być fatalny wypadek!

DYONIZY

Co już wiecie? pewnie całe miasto mówi już o tem?

GERTRUDA

O czem?

KANIKUŁA

Że omal z konia nie spadłem.

GERTRUDA

Nie! o tem nie wiemy.

KANIKUŁA
n. s.

Otóż macie niepotrzebnie wypaplałem.

gł.

Mniejsza o to, ale pan Rumbaliński....

patrzy groźnie na niego GERTRUDA

Pełen poświęcenia, nie mam słów dla wyrażenia mu mojej wdzięczności.

KANIKUŁA

Pan Rumbaliński za często się poświęca.... ale cóż to się stało?

RUMBALIŃSKI

Złego nic.

GERTRUDA

Ale mogło źle się zakończyć dla nas.

KANIKUŁA

Cóż takiego?

RUMBALIŃSKI

Pan Wacław spłoszył konie!

WACŁAW
szybko

Ale zaręczam panu Dobrodziejowi!....

GERTRUDA

Wyobraź sobie, chciał nam konno obok powozu, zrobić....

1 2 3 4
Idź do strony:

Darmowe książki «Po burzy - Adolf Abrahamowicz (czytanie dla przedszkolaków TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz