Darmowe ebooki » Komedia » Po burzy - Adolf Abrahamowicz (czytanie dla przedszkolaków TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Po burzy - Adolf Abrahamowicz (czytanie dla przedszkolaków TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Adolf Abrahamowicz



1 2 3 4
Idź do strony:
zawsze zapominam jak się to mówi.... RUMBALIŃSKI

Fensterparade.

GERTRUDA

Aha! tak jest, fensterparade...

KANIKUŁA
zdziwiony bardzo

Jak to? Więc pan jako bezpłatny praktykant konceptowy trzymasz wierzchowca?

WACŁAW

A czyż ta posada ustawą rządową wzbrania jazdy konnej?

KANIKUŁA

Nie, ale.... to jakiś feralny dzisiaj dzień dla wierzchowców.

RUMBALIŃSKI

Raczej dla jeźdźców....

WACŁAW

Zobaczywszy, że uprząż pękła, zbliżyłem się na koniu ażeby....

DYONIZY

Uprząż zapewne kupiona na licytacji.

RUMBALIŃSKI

Mógłbyś pan być mniej dowcipnym.

GERTRUDA

Konie się tedy spłoszyły...

KANIKUŁA
n. s.

Tak jak mój koń.

GERTRUDA

Poczęły uciekać!....

KANIKUŁA
n. s.

Mój stał na miejscu i wierzgał.

GERTRUDA

Pan Rumbaliński z całą energią a raczej z heroizmem właściwym notarjuszom, rzuca się z kozła.... chwyta konie....

KANIKUŁA
głośniej

Tak jak.... Dyonizy.

GERTRUDA

Ależ nie pan Dyonizy tylko pan Rumbaliński.

do Rumbalińskiego

Ach! jestem tak oczarowaną pańską energią; tak dalece jestem mu obowiązaną, że niczego w tej chwili nie odmówiłabym drogiemu panu.

RUMBALIŃSKI
po cichu

To téż spodziewam się przychylnej odpowiedzi co do córki pani...

KANIKUŁA

Oho! oho!

GERTRUDA

Cóż znaczy to: oho! oho! Cóż cię tak zadziwia?

KANIKUŁA

To, że nie pojmuję jak mogłaś się zdecydować na podobną przejazdkę.

GERTRUDA

Przejazdka byłaby wcale przyjemną, gdyby nie pan Wacław, który konie spłoszył....

WACŁAW

Niech mi pani przebaczy, ale udowodnię że....

KANIKUŁA

Nie o to mi chodzi, tylko, że spacer bez mego przyzwolenia, bez mojej opieki, spacer w mojej nieobecności....

GERTRUDA

Panie Rumbaliński, nie zwracaj pan na to uwagi.

KANIKUŁA

Nieprawdaż panie Dyonizy?

DYONIZY

Ha, cóż robić? Pan notarjusz, który często legalizuje, sam nie dość legalnie postępuje.

RUMBALIŃSKI

Raz już pana prosiłem, ażebyś w swoich słowach poskramiał się!...

DYONIZY
kłócąc się

A jeżeli mnię się podoba tak mówić?

RUMBALIŃSKI

Ale mnie się to nie podoba!

n. s.

Śmieszny rywal! Parodja kochanka!

patrzy na niego z pogardą GERTRUDA

Panowie! dziś urodziny mego męża...

KANIKUŁA

A! to fatalny dzień!

do Dyonizego

Dobrze mu palnąłeś, dziękuję panu.

DYONIZY

Ja państwa pożegnam, jestem cokolwiek wzruszony, wzburzony! Moje nerwy! Pójdę na świeże powietrze, lecz za chwilę powrócę.

do Kanikuły

Mam pańskie przyrzeczenie!

wychodzi KANIKUŁA

Czekamy, czekamy!

GERTRUDA
cicho do Kanikuły

Nie zapraszaj go, to nieznośny człowiek!

KANIKUŁA
do Gertrudy

A ten pan notarjusz dla mnie jeszcze nieznośniejszy ; nie zapraszaj tego, to ja tamtego nie będę prosił.

JÓZEF
wpada zadyszany

Ah! ah! hm! hm!

WSZYSCY

Cóż takiego?

JÓZEF

Ah! awantura!

KANIKUŁA

Pewnie pan Dyonizy kark skręcił?!

JÓZEF

Jeszcze gorzej. Wiatr schwycił i połamał czerwony parasol.

KANIKUŁA

A niech go tam djabli porwą.

JÓZEF

Ale bo się konie pana notarjusza spłoszyły, na miejscu przed gankiem wywaliły i połamały powóz!

KANIKUŁA

A to nieszczęście! Ach, ten parasol! Ten parasol!

RUMBALIŃSKI
zmięszany

Żegnam państwa na chwilę. Gdzież mój kapelusz?

n. s.

Ciekawy jestem jak się nie ożenię z jego córką, kto mi szkodę wróci?

wybiega GERTRUDA

Ach to nieszczęście! trzeba pójść zobaczyć!

wybiega KANIKUŁA

Co tu się dzisiaj dzieje? Jakieś licho łamie konia, wywraca notarjusza, płoszy mój parasol, moją żonę, moją córkę...

wybiega SCENA IV
Wacław — Zofia. WACŁAW

Droga panno Zofio! staraj się pani matkę przekonać, że ja nie byłem powodem tego wypadku

ZOFIA

Ależ panie Wacławie, wierzę ci. Miałażbym ciebie posądzać o taką nieostrożność, ciebie, który przecież pragniesz mojego dobra?

WACŁAW

O tak, droga panno Zofio! i dziś właśnie chciałem rodzicom oświadczyć się — i gdyby nie ten wypadek....

ZOFIA

Dlaczegoż pan cały rok zwlekasz? — wahasz się?

WACŁAW

Kiedyś.... później.... pani to wytłómaczę, na teraz pozwól ażeby to zostało moją tajemnicą....

ZOFIA

Dziś przyjeżdżają moje ciotki, staraj się pan im przypodobać, w przeciwnym razie wszystko stracone.

WACŁAW

Panno Zofio! Cóż mam czynić, aby je pozyskać?

ZOFIA

A mój Boże! moje ciotki są poczciwe, dobre, tylko kapryśne, wymagające, prędko się obrażają....

WACŁAW

Jak wszystkie stare panny! A to okropne! Odchodzę panno Zofio — nie chcę bowiem, ażeby zastawszy nas tu razem, czyniono pani wyrzuty; za chwilkę będę z powrotem.

wychodząc

Panno Zofio! w tobie pokładam jedyną nadzieję szczęścia całego życia!

ZOFIA
sama

Mama widocznie chciałaby mnie wydać za notarjusza — ale ja za niego nie pójdę! Ja go nie cierpię, on taki gwałtowny, szorstki, gdy przeciwnie Wacław taki łagodny, taki dobry. A jakie Wacław ma oczy! Chciałabym mieć jego oczy!

SCENA V
Zofia — Kanikuła — Gertruda.
wchodzą KANIKUŁA

Chwała Ci panie! Nic się nie stało!

n. s.

Chociaż na chwilkę pozbyłem się tego natręta.

gł.

Po co temu notarjuszowi ekwipaż potrzebny?

GERTRUDA

Twoje uwagi nie mają sensu...

KANIKUŁA
n. s.

Teraz najlepsza chwila powiadomić je o nowym konkurencie Dyonizym.

gł.

Moja kochana żono i moja droga córko! Zbliżcie się!

zbliżają się GERTRUDA

Cóż takiego?

KANIKUŁA
z komiczną powagą

Są chwile w życiu, w których zarówno matka jak i ojciec nie mogą mówić bez pewnego rozrzewnienia; taką chwilą uroczystą jest dzień dzisiejszy. — Dziś bowiem oświadczył się o rękę Zosi....

GERTRUDA
żywo

I mnie się oświadczył.

KANIKUŁA

Co i wam... Dyonizy się oświadczył?

GERTRUDA

Ależ notarjusz — nie Dyonizy.

ZOFIA

A mnie... Wacław.

KANIKUŁA

Notarjusz oświadczył się o Zosię?

GERTRUDA

O kogoż miał się oświadczyć? Przecież mamy tylko jedną córkę.

KANIKUŁA

Moja droga! a ja go posądzałem....

n. s.

Ha! ha! a niechże mnie....

GERTRUDA

O cóż go posądzałeś?

KANIKUŁA

Nic — nic —

całuje ją

Ha.... ha.... ha!....

GERTRUDA

Jak widzę, jesteś zadowolonym i zgadzasz się na notarjusza, któremu z mej strony przyrzekłam....

KANIKUŁA
przerywa

Na notarjusza nigdy się nie zgodzę!

całuje ją. GERTRUDA

Za cóż mnie całujesz?

KANIKUŁA

Dziś moje urodziny, jestem rozczulony... Że i Wacław także się oświadczył, dobrze słyszałem.

ZOFIA

Tak jest proszę papy!

całuje go. KANIKUŁA

I wszyscy trzej oświadczyli się po burzy... słyszałem że ludzie wieszają się w czasie burzy, ale żeby się żenili tego jeszcze nie było.

GERTRUDA

Jak uważam, chcesz popierać Dyonizego.

KANIKUŁA

Tak jest! jako ojciec mógłbym postąpić sobie despotycznie, absolutnie, ale dziś moje urodziny... przemawiam przeto do was nie jako ojciec, ale jako człowiek... jako przyjaciel.. za Dyonizym. Muszę mu oddać tę sprawiedliwość, że wyświadczał mnie i wam różne grzeczności, a czynił to w tym celu, ażeby pozyskać rękę Zosi i nasze zezwolenie, dlatego ja za nim zawsze przemawiać będę.

GERTRUDA

Wierzaj mi Zosiu, słuchaj matki, notarjusz to ideał męża! Co za odwaga w tym człowieku, jaka energia!

ZOFIA

Proszę rodziców, ja za żadnego z nich nie pójdę.

GERTRUDA

Więc za kogóż?

ZOFIA

Za Wacława.

GERTRUDA

Koncepspraktykanta?

KANIKUŁA

Bezpłatnego??...

GERTRUDA

Ależ Zosiu, to być nie może.

ZOFIA

Moja mamo nie gniewaj się na mnie, ale...

GERTRUDA

Żeby przynajmniej miał jaki mająteczek.

KANIKUŁA

Ale to panie goły jak turecki święty.

ZOFIA

Kiedy ja jego kocham.

GERTRUDA

Tak ci się zdaje!

ZOFIA

Z pewnością.

GERTRUDA

Taka miłość prędko przemija.

ZOFIA

O nie! nigdy mateczko!

KANIKUŁA

No, skoro ona go kocha, należałoby może zastanowić się?...

GERTRUDA

Ej! ty się na tem nie rozumiesz.. Mnie moja znajoma hrabina powiedziała: Niech pani w wyborze zięcia na kochanie nie zważa! Byle był szacunek, miłość znajdzie się po ślubie.

KANIKUŁA

Ktoby temu wierzył co tam jakaś hrabina powie...

GERTRUDA
z gniewem

Ależ to powiedziała moja znajoma, hrabina, wykształcona i mądra kobieta!

ZOFIA

Dyonizy i notarjusz, to stare graty!

GERTRUDA

Z gratami cicho!

ZOFIA

Jak się Wacław ze mną nie ożeni, to oboje pomrzemy.

zaczyna płakać. GERTRUDA

On jeżeli chce niech umiera, tobie nie pozwalam.

ZOFIA

Tak jest, nie będziemy jedli ani pili nic a nic i pomrzemy.

KANIKUŁA

Zosiu, dziś moje urodziny...

GERTRUDA
do męża

Otóż widzisz, tak się dzieje, jeżeli w domu bywa bezpłatny praktykant.

głośno do Zofii

Ależ moja Zosiu i tak o twoim przyszłym mężu twoje ciotki będą decydować.

KANIKUŁA

A przecież nie można lekceważyć dwóch takich sukcesji, one zapewniają ci przyszłość.

ZOFIA

Ale ciotki będą tak długo przebierać, aż i ja się zestarzeję, jak one.

KANIKUŁA

Zosia ma rację; już siedmnastu konkurentom odpaliliśmy z powodu tych sukcesji i dziwnych żądań moich sióstr.

ZOFIA
płacząc

Bo moje ciotki będą wybierać, przebierać tak długo, aż zgorżknieję, skwaśnieję, jak one i zostanę... zostanę...

z silniejszym wybuchem płaczu

starą panną!

GERTRUDA

Ależ Zosiu uspokój się!

biegnie do okna

Słychać turkot...

KANIKUŁA

To pewnie moje siostry! Zosiu idź zmyj oczy. Wstydź się płakać.

całuje ją — Zosia wychodzi. SCENA VI
Kanikuła — Gertruda — Rozalia — Eufrozyna.
Rozalia i Eufrozyna wpadają. Obie ubrane są z pewną komiczną pretensją, lecz bez wielkiej przesady Rozalia ma pince-nez na nosie, Eufrozyna dużo biżuterji i zegarek złoty, na który ciągle spogląda otwierając ostentacyjnie koperty złote. ROZALIA i EUFROZYNA
wpadając

Ach! Wojtuś! Wojtuś! Cóż to za burza!

KANIKUŁA
prowadzi je do kanapy

Drogie siostry! Jakże się cieszę! Cóż się stało?

ROZALIA i EUFROZYNA

Ach Wojtusiu! Wojtusiu!

GERTRUDA

Ależ uspokójcie się!

EUFROZYNA

Wojtuś! eteru!!

ROZALIA

Wody kolońskiej!

Kanikuła podaje Eufrozynie pomadę w słoiku — Gertruda Rozalii wodę kolońską. ROZALIA
nacierając sobie skronie, ręce i całe ubranie nakrapiając

Konie.. się....

nakrapiając

spłoszyły...

nakrapia

od... czerwonego... parasola...

KANIKUŁA

A niechże cię!.. Znowu ten nieszczęsny parasol!

EUFROZYNA

Co ty mi dałeś? To nie eter ale topolowa pomada i do tego zepsuta!..

KANIKUŁA

Ach przepraszam!... Gwałtu! cóż to za dzień dzisiaj! Józefie! Józefie!

Józef wpada

Bałwanie jakiś! Dlaczego nie wyrzuciłeś tego parasola? Masz tu słoik, posmaruj sobie głowę a potem wyrzuć.

JÓZEF

Dobrze panie!

KANIKUŁA

Józefie! herbaty gorącej.

EUFROZYNA

Dla mnie lemoniady!

KANIKUŁA
do Józefa — który za każdem wołaniem wpada

Nie trzeba herbaty! Przynieś lemoniadę!

ROZALIA

Ja piję czekoladę. To uspokaja...

KANIKUŁA
j. w.

Józefie! Dla panny Eufrozyny... lemoniadę... a dla panny Rozalii... czekoladę!... Tylko nie pomieniaj!

JÓZEF
odchodząc n. s.

A to skaranie boże z temi staremi pannami!

EUFROZYNA

Ach! jakie grzmoty!

biorąc perfumę

one rozstrajają mi nerwy...

ROZALIA

A ja namiętnie lubię burzę!

EUFROZYNA

Siostra mówisz to tylko jak zwykle, dla miłej opozycji. Wszak siostra omal nie zemdlałaś.

ROZALIA

To z powodu błyskawic!

EUFROZYNA

Przecież grzmoty a błyskawice to jedno i to samo.

ROZALIA

Przepraszam! Jeżeli grzmi, to grzmi, a jeżeli łyska, to łyska. Ja wolę grzmoty!

EUFROZYNA
z przekąsem

A ja błyskawice!

ROZALIA
z przekąsem

Zapewne, dla miłej opozycji siostra woli ażeby jej grzmiało?

EUFROZYNA

A siostra dla miłej opozyci,1 woli ażeby jej błyskało!

KANIKUŁA

Ale o cóż wam idzie? w tej chwili mamy już prześliczną pogodę!

ROZALIA

Doprawdy nie pojmuję jak można wybrać sobie urodziny w taką burzę.

KANIKUŁA

Ależ to nie moja wina; ja nie wybrałem tego dnia.... to moi rodzice....

EUFROZYNA

I gdyby nie to, że brat skończyłeś dziś lat 50.

ROZALIA

Przepraszam lat 49.

EUFROZYNA

Przepraszam... bo 50.

KANIKUŁA

Ale 49. czy 50, to na jedno wychodzi. O cóż idzie?

ROZALIA

O zasadę!

EUFROZYNA

O prawdziwość tego, co się mówi.

GERTRUDA

Jedna jak proch, druga jak saletra! Lubią dysputować gorąco.

KANIKUŁA

Ale co też siostruni za pomysł przyszedł do głowy, kupować dla mnie na urodziny wierzchowego konia.

ROZALIA

Radziłam zamiast konia, osła kupić; z osła większy pożytek!

KANIKUŁA

Jakto osła na wierzchowca?

EUFROZYNA

Ten koń przeznaczony do wożenia wody ze źródła, do którego bardzo daleko pieszo.... a bratu szkodzi woda gipsowa ze studni; tak mój bracie zdrowie, zdrowie to najważniejsze dla człowieka!

KANIKUŁA

Otóż macie, a ja sądziłem, że to wierzchowiec okropnie bystry, tak tęgo wygląda....

n. s.

a to woziwoda! zbłaźniłem się i gdyby nie Dyonizy byłbym jeszcze chrymnął z tej szkapy.

ROZALIA

Ale gdzież Zosia? kochana Zosia?

EUFROZYNA

Wspólne nasze dziecko.

GERTRUDA

Zosiu! Zosiu!

wchodzi Zosia SCENA VII
Ciż — Zofia. ZOFIA

Drogie cioteczki!

chce ucałować im ręce, ale obiedwie wyrywają ręce z czułości całą całując ją ROZALIA

Jak się masz luba Zosiuniu?

EUFROZYNA

Jak się masz luba Zosiuniu? Ale jak ona blado wygląda....

ROZALIA

Gdzie też siostra widzi bladość? Przeciwnie wygląda jak jabłuszko!

EUFROZYNA

Może jak pomidor, dla miłej opozycyi?

1 2 3 4
Idź do strony:

Darmowe książki «Po burzy - Adolf Abrahamowicz (czytanie dla przedszkolaków TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz