Darmowe ebooki » Epos » Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖

Czytasz książkę online - «Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Autor nieznany



1 ... 5 6 7 8 9 10 11 12 13 ... 39
Idź do strony:
class="stanza">
Od klejnotów błyszczały siodła i rzemienie, 
Z dala się złotych dzwonków rozlegało brzmienie. 
Więc jako ich potęga kazała, przed sale 
Brunhildy zajechali huczno, okazale. 
 
Długie ostre kopie sterczały u toku,  
Ku ostrogom miecz piękny zwieszał się u boku, — 
Była to klinga bardzo ostra i szeroka. 
— Wszystko piękna królewna widziała z wysoka. 
 
Z nimi przybywał Dankwart i Hagen do grodu; 
A mówią, że ci męże rycerskiego rodu 
Mieli strój barwy kruczej, nadobnie uszyty, 
A w ręku piękne, wielkie i szerokie szczyty46. 
 
Na nich z Indyj dalekich błyszczały klejnoty  
I rzucały po sukni drżący promyk złoty. 
Statek ich bez opieki pozostał na fali, 
Rycerze zaś do grodu społem zajeżdżali. 
 
Ośmdziesiąt sześć wieżyc, co warowni strzegło, 
Trzy obszerne pałace i salę rozległą 
Ujrzeli tam, zielonym zdobioną marmurem. 
Tam siedziała Brunhilda z swoich dziewic chórem. 
 
Bramy były na ścieżaj otwarte gościnnie, — 
Wtem wybiegli naprzeciw dworzanie, by zwinnie 
I uprzejmie powitać w swojej pani kraju 
I tarcze i rumaki ująć po zwyczaju. 
 
A jeden rzekł: «Oddajcie też miecze i zbroje!»  
Lecz Hagen na to: «Próżne to żądanie twoje, 
Bułaty i pancerze wolimy nieść sami!» 
Aż ich Zygfryd z tej ziemi poznał zwyczajami: 
 
«W tym zamku z dawna taki obyczaj panuje, 
Iż się gościom broń wszelką na progu zdejmuje; 
Niech ją wezmą! Niczego nie dokażem siłą!»  
Musiał Hagen usłuchać, choć mu nie w smak było. 
 
Uraczono wnet gości i dano gospody, 
A ku zamkowi biegnie młódź zbrojna w zawody 
Zewsząd, w szatach książęcych, a kroku przyspiesza 
I pogląda ciekawie, gdzie ta obca rzesza. 
 
Tymczasem do Brunhildy dobiegła nowina, 
Iż na zamek przybyła rycerska drużyna, 
Co na statku po morskiej przypłynęła toni. 
Królowa się poczęła wypytywać o niej: 
 
«Powiedzcież mi rycerze — zapyta dworzanów — 
Skąd być może ten orszak cudzoziemskich panów, 
Co tak dumno i butno zamek najechali? 
I po co w tak daleką drogę się wybrali?» 
 
A jeden z nich odrzecze: «Pani, wyznam szczerze, 
Iż nieznani rai wcale ci obcy rycerze, 
Lecz jeden mi Zygfryda kształtem przypomina, 
Radzę, niech dobre znajdzie przyjęcie drużyna. 
 
Drugi z tego orszaku, wzrostem okazały, 
Zda się, że mógłby ziemi rozkazywać całej, 
Gdyby miał moc po temu; na króla zakrawa, 
Bo wyniosła i pańska rycerza postawa. 
 
Trzeci z mężów, co w nasze zawitali progi,  
Piękny też, ale jakiś ponury i srogi, 
Wzrokiem bystrym a gniewnym dokoła spoziera, 
A pewnie mu też piersi często gniew rozpiera! 
 
Najmłodszy z druhów godzien wszelakiej pochwały, 
Niby dziewicza skromność tchnie z postaci całej, 
A w obejściu uprzejmy ten wojownik młody, 
Lecz dałby się we znaki, gdyby doznał szkody. 
 
Bo chociaż taki piękny i grzeczny z daleka, 
Wnet by łzami wezbrała niewieścia powieka, 
Gdyby się gniewać począł. Wygląda wspaniale, 
A wszelakiej rycerskiej sprawy świadom wcale». 
 
Królowa rzecze na to: «Podajcież mi szaty; 
A jeśli siłacz Zygfryd przyjeżdża tu w swaty 
I chce mą miłość zyskać, życie stracić może. 
Bez walki doń nie pójdę na małżeńskie łoże». 
 
Wzięła na się Brunhilda żywo przyodziewek,  
Poszła, a za nią idzie orszak pięknych dziewek, 
Sto lub więcej, a wszystkie i strojne, i zdobne, 
Bo chciały gości ujrzeć dziewczęta nadobne. 
 
Koło nich nieśli w dłoni dobyte oręże 
Islandzcy wojownicy, Brunehildy męże, 
Pięćset może lub więcej. — Było to markotnie 
Gościom, ale z swych siedzeń powstali ochotnie. 
 
Królewna, gdy śród gości Zygfryda zobaczy,  
Witając go w swej ziemi, tak przemówić raczy: 
«Bądź pozdrowion, Zygfrydzie, tu w mojej dziedzinie, 
A powiedz, co was do mnie przyprowadza ninie47?» 
 
«Wielka to wasza łaska — rzecze Zygfryd młody — 
Potężnych królów córo, że raczycie wprzódy 
Mnie powitać niż króla mojego i pana; 
On tu pierwszy, cześć jemu niech będzie oddana. 
 
Znad Renu się wywodzi, — cóż opowiem więcej? — 
Dla twej miłości jedzie tu, bo najgoręcej 
Pragnie posiąść cię, chętnie narażając życie. 
Namyśl się, pani, walczyć przyjdzie nieodbicie! 
 
Gunter, król mój, ma ziemie szerokie i włości 
A zapragnął nad wszystko w świecie twej miłości; 
Rozkazał mi, bym razem w tę drogę wyjechał, 
Inaczej tych odwiedzin chętnie bym zaniechał». 
 
A królowa: «Gdy rycerz ten twym lennym panem,  
Niechże walkę rozpocznie! Jeśli jemu danem 
Zwycięstwo będzie, weźmie zaraz mnie za żonę; 
Lecz gdy ja wygram, chwile wasze policzone!» 
 
Ale Hagen z Tronje rzekł: «Powiedz, królowo,  
Jaka to walka będzie? By przed białogłową, 
Miał król Gunter się lękać, rzecz by była śliska: 
Myślę, że łatwo piękną dzieweczkę pozyska». 
 
«Rzuci w dal kamień, rączym skokiem go przesadzi 
I oszczepem się zmierzym. Namysł nie zawadzi! 
Możecie razem stracić i sławę, i życie, 
Pomyślcież i rozważcie sobie należycie!» 
 
A Zygfryd żwawy chyłkiem przystąpił do króla,  
I zalecał, by szczerze, jaka jego wola, 
Opowiedział królewnie, bez lęku ni trwogi; 
Przyrzekł pomoc wszelaką podstępnemi drogi. 
 
Więc rzekł Gunter: «Potężna królowo i pani,  
Śliczna wasza uroda i każdej się dla niej 
Walki podejmę! Ciężką niech będzie i trudną! 
Głowę dam lub pozyskam małżonkę w was cudną!» 
 
Gdy królewna odpowiedź taką usłyszała,  
Przygotować do walki wszystko rozkazała 
I przynieść dla się zbroję z dawna doświadczoną 
Złotem lśniącą misiurkę i tarczę staloną. 
 
Jedwabną wdziała na się koszulkę pod zbroję,  
W której nieraz szczęśliwe już staczała boje; 
Pięknie z libijskich tkanin strój to był zrobiony, 
Na nim lśniły złociste hafty i galony. 
 
A jej dworzanie zuchom grozili zuchwale.  
Dankwart i Hagen tem się nie cieszyli wcale, 
Gniotła ich troska, jak się powiedzie królowi, 
I myśl, ażali wyjdą z tych opałów zdrowi. 
 
Tymczasem żwawy Zygfryd pospieszył ukradkiem  
Na wybrzeże, gdzie wprzódy lądowali statkiem, 
Znalazł płaszcz swój cudowny, ukryty głęboko, 
Wdział go — i już go ludzkie nie widziało oko. 
 
Wrócił żywo. Tam stała już rycerzy siła,  
Gdzie Brunhilda zwyczajnie z gachami walczyła; 
Przystąpił do nich skrycie, a nikt go nie zoczył 
Z rycerzy, bo się płaszczem cudownym otoczył. 
 
Wyznaczono na walkę już koło obszerne,  
Zbrojnych mężów stanęły zastępy niezmierne, 
— Siedmset przeszło, — aby patrzeć na igrzyska 
I osadzić, kto w walce zwycięstwo pozyska. 
 
Przyszła wreszcie Brunhilda, uzbrojona cała, 
Jakby się o królestwo dziś potykać miała, 
Na jedwabiach lśnią złote druciane pierścieńce, 
Pod zbroją jasno błyszczą dziewicze rumieńce. 
 
Przyszedł i orszak dworski, niosąc za dziewicą  
Tarcz, na której złociste ozdoby się świecą, 
Wielką, szeroką, zwartą stalowymi pręty, 
Pod nią zwykła Brunhilda wojować z książęty. 
 
Do ujęcia służyła wstęga złotem tkana,  
Zielonymi klejnoty gęsto nasadzana, 
I lśniący blask w zawody z tarczy złotem ciska. 
Dzielnym być musi rycerz, co dziewkę pozyska. 
 
A jak mówią, na kłębie była na trzy piędzie 
Gruba tarcz, z którą dziewka potykać się będzie, 
Złotem zdobna i z twardej wykowana stali. 
Samoczwart za królową słudzy ją dźwigali. 
 
Kiedy Hagen zobaczył, jak tę tarczę wloką,  
Gniewnie rzekł do Guntera, zgryziony głęboko: 
«Cóż królu? Trzeba z życiem pożegnać się młodem! 
Twa bogdanka, jak widzę, baba z piekła rodem!» 
 
Słuchajcież, jak się szaty przybrała świetnemi: 
Miała kaftan jedwabny z Azagangu ziemi, 
Bogaty i wspaniały, a drogie kamienie 
Lśniły z sukni królowej, jasne skrząc promienie. 
 
Przyniesiono też oszczep, za ciężki dla wielu, — 
Ostry bardzo; nim zawsze godziła do celu, 
Mocny był i potężny, wielki i szeroki, 
A grot miał z każdej strony wyostrzone boki. 
 
Dziwy opowiadają o tej strasznej broni:  
Sto funtów kruszcu miano spotrzebować do niej, 
Toteż ledwo ją z trudem trzech mężów udźwignie. 
Gunter począł się troskać, jak się to rozstrzygnie. 
 
Myślał sobie: «Któż w takiej walce by się ostał? 
Nawet diabeł by z piekła tej dziewce nie sprostał! 
Gdybym cało mógł wrócić do burgundzkiej ziemi, 
Już bym się nie naprzykrzył zalotami memi». 
 
A śmiały Dankwart rzecze, Hagena rodzony:  
«Żal mi szczerze podróży dalekiej w te strony! 
Zawsześmy rycerzami byli, a tu życie 
Przyjdzie stracić haniebnie i ulec kobiecie. 
 
Żal mi szczerze, żem teraz przybył do tej ziemi! 
Lecz gdybyśmy pogrozić mieczami naszymi 
Mogli, ja i brat Hagen, wnet by zaniechali 
Dumnych gróźb Brunehildy dworzanie zuchwali. 
 
Wierzcie, że by się zaraz zachowali skromnie. 
A choćbym tysiąc razy zaprzysiągł niezłomnie 
Pokój, pierwej by dziewka rozstała się z życiem, 
Nim by się chlubić mogła Guntera zabiciem!» 
 
«Wyszlibyśmy bez szwanku snadnie z tej ziemice — 
Rzekł Hagen — gdyby oddać zechcieli zbroice 
Potrzebne nam do walki, i broń doświadczoną; 
Powściągnęła by dziewka swą dumę szaloną». 
 
Usłyszała królewna, co Hagen zamierza,  
Więc zwraca się z uśmiechem zaraz do rycerza: 
«Kiedy tacy zuchwali, oddajcież im — rzecze — 
Zbroję i dajcie zuchom do rąk ostre miecze!» 
 
Gdy broń oddano, jako kazała dziewica,  
Dankwartowi z radości pokraśniały lica. 
«Walczcież teraz, jak chcecie! — rzekł rycerz bez lęku — 
Król bezpieczny, bo mamy znowu oręż w ręku!» 
 
Ale Brunhilda siły miała też niemałe.  
Przyniesiono na walki plac potężną skałę, — 
A kamień ten okrągły, ogromny rozmiarem, 
Dwunastu mężów niosło, gnąc się pod ciężarem. 
 
Tę skałę rzuca dziewka, gdy oszczep wyrzuci. 
Na jej widok Burgundzi stanęli jak struci. 
«Strach! — rzecze Hagen — piękna królewska bogdanka! 
Raczej bym diabła z piekła dał jej za kochanka!» 
 
Brunhilda zakasała na białem ramieniu 
Rękaw i tarczę silniej ujęła w rzemieniu, 
Wzniosła oszczep: zapasy wszczęły się złowieszcze. 
Guntera i Zygfryda przemykały dreszcze. 
 
A gdyby był królowi Zygfryd do pomocy 
Nie stanął, byłby uległ Gunter jej przemocy; 
Lecz młodzian doń się zbliża i za rękę rusza. 
Gunter widzieć go nie mógł, — zamarła w nim dusza. 
 
«Cóż mnie tam ruszać może?» — myślał sobie z trwogą, 
Oglądnął się wkoło, — nie ujrzał nikogo, — 
A Zygfryd: «To ja — szepnął — twój przyjaciel wierny! 
Śmiało stój! Trwogi przed nią pozbądź się niezmiernej 
 
Puść tarczę z ręki, daj mi, niech ja ją potrzymam, 
Ty uważaj, co mówię i czego się imam, 
Naśladuj moje ruchy, ja czyn spełnię skrycie!»  
Gdy król go poznał, nowe weń wstąpiło życie. 
 
«Zachowaj tylko moje sztuki w tajemnicy, 
A myślę, że nie uda się możnej dziewicy 
Z twego pogromu sławę pozyskać, jak żąda. 
Patrz, jak dumnie i śmiało królowa spogląda!» 
 
Wtem Brunhilda do rzutu oszczep wymierzyła 
Na tarcz Guntera, — wielka była rzutu siła, 
Ale puklerz trzymało Zygelindy dziecię, — 
Posypały się iskry, jak gdy wiatr je miecie. 
 
Ostry grot przebił tarczę na wylot, — z zbroicy 
Jasne iskry prysnęły od rzutu dziewicy. 
Obaj męże, choć silni, zachwiali się przecie, 
Gdyby nie płaszcz, nie byłoby obu na świecie. 
 
Zygfrydowi buchnęła z ust krew całą strugą, 
Ale zerwał się rychło i nie zwłócząc długo 
Oszczepem, co mu przebił tarczy twarde zwoje, 
Oddać chciał silnym rzutem dziewicy za swoje. 
 
Lecz pomyślał: «Zaszkodzić nie chcę pięknej dziewce!»  
Więc grot w tył, wprzód oszczepu zwrócił twarde drzewce, 
Zmierzył i z taką siłą wyrzucił go z ręki, 
Że zbroja jej głośnymi zadudniła dźwięki. 
 
Prysnęły iskry, jakby za wichru podmuchem, 
W tym rzucie Zygfryd dzielnym okazał się zuchem, 
Na ziemię się dziewica musiała powalić. 
— Nie mógłby takim rzutem Gunter się pochwalić. 
 
Lecz raźno się zerwała, zawołała śmiało: 
«To ci się doskonale, Gunterze, udało!»  
Myślała, że to jego było skutkiem siły, 
Tymczasem to silniejsze ręce ją pobiły. 
 
Poszła szybko, — a w duszy siła z gniewem rosła, — 
Kamień ciężki do góry wysoko podniosła, 
I z całej siły wreszcie wyrzuciła z ręki, 
Skacząc za nim — a z zbroi w dal zabrzmiały szczęki. 
 
W oddaleniu dwunastu sążni kamień leżał, 
Ale skok dziewki jeszcze tę metę przebieżał. 
Poszedł teraz i Zygfryd po kamień i dźwignął, 
Gunter ruch naśladował, ale witeź śmignął. 
 
Był dość krzepki z natury i długi, i rosły — 
I rzut był dalszy, dalej nogi go poniosły. 
A sztuką siłę taką posiadł, iż w podskoku 
Uniósł z sobą Guntera, trzymając u boku. 
 
Skok był dalszy i kamień bardziej oddalony 
A na mecie stał tylko Gunter ucieszony. 
Brunhilda pokraśniała — gniew jej w duszy wierci. 
Tak Zygfryd swego druha zachował od śmierci. 
 
Więc do swych dworzan rzecze królowa rozgłośnie 
(Widziała, iż król stoi zdrowo i radośnie): 
«Zbliżcie się, druhy moje i krewni kochani! 
Odtąd już Gunterowi jesteście poddani». 
 
Zaraz też jej rycerze broń kornie złożyli 
I kolejno królowi do nóg się skłonili, 
Niejeden dzielny wojak nisko przed nim padał, 
Myśleli, że królewnie Gunter klęskę zadał. 
 
On ich witał uprzejmie, bo znał obyczaje, —  
A dziewica szlachetna rękę mu podaje 
I w jego dłonie składa swą potęgę całą, 
Ucieszył się tem Hagen odważny niemało. 
 
Potem wiodła go z sobą w swych pałaców ściany.  
A kiedy tak szczęśliwie bój był
1 ... 5 6 7 8 9 10 11 12 13 ... 39
Idź do strony:

Darmowe książki «Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz