Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖
Krótki opis książki:
Niedola Nibelungów to pochodzący z XIII wieku epos bohaterski. W oryginale został zapisany w języku średnio-wysoko-niemieckim. Przetłumaczony na język polski pod koniec XIX wieku m.in. przez dra Ludomiła Germana.
Niedola Nibelungów to opowieść o rycerskim honorze, pojedynkach, tradycjach; gorącej miłości i zdradzie, podana na tle podboju Burgundii, walki o władzę, a także konflikcie świata chrześcijańskiego i pogańskiego. Tytułowi Nibelungowie swoją nazwę wywodzą od staroniemieckiego słowa Nebul oznaczającego mgławicę. Wiąże się ich z istniejącą w mitologii skandynawskiej krainą zmarłych — krainą mieszkańców mgieł. W utworze postacie legendarne przeplatają się z historycznymi wojownikami i władcami. Do tego średniowiecznego eposu odwoływali się często późniejsi literaci, był on również odwołaniem dla ideologii głoszących wyższość narodu niemieckiego.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Autor nieznany
- Epoka: Średniowiecze
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Autor nieznany
ci niby wojnę wypowiedzą.
Powiecie wtedy gościom, iż z zbrojną drużyną
Wyruszacie na wojnę, — gdy się dowie jeno,
Zechce wam Zygfryd służyć — dosłuży się grobu,
Bo od żony się dowiem na niego sposobu».
Posłuchał na nieszczęście król Hagena rady,
A nim się kto dowiedział, poczęli knuć zdrady
Cni rycerze, sposobnej wyczekując pory.
— Wielu mężów zginęło przez dwóch kobiet spory. —
Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
XV. Jak Zygfryda zdradzono
Czwartego dnia ujrzano jadących do dwora
Trzydziestu dwóch rycerzy, — a zaraz wieść skora
Poniosła Gunterowi, iż mu niosą wojnę.
Za to kłamstwo kobiety łzy wylały hojne.
Dozwolono im stanąć przed króla obliczem.
Rzekli, jako ich panem po prawie lenniczem
Liudger, co inu przódy Zygfryd zadał klęski
I jako jeńca przywiódł witeź on zwycięski.
Król pozdrowił i siadać prosił, jak należy.
«Dozwól nam postać, królu — rzekł jeden z rycerzy —
Aż się sprawim z poselstwa, jak nam polecono:
Nieprzyjaciół niemało liczysz królu pono.
Liudgast wam i Liudger wojny szlą wyzwanie,
Co tyle wycierpieli niegdyś przez was, panie.
Zbrojna drużyna wtargnąć w wasz kraj już gotowa».
Zgniewał się król, gdy słyszał te poselstwa słowa.
Nie poskąpiono zdrajcom wygody gościnnej.
Jakżeby zdołał Zygfryd, albo i kto inny
Zdradliwe ich zamysły wyczytać na czole? —
Lecz przez to zgotowali i sobie niedolę.
Król miewał z przyjaciółmi wciąż szepty tajemne.
Hagen mu spocząć nie dał, knując spiski ciemne.
Jeszcze pogodzić chciało ich kilku dworzanów,
Lecz Hagen nie odstąpił od powziętych planów.
Na tych szeptach ich zeszedł im Zygfryd, — zdziwiony
Począł pytać ich z Żuław bohater wsławiony:
«Czemuż król z dworem smutny? dla jakich kłopotów?
Gdy kto przykrość wyrządził, jam ją pomścić gotów!»
Więc Gunter na to powie: «Mam smutku przyczynę:
Ot Liudger i Liudgast piękną mi nowinę
Zwiastowali, iż zbrojnie wtargną w mą ziemicę».
A dzielny Zygfryd rzecze: «Na moją prawicę
Spuśćcie się, a dokonam, co honor nakaże.
Jakem pierwej uczynił i teraz się ważę:
W niwecz zniszczę ich grody i spustoszę kraje,
Zanim powrócę, w zakład głowę moją daję.
Wy pozostańcie doma śród waszych rycerzy,
Ja wyjadę z drużyną, co tu ze mną leży.
Iż chętnie wam usłużę, obaczycie sami,
Bo krwawo się obejdę z waszymi wrogami!»
«Bóg zapłać za te słowa!» — król odrzec pośpieszył,
Jakoby się naprawdę pomocą ucieszył,
I obłudnie się skłonił wiarołomca zdradny;
Zygfryd rzekł: «Bądź spokojny, nie miej troski żadnej».
Poczęto zbierać czeladź zaraz od tej pory.
Zygfryd i jego męże widzieli przybory
Wojenne, więc on także zwołał zuchy swoje,
A Żuławscy rycerze gotowali zbroje.
«Drogi ojcze — rzekł Zygfryd do Zygmunta króla, —
Zostańcie tu, my wrócim, jeśli Boża wola,
Niebawem, gdy się naszej poszczęści wyprawie!
Wam niech z królem czas zejdzie na miłej zabawie».
Przytroczyli chorągiew, jak na wojnę zwykli;
Wielu było rycerzy, ale nie przenikli
Zdradnych planów i wiedzieć nie mogli wyniku.
Przy Zygfrydzie stanęła drużyna bez liku.
Władowano na konie hełmy i pancerze,
I do drogi się jęli gotować rycerze.
W tym czasie na Krymhildy wszedł Hagen pokoje,
Niby chcąc się pożegnać, nim rusza na boje.
Krymhilda rzekła: «Iście szczęśliwą się czuję,
Że mam męża, co tak swych przyjaciół ratuje,
Jako mój Zygfryd braciom dziś na pomoc spieszy.
To mnie — rzekła królowa — raduje i cieszy.
Pomnij mój przyjacielu, kochany Hagenie,
Jam zawsze ci życzliwa i szczerze cię cenię.
Odwdzięcz się Zygfrydowi, niech on nie odpowie
Za to, iż ja Brunhildę obraziłam w mowie.
Wycierpiałam — mówiła — niemałą pokutę,
Bom od męża za karę wzięła plagi sute,
Iż wyrzekłam, co srodze królowę strapiło.
Obelgę jego ramię sowicie pomściło».
«Przecież zgoda nastąpi niedługo w tej sprawie,
Miłościwa Krymhildo, — lecz racz mi łaskawie
Powiedzieć, jaką pomoc ma mieć Zygfryd ze mnie
Chętniej niźli innemu wam się odwzajemnię».
Krymhilda na to: «Czekać mogłabym w spokoju,
Iż mu życia odebrać nikt nie zdoła w boju,
Gdyby się nie narażał czasem tak zuchwale:
Mógłby przecież być pewnym i bezpiecznym wcale64».
«Pani — rzecze jej Hagen — jeśli o to chodzi,
Powiedz mi, czyli rana jaka mu zaszkodzi,
I jaką sztuką na to posłużyć się muszę.
Będę go strzegł i na krok odeń się nie ruszę».
Ona na to: «Tyś bliski mi rodem i krewny,
Więc ci polecam męża i ufam, że pewny
Będzie w twojej opiece, gdy wesprzesz go siłą».
Powiedziała, co lepiej zamilczeć by było.
«Wiem — rzekła — iż odważny i silny z natury.
A kiedy niegdyś smoka zabił u stóp góry,
Ukąpał się w posoce Zygfryd mój waleczny,
Odtąd w boju przed mieczem wroga on bezpieczny.
Ale troskam się zawsze, gdy w bojowym ścisku
Z ręki wojaków pocisk pada po pocisku,
By mnie małżonka dziryt jaki nie pozbawił.
Ach, ileż on mi trwogi i troski już sprawił!
W zaufaniu powierzam, przyjacielu miły,
Że nie zdradzisz, co moje usta ci mówiły, —
Gdzie memu można małżonkowi zadać ranę.
Wiedz, — lecz to w zaufaniu wielkiem powiedziane:
Kiedy z otwartej rany płynęła posoka —
A Zygfryd się w gorącej kąpał jusze smoka,
Padł mu między łopatki z lipy jeden listek —
I tam go zranić można. Stąd mój smutek wszystek».
A na to Hagen z Tronje: «Dla twego spokoju
Oznacz miejsce na szacie, a gdy staniem w boju
Będę wiedział, gdzie bronić trzeba od oręża!»
Chciała pomóc — to śmiercią było dla jej męża.
Rzekła: «Cienkim jedwabiem wyszyję na szacie
Maleńki krzyżyk, poznać tak miejsce zdołacie,
Gdzie go bronić potrzeba, gdy przyjdzie do bitwy —
Gdy z wrogami rozpocznie bojowe gonitwy».
«Tak uczyńcie — rzekł Hagen — pani ukochana!»
Myślała, iż stąd pomoc będzie pożądana.
Ale przez to małżonek jej został zdradzony.
Pożegnał się z nią Hagen, — odszedł ucieszony.
Drużyna króla była ochocza i rada.
Nigdy się może taka nie spełniła zdrada,
By się rycerz jął takiej chytrości niezmiernej,
Jak wtedy, gdy ufała jego ręce wiernej.
Na drugi dzień otoczon tysiącem rycerzy
Wyjechał mężny Zygfryd ochoczy i świeży.
Myślał, iż jedzie pomścić swych przyjaciół stratę.
Hagen trzymał się blisko i oglądał szatę.
A kiedy ujrzał krzyżyk, wysłał dwóch z drużyny
Tajemnie, aby inne przynieśli nowiny,
Iż spokojną ma zostać kraina Guntera.
Z takiem poselstwem mieli iść od Liudgera.
Zygfryd z wyprawy do dom powracał niechętnie,
Byłby się pomścił krzywdy na wrogach pamiętnie.
Ledwie skłonić go mogła Guntera drużyna:
Więc pojechał do króla, ten dzięki poczyna:
«Bóg zapłać ci Zygfrydzie, iżeś taki skory
I spełniasz, o co proszę, chętnie każdej pory.
Wdzięcznym będę ci zawsze, jako się należy —
Wierzaj, że tobie ufam ze wszystkich najszczerzej.
Ale gdyśmy się zbyli wojennych zapasów,
Pojadę zapolować do wazgijskich lasów
Na niedźwiedzie i dziki, jakom nieraz robił».
Wszystko to wiarołomny Hagen przysposobił.
«Więc powiadomić trzeba wszystkich moich gości,
Skoro świt jutro jedziem, — niechże w gotowości
Będzie, kto z nami, ale kto chce, niech zostanie,
By ucieszną igraszką poweselić panie».
A Zygfryd rzecze, godnie zawsze i wspaniale:
«Na polowanie z tobą jadę chętnie wcale,
Ale mi chyba strzelca użyczysz do czasu,
I ogarów, gdy z wami mam jechać do lasu».
«Chceszli tylko jednego? — rzecze król — wszak snadnie
I czterech, co najlepszych, co znają dokładnie
Las i zwierza kryjówki, użyczyć ci mogę.
Potem oni ci wskażą do gospody drogę».
Więc wybrał się on witeź dzielny ku domowi