Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖
Krótki opis książki:
Niedola Nibelungów to pochodzący z XIII wieku epos bohaterski. W oryginale został zapisany w języku średnio-wysoko-niemieckim. Przetłumaczony na język polski pod koniec XIX wieku m.in. przez dra Ludomiła Germana.
Niedola Nibelungów to opowieść o rycerskim honorze, pojedynkach, tradycjach; gorącej miłości i zdradzie, podana na tle podboju Burgundii, walki o władzę, a także konflikcie świata chrześcijańskiego i pogańskiego. Tytułowi Nibelungowie swoją nazwę wywodzą od staroniemieckiego słowa Nebul oznaczającego mgławicę. Wiąże się ich z istniejącą w mitologii skandynawskiej krainą zmarłych — krainą mieszkańców mgieł. W utworze postacie legendarne przeplatają się z historycznymi wojownikami i władcami. Do tego średniowiecznego eposu odwoływali się często późniejsi literaci, był on również odwołaniem dla ideologii głoszących wyższość narodu niemieckiego.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Autor nieznany
- Epoka: Średniowiecze
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Autor nieznany
z wezgłowia Krymhilda zerwała się raźnie.
Wysłała służebną do okna na zwiady.
Ujrzała dziewka, jak tam śród mężów gromady
Stał dzielny Gere, przy nim towarzyszów rzesza.
Ta wieść ją po tęsknoty długich dniach pociesza!
Rzecze do króla: «Patrzcie, na dziedzińcu ano
Stoją męże, których tu w dół Renem przysłano
Z mężnym Gerem; nie chybi, od brata Guntera».
Zygfryd na to: «Więc tu ich powita dłoń szczera!»
A czeladź się już zbiegła około przybyszy,
Witając i przyjmując, a każdy posłyszy
Miłe słowa, każdego pytają o zdrowie
Rad był i Zygmunt, że doń zjechali posłowie.
Dostał gospodę Gere i rycerska rzesza, —
Konie wzięto do stajni, — więc zaraz pospiesza
Z poselstwem do komnaty, kędy Zygfryd bawił
Z Krymhildą, bo kazano, by się zaraz stawił.
Powstał król wraz z małżonką, by powitać posły.
Poczestnie był przyjęty Gere, mąż wyniosły
Z Burgundii, z nim Guntera wojowników grono,
By usiadł możny Gere, uprzejmie proszono.
«Dozwólcież, niechaj poprzód z poselstwa się sprawię,
Choć zmęczon drogą; potem spoczniemy na ławie.
Musimy wam obwieścić posłanie od króla
I Brunhildy, — im szczęsna uśmiecha się dola, —
I od pani Uoty, waszej cnej macierzy
Gizelhera, Gernota i innych rycerzy,
Krewnych wam i przyjaznych, co nas tu przysłali:
Służby wam swe powolne oświadczyć kazali».
«Bóg zapłać — rzecze Zygfryd — za łaskę i chęci,
Wiem, że wszyscy w życzliwej mają nas pamięci,
Pewnym ja i małżonka moja. — Mówcież dalej,
Jakże się tym powodzi, co w domu zostali?
Czyli kto nie pokrzywdził mojej żony braci?
Jak się mają kochani też powinowaci?
Powiedzcie, — moje serce podzieli ich smutek,
Zanim wrogi poczują mej pomocy skutek».
A margraf Gere na to, mąż cny i stateczny:
«Dom królewski w pomyślność opływa bezpieczny
I na gody was w ziemię nadreńską zaprasza, —
Chętnie was tam powitać chce rodzina wasza.
A was też, można pani, proszą — dodał goniec —
Byście do nich przybyli, — niedługo już koniec
Zimy, — a gody będą, gdy najdłuższy dzionek!»
«Trudno to będzie!» — rzecze Krymhildy małżonek.
Ale Gere z Burgundii dodawał ochoty:
«Przywożę prośby także od pani Uoty —
Prosi Gernot, Gizelher, byście przyjeżdżali —
Co dzień się skarżą, że tak mieszkacie w oddali.
Brunhilda się ucieszy i jej dwór niewieści
Niemało, gdy pomyślne opowiem im wieści —
Z radością tam posłyszą przyrzeczenia słowa».
Rada była tej mowie prześliczna królowa.
Gere był jej pokrewnym, więc król go zaprasza,
By usiadł, — wraz poczęła krążyć z winem czasza.
Przybył i Zygmunt, gdy się o posłach dowiedział —
I do burgundzkich zuchów te słowa powiedział:
«Witajcież mi, rycerscy Guntera lennicy,
Skoro syn mój poślubił małżonkę z ziemicy
Waszej, toćby was częściej widzieć się godziło
U nas gdyby o naszą przyjaźń wam chodziło».
«Przybędziemy, gdy takie żywicie nam chęci!» —
Rzekli — a tak byli uprzejmie przyjęci,
Że zapomnieli trudów z drogi i zmęczenia, —
Kazał też Zygfryd podać dostatnio jedzenia.
I dziewięć dni pozostali w wesołej ochocie
Przynaglani codziennie, aż już o powrocie
Myśleć przyszło, by ujrzeć znowu swą krainę,
Król Zygfryd zaś powołał przyjaciół drużynę.
Czyli nad Ren ma jechać, pytał ich o radę:
«Gunter oto, mój szwagier, prosi na biesiadę
I gody uroczyste, — prosi i rodzina.
Jechałbym, lecz daleko bardzo ich kraina.
Proszą też, by Krymhilda wybrała się w drogę;
Radźcież mi przyjaciele, czyli jechać mogę?
A tu serce mi każe dla onej przyjaźni
Na kraj świata pociągnąć dla nich bez bojaźni».
A rycerze mu na to: «Kiedy serce rade
Jechać na gody, przyjmcie od nas taką radę:
Weźeie tysiąc rycerzy i jedźcie szczęśliwie,
By się w burgundzkim kraju pokazać uczciwie».
Na to Zygmunt, co królem był w Żuławach wprzódy:
«Czemuż mi nie mówicie, że tam będą gody?
Toć i ojciec się stary z wami też przypyta.
Wezmę stu zuchów, większa będzie wasza świta».
«Jeżeli wasza wola, ojcze mój kochany —
Rzecze Zygfryd — toć szczerze będziesz pożądany.
Za dni dwadzieścia ziemie porzucimy swoje!» —
— Kto żądał, dostał zbroje i konie, i stroje. —
A kiedy król już powziął zamiar tej podróży,
Dzielnych posłów nie chciano zatrzymywać dłużej.
Król kazał odpowiedzieć Krymhildy rodzinie,
Że go ujrzą, niechybnie nad Renem w gościnie.
Obdarowali posłów po swoim zwyczaju
Królestwo58 tak bogato, że ledwo do kraju
Mogły te dary donieść juczne ich rumaki.
— Starczył na to królewski dostatek wszelaki. —
A już Zygfryd i Zygmunt stroili swą świtę,
Zaś dzielny graf Ekewart przeglądał dobyte
Z komory niewiast stroje, dobierając szaty
Najwspanialsze, jak starczyć mógł skarbiec bogaty.
Przygotowano tarcze i stalowe szczyty,
A rycerzom i damom ze Zygfryda świty
Dawano, czego jeno zapragnęła dusza.
— Wspaniały mężów orszak w te drogę wyrusza.
Posłowie zasię do domu pomykali raźnie,
A kiedy przybył Gere, przyjęto przyjaźnie
Mężów z drogi dalekiej, żywo pozsiadali
Z koni w dworze Guntera, przed oknami sali.
Przyszli starzy rycerze, młodzi pachołkowie,
Pytając o nowiny, a rycerz im powie:
«Gdy królowi opowiem, każdy będzie wiedział».
I poszedł z swą czeladzią, kędy Gunter siedział.
Król się porwał ze stołka, ucieszył się snadnie,
Że tak prędko wrócili; dziękowała ładnie
Brunehilda im piękna, — a Gunter ich wita
I jak się tam ma Zygfryd, druh kochany, pyta.
A Gere rzecze: «Toć się czerwienił z radości,
I on, i wasza siostra, — a w większej szczerości
Nikt nie słał pozdrowienia przyjaznej drużynie,
Jako wam szle przeze mnie Zygfryd z ojcem ninie».
Więc zapytała znowu margrafa królowa:
«Cóż, przyjedzie Krymhilda? i czy zawsze chowa
Wdzięk i cnoty niewieście, jak miała w zwyczaju?» —
Gere na to: «Ujrzycie pewnie ją w tym kraju».
Prosiła też Uota, by posłowie do niej
Wnet przybyli, a każdy łacno poznał po niej
Jak wieści o córeczki zdrowiu była radą.
Gere mówił, co widział, i że wnet przyjadą.
Powiadali posłowie, jaki dar bogaty
Spotkał ich od Zygfryda, — więc złoto i szaty
Przywieźli, by oglądał podarki dwór cały,
I wychwalali króla za ten dar wspaniały.
«Nie sztuka dawać hojnie! — rzekł Hagen — bezpiecznie
Może szafować złotem, chociażby żył wiecznie —
Z skarbu Niblunga czerpie rękami pełnemi.
Hej, żeby on się dostał do burgundzkiej ziemi!»
I czeladzi wesoła znaczyła się pora
Gdy goście zjechać mieli; — co dzień do wieczora
Krzątali się ochoczo trzech braci dworzanie,
Aby zgotować na czas wszystko byli w stanie,
Hunold dzielny i Sindold nie mieli spokoju
Dozorując roboty — a zwijał się w znoju
Stolnik króla i cześnik ustawiając ławy.
Pomagał Ortwin; wdzieczen był im król łaskawy.
Rumolt, kuchmistrz nadworny, pilnował czeladzi,
Co mu była podwładna. — Co tam kotłów, kadzi
W kuchniach dworskich stanęło, cebry, garnki, dzieże.
Przysposabiano strawę, bo zjadą rycerze.
XIII. Jak na gody jechali
Porzućmy teraz dworzan kłopoty rozliczne
A mówmy, jak Krymhilda i jej dziewki śliczne
Nad Ren się wybierają z Nibelungów ziemi:
Nigdy konie pod szaty nie szły wspnialszemi.
Szły z podróżnym przyborem przodem konie juczne,
Ruszył Zygfryd, z nim grono krewniaków buńczuczne,
Z nimi królowa, rada na podróży skutek.
— Ale podróż cierpienie niosła im i smutek. —
Pozostawili w domu maleńkiego syna
Królestwo, boć w tę drogę nie mogła dziecina.
Ale smutek dlań wyrósł z podróży dalekiej,
Bo w niej ojca i matkę utracił na wieki.