Darmowe ebooki » Dramat szekspirowski » Hamlet - William Shakespeare (Szekspir) (internetowa czytelnia książek .txt) 📖

Czytasz książkę online - «Hamlet - William Shakespeare (Szekspir) (internetowa czytelnia książek .txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)



1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 19
Idź do strony:
dziś na zamku toast 
Moździerze wzbiją w obłoki i niebo, 
Wtórząc radosnym królewskim wiwatom, 
Odpowie ziemi równym grzmotem. Idźmy. 
 
Król, Królowa i wszyscy prócz Hamleta wychodzą. HAMLET
Bogdaj to trwałe, zbyt wytrwałe ciało 
Stopniało, w lotną parę się rozwiało! 
Lub bogdaj Ten, tam w niebie, nie był karą 
Zagroził samobójcy! Boże! Boże! 
Jak nudnym, nędznym, lichym i jałowym 
Zda mi się cały obrót tego świata! 
To nie pielony ogród, samym tylko 
Bujnie krzewiącym się chwastem porosły. 
O wstydzie! że też mogło przyjść do tego! 
Parę miesięcy dopiero, jak umarł! 
Nie, nie, i tego nie ma — taki dobry, 
Taki anielski król, naprzeciw tego 
Istny Hyperion43 naprzeciw satyra; 
A tak do matki mojej przywiązany, 
Że nie mógł ścierpieć nawet, aby lada 
Przyostry powiew dotknął się jej twarzy. 
Ona zaś — trzebaż, abym to pamiętał! — 
Wieszała mu się u szyi tak chciwie, 
Jakby w niej rosła żądza pieszczot w miarę 
Zaspokajania jej. I w miesiąc potem... 
O, precz z tą myślą!... Słabości, nazwisko 
Twoje: kobieta. — W jeden marny miesiąc, 
Nim jeszcze zdarła te trzewiki, w których 
Szła za biednego mego ojca ciałem, 
Zalana łzami jako Niobe44 — patrzcie! — 
Boże mój! zwierzę, bezrozumne zwierzę 
Dłużej by czuło żal — zostaje żoną 
Mojego stryja, brata mego ojca, 
Lecz który tak jest do brata podobny 
Jak ja do Herkulesa. W jeden miesiąc, 
Nim jeszcze słony osad łez nieszczerych 
Z zaczerwienionych powiek jej ustąpił, 
Została żoną innego! Tak prędko, 
Tak lekko skoczyć w kazirodne łoże! 
Nie jest to dobrym ani wyjść nie może 
Na dobre. Ale pękaj, serce moje, 
Bo usta milczeć muszą. 
 
Horacy, Bernardo i Marcellus wchodzą. HORACY
Przyjm pozdrowienie nasze, drogi książę. 
  HAMLET
Miło mi widzieć panów w dobrym zdrowiu. 
Wszak to Horacy! albo zapomniałem, 
Jak się sam zowię. 
  HORACY
Ten sam i jak zawsze 
Królewiczowskiej mości biedny sługa. 
  HAMLET
Dobry przyjaciel raczej; weź to miano, 
A mnie daj tamto. Cóż cię z Wittenbergi 
Sprowadza? — Wszak to Marcellus? 
  MARCELLUS
Tak, panie. 
  HAMLET
Bardzom rad widzieć pana. Dobry wieczór. 
Ale na serio, powiedz mi, Horacy, 
Co cię przywiodło z Wittenbergi? 
  HORACY
Skłonność 
Do próżniackiego życia, mości książę. 
  HAMLET
Tego by nie śmiał mi powiedzieć nawet 
Twój nieprzyjaciel i sam też źle czynisz, 
Chcąc ucho moje przymusić do wiary 
W własne zeznanie twoje przeciw tobie. 
Wiem, żeś nie próżniak; jakiż więc być może 
Cel przebywania twego w Elzynorze? 
Nauczysz się tu pić tęgo. 
  HORACY
Przybyłem 
Na pogrzeb ojca twego, mości książę. 
  HAMLET
Nie żartuj ze mnie, szkolny towarzyszu; 
Przybyłeś raczej na ślub matki mojej. 
  HORACY
W istocie, prędko nastąpił po tamtym. 
  HAMLET
Oszczędność, bracie, oszczędność! Przygrzane 
Resztki przysmaków z pogrzebowej stypy 
Dały traktament45 na ucztę weselną. 
O mój Horacy, wolałbym był ujrzeć 
Najzawziętszego mego wroga w niebie 
Niż dożyć tego dnia. Mój biedny ojciec!... 
Zda mi się, że go widzę. 
  HORACY
Gdzie?! 
  HAMLET
Przed duszy 
Mojej oczyma.46 
  HORACY
Widziałem go niegdyś; 
Był to król, jakich mało. 
  HAMLET
Człowiek, powiedz; 
Chociażby wszystko w tym fałszywym świecie 
Było tym, czym się na pozór wydaje, 
Jeszcze by drugi taki się nie znalazł. 
  HORACY
Zda mi się, że go widziałem tej nocy. 
  HAMLET
Widziałeś? kogo? 
  HORACY
Króla, ojca waszej 
Książęcej mości. 
  HAMLET
Króla? mego ojca?! 
  HORACY
Zawieś na chwilę zdumienie, o panie, 
I bacznym uchem racz wysłuchać tego 
Nadzwyczajnego doniesienia, które, 
Zgodnie z świadectwem tych dwóch zacnych ludzi, 
Mam ci uczynić. 
  HAMLET
Mów, na miłość boską! 
  HORACY
Przez dwie już noce po sobie idące, 
Wśród głuchej ciszy północnej, ciż sami 
Oficerowie, Marcel i Bernardo, 
Straż odbywając przy zamku, miewają 
Następujące widzenie: 
Postać podobna do świętej pamięci 
Ojca twojego, panie, uzbrojona 
Jak najkompletniej od stóp aż do głowy, 
Staje przed nimi, uroczystym krokiem 
Przechodzi mimo, z wolna i poważnie; 
Trzykroć przeciąga przed ich zdumiałymi 
I struchlałymi oczyma tak blisko, 
Że ich nieledwie buławą dotyka; 
Oni zaś stoją jak wryci i, jakby 
Zgalareceni przerażeniem, nie śmią 
Przemówić do niej ani słowa. Mając 
Wieść o tym sobie przez nich udzieloną 
Jak najtajemniej, udałem się z nimi 
Następnej nocy samotrzeć47 na wartę; 
I rzeczywiście o tym samym czasie, 
W taki sam sposób, co do joty zgodnie 
Z przywiedzionymi szczegółami, przyszło 
Widziadło. Znałem ojca twego, panie: 
Te ręce mniej są do siebie podobne. 
  HAMLET
Gdzie się to działo? 
  HORACY
Na tarasie, panie. 
  HAMLET
Nie przemówiłżeś do tego zjawiska? 
  HORACY
I owszem, ale żadnej odpowiedzi 
Nie otrzymałem. Raz tylko podniosło 
Głowę i zdało się chcieć coś powiedzieć; 
Ale w tej chwili zapiał kur poranny, 
Na głos którego zerwało się nagle 
I znikło nam sprzed oczu. 
  HAMLET
Osobliwe! 
  HORACY
Jak żyw tu stoję, mości książę, jest to 
Rzetelna prawda i mieliśmy sobie 
Za obowiązek donieść o tym waszej 
Książęcej mości. 
  HAMLET
Zaprawdę, to widmo 
Niespokojności mię nabawia. Macież 
Tej nocy wartę? 
  WSZYSCY TRZEJ
Mamy, mości książę. 
  HAMLET
Było więc uzbrojone? 
  WSZYSCY TRZEJ
Tak jest, panie. 
  HAMLET
Od stóp do głowy? 
  WSZYSCY TRZEJ
Od czaszki do kostek. 
  HAMLET
Nie widzieliście więc jego oblicza? 
  HORACY
I owszem: miało przyłbicę wzniesioną. 
  HAMLET
Groźnież na twarzy wyglądało? 
  HORACY
Smutno 
Bardziej niż gniewnie. 
  HAMLET
Blado czy rumiano? 
  HORACY
O, bardzo blado. 
  HAMLET
I wzrok w was wlepiało? 
  HORACY
Nieporuszenie. 
  HAMLET
Szkoda, żem tam nie był. 
  HORACY
Byłbyś był, panie, osłupiał. 
  HAMLET
Być może, 
Być może. Długoż bawiło? 
  HORACY
Tak długo, 
Jak długo by ktoś przy średnim pośpiechu 
Sto musiał liczyć. 
  MARCELLUS I BERNARDO
O, dłużej. 
  HORACY
Nie wtedy, 
Kiedy ja byłem. 
  HAMLET
Siwąż miało brodę? 
  HORACY
Zupełnie taką, jaką u zmarłego 
Króla widziałem: czarną, posrebrzoną. 
  HAMLET
Będę dziś z wami na warcie: być może, 
Iż przyjdzie znowu. 
  HORACY
Przyjdzie niezawodnie.   
  HAMLET
Skoro przybiera postać mego ojca, 
Muszę z nim mówić, choćby całe piekło, 
Rozwarłszy paszczę, milczeć mi kazało. 
Co do was, moi panowie, jeśliście 
Tę okoliczność dotąd zataili, 
Trzymajcież ją i nadal pod zamknięciem, 
I co bądź zdarzy się tej nocy, bierzcie 
Wszystko na rozum, ale nie na język; 
Nagrodzę wam tę dobroć. Bądźcie zdrowi. 
Pomiędzy jedenastą a dwunastą 
Zejdziem się na tarasie. 
  WSZYSCY TRZEJ
Słudzy waszej 
Książęcej mości. 
  HAMLET
Bądźcie przyjaciółmi, 
Tak jak ja jestem waszym. Do widzenia. 
 
Horacy, Marcellus, Bernardo wychodzą.
Duch mego ojca! uzbrojony! Coś tu 
Złego się święci, coś tu krzywo idzie, 
Oby już była noc! tymczasem jednak 
Milcz, serce moje! Zbrodnie i spod ziemi 
Wychodzą, aby stać się widomemi. 
 
wychodzi SCENA TRZECIA
Pokój w domu Poloniusza.
Laertes i Ofelia. LAERTES
Już rzeczy moje zniesione na pokład; 
Bądź zdrowa, siostro; a gdy wiatr przyjaźnie 
Zadmie od brzegu i który z okrętów 
Zdejmie kotwicę, nie zasypiaj wtedy, 
Lecz donoś mi o sobie. 
  OFELIA
Wątpisz o tym? 
  LAERTES
Co się zaś tyczy Hamleta i pustych 
Jego zalotów, uważaj je jako 
Mamiący pozór, kaprys krwi gorącej; 
Jako fiołek młodocianej wiosny, 
Wczesny, lecz wątły, luby, lecz nietrwały, 
Woń, kilka tylko chwil upajającą, 
Nic więcej. 
  OFELIA
Więcej nic?   
  LAERTES
Nie myśl inaczej. 
Natura ludzka, kiedy się rozwija, 
Nie tylko rośnie co do form zewnętrznych; 
Jak w budującej się świątyni — służba 
Duszy i ducha zwiększa się w niej także. 
Być może, iż on ciebie teraz kocha, 
Że czystość jego chęci jest bez plamy; 
Ale zważywszy jego stopień, pomnij, 
Że jego wola nie jest jego własną. 
On sam jest rodu swego niewolnikiem; 
Nie może, jako podrzędni, wybierać 
Dla siebie tylko, od jego wyboru 
Zależy bowiem bezpieczeństwo, dobro 
Całego państwa; przeto też i jego 
Wybór koniecznie musi być zależny 
Od życzeń i od przyzwolenia tego 
Wielkiego ciała, którego jest głową. 
Jeżeli zatem mówi, że cię kocha, 
Rozwadze twojej przystoi mu wierzyć 
O tyle tylko, o ile on zgodnie 
Ze stanowiskiem przez się zajmowanym 
Będzie mógł słowa swojego dotrzymać, 
To jest, o ile powszechny głos Danii 
Przystanie na to. Uważ, jaka hańba 
Grozi twej sławie, jeśli łatwowiernie 
Poszeptom jego podasz ucho, serce 
Sobie uwięzisz i skarb niewinności 
Otworzysz jego zapędom bez wodzy. 
Strzeż się, Ofelio, strzeż się, luba siostro; 
I stój w odwodzie twej skłonności, z dala 
Od niebezpieczestw48 i napaści pokus. 
Wstydliwe dziewczę za wiele już waży, 
Gdy przed księżycem wdzięki swe odsłania; 
Na samą cnotę pada rdza obmowy; 
Robak zbyt często toczy dzieci wiosny, 
Nim jeszcze pączki zdążyły otworzyć; 
I kiedy rosa wilży młodość hożą, 
Wpływy złośliwych miazm49 najbardziej grożą. 
Strzeż się więc; tarczą najlepszą w tej próbie 
Niedowierzanie, nawet samej sobie. 
  OFELIA
Treść tej nauki postawię na straży 
Mojego serca. Nie idź jednak, bracie, 
Za śladem owych fałszywych doradców, 
Którzy nam stromą i ciernistą ścieżkę 
Cnoty wskazują, a sami tymczasem 
Kroczą kwiecistym szlakiem błędów, własnych 
Rad niepamiętni. 
  LAERTES
Bądź o mnie spokojna 
I bądź mi zdrowa. Lecz oto nasz ojciec. 
 
Polonius wchodzi.
Podwójne błogosławieństwo, podwójne 
Szczęście przynosi: szczęśliwe spotkanie, 
Które mi zdarza sposobność ku temu. 
  POLONIUSZ
Laertes jeszcze tu? Dalej na okręt! 
Wiatr wzdyma żagle, czekają na ciebie, 
Raz jeszcze daję ci błogosławieństwo 
Na drogę. 
 
kładzie rękę na głowę synowi
Weź je i wraź sobie w pamięć 
Tych kilka przestróg: Nie bądź skorym myśli 
Wprowadzać w słowa, a zamiarów w czyny. 
Bądź popularnym, ale nigdy gminnym. 
Przyjaciół, których doświadczysz, a których 
Wybór okaże się być ciebie godnym, 
Przykuj do siebie żelaznymi klamry, 
Ale nie plugaw sobie rąk uściskiem 
Dłoni pierwszego lepszego socjusza. 
Strzeż się zatargów, jeśli zaś w nie zajdziesz, 
Tak się w nich znajduj, aby twój przeciwnik 
Nadal się ciebie strzec musiał. Miej zawżdy 
Ucho otworem, ale rzadko kiedy 
Otwieraj usta. Chwytaj zdania drugich, 
Ale sąd własny zatrzymuj przy sobie. 
Noś się kosztownie, o ile ci na to 
Mieszek pozwoli, ale bez przesady; 
Wytwornie, ale nie wybrednie; często 
Bowiem ubranie zdradza grunt człowieka 
I pod tym względem Francuzi szczególniej 
Są pełni taktu. Nie pożyczaj drugim 
Ani od drugich; bo pożyczkę daną 
Tracim najczęściej razem z przyjacielem, 
A braną psujem rząd50 potrzebny w domu. 
Słowem, rzetelnym bądź sam względem siebie, 
A jako po dniu noc z porządku idzie, 
Tak za tym pójdzie, że i względem drugich 
Będziesz rzetelnym51. Bądź zdrów, niech cię moje 
Błogosławieństwo utwierdzi w tej mierze. 
  LAERTES
Z pokorą żegnam cię, ojcze i panie. 
  POLONIUSZ
Idź już; czas nagli, wszystko w pogotowiu. 
  LAERTES
Bądź zdrowa, siostro, i pamiętaj na to, 
Com ci powiedział. 
  OFELIA
Zamknęłam to w sercu, 
A ty masz klucz do niego. 
  LAERTES
Bądź mi zdrowa. 
 
wychodzi POLONIUSZ
Cóż to on tobie powiedział, Ofelio? 
  OFELIA
Coś, co tyczyło się księcia Hamleta. 
  POLONIUSZ
W porę mi o tym wspominasz. Słyszałem, 
Że on cię często nawiedzał w tych czasach 
I że znajdował z twojej strony przystęp 
Łatwy i chętny. Jeżeli tak było 
(A udzielono mi o tym wiadomość 
Jako przestrogę), muszę ci powiedzieć, 
Że się nie cenisz tak, jakby przystało 
Dbałej o sławę córce Poloniusza. 
Jakież wy macie stosunki? Mów prawdę. 
  OFELIA
Oświadczył mi się, ojcze, z swą skłonnością. 
  POLONIUSZ
Z skłonnością? Hm, hm! Mówisz jak dzierlatka 
Niedoświadczona w rzeczach niebezpiecznych. 
Wierzysz–li tym tak zwanym oświadczeniom? 
  OFELIA
Nie wiem, co myśleć mam,
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 19
Idź do strony:

Darmowe książki «Hamlet - William Shakespeare (Szekspir) (internetowa czytelnia książek .txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz