Ptaki-dziwaki - Patrycja Nowak (biblioteka na .txt) 📖

Całkiem niedaleko stąd jest wielki las. W lesie tym znajduje się wszystko, co powinno, a prócz tego jeszcze ptasia telewizja. Znana w całym ptasim świecie, oglądana przez wszystkie ptaki. Prezesem ptasiej telewizji jest ORŁOSĘP, zaś jego asystentką papuga KEA. Nie słyszeliście o ptasiej telewizji? To możliwe i wcale nie dziwne. Ptaki też raczej nie słyszały o ludzkiej telewizji. Pewnego dnia Orłosęp ogłosił konkurs na Najbardziej Niezwykłego Ptaka na Świecie. Zgłosiły się przeróżne ptaki, ptaszki i ptaszory. Kolorowe, szare, duże, małe, ładne, brzydkie, drapieżne, łagodne, zadbane i niedomyte. Niektóre były nawet łyse. Przyszły też cztery jajka, ale zostały zdyskwalifikowane z powodów formalnych. Wybór był trudny i łatwy zarazem, jak to zwykle ze wszystkimi wyborami bywa.

Aż wreszcie, po długich i burzliwych naradach, które Orłosęp urządzał sam ze sobą, zostali wybrani finaliści konkursu. Każdy finalista dostał pocztą zaproszenie do telewizji. I przy­jechali, z wszystkich zakątków świata, żeby wziąć udział w programie finałowym, pokazy­wanym na żywo. Podczas programu miał zostać wybrany zwycięzca. Sprawy potoczyły się jednak nieco inaczej. Jak? A tak...

*

— Drogie ptaki! — w studiu telewizyjnym stał spiker i wrzeszczał do mikrofonu. — Rok temu ptasia telewizja ogłosiła Konkurs na Najbardziej Niezwykłego Ptaka na Świecie. W finale naszego oszałamiającego konkursu znalazło się pięć ptaków, które już dziś, w programie na żywo, powalczą o tytuł Najbardziej Niezwykłego Ptaka na Świecie. Oto nasi finaliści:

MANDARYNKA: Jeden z najbardziej kolorowych ptaków na całej kuli ziemskiej! Jego bajeczne upierzenie oszałamia każdego! Najpiękniejszy ptak na Ziemi!

KIWI: Ptak, który nie lata! Ma doskonały węch, ale prawie nic nie widzi! Śpi w dzień, nie śpi nocą i nazywa się jak owoc! Sami przyznacie, niezłe dziwactwo!

WRONA: Z pozoru szara i nijaka, ale wybitnie inteligentna. Jeden z najmądrzejszych ptaków w historii ptactwa! Błyskotliwy, towarzyski i zaradny!

NANDU: Ojciec setki dzieci! Każde z nich ma inną mamusię, a Nandu wychowuje je wszystkie zupełnie sam! Najdzielniejszy ptasi ojciec pod słońcem!

ALBATROS: Posiadacz najdłuższych skrzydeł na świecie! Lata nad morzami i ocea­nami. Niebywale silny! Najbardziej męski ptak!

Kiedy spiker niestrudzenie wrzeszczał, na scenę błyszczącą światłem weszli tanecz­nym krokiem finaliści konkursu. Wszyscy byli od stóp do głów ubrani w żółte kom­binezony, dlatego trudno ich było rozróżnić.

— Drodzy państwo, poznajcie ich teraz: Kiwi! Nandu! Albatros! Wrona! Mandaryn­ka! Już czas, żebyśmy poznali zwycięzcę konkursu. Najbardziej Niezwykłym Ptaki­em Na Świecie jest...

— Stop! — na scenę wkroczyła asystentka dyrektora, papuga Kea, i przerwała show1. — Dziękuję bardzo, koniec próby generalnej! Jutro wypadniecie znakomicie! Jestem tego pewna! Brawo! Brawo! Brawo!

Ptaki rozluźniły się. Pozdejmowały żółte kombinezony, w których było im ciasno i gorąco. Poprawiły swoje wygniecione piórka. Zgasły reflektory, kamerzyści wyłączyli kamery. Skończyła się próba generalna przed jutrzejszym programem na żywo.

— Ale po co każecie nam zakładać te żółte kombinezony? — zapytał rzeczowo Albatros.

— Bo szef ptasiej telewizji ma fabrykę żółtych kombinezonów — wyjaśniła Kiwi.

— Przesuń się, Wrono bura, paskudna — burknął Mandarynka. — Jak zwykła wrona może brać udział w konkursie na najbardziej niezwykłego ptaka na świecie?

— Umiem świetnie gotować. Przyrządzam pyszne dania ze wszystkiego, co akurat mam w lodówce.

— Łazi to-to po śmietnikach, wkłada co bądź do dzioba i zżera. Wielkie mi gotowanie!

— Masz rację. Jestem zupełnie nijaką wroną. I dlatego jestem taki niezwykły, pośród samych wyjątkowych ptaków.

— By-zy-dura! Nie można być wyjątkowym, kiedy się jest zwykłym! — wykrzyknął Mandarynka.

I zdawało się, że zaraz wybuchnie awantura, gdy nagle Kiwi zdjęła swoje wielkie okulary i położyła się na ziemi. Przymknęła oczy.

— Ja przepraszam, ale muszę uciąć sobie drzemkę.

Na to dzieci Nandu zaczęły jak na komendę piszczeć. Wszystkie sto pisklaków! Zrobił się z tego potworny hałas. Nandu bezskutecznie starał się uciszyć potomstwo, a jego długa szyja prawie zaplątała się w supeł z nerwów.

— Dzieci, cichutko! Tatuś zaraz wam kupi po jabłku z robakiem! Tylko znajdę warzywniak.

Nandu popędził do sklepu, a tymczasem Albatros rozglądał się niezadowolony. Poprawił swoje długie skrzydła, które absolutnie nigdzie się nie mieściły.

— Czy jest tu jakaś woda? — zapytał.

Papuga Kea wyrosła jak spod ziemi i podsunęła Albatrosowi pod nos szklankę wody.

— Oczywiście — rzekła.

— Nie taka — oburzył się Albatros.

— A jaka?

— Do pływania — Albatros wytarł głośno nos chusteczką, bo zawsze miał katar. — Bez wody usycham — dodał smętnie.

— Balia wystarczy?

— Od biedy.

Balia wcale nie była nowa i ładna jak wszystko w telewizji, ale zardzewiała i dziurawa. Dobre jednak i to, dlatego Albatros wszedł do środka.

— Wygodnie?

— Niezgorzej.

— Niech go pani stąd zaraz zabierze! — jak nie wrzasnął Mandarynka i oskarżycielskim palcem wskazał Albatrosa.

— A to dlaczego? — zdziwiła się Kea.

— Czy pani nie wie, że Albatrosy przynoszą pecha?

Albatros, słysząc to, stanął w balii na baczność, jakby go prąd poraził. Spojrzał poważnym wzrokiem kapitana żeglugi morskiej i wszystkie ptaki też stanęły na baczność, choć przecież nikt im nie kazał.

— Jam Albatros, syn Albatrosa, kuzyn Atosa i Portosa! Nie przynoszę żadnego pecha!

I tylko Mandarynka nie poczuł powagi sytuacji, i zamiast stać na baczność, podskaki­wał i wierzgał nogami.

— Eche, już ci wierzę.

Albatros zgromił kaczora wzrokiem. Jego wąsy stały się czerwone ze złości a jedno oko wydało się robić żółte. Kea starała się ratować sytuację.

— Ależ to przesądy. Bujdy na kaczych nogach.

Na to wszystko zbudziła się Kiwi, która chyba tylko udawała, że śpi.

— Żadne bujdy! Przez niego się potknę i wywrócę albo dostanę mandat za przechodzenie przez jezdnię w niedozwolonym miejscu. Zaraz będzie pech!

— Zamiast przechodzić przez jezdnię, wystarczy nad nią przefrunąć — doradziła Kea.

— Przecież ja prawie nie mam skrzydeł — zauważyła Kiwi.

To jak latasz? — zaciekawił się Mandarynka.

— Ja nie latam — prychnęła oburzona Kiwi.

— To nie jesteś ptakiem. Odpadasz z gry!

— Jestem ptakiem wyjątkowym. Właśnie dlatego, bo nie latam.

— Ptakiem-dziwakiem! — wykrzyknął Mandarynka i podskoczył jak piłka.

Straszny pech, być ptakiem i nie latać. Ja też nie latam — przyznał się Nandu, który właśnie wrócił ze sklepu spożywczego.

— Jak to?! — zdziwiła się Kiwi.

Nandu spojrzał na nią, jakby dziś z księżyca spadła:

— No normalnie. Jestem jak struś i nie latam. Ale za to szybko biegam. Jak to struś.

— No widzi pan! — zacietrzewiła się Kiwi. — I ma pan dzieci, a ja co? Nawet szybko biegać nie umiem!

— To przez Albatrosa — burknął Mandarynka.

— Całkiem możliwe — stwierdził Nandu. — Wiadomo, jakie są albatrosy.

— On nie może tu zostać — orzekł Mandarynka. — On jest niebezpieczny poprzez przynoszenie pecha. Kiwi przez niego nie lata.

— Drogie ptaki, wy sobie chyba jaja robicie — odezwał się wreszcie Wrona i spojrzał bystro na towarzystwo.

— Nie przy dzieciach! — oburzył się Nandu i zaczął zatykać swoim stu dzieciom uszy, chociaż jest to bardzo trudne do zrobienia.

Wrona ciągnął dalej:

— Marynarze wierzą, że albatrosy przynoszą im pecha, ale to jest przesąd.

— Wszystko jedno! Niech go pani stąd zabierze!

— Mowy nie ma — kategorycznie ucięła rozmowę Kea.

I na to wszystko Albatros spojrzał rozczarowanym wzrokiem na ptaki, wziął głęboki oddech i zaczął śpiewać smutną piosenkę o tym, jak to wszyscy myślą, że przynosi pecha marynarzom: Kła-kła-kła, piiiii, kła-kła-kła, piiii... Ptaki słuchały, oniemiałe. Nawet Mandarynka przestał skakać jak piłka.

— Wzruszyłam się — otarła łzę Kiwi. — Pan ma ciężki los, Albatrosie. Niech pan zostanie z nami. To nie pana wina, że nie umiem latać.

Ptaki zaczęły poklepywać Albatrosa pokrzepiająco po plecach, a wtedy zerwał się mocny wiatr, a tak naprawdę był to łopot ciężkich skrzydeł. Z głośników zamontowanych w studiu telewizyjnym dały się słyszeć oklaski milionów ptaków. Kea poprawiła garsonkę, bo oto nadleciał złowróżbny Orłosęp. Szef ptasiej telewizji, właściciel fabryki żółtych kombinezonów i groźnego spojrzenia.

— Panie, panowie! A oto dyrektor naszej telewizji, pan Orłosęp! — zapiszczał spiker. — Witam moich niebotycznie zdziwaczałych finalistów! Nazywam się Orłospęp i jest­em prezesem największej na świecie ptasiej telewizji. Wpływy z naszych reklam są tak wysokie, że moi pracownicy dostają codziennie przydział złotego ziarna w porze obiadowej.

— Osom!2 To jest super ekstra, w kuper dzięcioła! — ożywił się Mandarynka, lecz Orłosęp kompletnie go zignorował i mówił dalej.

— Kto wygra nasz konkurs na najbardziej niezwykłego ptaka, ten dostanie kupę forsy w nagrodę i będzie sławny. Zgłodniałem. Poproszę o mrożoną kostkę antylopy.

— Kea w mgnieniu oka podała Orłospępowi kostkę, a Orłosęp zjadł ją szybko i brutalnie.

— Co on robi? — Kiwi była wyraźnie przerażona.

— To jest sęp — skwitował Albatros.

— Orłosęp — poprawiła Kiwi.

— Orło, ale sęp. Je nieżywe zwierzaki.

— Ohyda.

— A co wy tam tak pod dziobami mamroczecie, hę? — zapytał Orłosęp, bo nic nie mogło ujść jego uwadze.

— Podziwiają pana. Lubi pan to, prawda?

— A ty, Wrono, nie? Każdy lubi być podziwiany, sławny, piękny i bogaty.

— Ja nie — stwierdził Wrona.

— To co tu robisz? — zezłościł się Orłosęp.

— Przełamuję wewnętrzne opory przed kamerami. Powiedz mi Osłosępie, dlaczego właściwie produkujesz kombinezony dla ptaków?

— Chronią od wiatru, deszczu, są śniegoodporne, ekologiczne, niskotłuszczowe, niskooprocentowane i antypoślizgowe. Każdy nie w ciemię bity ptak je kupi.

— My ptaki jesteśmy bajeczne, mamy rozmaite dzioby, kolory, kształty, rozmiary, każdy z nas jest inny. Jak mamy to wszystko pokazywać światu, nosząc twoje kombinezony, w których wszyscy wyglądamy tak samo — jak żółtko z jajka?

— Przestań mnie męczyć, Wrono. I przypominam, że wszyscy podpisaliście umowy, z których wynika, że każdy, kto wycofa się z konkursu, zostanie zabity i zjedzony.

Orłosęp uniósł ciężkie skrzydła i odfrunął, wzniecając tumany kurzu. A towarzyszył mu aplauz puszczanych z głośników ptasich braw i okrzyków. Brawo! Brawo! Brawo!

— To chyba nie było na serio, z tym zabijaniem i zjadaniem? — Mandarynka zrobił przerażoną minę.

— No, dzieci, pora na szczotkowanie dziobów! — Nandu usiłował zakończyć tę straszną rozmowę. Wyjął szczoteczkę elektryczną, brał po kolei każde ze swych stu piskląt, a potem porządnie czyścił każdemu zęby. A raczej to, co ptaki zwykle mają zamiast zębów. Niektóre ptaszątka bardzo się opierały, ponieważ niczego tak nie cierpiały jak szczotkowania.

Mandarynka nastroszył kolorowe piórka, bo myślał, że nastroszony jest jeszcze przystojniejszy i bardziej przebojowy.

— Wygram na bank. Bez urazy, no offence3, nie macie ze mną szans — oznajmił. — Będę sławny i będę bogaty! Bo piękny już jestem.

I zaczął tak mocno machać