Ptaki-dziwaki - Patrycja Nowak (biblioteka na .txt) 📖

skrzydłami, że wypadło mu kolorowe piórko. A potem kolejne. Kiwi podeszła, zaciekawiona, pochyliła się i powąchała swoim długim dzi­obem leżące na podłodze pióra. Niuuuch!

— Pan się leni4 — oznajmiła. — Jak tak dalej poleci, będzie pan łysy.

— Wcale że nie! — oburzył się Mandarynka.

— Faktycznie nie. W miejsce kolorowych piór wyrastają panu szare — stwierdził Wrona, przyglądając się kaczorowi z uwagą.

— Wcale że nie! Opowiadacie same by-zy-du-ry! Jestem wyjątkowy oraz bajeczny i wygram ten konkurs!

Mandarynka podskakiwał tak gwałtownie, że zaczął gubić kolejne piórka. Spadały na ziemię jak kolorowe płatki śniegu.

— A ja myślę, że każdy ptak jest wyjątkowy — zadumał się Wrona. — Na przykład Kiwi jest ekstrawyjątkowa.

— A skąd! Bycie wyjątkowym to nie to samo, co bycie dziwakiem! — Mandarynka denerwował się i lenił coraz bardziej.

Tymczasem dzieci Nandu zbierały jego pogubione piórka i robiły sobie z nich kolorowe wianki na swoje małe główki.

— Ty chyba nie wiesz, co to znaczy „dziwak” — prychnęła na kaczora Kiwi.

— Oczywiście, że wiem — zezłościł się kaczor. — Dziwak to jest ktoś, kto się ciągle dziwi.

— Co ty bredzisz?! — zapytała Kiwi, a Mandarynka nie odpowiedział, bo jego włas­nym zdaniem nie bredził nic a nic.

— Dziwak to jest ktoś niezwykły — tłumaczyła Kiwi. — Ale bycie zwykłym też jest w porządku. Nie musisz być wyjątkowy ani dziwaczny. Jeśli lubisz być, ot, zwykły jak Wrona, to możesz sobie takim być. Tym bardziej że Wrona nie jest zwykły, bo jest bardzo mądry.

— Nikt nie jest zwykły, każdy jest jakiś — filozofował Nandu. — Wszyscy jesteśmy dziwakami i wszyscy jesteśmy wyjątkowi. Chodzi o to, żeby nie wstydzić się być tym, kim się jest!

— Chodzi o to, żeby być wolnym jak ptak!

— Wolność to jest dopiero największy dziwak!

— Wolność jest super!

— Wolnym być to znaczy wysiadywać jajka jak długo się chce. I nie oddawać ich na jajecznicę.

— Ale nie ma tak, żeby być całkiem wolnym. To, że sobie teraz pomyślę, że chcę być żyrafą z fioletowymi kopytami, nie znaczy, że tak się stanie — skwitował Wrona.

— Ha! Czyli nie ma wolności! — wykrzyknął tryumfalnie Mandarynka. — Wolność to piramidalna by-zy-du-ra!

— Wolność jest, kiedy Kiwi sobie myśli: „Chociaż jestem malutka i dziwna, to nikt mi nie zabroni brać udziału w Konkursie na Najbardziej Niezwykłego Ptaka na Świecie” — tłumaczył cierpliwie Wrona.

— To ja wreszcie wiem, czemu biorę udział w tym konkursie! — zachwyciła się Kiwi.

— A ja dalej nie wiem, dlaczego ta wolność jest taka wspaniała! — Mandarynka z nerwów aż usiadł kuprem na ziemi.

— Bo można być takim, jakim się jest i nikogo nie udawać. Można mówić: Jestem wolny jak ptak i chcę być Wroną!

— A ja nie chcę być wolny!!!

Ptaki zamilkły i popatrzyły na Mandarynkę jak na wariata. Lecz kaczor ciągnął dalej, zupełnie niezrażony:

— I nie chcę być sobą! Ja chcę być sławny jak Justin Biber5 Albo jak Maryla Rodowicz6! I żeby mnie pokazywali w telewizji, i żeby wszyscy mnie podziwiali! Tego chcę!

— Bo jesteś głupi jak but, a nie wolny jak ptak — skwitowała całkowicie zniechęcona Kiwi.

I nie wiadomo, jak by się ta awantura zakończyła, ale na szczęście jedno z dzieci Nandu zaczęło wydawać piskliwe odgłosy „pi-pi-pi”, za chwilę dołączyło do niego kolejne i kolejne. I trzeba było wynieść się z telewizji do pobliskiej gustownej budki dla ptaków, gdzie papuga Kea przygotowała nocleg dla finalistów konkursu.

*

W budce dla ptaków było na tyle dużo pokoi, że każdy ptak miał swój. Jednak ptaki wolały spać wspólnie w salonie z telewizorem. Lepiej czuły się razem, tym bardziej że miały wielką tremę przed jutrzejszym występem na żywo. Co prawda udawały przed sobą, że niczym się nie przejmują, lecz tak naprawdę każde z nich potwornie się bało i wciąż rozmyślało o tym, kto wygra konkurs. Tylko pisklaki Nandu niczym się nie przejmowały i pipczały na całego, ogłaszając tym samym, że wcale nie mają ochoty iść spać.

Albatros, który przywlókł z sobą balię i znowu siedział po szyję w wodzie, usiłował przekrzyczeć potworny pisk stu małych Nandu.

— Czy one koniecznie muszą tak pipczeć?!

— Chcą obejrzeć bajkę! — wykrzyczał bezradnie Nandu. — Bez bajki nie zasną! I nie przestaną pipczeć!

Albatros wylazł z balii i ociekając wodą oraz wycierając zakatarzony nos, poczłapał do telewizora. Kiwi spojrzała na Nandu ze współczuciem.

— Może powinien pan zadzwonić po żonę? Żeby panu pomogła. Macie tyle dzieci, sam pan nie da rady.

— Jestem samotnym ojcem.

— I matka się nimi nie interesuje? — zdziwiła się Kiwi. — Ma sto dzieci i ma je w dziobie?

Każde z moich stu dzieci ma inną mamę — wyjaśnił Nandu.

— Matko jedyna, ale pan się urządził!

— Nie tylko ja. My, ptaki nandu, tak robimy. To jest zupełnie normalne, że samotni ojcowie wysiadują jaja, a potem wychowują swoje liczne potomstwo. Ja bardzo lubię być tatusiem.

— I pana to życiowo nie przerasta?

— Zwykle pomaga mi kolega, ale teraz jest na urlopie.

Pi-pi-pi-pi — pisklaki rozpiszczały się na dobre.

— Może w telewizji będzie dobranocka — rzekł Albatros z nadzieją i włączył telewizor.

A tam zamiast bajki dla pisklaków widać było Orłosępa, jak naradza się z Keą w ciemnym zaułku.

— Chciał pan ze mną porozmawiać, szefie. Coś się stało? — wyszeptała konspiracyjnie Kea.

— Musimy dopracować szczegóły programu finałowego — wycedził Orłosęp i roze­jrzał się podejrzliwie, czy aby nikt ich nie podsłuchuje.

— Przecież wszystko jest dopracowane.

— Otóż nie.

Orłosęp wyjął spod skrzydła wielką tubę z klejem o nazwie „Kapeczka” i podał zdziwionej Kei.

— Co to? — zapytała.

— Klej „Kapeczka”.

— Po co mi on?

— Ptaki wystąpią w finale konkursu w żółtych kombinezonach, tak?

— Tak.

— Posmarujesz kombinezony klejem. Od środka. Kiedy te dziwaki ubiorą kombinezony, przykleją się do nich i nigdy ich już nie zdejmą.

— Ale dlaczego?

— Bo nie chcę ich już oglądać! Wszystkie te pstrokate dziwactwa zakuję w żółte kombinezony! Każdy ptak będzie taki sam i nareszcie będzie porządek! Tylko ja będę wyjątkowy!

— Świat będzie smutny — zauważyła Kea.

— Będzie uporządkowany! — wrzasnął Orłosęp.

I wtedy telewizor zgasł. Ptaki siedziały bez ruchu.

— Słyszeliście? — szepnęła przejęta Kiwi.

— Czy my tu jesteśmy robieni w sroki ogon? — Nandu postanowił zadać ważne pytanie.

— Nabijani w kukułcze jajo? — zawtórował Albatros.

— Obawiam się, że tak — rzekł Wrona z powagą. — Orłosęp chce, żebyśmy przestali być wolni jak ptaki.

— Chyba dziwaczni — rzucił z przekąsem Mandarynka.

— Niestety podpisaliśmy umowę. A nikt nie lubi być zabity i zjedzony — zawyrokował rozsądnie Wrona.

— By-zy-du-ra! — wrzasnął przestraszony Mandarynka.

— Orłosęp robi sobie z nas jaja — orzekł Albatros.

— I ta cała Kea też — dodała Kiwi. — Niby taka milusia, a jest z nim w zmowie!

— Ona jest unikalna — rozmarzył się niespodziewanie Wrona. Ptaki go jeszcze takiego nie widziały.

— Phi! Nawet ładna nie jest.

— Unikalna, bo to gatunek zagrożony wyginięciem — oprzytomniał Wrona. — Jest ich bardzo mało na świecie.

— A niech sobie wyginie! Zjadła kiedyś stado owiec na obiad. Pisali o tym w prasie — Kiwi lubiła czytać dzienniki i kolorowe magazyny.

— Media to rozdmuchały. To jest dobra dziewczyna — Wrona znowu wpadł w roman­tyczny nastrój.

— „Sowa jest ślepa w dzień, a wrona w nocy, lecz ten, kogo oślepi miłość, jest ślepy i w dzień, i w nocy”7 — zadeklamował na to Albatros.

— Marynarskie przysłowie?

— Tomasz Mann8 to napisał. Słynny pisarz. Człowiek. Zakochałeś się Wrono i bredzisz.

— Ja? W kim?

— W Kei! — orzekły ptaki chórem.

Pi-pi-pi-pi — rozpipczały się na nowo dzieci Nandu. Albatros zatkał uszy.

— Niech je ktoś uciszy!

— Ja im zaśpiewam kołysankę — rzekła Kiwi i zaczęła śpiewać kołysankę, która opowi­adała o niej samej i o tym, że gdyby mogła, to też spałaby w nocy, a nie w dzień, ale jest takim ptakiem, który śpi w dzień, a nie śpi w nocy i już. Ale ludzie zamiast tej kołysanki usłyszeliby tylko:

— Kwi-kiwi-kiwi-kiwi-kiwi!

Pisklaki Nandu usnęły jak na komendę. Kiwi zdziwiła się szybkim sukcesem i przestała śpiewać. Trochę urażona, bo nikt nie prosił o bis.

Kiedy małe Nandu smacznie spały, ptaki rozpoczęły zebranie. Musiały przecież omówić to, co zobaczyły w telewizji zamiast dobranocki.

— Słuchajcie, ptaki! — rozpoczął zebranie Albatros i wytarł nos. — Musimy coś pos­tanowić. Przecież chcemy być wyjątkowe i wolne!

— Zróbmy strajk! — Kiwi miała plan. — Nikt nie będzie nas przyklejał do jakiegoś żółtego kombinezonu. Przykujmy się na znak protestu do kaloryfera.

— To zbyt banalne. Mam inny pomysł — oznajmił Wrona.

— Szable? Pistolety? Armaty? Jam Albatros, syn Albatrosa, kuzyn Atosa i Portosa! Mogę walczyć!

— Nie trzeba. Użyjemy sprytu. A teraz śpijmy. Dobranoc — ziewnął dziwnie pewny swego Wrona.

— Zapadła ciemność, ptaki zasnęły. Tylko Kiwi siedziała.

— A ja nie zasnę. Żeby chociaż jakaś sowa tu była, to miałabym z kim pogadać. A tu nic, tylko jakieś nietoperze latają.

*

Rankiem ptaki obudziły się wraz ze słońcem i zaraz zaczął się rwetes. Śpiew przy goleniu, pluskanie w kałużach, mycie zębów, czesanie piórek. Albatros zażywał kąpieli w balii, jednocześnie podjadając małe rybki z wiadra. Nandu usiłował prze­brać z piżamek całe swoje potomstwo, które podzielił na chłopców i dziewczynki, a następnie jednej grupie zakładał spodnie w kratkę, a drugiej sukienki w kropki. Trwała poranna śpiewanina. I niby było wesoło, ale ptaki cały czas rozprawiały o Poważnej Sprawie. O tym, że Orłosęp szykuje na nich pułapkę. Tylko Mandarynka nie chciał w to uwierzyć, bo Mandarynka chciał wygrać konkurs i zostać gwiazdą ptasiej telewizji.

— O-maj-gad!!9 — oburzył się. — To jest jakaś napowietrzna głupota! Musieliście coś źle usłyszeć. Na pewno nie ma żadnej pułapki. Przecież Orłosęp jest wspaniały, a jego konkurs jest piramidalnie wspaniały! I ja go wygram, obviously10.

— Panie Mandarynko — tłumaczył cierpliwie Nandu, bo kiedy ktoś ma sto dzieci to jest bardzo cierpliwy. — To jest prawda, Orłosęp chce nas przykleić do żółtych kombinezonów! Wszyscy do końca życia będziemy tacy sami!

— To jest pułapka! — zagrzmiał Albatros, połykając kolejną rybkę.

— Nawet moje dzieci to rozumieją, chociaż ledwie tydzień temu wykluły się z jajek.

— By-zy-du-ra! You are stupid birds!11 Na niczym się nie znacie, a wasza matka wysiadywała zgniłe jaja!

— A z piór twojego taty sprzątaczki sobie miotły robią!

— A twoja ciotka mieszka w reklamówce z Biedronki!

— A twoi koledzy dzyndzylą zamiast pimponić!

— A wy nie umiecie ani dzyndzylić, ani pimponić, ani fiufarniczyć!

— Co to znaczy fiufarniczyć?

— A skąd ja mam to wiedzieć?!

— A ty jesteś już prawie cały szary! — wrzasnęła Kiwi, która wyglądała, jakby miała zaraz kogoś kopnąć.

— Oddałem kolorowe piórka do pralni — Madarynka udawał, że nie dociera do niego smutna prawda o jego własnym wyglądzie.

— Zmieniasz upierzenie — spokojnie stwierdził Wrona. — Jak co roku. Za chwilę będziesz cały szary. Taki jak ja.

— Ja nigdy nie będę taki jak ty, Wrono!

— Mandarynka uniósł skrzydła do nieba i zamachał nimi z wściekłością, a przez to strząsnął z siebie prawie wszystkie kolorowe piórka, które jeszcze na nim pozostały. Do kaczora dotarła straszna prawda — zmienił upierzenie.

— Oł noł!!12 Ja nie chcę być bury!!! Nie teraaaaaaaz!!!

Pisklaki zaczęły piszczeć, przerażone — pi, pi, pi, piii!

— Cicho!!! Bo mi pisklęta płoszysz! Już, już, dzieciaczki, już...

Ale pisklaki dalej pipczały, a Mandarynka dalej panikował.

— Ja jestem piękny i kolorowy, I’m osom, cool13i nadzwyczajny! To wy mi ukradliście moje piórka!! Oddawać je natychmiast!

— Ciiiii pisklaki, ciiiii — Nandu starał się opanować sytuację. — Coś wam opowiem, posłuchajcie: „Halo, halo! Tutaj ptasie radio w brzozowym gaju, nadajemy audycję z ptasiego kraju...”14.

Niespodziewanie telewizor zaczął śnieżyć i na ekranie pojawił się groźny dziób Orłosępa.

— Jakie ptasie radio?! Tu jest telewizja!

Przestraszony Mandarynka wskoczył do balii Albatrosa i zakrył się śmierdzącym rybami ręcznikiem. Nie chciał, żeby Orłosęp zobaczył go całego szarego.

— Moi drodzy — rozpoczął Orłosęp — czas szykować się na wielki finał. Za godzinę wchodzimy na żywo ze studia, wszystkie kamery są przygotowane.

Na to do salonu weszła Kea na wysokich szpilkach. Przez skrzydło miała przewieszone żółte kombinezony. Orłosęp rozejrzał się czujnie.

— A gdzie Mandarynka?

— Nie ma go, udziela wywiadu do „Gazety Wyborczej” — odezwał się zmienionym głosem Mandarynka, ukryty pod ręcznikiem Albatrosa.

Kiwi bezpardonowo zdjęła z Mandarynki ręcznik i wszyscy zobaczyli skulonego w balii kaczora.

— O, znalazł się — zakpiła Kiwi.

— A coś ty taki szary? — zapytał podejrzliwie Orłosęp swoim tubalnym głosem. Man­darynka aż się skulił.

— Najadłem się śmierdzących ryb Albatrosa i tak mi się niedobrze zrobiło, że poszarzałem. Zaraz mi przejdzie. Give me one minute, please15.

— Co? — Orłosęp nie był dobry w językach obcych.

— Jajco — skomentowała pod nosem Kiwi.

— Nie mam czasu na głupie rozmowy, lecę do Hong-Kongu