author - "Stanisław Przybyszewski" na darmoweebooki.pl
Utwór Z Wigilij to zapis tęsknoty za ukochaną. Mężczyzna przebywa w kościele wiejskim, jednak jego myśli nie są skupione na modlitwie i przeżyciach religijnych, a na wspomnieniu kobiety, którą wciąż kocha. Jego rozważania są pełne żalu i bólu. Gdy obcuje z naturą, jej piękno również przywodzi mu na myśl ukochaną, ciemność i mrok natomiast nieodłącznie kojarzy się z cierpieniem po jej utraceniu. Publikowany poemat prozą to fragment II części utworu Stanisława Przybyszewskiego napisanego w 1894
Esej autorstwa Stanisława Przybyszewskiego napisany w setną rocznicę urodzin Fryderyka Szopena. Młodopolski poeta wskazuje na nieocenioną rolę kompozytora w kulturze polskiej, daleko większą niż ta odegrana przez znanych literatów. Autor eseju omawia rolę pianisty w kontekście narodowym, porównuje jego talent z innymi wielkimi twórcami, a także łączy jego postać z własną ogłoszoną wizją sztuki. Szopen był dla Przybyszewskiego jednym z najważniejszych i najabardziej inspirujących twórców w
Czerkaski jest członkeim cyganerii artystycznej — grupy literatów, artystów i myślicieli, którzy spotykają się, by wspólnie dyskutować i prezentować swoje dzieło w oparach alkoholu i przy dźwiękach muzyki. Atmosfera młodopolskiego Krakowa, w którym rozgrywa się akcja powieści, przesiąknięta jest typowym dla epoki dekadentyzmem, a refleksje bohaterów skupiają się głównie wokół sztuki, mocy i niemocy artystycznej, miłości oraz śmierci. Takie rozważania nie omijają także Czerkaskiego, którego
Śnieg Stanisława Przybyszewskiego to realistyczno-symboliczny dramat wystawiony po raz pierwszy w 1903 r. Prezentuje wątki i postaci typowe dla epoki modernizmu. Na scenie spotykają się nerwowy wrażliwy dekadent Kazimierz, jego ogarnięty pasją życiową, witalny brat Tadeusz — ofiara nieszczęśliwej niszczącej miłości do kobiety fatalnej (Ewy) — oraz szlachetna i naiwna Bronka (żona Tadeusza). Bronka, chcąc nie chcąc, samą swoją kobiecością i pragnieniem stworzenia domu podcina skrzydła mężowi,
„Na początku była chuć” — stwierdza w utworze Stanisław Przybyszewski. Chuć była początkiem wszystkiego i tak powstał mózg, a dopiero później dusza. Dlatego wszystko, co istnieje, ma swój początek w chuci, chęci rozmnożenia, rozkoszy, niemalże obłędu. Przybyszewski ukazuje relację między płciami, w kontrowersyjny sposób, na pograniczu obłąkania opisuje wzajemne uzależnienie, hierarchię i nieokrzesane pożądanie. Przedstawia różne, majaczące obrazy, począwszy od rozmów z kobietą i dochodzenia,
Utwór Z Wigilij to zapis tęsknoty za ukochaną. Mężczyzna przebywa w kościele wiejskim, jednak jego myśli nie są skupione na modlitwie i przeżyciach religijnych, a na wspomnieniu kobiety, którą wciąż kocha. Jego rozważania są pełne żalu i bólu. Gdy obcuje z naturą, jej piękno również przywodzi mu na myśl ukochaną, ciemność i mrok natomiast nieodłącznie kojarzy się z cierpieniem po jej utraceniu. Publikowany poemat prozą to fragment II części utworu Stanisława Przybyszewskiego napisanego w 1894
Esej autorstwa Stanisława Przybyszewskiego napisany w setną rocznicę urodzin Fryderyka Szopena. Młodopolski poeta wskazuje na nieocenioną rolę kompozytora w kulturze polskiej, daleko większą niż ta odegrana przez znanych literatów. Autor eseju omawia rolę pianisty w kontekście narodowym, porównuje jego talent z innymi wielkimi twórcami, a także łączy jego postać z własną ogłoszoną wizją sztuki. Szopen był dla Przybyszewskiego jednym z najważniejszych i najabardziej inspirujących twórców w
Czerkaski jest członkeim cyganerii artystycznej — grupy literatów, artystów i myślicieli, którzy spotykają się, by wspólnie dyskutować i prezentować swoje dzieło w oparach alkoholu i przy dźwiękach muzyki. Atmosfera młodopolskiego Krakowa, w którym rozgrywa się akcja powieści, przesiąknięta jest typowym dla epoki dekadentyzmem, a refleksje bohaterów skupiają się głównie wokół sztuki, mocy i niemocy artystycznej, miłości oraz śmierci. Takie rozważania nie omijają także Czerkaskiego, którego
Śnieg Stanisława Przybyszewskiego to realistyczno-symboliczny dramat wystawiony po raz pierwszy w 1903 r. Prezentuje wątki i postaci typowe dla epoki modernizmu. Na scenie spotykają się nerwowy wrażliwy dekadent Kazimierz, jego ogarnięty pasją życiową, witalny brat Tadeusz — ofiara nieszczęśliwej niszczącej miłości do kobiety fatalnej (Ewy) — oraz szlachetna i naiwna Bronka (żona Tadeusza). Bronka, chcąc nie chcąc, samą swoją kobiecością i pragnieniem stworzenia domu podcina skrzydła mężowi,
„Na początku była chuć” — stwierdza w utworze Stanisław Przybyszewski. Chuć była początkiem wszystkiego i tak powstał mózg, a dopiero później dusza. Dlatego wszystko, co istnieje, ma swój początek w chuci, chęci rozmnożenia, rozkoszy, niemalże obłędu. Przybyszewski ukazuje relację między płciami, w kontrowersyjny sposób, na pograniczu obłąkania opisuje wzajemne uzależnienie, hierarchię i nieokrzesane pożądanie. Przedstawia różne, majaczące obrazy, począwszy od rozmów z kobietą i dochodzenia,