Poezje dla dzieci do lat 7, część I - Maria Konopnicka (gdzie czytac za darmo ksiazki TXT) 📖
Krótki opis książki:
Zbiór wierszy autorstwa Marii Konopnickiej przeznaczonych dla dzieci do lat siedmiu. Mają one zarówno charakter dydaktyczno-wychowawczy, jak i rozrywkowy.
Autorka w rymowanych wierszykach tłumaczy dzieciom świat, poucza je, pokazuje pozytywne wzorce zachowań, krytykuje wady, ale również również bawi, pokazuje piękno najbliższego otoczenia oraz rodzimych tradycji. Dzisiejszemu czytelnikowi utwory niekiedy unaoczniają zmiany obyczajowe, ale przekazują także wartości uniwersalne. Maria Konopnicka to jedna z najważniejszych pisarek polskich drugiej połowy XIX i początku XX wieku. Pisała przede wszystkim nowele i utwory dla dzieci oraz o tematyce patriotycznej. Jej twórczość nacechowana jest sentymentalizmem i silnym dydaktyzmem. Do jej najbardziej znanych dzieł zalicza się Rotę, Mendla Gdańskiego, Miłosierdzie gminy, a także Na jagody, Szkolne przygody Pimpusia Sadełko i Naszą Szkapę.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Maria Konopnicka
- Epoka: Pozytywizm
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Poezje dla dzieci do lat 7, część I - Maria Konopnicka (gdzie czytac za darmo ksiazki TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Maria Konopnicka
już niema, powiadam,
Jak Wielkanoc dla dzieci!
Filuś-śmiałek
Już to dawno mówią o tem:
Warczą na się, jak pies z kotem.
Ale Filuś nie dowierzał,
I przymierzał...
Skoro tylko psa gdzie zoczy,
To podejdzie, to uskoczy,
Ale z drogi mu nie schodzi
Pan dobrodziej.
Jeden, drugi kundys krzepki
Ani dbał na te zaczepki,
Psu nie honor bić się z kotem,
Co mu po tem?
Ale nastał raz do dworu
Psiak zajadły, zły z pozoru,
Co za takie awantury
Rwał do skóry.
Przestrzegały inne koty:
— «Porzuć raz te swoje psoty,
Bo się kiedy tak zahaczysz,
Że... zobaczysz!»
Ale Filuś harda sztuka,
Z psami wciąż zaczepki szuka,
I po nosie — trzep ich z boku,
Psy... już w skoku,
Już dobrały się do skóry.
— Ajaj!... wrzeszczy Filuś — gbury!
Toć od takiej znajomości
Bolą kości!...
„W Państwo”
Pan Piotr ma już latek parę,
Panna Kocia ze trzy cości.
Gospodarstwo wcale stare!
Wybiera się dzisiaj w gości...
Najpierw buty po kolana.
Jakżeż ciężkie! Miły Boże!
Lecz co robić? Rzecz to znana:
Pan bez butów być nie może.
Albośmy to jacy tacy?
Poznaj pana po cholewie!
Całe szczęście, że Ignacy
Śpi w kredensie i nic nie wie.
Dźwiga Piotruś, aż się poci,
Lecz nie puści butów za nic.
Dama będzie z panny Koci,
A on będzie Szambelanic.
W starej książce u Babusi
Widział śliczną parę taką.
Ale prawda! Jeszcze musi
Tabakierkę mieć z tabaką.
Panna Kocia naprzód rusza,
Na ramieniu laska dziadzi.
Od wielkiego kapelusza
Brzeg kosmaty rączką gładzi.
Panna Kocia zamyślona,
To podejdzie, to przystanie:
Musi jako dobra żona
O mężowskie dbać ubranie.
Pannie Koci nie nowina
Przebierać się co godzina:
Lecz z Piotrusiem kłopot tęgi...
Oj mężczyźni, niedołęgi!
Wnet pan Piotr kapotę kładzie,
Naśladując wiernie Dziadzię.
Na guziki ją zapina,
Fontaź na wiatr, w ręku trzcina...
Już z powagą wielką kroczy,
A że surdut go opada,
Że kapelusz wlazł na oczy,
No, to tam już trudna rada!
Panna Kocia z nim pod rękę,
W szalu babci i z umbrelką,
Trochę krótką ma sukienkę,
Lecz i tak jest damą wielką.
Dokąd idą? Nikt nie zgadnie:
Do Babusi, czy do Dziadzi...
Ale, że jest bardzo ładnie,
Gdy się Państwo tak prowadzi!
Przygoda w kuchni
— Będą dzisiaj naleśniki!
Już kucharka cukier tłucze,
Mama poszła po rodzenki,
U śpiżarni wiszą klucze! —
Tak od rana Filuś woła
Na Minetkę i Kacperka,
I wąsiki oblizuje,
I na komin chciwie zerka.
Filuś strasznie jest łakomy!
W całym domu wszyscy wiedzą,
Że z talerzy wylizuje,
Czego inni nie dojedzą.
Pfe! Jak brzydko! Aż niemiło
Mówić mi o takim kocie,
Wolałbym sam myszy łapać
Albo siedzieć gdzie na płocie.
Co się mama nie nagniewa,
Nie naprosi, nie nasarka!
Ledwo skończy, aż mój Filuś
Smyk do kuchni i do garka.
Aż raz wbiega: coś się skwarzy...
Pęchu, węchu — to słoninka!
Filuś woła towarzyszy,
Do pyszczka mu idzie ślinka.
Jak nie schwyci łapką całą,
Jak nie wrzaśnie w niebogłosy:
— «A jaj!... A jaj!...» Kotki za nim,
Co wetknęły także nosy.
Byłoż bólu! Byłoż krzyku,
Byłoż potem wstydu siła!
Jeszczeć pono i kucharka
Coś na drogę przyłożyła.
Co ja wyczytam w książeczce
A jak ja urosnę
I już duży będę,
To wezmę książeczkę,
W kąciku usiędę.
I będę przewracał
Po jednej karteczce,
I wszystko wyczytam,
Co tylko w książeczce!
Wyczytam, jak rankiem
Skowronek nam śpiewa,
Jak złoty się żuczek
Na słońcu wygrzewa.
Jak rybki się pluszczą
Przez modrą głębinę,
I jak ja w czółenku
Na Wisłę popłynę.
Jak pszczółka się pilnie
Nad łączką uwija,
I miodek z dziewanny
Słodziuchny wypija.
Jak w zbożach swe dziatki
Hoduje przepiórka,
Jak na tym zajączku
Ze strachu drży skórka.
Jak ludzie budują
I domy, i miasta...
Jak kamień przy drodze
W mchy siwe porasta.
Jak wilczki i lisy
Po lasach się kryją,
Jak duszą gąseczki,
A za to ich biją...
Jak ptaszek powraca
Do gniazdka przed nocą,
I jakie to gwiazdki
Na niebie się złocą.
Jak wszystko wyczytam,
Wszystkiego się dowiem,
To zamknę książeczkę
I mamie opowiem.
Powinszowanie Lizusia
Droga mamo! Już za tydzień
Będą twoje imieniny.
Życzę, żebyś zawsze miała
Dużo myszek i słoniny.
Przyjmij, mamo, te życzenia
Od Lizusia, twego synka,
Który chciałby też spróbować,
Jak smakuje ci słoninka.
Droga mamo! Najserdeczniej