Poezje dla dzieci do lat 10, część II - Maria Konopnicka (gdzie można przeczytać książkę za darmo .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Zbiór wierszy autorstwa Marii Konopnickiej przeznaczony dla dzieci do lat 10. Zgromadzone utwory mają zarówno charakter rozrywkowy, jak i dydaktyczno-wychowawczy.

Twórczość Konopnickiej przesiąknięta była sentymentalizmem i dydaktyzmem. W swoich utworach ukazuje czytelnikom piękno świata i zasady, którymi rządzi się natura oraz życie na wsi i we dworze. Wiersze, przeznaczone już dla starszych dzieci, są nieco poważniejsze, poruszają również trudne tematy oraz role społeczne czekające na dzieci w dorosłym życiu. Dla dzisiejszego czytelnika utwory te są doskonałą kopalnią wiedzy na temat mentalności, obyczajowości i reguł wychowania w XIX wieku. Przesłaniem wielu wierszy są także wartości uniwersalne.

Maria Konopnicka to jedna z najważniejszych pisarek polskich drugiej połowy XIX i początku XX wieku. Pisała przede wszystkim nowele i utwory dla dzieci oraz o tematyce patriotycznej. Jej twórczość nacechowana jest sentymentalizmem i silnym dydaktyzmem. Do jej najbardziej znanych dzieł zalicza się Rotę, Mendla Gdańskiego, Miłosierdzie gminy, a także Na jagody, Szkolne przygody Pimpusia Sadełko i Naszą Szkapę.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Autor: Maria Konopnicka
Epoka: Pozytywizm
Rodzaj: Liryka

Czytasz książkę online - «Poezje dla dzieci do lat 10, część II - Maria Konopnicka (gdzie można przeczytać książkę za darmo .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Maria Konopnicka

Idź do strony:

class="verse" style="margin-left: 1em">Ze śniegiem tam lecą.

A wicher zahuczy

Po mroźnem gdzieś niebie,

To zaraz się bliżej

Tulimy do siebie.

Wtem nagle drzwi skrzypną

— Pochwalon! — ktoś powie.

Wszedł biedny podróżny

W kapturze na głowie.

My dzieci już w strachu,

Za pasem już nogi...

A przybysz: — Z dalekiej

Powracam ja drogi —

I stoi i patrzy,

Oparty o ścianę,

I łzy mu u rzęsów

Tak świecą jak szklane...

A tata do niego:

— Gość w chacie — Bóg w chacie —

Siądź z nami u ognia

I ogrzej się, bracie!

I idzie podróżny

I mówi: — O Boże!

Błogosław te progi

I ściany w tym dworze.

O czem ptaszek śpiewa

A wiecie wy, dzieci,

O czem ptaszek śpiewa,

Kiedy wiosną leci

Między nasze drzewa?

Oj, śpiewa on wtedy

Piosenkę radosną:

«Przeminęły biedy,

Gaj się okrył wiosną!»

Oj, śpiewa on sobie

Z tej wielkiej uciechy,

Że do gniazda wraca,

Do swej miłej strzechy.

Latał on za góry,

Latał on za morza...

Za nim ciężkie chmury,

Przed nim złota zorza.

Teraz się zmieniła

Pogoda na świecie;

Nasza wiosna miła

Odziała się w kwiecie...

Tak i dola nasza,

Choć nam się zasmuci,

Wróci nam z piosenką,

Z słoneczkiem nam wróci!...

Nasza książeczka

Nasza książeczka, jak żywa,

Głosem się prawie odzywa,

Różne historje powiada,

I z dziećmi bawi się rada!

Czasem to głos ma ten samy,

Jak gdyby właśnie u mamy...

Albo jak tato nasz drogi,

Daje nauczki, przestrogi...

Lecz gdy u małych słuchaczy

Skruszoną minkę zobaczy,

Zaraz piosenkę im nuci,

I nikt się długo nie smuci!

To znów, jak gdyby umyślnie,

Ślicznym obrazkiem zabłyśnie,

I jasną tęczą roztoczy

Cały nasz światek przed oczy!

Czasem, jak gdyby kto rano

Wioskę malował kochaną,

Z dworem, z ogrodem i z chatą,

I z wierzbą od mchów kudłatą...

Więc tam i dzieci, i kwiaty,

I ptaszek leci skrzydlaty,

I kot, i piesek i muszka,

I widać nawet pastuszka.

Droga na pole, jak długa,

Dwa siwe wołki u pługa,

Pszczółka w sad leci na miody,

A żóraw skrzypi u wody.

Nad kołowrotkiem, jak żywa,

Babusia stara się kiwa,

Wrzeciono kręci i przędzie,

A dziatwa wkoło obsiędzie.

Więc tam królewna zaklęta

Łzami zalewa oczęta,

A smok jej strzeże z jabłoni,

Co w złote jabłka aż dzwoni.

Aż tu rycerze z paradą

Na siwych koniach precz jadą,

W złotej od słońca kurzawie,

Że słychać tętent ich prawie!

Czasem na drodze nas spotka

Zbłąkana w boru sierotka,

Czasem znów domek chędogi,

Z białemi ściany i progi...

To w kuźni biją gdzieś młoty,

To zachód słońca lśni złoty,

Aż gwary życia i pieśnie

Noc cicha utuli we śnie!...

I na nasz domek kochany

Zmierzch pada z nieba różany,

Więc już książeczkę składamy,

Idziem na pacierz do mamy.

Pastereczka

Oj nie chcę ja być ptaszyną,

Co gdzieś leci w dal...

Bo tej nasze wioski miłej

Byłoby mi żal!

Oj nie chcę ja być czółenkiem,

Co gdzieś płynie w dal...

Bo tych naszych pól i lasów

Byłoby mi żal!

Oj nie chcę ja być tą chmurką,

Co gdzieś wieje w dal...

Bo tych naszych wzgórz różowych

Byłoby mi żal!

Tum wyrosła jako trawka,

Jak ten polny kwiat...

Tu owieczki będę pasła,

Tu mój cały świat!

Owczarek

Przyleciały chmurki jasne,

Jako złota mgła,

A owczarek za owcami

Na fujarce gra.

Dalej, dalej, owce moje,

Dalej na pole...

Przepłynęły jasne zdroje,

Wzięły mi dolę!

A i czegóż tak żałośnie,

Owczareczku, grasz.

Gdy ta młoda ruń nam rośnie,

Łan zakwita nasz?

Nie pocieszy ruń ta młoda,

Nie ukoi mnie:

Płyną lata, jako woda,

Żyć sierocie źle!

Pod ten krzyżyk, pod pochyły,

Owce moje gnam,

I u starej tej mogiły

Na fujarce gram.

Wiatr porywa moje słowa,

Niesie je gdzieś w dal.

Smętnem echem brzmi dąbrowa,

Sieroty jej żal.

Dalej, dalej, owce moje,

Dalej na pole!

Przepłynęły jasne zdroje,

Wzięły mi dolę!

Flisak

Wędrowały flisy

Przez dalekie światy,

Przystał do nich Stacho,

Od matki, od chaty.

Przystał do nich Stacho,

Do Gdańska popłynął,

I morze zobaczył,

I przecie nie zginął!

Nie strzegła go matka,

Nie strzegła go miła,

Tylko ta Wisełka

Na tratwie nosiła.

Nosiła na tratwie,

Na galarze niosła,

Śpiewała mu pieśnie,

Za tym pluskiem wiosła!

Oj masz ty dwie matki,

Flisaku, nieboże!

Jedna ciągnie do dom,

A druga na morze.

I sam flisak nie wie,

Która lepsza droga?

I do Wisły tęskni,

I do chaty proga.

To na wioskę pojrzy,

To pojrzy ku rzece...

Miejże was Bóg obie

W swej świętej opiece!

Wieczór w lesie

W cichą noc, w cichą noc,

Strzeże dziatki Boża moc!

Jasna gwiazda, niebios oko,

Na lazurach lśni wysoko

Tam nad lasem hen...

I w okienko nasze świeci,

Błogosławi dobre dzieci,

Aż je w srebrnej nocy ciszę

Anioł Boży ukołysze

W błogi, błogi sen.

Cichy las, cichy las,

W ten wiosenny miły czas!

Jasny księżyc niebem płynie,

Wiewióreczka na drzewinie

Siedzi sobie, duma sobie...

W górę trzyma łapki obie,

A nie widzi nas!

Cichy bór! Cichy bór!

Już umilknął ptasząt chór,

Już konwalja drzemie biała,

Już i trawka zadrzemała.

Dąb staruszek lasu strzeże,

Strumyk szepce swe pacierze,

Płynąc kędyś z gór.

Cichy gaj! Cichy gaj!

Gdy zakwitnie wonny maj,

Kiedy w nocny mrok i ciszę

Wietrzyk listkiem nie kołysze,

Gdy po gniazdkach śpią ptaszęta,

Wypoczywa ziemia święta,

Ty jej, piosnko, graj!

Wesele w maju

Jestem panna młoda,

Śliczna ma uroda,

Ubierają mnie drużeczki,

Każda kwiatków doda.

Te jedne we włosy,

Pełne bujnej rosy,

Uplatają mi w wianeczek,

Modry, jak niebiosy.

Te drugie do rączki,

Same świeże pączki,

Same bratki i stokrocie

Z tej kwiecistej łączki.

Te trzecie się w wieńce

Wiją po sukience,

Same śliczne róże polne,

Jak moje rumieńce!

Wiosno nasza, wiosno,

Jakżeś jest radosną!

Jakie cudne pola nasze,

Gdy kwiatki wyrosną.

Nasza ziemia cała

Kwiatem się odziała,

I w majowych wieńcach stoi,

Jak ta Julcia mała.

Panienka

Gdzie panienka jest we dworze,

Tam nikt smutnym być nie może,

Bo panienka i rozśmieszy,

I zabawi, i pocieszy.

Dzień jej cały pełno wszędzie,

Chwilki próżno nie usiędzie,

Nigdy sobie, zawsze komu,

Jak ptaszyna śpiewa w domu.

Czy choroba, czy wesele,

Do panienki idą śmiele:

Ona druchny śliczne stroi,

I choroby się nie boi,

Dla Pawłowej fartuch szyje,

Lusię małą codzień myje,

Wiejskiej dziatwie bajki prawi,

Nawet z Brysiem się zabawi.

Za nią drób domowy leci,

Za nią wróble, za nią dzieci,

Każdy czeka od panienki

Ziarna, kwiatka, lub piosenki.

Jak promyczek złoty słońca,

Biega w domu, w koniec z końca,

Tu pomoże, tam poprawi,

Niech jej Pan Bóg błogosławi!

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/

Nasze kwiaty

Jeszcze śnieżek prószy,

Jeszcze chłodny ranek,

A już w cichym lesie

Zakwita sasanek.

A za nim przelaszczka

Wychyla się z pączka,

I mleczem się żółtym

Złoci cała łączka.

I dłużej już dzionka

I bliżej słoneczka...

A w polu się gwieździ

Biała stokroteczka.

A dalej fijołki,

Wskroś trawy, pod rosą,

W świeżych swych czareczkach

Idź do strony:

Darmowe książki «Poezje dla dzieci do lat 10, część II - Maria Konopnicka (gdzie można przeczytać książkę za darmo .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz