Nie jest gotowy - Bożena Keff (czytanie dla przedszkolaków .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Książka poetycka Bożeny Keff Nie jest gotowy zawiera formy pośrednie między wierszem a prozą, często stanowiące opisy snów.

Chętnie sięga również po fikcyjne biografie. Przykład stanowi utwór tytułowy, który na prośbę autorki udostępniamy w wersji nowszej niż w pierwodruku.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Autor: Bożena Keff
Epoka: Współczesność
Rodzaj: Liryka

Czytasz książkę online - «Nie jest gotowy - Bożena Keff (czytanie dla przedszkolaków .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Bożena Keff

Idź do strony:

uśmiechnięta Rita. Zasypiałam wtedy

rozciągnięta nad sobą jak drętwy uśmiech. Nie ma

wyjść i wściekle nie ma

i ciężko. Niedługo potem

znalazłam to zdjęcie: stoją jak wyłożeni przy drodze

a nikt

nie ma tam dostępu. Jak czasem sama do siebie

kiedy widzę

że życie biegnie tą swobodną,

ostateczną linią losu, kiedy wiem

że jestem — a nie pojmuję jak — i jak

to możliwe. Kiedy wtulona, wbita, wprasowana w coś w kogoś

i tak: tu się zaczynam

tam się kończę.

O, kurnik!

Otchłań! Gombrowicz

oparty tyłkiem o maskę samochodu, w marynarce, w szaliku

z niepokojem czy napięciem w twarzy, jakoś pochylony

do ziemi patrzy

poza granice zdjęcia. W otwartych drzwiach samochodu

Rita ulatuje

oparta łokciami o dach

w jasnej bluzce, uśmiechnięta prosto w obiektyw —

Jasne, cholerny trupie

Jasne, kocham cię,

cholerny trupie — tak mi się powiedziało kiedyś

kiedy wychodziłam z domu, świeża, dzień lekki

i słoneczny,

i skąd to „jasne”? Czy pytał mnie wtedy? Odpowiadam

co jakiś czas, ciągle od 15 lat,

choć nie wiem, jak właściwie miałabym mu wyznawać:

wypluć gumę do żucia, przykleić do obcasa, zsunąć

kowbojski kapelusz

i ciepło, rzeczowo powiedzieć: kocham cię, na początek

mam 20 dolarów; czy dopić truciznę i ciągnąc za sobą

tren ciężkiej

sutej sukni

paść na dywan u jego stóp, łowiąc

ostatni

boski błysk jego eleganckich trzewików;

czy szarpnąć za łokieć w tangu i z przechyłu zionąć

mu w twarz:

chcę pana pragnę pana;

czy skoczyć za nim z mostu i spadając śpiewać:

kocham cię! kocham kocham —

Może był tą połówką, której brak tak boli, może

to nie on i nie ja

a tylko możliwość, trop, pokrewieństwo,

bo i ja i on

niby byliśmy osobno albo razem z innymi, ale każde

samo

z tym pragnieniem despoty, prostaczka, dandysa

mieć niemożliwe, niech koi koniecznością, zmieniać świat

swym spojrzeniem! Dostać ten diament! Więc on

eksplodował z niepokoju i z poczucia pustki,

choć był szalejącą, rozrastającą się dżunglą,

a ja i dziś myślę: Co? Mam tak stać i wyznawać miłość

i okazywać żal i gubić się w domysłach i snuć refleksje?!

Tak

się poddać, tak się dać wpasować w jakieś opowiastki,

tak — powiedziałabym — zdradzić, choć oboje

woleliśmy pojęcie zdrady niż wierności. — O, nie! Niech będzie

że to jakby oddźwięk, nawiedzenie,

niech nie wiem, kto pierwszy uderzy w ten tam-tam

żywa czy trup. Nieważne. Jedna strona hipotezy nie żyje

lub tylko jedna żyje

już nie gadać nie gadać już

kochać

1985

Solo Berkeley (solipsystycznie)

Czekałam na niego

w dolinie kamieniołomu nad morzem. Za mną

białe promieniujące skały, niżej

kamienisty, krzewiasty brzeg — na cały horyzont

słońce i świecąca woda. Nie

nadchodził.

Spacerowałam jak po estradzie: równo, biało, blask

z góry i spod stóp. Sprawdziłam zegarek: chodził. To

cykanie

wydało mi się odcięte od własnej oczywistości. Nie lokowało się

na tym pełnym widoków bezludziu. Jakby

coraz ciaśniejszym. Jakby

zwykły bieg życia

był poza zasięgiem — oplątywała mnie

paniczna, drętwa samotność. Nie widziane

nie widzi. Nie słyszane

głuchnie. Spojrzałam na zbocze — oślepiło mnie.

Nie widzę go — nie istnieje. Zamknęłam oczy:

za moimi plecami jakiś punkt

rozrastał się w gigantyczną otchłań. Odwieczna

wszystkość

wchłaniająca sens, obecność, znaczenie.

Te skały, brzeg, morze — to jej wglądówka dla mnie.

Negatyw.

To, co mi chce pokazać. Serce

roznosiło mnie na kawałki. Otworzyłam oczy. Schodził

zboczem!

Ostrożnie, skupiony, zeskakiwał z ostatnich bloków

na estradkę. Zobaczył mnie, kiwnął ręką. Ja też

kiwnęłam. Jakie świetne stworzenie! Jakie

podobne do mnie: głowa, ręce, nogi. Okulary

przeciwsłoneczne. Ja też mam takie.

Dotknęłam ich. Wszystko

przycichło, jakby tyłem wpełzało

na swoje miejsce. Złapałam oddech

i poszliśmy razem, przed siebie. Ale właściwie

to poszliśmy

przodem —

1984

Solo Berkeley (drugie)

Czekałam w jego mieszkaniu: kuchnia

z balkonowym oknem, uchylone drzwi do pokoju, cień.

Z blatu stołu wzrok zszedł na deski podłogi

i niżej, za okno, na chodnik. Gęste drzewa, ławki.

Na niebie czerwonawe słońce i mgławy, przejrzysty

księżyc.

Zaparzyłam herbaty,

nalałam do szklanki, której nie umył po sobie. Piłam.

Piłam, robiło się ciemno i chłodno. Zamknęłam okno.

Kuchnia

zwarła się: ściany objęły zlew, stół, duży

ciemny kredens. Granatowy prostokąt szyby

odbijał to wszystko

a ja, patrząc w ten zaciemniony, pomniejszony

obraz

nieruchomiałam — żeby go nie mącić. Zatracająca się gdzieś

kopia wnętrza kabiny.

Pojazd rozsypany w przestrzeni.

Pamiątka. Smutna

jak blaszany dźwięk zawieszony nad pustą drogą.

Ciągnące,

straszne pragnienie przywołania kogoś, kto znał

naszą cywilizację, czas, miejsca. Sens. Ach, bliskość,

bliźnię —

W pokoju zapaliłam lampę. Wszystkie rzeczy

pojawiły się nie stykając się ze mną:

— Czy wyrzekacie się jej? — Wyrzekamy. — Człowieku,

opuść te stworzenia —

Włączyłam telewizor i wlazłam

na niepościelony tapczan. I jakbym tkwiła w próżni.

Na ekranie

frunęły

wyniośle zarzucone włosy. Przegięte plecy, szarpnięcie tyłkiem klaśnięcie —

odkopnięte mocno falbany sukni

opadają powoli. Stopy drobno uderzające

w podłogę. Przerwa: napięta i wysoka wieża. Przerwa:

jęk — pchnięcie — jęk —

— Hiszpańska tancerka —

powiedziałam głośno. Nie zrozumiałam

co mówię. Z Andaluzji — pomyślałam. Z musującą od niepokoju drętwotą

napisałam w myślach: Co ja robię? Co —

zdejmujesz ze świata warstwy

sens, los, ciągłość, ruch; wszystko

do gołej kości

własnej czaszki. Której też nie uwierzysz. Osiągasz

zero wyobraźni. Zamknij

uroczne oczy. Zamknęłam. Naciągnęłam kołdrę,

było mi zimno. Wtedy trzasnęły drzwi. Przyszedł.

Zlazłam

z tapczanu, otarłam spocone dłonie o spódnicę,

zajrzałam do kuchni: pił swojo-moją herbatę

na stojąco, z torbą w ręku. W szybie odbijała się kabina

kuchni z nim i ze mną, z głębi pokoju

promieniował

obraz tancerki. Odwrócił się i powiedział

coś:

ratuj

albo

ratunek.

Nosferatu, wampir

Wracałam do domu w nocy. Ciągle pod górę

starym, rozmytym wąwozem

między dwoma lasami. Nagle ściemniało. Chmury

sięgnęły ziemi, szarpnął wiatr. Z pierwszą błyskawicą

uderzyła mnie

głęboka, dziecięca trwoga. I zaraz

zobaczyłam światło: żółto-mdławe. W najwyższym

oknie domu

który musi stać za najbliższymi drzewami. I jakby

z tym światłem szło spojrzenie. Więc jest —

więc jesteśmy!

Szarpnęłam drzwiami. Na dole

nikogo. Weszłam

ciemnymi schodami na górę: oparty plecami o okno

stał on — Nosferatu, wampir. Ta właśnie twarz

kredowa

jakby przerżnięta blizną — ale gładka.

W ogromnym pokoju

stół i dwa krzesła. Płonął ogień. I ta oczywistość:

aureola

koronująca

czas, miejsce, osoby.

— Przyszłam — powiedziałam — tą drogą

która miała prowadzić —

— Witaj w naszym domostwie — przerwał

i jakby się uśmiechnął.

— W domostwie? — powtórzyłam nie słysząc się

zatopiona w tych sinych oczodołach, gładkiej czaszce

ach, te ruchy kanciastopłynne

jakby nie miały prawa stykać się

z ruchem czy nieruchomością rzeczy

a jednak stykają się i działają. Przysunął

kieliszki, białe wino,

talerzyk malin.

Siadłam

naprzeciw niego.

— Od dziecięcego osamotnienia —

powiedziałam patrząc w niego — przechodzi się

do neurozy wieczności. To znaczy: żeby żyć

bezpiecznie

trzeba gwarantować sobie

sobą

wszystko.

Klatka z pustych białych ścian. Czarne

okno. Tylko on

przede mną.

— Tak — powiedział — to podobne. Podobne.

Pić krew ludzi, zdarzeń, rzeczy

i nie moc ożyć. Pić

żeby nie być upiorem. Pułapka — krzyknął cicho —

pomyłka!

I nagle

zobaczyliśmy się

jak wyłączeni, wycięci ze świata. I moje

i jego spojrzenie

przyniosły ze sobą wszystko, co miały

i porzuciły wszystko. Objęły się. Niemożliwe: zdawało mi się

że w moich oczach widzi swoje odbicie. Och, rozwalić

tę samonapędzającą się udrękę. Wyzwolić.

Przetarłam oczy. Westchnął. Siedzieliśmy

naprzeciwko siebie. Zjadłam malinę. Drugą

obracałam w palcach.

— Ja też — zaczęłam

jakimś grzęznącym szeptem — jakbym piła życie

przez innych. Od siebie

przez nich

do siebie, to mi daje moją obecność. Ale ja —

samodzielnie

czy może samotnie — zostaję samotnie i

zanikam... rozpadam... — i jakoś zupełnie

schrypłam. Było mi zimno. Odwrócił

głowę. Nad sztywnym, czarnym kołnierzykiem

czaszka z napiętą skórą. Niespodziewanie

wyciągnął rękę:

otwarte sine palce z pazurami. Była

twarda, lekka. Niech będzie jak jest —

i ścisnęłam ją. Położył głowę

na stole

obok naszych rąk. Och, pomyślałam, dość, każde z nas

wyje do tego, czym nie jest, czego

nie zaznało. Tkwię w życiu

jak w ciągu przypadków, pożądając

tylko konieczności. Zawsze obecnej

i zawsze nieosiągalnej. Tak się tłuc

jak on

w tej klekoczącej blaszance wieczności? I z całej siły

ścisnęłam jego rękę.

— Wyrzekam się — powiedział. Jego ręka w mojej

zrobiła się cięższa, cieplejsza,

pazury znikały. Wypełnione ciało

wolno

zsunęło się w moją stronę

na blat! Zerwałam się

przewracając talerz. Leżał do połowy na stole;

bezwładny, ciężki. Miał ciemne kręcone włosy,

widziałam zaróżowione ucho — żywy

martwy człowiek! Więc cofnął się

do swojej śmierci.

Spróbował. Stałam nad nim

z rękami przyciśniętymi do serca

i czułam

jak coś się we mnie rozszerza: pęknie,

trzaśnie — i jest tam jakiś głos — i

wyje, niewydobyty. Chyba

nad ranem

ocknęłam się. Wypiłam wino z jego kieliszka i oblizałam

krawędź. Przed wyjściem sięgnęłam: podnieść jego głowę,

zobaczyć twarz. Ale, pomyślałam, nie. To

sprawdzi się samo.

1981–1983

Jako inspirację powinnam wskazać, więc wskazuję, Draculę Brama Stokera, Nosferatu, symfonię grozy Murnaua, a głównie Nosferatu, wampira Wernera Herzoga, gdzie Nosferatu grał Klaus Kinsky.

O pocieszeniu, jakie daje poezja

Ludzie,

czasami tu można cichutko zemrzeć, wyschnąć

w tym głodnym bastionie obronno-nacierającym, w tej

kraince

poezji. W tym kunszcie tak ascetycznym

gdzie można do woli

używać słów: jak cegieł, jak karabinu maszynowego,

jak ogni — sztucznych i prawdziwych, jak siebie, jak życia

które

ani wygrane ani przegrane

płynie —

A tu robótki: sklejanie całości

na ślinę, na intelekt, na kulturę, wbrew

kulturze (w ramach kultury); och, to popiskiwanie

mocarne, erudycyjne, prywatne — ja sama

jestem jego zdradzieckim sumieniem bez wiary,

najchętniej

używam słowa wszystko

jakbym chciała to, co ono zawiera

wystrzelić, wypluć — już! teraz!

I marzę o gigantycznym widowisku

jakiejś filmowej operze z baletem, z muzyką przez

armatofony;

świat światła sława miliardy widzów

i doskonała wspólnota i rozumna, dokładna osobność

a nie tak jak tutaj:

relikwia

rzemiosło cienkiego nerwu

i cienkiego pędzelka

które już ledwo zipie pod ciężarem

własnej formy, świata, który przetrawia, głosu

który się wypowiada w tych

słupkach

schodkach

wersach.

I myślę: dobrze, na razie

jestem tutaj. I to na razie

prawdziwe czy nie

pociesza mnie najbardziej.

Sen o znaczeniu snów

Cezar i Wercyngetoryks

Cezar pokonał Wercyngetoryksa i przyprowadził go z Galii na łańcuchu. Podobno Wercyngetoryks jest dogłębnie piękny, a jego płeć nie jest jednolita.

Na tylnym dziedzińcu domu Cezara ktoś mówi, że Wercyngetoryks jest tam, w łazience.

Łazienka to raczej rodzaj akwarium z podgrzewaną sadzawką. Na marmurowych schodkach prowadzących na dno stoi Wercyngetoryks. Skórę ma gładką i opalizującą jak tafta, kobiece krągłe piersi, czarne, lekko kręcone włosy opadają na silne, szerokie plecy. Jego postać od talii w dół faluje pod wodą i nie wiadomo, czy Wercyngetoryks od dołu jest mężczyzną, kobietą czy syreną.

Do łazienki-akwarium wpływa Cezar w postaci tłustego, okrągłego karpia; lubieżnymi pętlami opływa talię Wercyngetoryksa — a ona odchyla się do tyłu, sztywniejąc z obrzydzenia. Cezar, urażony do żywego, żyletką nacina skórę Wercyngetoryksa nad biodrem i patrzy, jak czerwona strużka rozmazywana przez wodę spływa po białej, opalizującej skórze.

— Nie wydobędziesz ze mnie ani jednej mojej płci — mówi Wercyngetoryks —

19691

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.

Nocny pociąg

Siedzę w więzieniu dla kobiet. To duży szary budynek o dwóch skrzydłach. Noc. Na gzymsie, nad jednym z zakratowanych okien prawego skrzydła, siedzą dwa ludzkie ptaki: mężczyzna i jego synek, bardzo podobny do ojca. Szarzy i nastroszeni jak puchacze pilnują okna celi, w której siedzi kobieta. Kiedyś zostanie żoną tego mężczyzny i urodzi tego chłopca. Czuwają, żeby nie zdarzyło się nic nieprzewidzianego.

Od środka więzienie jest szare, ale to miękka szarość — szmatek, fartuchów, irchowych ścierek. Moja cela, która leży w lewym skrzydle, przypomina raczej przedział kolejowy z zasuwanymi przeszklonymi drzwiami. W środku są leżanki z zielonymi obiciami.

Staję przy mojej, a naprzeciwko, na swojej, siedzi Irena: ostre rysy i ciepły koloryt. Z tymi

Idź do strony:

Darmowe książki «Nie jest gotowy - Bożena Keff (czytanie dla przedszkolaków .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz