Kamień pełen pokarmu - Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki (gdzie czytać książki online za darmo txt) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Kamień pełen pokarmu. Księga wierszy z lat 1987–1999, stanowi podsumowanie najwcześniejszych publikacji poety. Książka zawiera wiersze z tomików Nenia i inne wiersze, Peregrynarz, Młodzieniec o wzorowych obyczajach i Liber mortuorum, a także garść utworów nowszych.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Kamień pełen pokarmu - Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki (gdzie czytać książki online za darmo txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki

Idź do strony:

dla potęgi nocy oto jest śmierć

mówił Leszek gdy po nocy nastawał dzień i w naszych oczach

krzątały się kości wirowały jak wiatr

któremu dawaliśmy niekiedy chwilę wytchnienia

materace do których przyciskaliśmy wiatr naszych członków

i wnętrzności Leszek mówił

rano znowu znajdziemy się w szczerym polu

oto jest śmierć mówiłem gdy po nieprzespanej nocy

wdrapywaliśmy się na szczyt naszych członków

i wnętrzności jeszcze pamiętam

trumienkę z którą wyruszyliśmy za miasto

chłód jego ciała uderzył mnie zaraz w domu

kiedy pomagałem go ubrać kobietom spoglądającym

niedorzecznie w swoje ciepło

skisłe jak kluski

XIX

znienawidziliśmy miasta do których przyjeżdżaliśmy

w piątek po południu albo w sobotę rano

a zwłaszcza dworce na których spędzaliśmy resztę dni

ludzi z którymi nie zamieniliśmy słowa

na pustych zakazanych placach

choć to oni pieścili nasze ciała w swoich szeleszczących skórach

choć to oni pochylali się nad nami w zmarszczkach

bez cienia intymności

niekiedy bardzo śmieszni a zawsze bardzo starzy

w szeleszczących skórach którą zatykaliśmy sobie uszy

ażeby nie słyszeć ich dalekiego oddechu

i którą jak zielskiem przykrywaliśmy swoje oczy zielone

jak bielmem

umyśliłem pisać wiersze o twojej śmierci

i o tym jakie są teraźniejsze dzieje

wyszedłem na łąki na których zawsze byłem dzieckiem

ażeby początek wiersza tchnął mleczem

zamknąłem się we wszystkich twoich listach

wysłanych i nie wysłanych nigdy do mnie z daleka

w widokach wiedeńskich postkarte przecież pisałeś

jak wtedy z Placu Karola

że dzieli cię dzień od samobójstwa od urzeczywistnienia

rzeczy przyszłych i żebym przyjechał przeżyć przestrzeń

jakiegoś nowego ładu którego jeszcze nie rozumiesz i pozostał

z tobą aż po wypełnienie się chaosu w moich przerażonych kościach

XXI

zamykanie oczu to kłamstwo

bowiem od widoku samobójczej śmierci Recki

Ruszkowskiego nie uratuje cię czarna powieka

zatem patrz jak wtedy gdy zatriumfowały w nim

wszystkie furie powietrza naraz

czyniąc zeń igrzysko

pakułę gdzieś poza ludzkim kręgiem

albo w ludzkich wnętrznościach

i kiedy dźwigałeś tę pakułę a jeszcze bardziej

kiedy nie mogłeś dźwignąć niczego

oprócz wymiotującego brzucha

wymiotującego z przerażenia iż jest

i że starcza za wszystko

XXII

zanim odkryłem twoją śmierć w pokoju

na dziesiątym piętrze i ujrzałem ją w zdziwieniu

twojej nagości i zanim odkryłem śmierć jako coś

co następuje po śniadaniu obiedzie i kolacji

przekonałem się że ten który leży przede mną

w zeszłonocnej pościeli i ten który leży w lilijkach

to mój przyjaciel to moja fizjologia to nade wszystko

mój przyjaciel i moja fizjologia

coś co jest święte

XXIII

od nocy do świtu ćwiczenie pamięci

jak czarnej skóry niewolnika

w dniu w którym umarł ćwiczenie pamięci

i w dniu w którym przygotowywaliśmy się do pogrzebu

ćwiczenie pamięci jak czarnej skóry zbiega

a potem raz po razie

ażeby umarły był wciąż jak żywy

ażeby żywy był jak umarły

i nie ważył się przychodzić z widownią ciała

ażeby przychodził jak pustelnik tylko

do swojej duszy pełen miłości ku niej

i pełen zwątpienia że miłość do jednej rzeczy

jest związaniem przy rzeczach wielu

ażeby przychodził jak pustelnik tylko

przesiąknięty wiatrem i piaskiem

przełamać się ze mną codziennym chlebem

XXIV

gdybyś choć otworzył oczy zobaczyłbyś

jeszcze nie wiem co ale ujrzałbyś jako my widzimy szkielet

może gdybyś uniósł powieki wszystko byłoby

jasne jak pierwszy dzień narodzenia

a tak stoję oślepiony przenikaniem świata

nawet myślę że przenikanie świata jest wszystkim

co potrafię może gdybyś język wyplątał

z otchłani mowy przemówiłbyś

błogosławiony który idzie ku mnie a nie ociąga się

na widok słońca jakie zabiega mu drogę

błogosławiony albowiem dnia pewnego znajdzie go ciemność

w wielkich mękach widzenia

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/

XXV

jeszcze nie dzisiaj jeszcze nie jutro

przyjdę do Ciebie wiem zgasisz światło

ażeby droga nie była wypełniona szukaniem

po próżnicy jak wtedy gdy błądziłem na osobności

przyjdę do Ciebie nie wcześniej aniż skończy się dzień

i nie później aniżeli nastanie noc która wyda z siebie jad

tylko mnie uchroń aniele mój gdy będę spał

przed wężem który obudzi się na moich ustach

XXVI

przyjaciele nie umierają w ramionach obcej kobiety

którą widzieli raz w życiu powiadam ci chłopiec

jakiemu było na imię Leszek nie mógł odejść z kobietą

tylko dlatego że nigdy dotąd nie spotkał jej na swojej drodze

to prawda że wtedy kiedy umierał byłaś ze mną

a ja nie umiałem ci dać tego co on umierając

teraz jesteś zazdrosna o czyjeś ramiona w których umierał

kiedy byłem blisko ciebie tak blisko że to mogłaś być ty

XXVII

oto złożyliśmy trupa do trumienki

i ponieśliśmy przez chore miasto

w którym mężczyźni uprawiają nierząd

i nikt jeszcze nikogo nie uzdrowił

pocałunkiem a przecież

pocałunek jest od Boga

który nie rozstaje się z ludźmi

więc co czynią twoje usta

pośród setek tysięcy chorych

ani jednego do którego by przyszedł

i ani jednego którego by opuścił

choć wielu z nich będzie miało otwarte rany

XXVIII. Pan Gemlaburbitsky

śmiejesz się że jestem nagi

śmieję się choć w to nie wierzę

nie wierzę że obok mnie leży

dżdżownica na łodyżce kwiatu

uważasz że łodyżka kwiatu nie pochodzi ode mnie

śmieję się choć w to nie wierzę

łodyżkę kwiatu masz od boga nicości

który cię dotknął gdy byłeś jeszcze czysty

śmieję się że przychodzisz do mnie jak robak

który znikąd przychodzi i zostaje na wieki

wracasz w nocy i pewnie myślisz

kim jestem że czekam

śmiejesz się że czekam jak robak z tym ciałem dla ciebie

z ciałem o którym Leszek mówił że jest od Boga na przeszpiegi

potem biegnę do księdza Horocha wypytać się o ciało

które jest od Boga na przeszpiegi kiedy człowiek idzie górą doliną

XXIX

znowu przyjechałem w przemyskie

pełne bogów polskich i ukraińskich

rodzina kurczy się coraz bardziej

a ja rozrastam w samotności

jestem jak poganin który nie ma

domu pośród swoich zmarłych

dzień rozpoczynam od krzyku

nieodrodny syn tych co poumierali

XXX

w domu naszych matek była miłość

mleko było miłością najpierwszą i najpełniejszą

gdy wyrośliśmy na chłopców nasze matki jak wiedźmy

wyszły z domu i nigdy już nie wróciły

wyrośliśmy na pięknych chłopców i bardzo nieszczęśliwych

nasze matki wyszły z domu i nigdy nie wróciły

do pełni władz umysłowych ktoś je widział

jak uciekały w kaftanie bezpieczeństwa unosząc nas z sobą

XXXI

młody mężczyzna idzie przez cmentarz

gdy tak idzie nie spiesząc się ma coś ze zmarłego

ma coś z ciebie który umarłeś

i gdy za nim patrzę wcale nie tracę cię z oczu

myślę że właśnie wtedy mogę z twego ciała

czerpać gdy idzie na spotkanie swojej zmarłej

i nazbyt starannie dobiera słowa modlitwy

to właśnie wtedy mogę do ciebie zagadnąć

wyzbyć się języka dziecka i przemówić

po męsku jak zmarły do zmarłego

jak być powinno wyzbyć się śmiesznej obawy

że nie zrozumiesz gdy zamilknę

XXXII. Na pogrzebie A(nny) S(uchożebrskiej)

to tak wyglądają palce 45-letniej nieboszczki

a tak usta jej 22-letniego syna

jakże pogodzić dwa obce i zmęczone sobą ciała

i jakże odejść od ust chłopca do trumiennych szczelin

to tak wyglądają palce 45-letniej nieboszczki

a tak usta jej 22-letniego syna

któremu jeszcze dzisiejszej nocy zechcesz powiedzieć

to tak wyglądają palce zmarłej

drapieżne od niemożności zabrania się stąd

XXXIII. Oczy

mogą poprosić o miejsce pod martwymi powiekami

a kiedy odmówimy bo podobno nie jesteśmy

martwi pójdą przodem nas a kiedy

w drodze zbłądzimy wezmą do siebie

jak dwoje samotnych staruszków

spodziewających się śmierci

nawet ciało jest im dane inaczej aniżeli nam

poruszającym się niby to po swoim a jednak

a jednak boimy się że weszliśmy w szkodę

Panu Bogu na tych kilkadziesiąt lat nie więcej

a oczy mają wgląd we wszystko i poświadczą

że weszliśmy daleko w szkodę jak świnie

XXXIV

i nic nie pozostaje pewnego z nas

może właśnie jedna niepewność

jak kość kiedy mówimy że nie będzie

kości na panowanie długie

i krótkie tylko nie wolno zasnąć

albowiem śpiącym ubywa snu a panowanie

ciąży jak zmiażdżenie rzeczywistością o świcie

nawet tobie który wziąłeś za królestwo kamień

i nie pomyliłeś się nigdy

i nie pomyliłeś się wówczas gdy kamień poszedł

w niewolę innego kamienia i gdy dopiero wtedy

poczułeś ból

XXXV. Szpital św. Klary

w rzeczach czystych niechaj będzie Twój dom

a w rzeczach nieczystych moje umieranie

do Twojego domu przyjdą pokłonić się Tobie

a w moim dobrze uczyni kto pozna się na kościach

i wyda o mnie sąd jako o zmarnotrawionym

a w rzeczach nieczystych moje umieranie

tak wielkie w nieczystości moje umieranie

że gdybym miał z martwych powstać

to tylko przez człowieczy brud

nie wiedziałem że w nieczystości chodzę

od domu do domu a zawsze wygnany

kto mnie opatrzył ten się zlitował

bo tylko litość godziła się na mnie

kto mnie owrzodził ręce umywał

i rozpowiadał że owrzodzonego widział na mieście

jak szedłem za nim do domu jego wnosząc owrzodzenie

w samych już powiekach nie wiedziałem

XXXVI

ludzie obnażają ciało i mówią

a to jest brzuch doskonały na każdą

okazję głodu a tamto są genitalia

doskonałe na każdą okazję zaspokojenia

zbliżają się do siebie i powodują

miłość białą kruszynkę

która nie wytrzymuje z bólu

i rodzi nikt nie wie po co

XXXVII. Inskrypcja

na lubelskim cmentarzu

jest tak 26 listopada

1985 roku zmarł młodzieniec

młodzieniec ten miał imię

ze snu a kto

ma imię ze snu

temu się nie dłuży

rozmowa z Panem

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.

Peregrynarz

XXXVIII

schizofrenia jest domem

bożym odkąd zachorowałem

raz drugi i przebudziłem się

w gorączce miłości

zaiste niewiara jest jak okowa

i obręcz płomienista

w której wstydziłem się siebie

choć to nie wstyd przymierzać się

do istnienia a światła duszy

nie zmarnowałem i wykrzyknąłem Panie

niewiara jest cudownym miejscem

które opuszczam codziennie

schizofrenia jest domem

bożym odkąd zachorowałem

raz drugi i przebudziłem się

Idź do strony:

Darmowe książki «Kamień pełen pokarmu - Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki (gdzie czytać książki online za darmo txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz