Juwenilia II - Krzysztof Kamil Baczyński (biblioteka informatyczna TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Juwenilia II - Krzysztof Kamil Baczyński (biblioteka informatyczna TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Krzysztof Kamil Baczyński

Idź do strony:

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.

Już nie pamiętam...

Już nie pamiętam, jak las szumi śniegiem,

jak słońce złotem w ciszę lasu pryska,

kiedy płaszczyzna obłąkana biegiem

ucieka pędem szalona i śliska.

Już nie pamiętam gór ogromnych wiecznią

i nocy gęstej, gwiazdami nabitej,

i pól płaszczyzny bezmiernej konaniem,

śniegiem zmierzchnącej i puchem skro-litej.

Już nie pamiętam, jak słońce w śnieg prószy

i w biele sypie ciszę pyłem złota.

Dzwonki polami biegną i szeleszczą,

cisza osiada śniegu mgłą na płotach.

Już nie pamiętam! Miasto zaczajone

zza murów, mgłą mi dusi jaźń zamarłą

i krwią już niebo mdłych, przegniłych dymów

nocą wyszło w ulice

i dławi mi gardło...

Morze wracające

Pamiętasz? Było kiedyś morze

szkliste w falistych linii łukach,

morze, którego cieni można

w obrazach szklanych dni poszukać...

Morze czasami wzbierające

roznosem huku na poszumach,

szelestem w dali zamykanym

na stoodległych górskich tumach16.

Morze płaczące świstem deszczu

i perłopławiam pianorodne,

dalekie, ciche, smutne głębią

jak moje oczy twoich głodne.

Morze przebite nocą w gwiazdy

powraca czasem cicho, jaśnie,

morze potęgi i miłości,

które w twych oczach cicho gaśnie.

Zmierzchanie

Motto: Je suis l’Empire à la fin de la décadence17

(Verlaine)

Okręt odpłynie na spuchniętych żaglach

w szklane lazury wzbierających piersi...

Chociaż nie zawsze byliśmy najszczersi,

powiedzmy sobie zwyczajnie: dobranoc.

Bo świat zachodzi już i słońce ciche

nie wzbiera światłem w mgły wstające rano.

A dni się sypią — zerwane korale,

perły o zmroku...

powiedzmy: dobranoc.

W progu drzwi szklanych noc narasta łukiem,

w progu dni z błota noc cicho przyklęka

i garść popiołu w zaciśniętych rękach

parzy mnie jeszcze niedogasłym żarem.

Zmierzcha...

z nawisłych tlejących latarni

znów w pyle światła dzień powstaje szary...

13. XII. 38 r.

Jesień

Drzewa na wieczną jesień schodzą w szare parki

przez pastelowe chwile przegniłej pogody;

w zamglonych nocach dni kucające o zmroku;

czai się pustą twarzą niebo bez obłoków.

Rano... znowu się budzę w przekroplonej ciszy,

sen odrasta w powiekach napęczniałych męką,

szarość tańczy po szybach pajączkami pyłu,

pokój się wpół unosi na ugiętych rękach

i sennie mi spogląda w rozproszone oczy...

Rano... w szum odbiegają myśli już odległe

i ty odpływasz w zachód mgieł odeszłych...

ulice wchodzą oknem, blade bezobliczem,

szorstką powierzchnią bruków w szyby mgłami spierzchłe.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Dzień się prześliźnie długim, lepkim ślizgiem

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

aż spłynie wieczór gęsty z szarych tapet

i westchnie jesień odległych pociągów wysapem,

szarość pokoi podpali się zgniłą purpurą chryzantem.

W nocy pies we mgle szczeka,

rozpruwa szwy ciszy

i czkawka echa kaszle z przegniłych płuc podwórz.

Nie chodź po zwiędłym zmroku, lepiej okno otwórz:

przestrzeń powiewa w usta gorzką, wonną jesień.

Dni nienawiści

Trzeba nam było długo iść w nienawiść

(roztarty w gwiazdy kryształ chrupał nam pod butem18)

i dni w przegniły, żółty blask rozkrwawić,

na bezoblicze iść pod zwiędłą nutę

z chrypnących gardeł zdartą suchym skrzekiem.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

w bryzgi i sople krwi cuchnącej trupem,

idzie się tędy, by się stać człowiekiem

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

A nocą więdły w oknach ciche okiennice

i czerń wsychała z błotem w szorstki, ciężki drelich,

żeby ją świt odkruszył, którym niebo pęka,

świt... jeszcze jeden granat spadły w gęstej bieli.

A nocą okna w obcych, pustych miastach

pluły nam nienawiścią w czarny kontur twarzy

i szczekały po nocach charczącym budzikiem

dalekich karabinów,

by usta nam sparzyć,

i budziły gwałtownym, z żył wyprutym krzykiem,

który sypał się w czaszce w rozpalony ołów

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

a potem znowu było dno nakisłe ciszą

i znów przelewające szprychy w ciemność, koło.

Zostaną...

noce ukrzyżowane zamarzłymi snami,

zostaną oczy z mroków wyrżnięte w łez kryształ

i oczy, które wykwitną przegniłe —

— niezapominajkami...

1939

Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/

Powrót (tłum.)

A kiedy deszcz srebrnosiny

zapłacze za moim powrotem,

pomyśl, że to są łzy moje

perlone przez moją tęsknotę.

Piosenka księżyca

Motto: La lune blanche19...

(Verlaine)

W skośny stół z matowej czerni

księżyc wylał płytką rzeką

szumią ciszą w szklany werniks

gwiazdy spadłe niedaleko

w gęstej nocy jak w akwarium

płyną długie śliskie ryby

uliczkami gęstych podwórz

szyby szorstką łuską wybić

gładzi zwilgłe srebrem ściany

płynnych łysków20 miękki natłok

i na stole rozślizganym

czarny piesek gryzie światło.

16 I 39 r.

Melancholia

Szary pejzaż tętni kroplami

w rzeki gęste, lśniące jak ołów,

noc przepędza do pustych obór

czarne chmury, stada bawołów.

Po wądole nakisłym zmierzchem

pełznie szumem chmur szarych liszaj,

przez zasiane w ugorach cisze

dzień brzeziną schodzi przez pole.

1939

Podróż w naturę

Motto: Par les soirs bleus d’été

j’irai dans les sentiers21

(Rimbaud)

Starym szlakiem powrotnych łabędzi

wiosna wróci jak balon wzdęty białym ciepłem

na ramionach drzew ogorzałych od słońca

skwar — południa rozwiesi płachty nieba skrzepłe

Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/

Skwarne zwierzyńce miast

odklejone od stóp opadną w dół kotlin

zasianych piołunem gęstym i miętą

w ciecz topniejący skwar

obłoki w błękit przekropli

spłynie w wonne pola trawą świeżo zżętą

jak rzeką...

natura — otchłań

zieleniejąca na krańcach błękitu

........................

wejdziemy w prężne powietrze górskich strumieni

w puszczę — łuk morza ucichły chłodem wśród skwaru

w ciche kopuły wite na ptakach jak wieniec

w mroczne sklepienie poszumu rozdarte świstem

ptaków...

niżej...

w bujnym zielonym bambusie trzcina kołysze jak szelest

dżungla zielonym ciepłem owionie dźwięk brązu

— ciało

słońce na białych diunach22 piasek w poszum zmiele

wieczór opadnie w oczy uśmiechniętym bonzą.

A noc wilgotnym ciałem otrze się w mgły zieleń

dżungla paruje w górę mokrą mgiełką potu

uśniemy w zapach włosów jak w morze — kołysem

kiedy mewy przebiją błękit bielą lotu

1939

Moment wieczności

Kiedy czas — kościół rozparty w staw — cmentarz

przebrnie po uda w dzwonach leniwych w południe

powstanie wieczna niedziela — przestrzeń błękitno-święta

zapalić lazur światła od mglistych majolik23 złudniej.

Wtedy w przestrzeń zapadnę — cichym opadem Atlantyd.

Oceany jak stepy wysoko przeszumią pod słońcem

horyzonty rozpękną światłem w półkoliste rampy

dwa napięcia błękitu odprężą się w dwie równoległe.

. . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

i usnę...

w falującym łanie ścichłych dzwonów

oceany — kolumny błękitu nie zmilkną odpływem o zmierzchu

wysoko szumią powierzchnie od nieba bledsze i cichsze

oczy — dwa dzwony tłukące kryształ

nie zgasną jak co dzień w szorstkim, chłodnym — wichrze.

Obojętnie się przejdą przez dna zarośnięte rybami

jak sznur pereł zerwany niechwytne spadają przez błękit.

Matowe słońce, w którym lazur zamilkł

przesunie dłonią po grzywach poczochranych ławic

gęsta woda rzek w wirach wyplutych z tulej...

sypie się szelest diun24

przetartych jak sukno — trawą

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ciężki plesiosaur25 zieleni wytrze się w gęstym namule.

1939

Chrystus

Przejść długim płaczem zapomnianych ścieżek

przez puste, krwawe wydmy słów i szorstkich spotkań,

spłynąć wykwitem płatków zmiodniałych na wiosnę

jak cisza biała, gęsta, miękką wonią słodka.

Przejść... gromnicami drzew odprawić święta,

krzyżami wonnych dni zasadzić puste drogi,

o łukach nieba, brudnych przechodniach pamiętać,

być przyjacielem smutnych i najcichszym bogiem.

I siać niepokój sumień w oczy — brudne szyby

na pośmiewisko i na kłamstwa wieków.

Przez drogi cierpkie, dalekie i gorzkie

po coś tu do nas przyszedł, boże czy człowieku?

I w końcu

kłamstwem rozcięli przymknięte powieki,

pękł kobalt nieba szorstkim poszumem błyskawic,

niebo spłynęło szybkim w horyzont odbiegiem

kroplami sinymi mleka ciszę zadławić.

Zastygła wolno krew na zwiędłych kartach księgi,

przechodzą bose nogi w pyle, jak co dzień

i kiedy konasz co dnia na krzyżach przydrożnych,

minę cię nieobaczny26, zmęczony przechodzień.

1939

Podróże

Czytamy szeroką przestrzeń

liczoną w głębokość spojrzeń

morza dalekie, obłe dźwięczą metalem światła

gdy nagle w horyzoncie przepuk linii dojrzę.

Z brzęczącej blachy morza wypełzną niedbale

powolne, gęste wyspy

obok przejdą bielą

ciepłym rozlewem ulic pierząc roje palem27

słońce na białe ciepło w zębach osad mieląc.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

W portach które pływają po wypukłym morzu

zmierzch w wieczornych gospodach pachnie cierpko winem

(przez łzy szyb słychać w dali przechodzące góry)

powoli oczy ciężkie jak skrzydła rozwinę:

mury wygrzane w słońcu — białe szorstkie koty.

Przeciągają wzdłuż winnic grzbiety skwaru — rtęcią

i morze się ugina drętwe ciepłym złotem

(pękają akordy barw zmierzchem zwilgając jak parą)

a kiedy błękit świtem wzejdzie w przestrzeń

miasto wyleje rzeką szeroką do morza.

Odpłynę wiotkim statkiem w szerokie ramiona

horyzont pęknie jak szklana obroża

pożegnają mnie ciszą gęstych drętwych zmierzchów

iluminacje światła jak ostatni pożar.

Aż strącony burzami z szorstkich liści palmy

zapędzony nocami w ślepy, cichy atol28

wycharczę czarną perłę konający nurek

i błękit tylko

w zmierzchach wchłonie mnie jak zator...

I. 39 r.

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/

Idź do strony:

Darmowe książki «Juwenilia II - Krzysztof Kamil Baczyński (biblioteka informatyczna TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz