Darmowe ebooki » Wiersz » Słówka (zbiór) - Tadeusz Boy-Żeleński (czytanie książek TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Słówka (zbiór) - Tadeusz Boy-Żeleński (czytanie książek TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Tadeusz Boy-Żeleński



1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 17
Idź do strony:
Zur hebung des Fremdenverkehrs Dzień p. Esika w Ostendzie Pieśń o stu koronach Opowieść dziadkowa o cudach jasnogórskich Piosenka sentymentalna, której jednak nie trzeba brać zanadto serio Joie de vivre Głos rozjemczy w sprawie pana Wilhelma Feldmana contra Rosner, Żuławski, Tetmajer etc. etc. Kilka słów w obronie świętości małżeństwa Piosenka w stylu klasycznym Zielony Balonik - Muzeum Narodowemu Mistrzowi Styce Pobudka Piosenka wzruszająca Pieśń o domu malarskim Proroctwo królowej Jadwigi Dobra mama Pieśń o lwowskim Rafaelu Historia ,,Prawicy Narodowej" Głos dziadkowy o restauracji kościoła parafialnego w... Poręcinie Kuplet posła Battaglii Z niewydanej ,,Szopki Krakowskiej" na rok 1908 Opowieść dziadkowa o cudach Rapperswylskich Pożegnanie Odsiecz Wiednia Dziwna przygoda rodziny Połanieckich Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna
Słówka (zbiór)
Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Słówka
Gdy coś mnie nadto wzruszy  
Lub serce mi podrażni,  
Chowam się aż po uszy  
Do swojej wyobraźni.  
 
Tam, o każdziutkiej porze,  
Schronienie mam zaciszne,  
Gdzie myśl wyprawiać może  
Przeróżne rzeczy śmiszne.  
 
Miast czerpać próżną chwałę  
W tym, że jak z książki gada,  
W głupiutkie słówka małe  
Calutka się rozpada. 
 
Te słówka mi uciechy  
Sprawiają nieraz mnóstwo,  
Lubię ich puste śmiechy  
I ducha ich ubóstwo.  
 
Jak błazenkowie mali  
Słówko się z słówkiem cacka,  
To jęzor mu wywali,  
To szczypnie je znienacka.  
 
Jedno przez drugie hasa  
Wydając kwik wesoły,  
Niby dzieciaków masa,  
Gdy wyrwie się ze szkoły. 
 
Jednemu w tej pogoni  
Pąsem nabiegną lice,  
Gdy żywszy ruch odsłoni  
Młodziutkich płci różnice;  
 
Inne troszeczkę z boku  
Przystanie gdzieś nieśmiele  
I stoi z mgiełką w oku  
Jak zadumane cielę; 
 
Te dwa w pustocie nowej  
Objęły się przyjemnie  
I same w rym gotowy  
Splatają się beze mnie; 
 
Ja patrzę na niewinne  
Figielki miłych dziatek 
I wolę niźli inne  
Ten mały, własny światek...  
 
O bardzo niegrzecznej literaturze polskiej i jej strapionej ciotce

J. E. Prof. Dr. Hr. St. Tarnowskiemu poświęcam.

I
Pełna gracji, zacna, słodka,  
Żyła sobie stara ciotka. 
Bez zbytków, lecz i bez braku,  
Miała swój domek na Szlaku.  
Oprócz cnót rozlicznych wieńca  
Hodowała też siostrzeńca. 
Brzydki chłopiec, z krzywą buzią 
Zwał się — dajmy na to — Józio.  
Ciotka była panną czystą, 
A Józio był modernistą.  
(Modernista — znaczy chłopak,  
Co wszystko robi na opak;  
Każdego się głupstwa czepi,  
A zawsze chce wiedzieć lepiej).  
Z tym smarkaczem ciotka stara  
Miała strapień co niemiara.  
Zawsze jej czymś umiał dopiec,  
Taki był już brzydki chłopiec.  
Próżno ciotka mu wymienia  
Albo Lucka, albo Henia, 
Co ich przykład wszystkim świeci  
Jako grzecznych, dobrych dzieci;  
On rozeprze się wygodnie,  
Obie ręce włoży w spodnie, 
Śmieje się i kiwa głową  
Jakby mówił: gadaj zdrowo! 
 
II
To rzecz nie do uwierzenia,  
Co on ma za przywidzenia!  
Czasem coś bez sensu maże  
I mówi, że to witraże.  
To znów wieczór biega nago  
I rozbija wszystkich lagą.  
Ciotka krzyczy: «Joseph! arrête!1» 
A on: «Ciociu, to kabaret!»  
Wszystkie meble w domu psuje, 
Mówi, że sztukę stosuje.  
Wszędzie wlezie, wszędzie dotrze, 
Deprawuje dzieci młodsze.  
To rzecz w Polsce niesłychana:  
Nie chcą wierzyć już w bociana!  
Kiedyś wpada mała Hanka:  
— «Ciociu, jestem rotomanka!» 
«Któż cię tak nauczył?!» — «Józio» 
Mówi z rozpaloną buzią. 
«A ja — szepleni Ludwiczka — 
Jestem święta pla-samiczka». 
Chociaż zwykle dobra, słodka,  
Zawyła ze zgrozy ciotka, 
Raziła ją na kształt gromu  
Taka hańba w polskim domu! 
 
III
Czasem dobra ciotka woła: 
«Usiądźcie, dzieci, dokoła, 
O hetmanach, kaznodziejach,  
Potem każde z was wymieni,  
Którego najwyżej ceni.» 
A Józio ze śmiechu kona 
I krzyczy: «Ciociu! Kambrona2!» 
 
IV
Czasem, a najczęściej w poście,  
Przychodzą do ciotki goście. 
«Józiu, przywitaj się z panem!  
Co ty tam za parawanem?!  
Wyłaź stamtąd, puść Haneczkę  
I powiedz gościom bajeczkę».  
Wylazł Józio, głową kiwa 
I w te słowa się odzywa: 
 
Bajeczka pana Jachowicza3 
Staś na sukni zrobił plamę,  
Oblał bowiem ponczem mamę; 
A widząc ją w srogim gniewie, 
Jak przepraszać, sam już nie wie. 
Plama głupstwo, mama doda,  
Ale ponczu, ponczu szkoda! 
 
Skończył Józio, gość się śmieje,  
A ciotkę wnet krew zaleje:  
Biedaczka dostała mdłości  
I ze wstydu, i ze złości.  
Tak ten niegodziwy chłopiec  
Zawsze ciotce umiał dopiec. 
 
V
Tak się trapi dobra ciotka,  
Pełna gracji, zacna, słodka,  
Lecz największą ma subiekcję  
Gdy rozpocznie z Józiem lekcję.  
Dojdźże ładu z taką głową:  
Zawsze ma ostatnie słowo!  
Ciotka prawi o Trzech Psalmach:  
Józio o «tańczących palmach»;  
Ciotka mu o apostołach,  
On jej o spermatozoach;  
Ciotka uczy, kto był Gallus,  
On poprawia: «Ciociu, Phallus»!  
Ciotka znów z innego wątku  
Baje o świata początku,  
Józio się ząb za ząb kłóci, 
Że świat cały powstał z chuci. 
(Mruknie ciotka w pasji szewskiej: 
«Wciąż ten łajdak Przybyszewski!») 
Ciotka znów o ideałach — 
Józio: «ciociu, co to wałach?» 
Taką ciotka ma subiekcję, 
Gdy rozpocznie z Józiem lekcję. 
 
VI
Kiedy wieczór już zapada, 
Ciotka do snu się układa: 
Józiu! zostaw ten rozporek 
I chodź odmówić paciorek. 
Niech Józio
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 17
Idź do strony:

Darmowe książki «Słówka (zbiór) - Tadeusz Boy-Żeleński (czytanie książek TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz