Darmowe ebooki » Wiersz » W mroku gwiazd - Tadeusz Miciński (efektywne czytanie .txt) 📖

Czytasz książkę online - «W mroku gwiazd - Tadeusz Miciński (efektywne czytanie .txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Tadeusz Miciński



1 ... 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Idź do strony:
błądzą — 
dusza ma własne gwiazdy i tajniki — 
a teraz idź, witeziu.  
 
Białe róże krwi
Motto

„ogniem białym, płonącym, nieugaszalnym zatracić się w ciemnościach i więcej się nie odnaleźć, według pojmowania człowieczego”.

Ruysbrock.
Białe róże krwi...
Białe róże krwi rosną przy mej celi — 
a dokoła bór w swych upiornych snach. 
Kiedy zimna noc — jako czarny ptak — 
na wierzchołkach gór zostrzy krwawy dziób — 
dwie siostrzyczki me — ach, dwie obłąkane 
z lśniącemi oczyma, jak zaklęte skarby — 
— — — — — — — — — — — — 
i słucham piosenek — i drżą srebrne rosy — 
odmykam okno gotyckiej wieżycy. 
I łkają słowiki i z szumem drżą fale — 
do groty umarłych wszedł księżyc. 
Węże z nad jezior prężą się uśpione, 
a drzewa olbrzymy pośród chmur i nieba. 
Gwiazdy jak róże kwitną wśród gałązek, 
taniec szkieletów — 
— — — — — — — — — — — — 
Na katafalku z czarnych kamieni 
leży blady królewicz 
i litośnie patrzy na swą zabójczynię. 
Ona, jak posąg, bezmowna — 
w ekstazie bólu uśmiecha się 
przez zasłonkę grobu. 
Patrzy litośnie królewicz — 
dwa jeziora oczu ścinają mu się w lód. 
— — — — — — — — — — — — 
Dwie siostrzyczki moje palą kwiat paproci. 
Ziemia rozpęka w urwisko. 
Nad jeziorem śmierci 
siedzi nagi człowiek i w zielonkawą patrzy toń, 
jako w źrenice święte Ureusa. 
A strojne karły i wesołki 
tańcząc na nitkach pajęczych 
zawodzą spiżowy chorał o narodzinach gwiazd. 
Mój brat: przed obliczem siedmiu posągów 
skrzyżowaliśmy nasze miecze i czaszę krwi 
piliśmy na braterstwo. 
Całą wieczność szukałem — 
odnalazłem weseląc się w płaczu moim. 
Zaklinam go w dawne imiona anielskie — 
przypomina — budzi się, jak ze snu — 
uśmiecha się, jak Jehowa, z poza mgławicy, 
a strumień piany toczy się po zoranych ustach. 
Prosi bym do uścisku podał dłoń — 
chwycił mocno rękę moją — 
zataczając się w okropnej radości, 
wykręcił i z całej mocy 
złamał na żelazach. 
Zmiażdżoną ręką uderzył mię w twarz 
i wyzwał na straszny — zagrobny bój — 
w nurtach głębokiej wody. 
Łzy płyną mu anielskie, rzewne 
po zbrużdżonem obliczu piorunami, 
jak ziemia — 
— — — — — — — — — — — — 
Dwie siostrzyczki me rzucają do ognia 
pszeniczną śnieć. 
Siedzę na ganku wśród odwiecznych lip, 
szafranowe krokusy pachną mi świętem Wielkiejnocy, 
lilowe malwy i czarne bratki 
szepcą opowiastki o tych, co minęli. 
A słońce rozsypało krwawe róże 
na obłokach — i gdy zagasły — stało się, 
jakby ktoś ogród zamienił w żuzle i popiół. 
Pies wierny skomli przez sen 
u moich nóg. 
Prowadzi do mnie małe dziecię 
żona — za rączkę. 
I cisza taka święta 
wśród omglonych łąk i lasów. 
Świerszcze sykają pod progami, 
żaby rechocą — 
jakby szklane, grające wirowały sfery. 
I poszedłem, ach — na drogę pod krzyż 
i nie wrócę już — nigdy nie wrócę. 
— — — — — — — — — — — — 
O siostrzyczki moje, podłóżcie smolny żar 
i niech rozszumi 
oceanowym śpiewem ognia ta puszcza. 
W płonących wirach dymu 
zapadną się moje czarne księstwa — 
w roztopach żywicy 
skamienią się moje napowietrzne jeziora — 
upiorne skrzydła moje 
zanurzę w prastarych wulkanach — 
i tylko serce me złóżcie z modlitwą do ziemi. 
Nad popiołami 
zaszumią zboża — 
będą ludzie pożywać — i błogosławić. 
 

Moim Siostrom i Matce.

Stygmaty św. Franciszka

O wzgardź mną Panie, bom niegodny Ciebie — lecz w piersi mojej słyszę harfy granie i ręce moje wyciągam w zaranie — ku Tobie.

Uderza na mnie blask Mocy i Tronów — gwiazdy mi grają wśród wieczornych dzwonów — na niebie krwawe błyskają purpury — Twoich tajemnic otchłanie i góry.

A duchy z twarzą posępnie ukrytą — oczy im świecą przez wór San-Benito. I patrzę w zimne ich oczodoły — gdzie bezwstyd w dzikie zamarł szaleństwo — w krypcie kościoła tajne męczeństwo — za filarami błyszczą anioły.

I podszedł do mnie Upiór-strach nocny — ręce mi związał, bym legł bezmocny. A harfę podał w gasnące dłonie — serce, co wiecznym pożarem zionie.

I umęczyłem jeszcze raz drugi to smętne i krwi mej polały się strugi. Odejm mnie, Panie, moim szponom — odejm mnie, Panie, błotu mojemu — czemu nie przychodzicie mi łzy? i darmo trzymam twarz odwróconą — widzę Twe oczy zachodzące — widzę jak czarne zimne słońce zakrywa Ciebie mi.

Stoję na ostrym cyplu góry — podemną w głębi czarnopiórej — nademną — wkoło — Ty.

Idę ku Tobie, Tajemnico — wsłuchany w poszept kwiatów — otwarte szczęścia mego rany — oh, serc mam więcej niżli światów — niż gwiazd —

A płomień ku mnie z Twego słońca — a burze ciepłe przelatują jestestwo moje — zodyakalne światło nad horyzontem, jako lodowe framugi.

Niechcąc zakrwawiłem kwiatki i poruszyłem umarłego w trumnie — gałązki ciernia oplotły mi głowę — z rąk płyną świetlane smugi.

Ptaszki lecą pytać się, com widział w niebiosach: duszyczki wasze bardzo tęskniące. Umarli pytają mnie o swych losach — i tylko kwiatki cicho na skoszonej łące oddają aromat, jak siostra Łazarza, Panu.

Czcigodny K. Baykowski przyjąć raczy.

Sen
Tyś umarł? nie wiem, lecz się zbudziłem ze łzami 
i jeszcze grają chóry tych anielskich lutni 
i moje serce, jakby fala, łka mi 
i słyszę — cicho szepcą Twoi ucznie smutni. 
 
Czytałem księgę w prześwietlonych zbożach — 
kronikę Twoich męczarń i Twych bólów świętych — 
wtem, jakby świat mi roztęczył się w oczach 
i jakby kwiaty szumią w stepach w niebowziętych: 
tak-żeś się cieszył, gasnąc — tak radował w Panu, 
konając — i czułem ból Twojego ciała 
i dusza moja — ach, gorzko płakała, 
żeś jej tam nie wziął — jak kłos zżęty z łanu 
i rzucony na drogę pod żelazne koła 
w pył... 
 

Mikołajowi N. w Kriestowozdwiżeńsku.

Przypisy:

1. Lucifer — utwór Micińskiego Lucifer bywa traktowany jako kwadryptyk, którego część pierwszą stanowi utwór o tym właśnie tytule, drugą fragment poetycki o incipicie Mój duch łańcuchem skuty do ziemi (...), część trzecią wiersz Melancolia, a czwartą fragment zaczynający się od słów Oto mej duszy świątynia — z czarnych jak miłość marmurów (...). Dwie pierwsze części kwadryptyku znajdują się już w bibliotece, również pod tytułem Lucifer. [przypis edytorski]

2. Kain — utwór ten składa się z kilku części, z których ostatnia, Ananke, została już opublikowana w bibliotece pod tym tytułem. [przypis edytorski]

3. Korsarz — utwór ten składa się z kilku części, z których dwie zostały już opublikowana w bibliotece — fragmenty rozpoczynające się od słów Tak jestem smętny (...) oraz Rycz burzo!. [przypis edytorski]

4. izali a. azali (daw.) — czyż, czyżby. [przypis edytorski]

5. efemerydy — jednodniówki, jętki. [przypis redakcyjny]

6. nereidy (mit. gr.) — nimfy wodne. [przypis edytorski]

7. mulłanki — tu: fletnia z trzciny. [przypis redakcyjny]

8. Pan (mit. gr.) — bożek leśny, czczony szczególnie przez pasterzy. [przypis redakcyjny]

9. pustułka — ptak z rodziny sokołowatych. [przypis redakcyjny]

10. Gryf i Łabeda — postacie ze zmyślonej mitologii kaszubskiej; on ma kształt gryfa, ona łabędzia. [przypis redakcyjny]

11. Nomy (mit. germ.) — trzy dziewice, piastunki Losu. [przypis redakcyjny]

12. Abderrahman — Abderrahman I, założyciel (755 r.) niezależnego kalifatu w Kordobie, twórca sławnego pałacu Alkazar w Sewilli i meczetu w Kordobie. [przypis redakcyjny]

13. zwiotszały (daw.) — zestarzały, zniszczony. [przypis edytorski]

14. chaszcza — dziś: gąszcz. [przypis edytorski]

15. skiba — dziś: część ziemi odrzucona na bok przez pług. [przypis edytorski]

16. dyl — drewniana belka. [przypis edytorski]

17. hostia (łac.: ofiara) — okrągły opłatek z mąki pszennej; niekwaszony (przaśny) chleb używany podczas mszy świętej w kościele katolickim; hostia według dogmatów katolickich w czasie obrzędu mszy staje się prawdziwym ciałem Chrystusa. [przypis edytorski]

18. jąć (daw.) — zacząć. [przypis edytorski]

19. oberwisko — osuwisko, klif. [przypis edytorski]

20. kładnę (daw. forma 3.os.lp) — dziś: kładę. [przypis edytorski]

21. Wil — William Szekspir. [przypis edytorski]

22. Imogena — postać z Cymbelina Szekspira [przypis edytorski]

Wesprzyj Wolne Lektury!

Wolne Lektury to projekt fundacji Nowoczesna Polska – organizacji pożytku publicznego działającej na rzecz wolności korzystania z dóbr kultury.

Co roku do domeny publicznej przechodzi twórczość kolejnych autorów. Dzięki Twojemu wsparciu będziemy je mogli udostępnić wszystkim bezpłatnie.

Jak możesz pomóc?


Przekaż 1% podatku na rozwój Wolnych Lektur:
Fundacja Nowoczesna Polska
KRS 0000070056

Dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur i pomóż nam rozwijać bibliotekę.

Przekaż darowiznę na konto: szczegóły na stronie Fundacji.

Ten utwór nie jest objęty majątkowym prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami (przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione są na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach 3.0 PL.

Źródło: http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/micinski-w-mroku-gwiazd

Tekst opracowany na podstawie: Tadeusz Miciński, W mroku gwiazd, Kraków 1922.

Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Redakcję techniczną wykonali Paulina Choromańska i Wojciech Kotwica, a korektę ze źródłem wikiskrybowie. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Okładka na podstawie: Azlan DuPree@Flickr, CC BY 2.0

ISBN

1 ... 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Idź do strony:

Darmowe książki «W mroku gwiazd - Tadeusz Miciński (efektywne czytanie .txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz