W mroku gwiazd - Tadeusz Miciński (efektywne czytanie .txt) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Tomik poezji z 1902 roku autorstwa Tadeusza Micińskiego, mistyka zwanego „poetą-magiem” i „czcicielem tajemnic”.

„W mroku gwiazd” to jedyny zbiór wierszy w dorobku literackim Micińskiego. Składa się on z kilku cyklów, wśród których można wyróżnić m.in. „Noce polarne”, „Zatokę tęcz” czy „Białe róże krwi”. Mimo tego podziału, utwory Micińskiego wykazują pewne wspólne cechy charakterystyczne: tajemniczość, brak jednoznaczności, mroczny nastrój, olbrzymi ładunek emocjonalny. Bohaterowie wierszy cierpią, przeżywają rozterki, są przestraszeni i osamotnieni w walce z własnymi myślami i problemami. Czytając te teksty ma się wrażenie ciągłego balansowania na granicy dobra i zła, co sprawia, że odbiera się je jako demoniczne, chwilami przerażające. Z pewnością dlatego tomik został początkowo potraktowany z dystansem i dopiero z czasem dostrzeżono jego wielką wartość artystyczną.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Autor: Tadeusz Miciński
Epoka: Modernizm
Rodzaj: Liryka

Czytasz książkę online - «W mroku gwiazd - Tadeusz Miciński (efektywne czytanie .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Tadeusz Miciński

Idź do strony:

jak okręty,

w coraz gęstszą zimną mgłę.

Wtem zadrżałam: w boskiej krasie

stał przedemną bóg —

tęcza była mu przy pasie,

księżyc obok nóg.

Jego oczy dwa szafiry

w ciemni moich grot —

szał mistyczny płynął z liry —

orłów gwiezdnych lot.

I ujrzałam w kolumnadzie

marmurowy dwór — —

ale cień się czarny kładzie

odemnie — jak z chmur.

I poślubił moje łono

pośród Mlecznych Dróg —

tę pieśń mroków potępioną,

mocniejszą — niż bóg.

I on zgasnął — a ja płynę

z trupem u mych łon —

a pod łodzią mam głębinę,

gdzie gwiazd leci szron.

Wiem: przedrzekły mi Charyty,

iż przy dźwięku harf

Horus wzejdzie — syn kobiéty,

już pogromca larw.

O nocy cicha...

O nocy cicha, nocy błękitna

u stóp Twych leżę, całując Cię —

warkoczy Twoich gąszcz aksamitna

po wzgórzach gwiezdnych w niebo się pnie.

Srebrzą się stawy, szumią potoki

i tylko serce w płomieniu burz —

idę w puszcz leśnych ciemne wyroki —

nocy błękitna — żegnam Cię już.

(Moja tęsknota...)

Moja tęsknota

do niewidzialnej kochanki,

jak lilia złota

marznąca w zimne ranki.

Lecz żaden duch z zaświatów

skrzydłami nie oprzędnie —

oh, tyle więdnie

kwiatów...

Wodne lilie

Znam wszystko w życiu, co poznać jest warto:

puszcze i stepy, wulkany i morza —

znam drogi proste i kręte bezdroża,

a na Tarpei mą duszę rozdarto —

znam krwawe zemsty i proch przed kościołem

i bramę piekieł, na którą się wspiąłem.

Wierzyłem Panu. O i dzisiaj wierzę —

lecz Bóg mój nie jest już Bogiem zbawienia —

błąkam się w cichym podworcu więzienia,

patrząc, jak walczą dwaj czarni szermierze

o czyjeś serce; patrząc w mgławicowe

światy — i starca wiecznego — Jehowę.

W pałacu lilii krąży bóg miłości —

złoto-zielony świetlak; nad jeziorem

latają jętki — w wonnem lazurowem

przestworzu, bo jabłoń dziś przyjmuje gości.

Lecz w kielich krople spadają goryczy —

węża zdeptałem — on zwinął się — syczy.

Pani K. Zielińskiej — chodząc nad stawem w Ż....

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.

Anamnezis

Kwiaty pną się tęczowe wśród kościołów milczących —

rosa w czarach się zbiera — kryształowych i lśniących.

Na szafirów ocean księżyc złoty wypłynął,

jęk się ozwał derkacza i za lasem gdzieś ginął.

Grają chóry aniołów — nie, to w sennych szuwarach —

korowody mar płyną — niosą ciało na marach.

I wstecz za się spojrzałem — na czarne kurhany,

lico widzę przecudne Pani mi nieznanéj.

«Czy pamiętasz? jak przy kolumnie Memnona

ty mię wziąłeś kapłankę w królewskie ramiona?»

— Ja Cię nie znam. —

«Z dolin Hiamawatu

uniosłeś mię — zapach błękitnego kwiatu».

— Nie pomnę. —

«A w czarnej Tartaryi

tyś mię nawrócił rycerz — do imienia Maryi».

— Nie wiem. —

«I jeszcze — ujrzałeś na balu

moje oczy — szafiry — stopione w opalu».

— I łódź moja płynęła w te zamarzłe morza —

dziś dbam więcej o rosę karmicielkę zboża,

niźli sny szczęścia. — — — — — — — —

— — — — — W chmurach żarzą się łyśnice,

jak pożar spalający wysp mych czarownicę.

— Przebacz! szepce mi jabłoń kwietna przetowłosa —

— przebacz nam! szepcą niwy, gwiazdy i niebiosa.

Karolowi Drac — Καλῷ Κἀγαϑῷ.

Minotaur

Śniłem sen dziwny: żeśmy klęczeli oboje

w kościelnym zmroczu lip —

a z rozsrebrzonych ołtarzy

sypał się kwiat — anielskich pełen twarzy —

a na powietrzu brzęczą złote roje.

I klęczeliśmy przed sobą oboje

i usta nasze spoiły się łzami

i nie było już świata przed nami —

i tylko jedna świętość: serce Twoje.

Ponad borami

krwawiło się zorze

i słychać szum!

tak chrzęszczą zbroje,

lub do księżyca wzbierające morze,

a my słuchając, klęczymy oboje.

Potem — uniósłszy mą dłoń —

z licem płomiennem Ariadny

wwiodłaś mię w grobów zamkniętych podwoje,

a w głębi huczał Ten co mrokiem władny

i pod kopyta zabrał serc oboje.

I po wykutej z bronzu wężownicy

przez gąszcza maków i modre powoje —

ciała nam złocił blask różanolicy

— to księżyc,

wschodząc — żegnał nas oboje.

I już na wieki — w kolumnowej sali —

pojrzałem w morskie lśniące oczy Twoje.

Jakby mię w grobie ziemią osypali,

uczułem wiew, co gasił serc oboje.

Ale się jeszcze roztliło zarzewiem,

osamotnione w głębiach serce moje.

...Jeziora białym okryte modrzewiem

i gór dymiących napowietrzne zwoje.

Wir mię unosił do skalistej groty,

gdzie króle w złotych maskach i heroje;

przez loch w sklepieniu widzę gwiazd obroty

— błyska mi oczu fosforycznych dwoje.

A były drżące, jak noc przed obłędem,

wicher w nich szalał, gniew i niepokoje.

Wbiłem miecz z rozpędem —

miedziana jękła pierś —

on błogosławił krwią swą

nas oboje:

— Ja

— duchy z głębin mroku

— wywiodłem, biorąc ból i wieczne znoje.

— Z gwiazd niedosiężnych

— umieram wyroku,

— aby rozpalić

— męką serc oboje.

— — — — — — — — — —

Nad pustym błądzę brzegiem Acheronu,

gdzie z pęknięć

płyną law czerwonych zdroje.

I gwiazdom śpiewam hymn

podobny dzwonu.

A w dzwon ten bije śmierć.

Znów nas oboje —

ja —

i Śmierć.

Widzącemu umierających i zmartwychwstałych Dr. Krajewskiemu

Szpital Dzieciątka Jezus r. 1891.

(Powiało na mnie morze snów...)

Powiało na mnie morze snów —

ruiny tajemnicze —

w sosnowych borach Anioł-nów

zapala krwawe znicze.

I już na głębie porwał mnie

błękitnym wichrem lśnień —

o Matko Boża — weź me dnie —

za jeden wieszczy dzień.

A. Tyszce — amar despues de la muerte.

Witeź Włast

Wśród nocy głuchej zagrał dzwon,

nikt nie wie skąd przychodzi on —

kościół zamknięty, proboszcz w śnie —

a cóż tam w mroku leci — mknie?

pogrzeb? lecz co te mary konne

znaczą — i jęki — i śpiewy studzwonne?

Zawrzyjmy drzwi i okna chat —

będzie to dżuma albo grad,

ale upiory gonią w las —

sznur niewidzialny wlecze nas —

i my za nimi — połą kryjąc

twarz — idziemy nawpół żyjąc.

Przez wądół leśny, grzęzaw ług,

gdzie się nie wrzynał nigdy pług,

przez bór, gdzie szumi skrzydłem strach,

jak dusze błędne idziem w snach.

Stare zamczysko, drzewiej gród,

ponoć olbrzymów był tu lud —

czepia się mszały z głazem głaz —

płomień wybuchnął i zgasł.

O czem że gęślarz gra?

w ciemnościach zejdzie Bóg —

i w kim nie żywie skra —

ten się obali z nóg.

O, widzim otchłań już —

stoi w łachmanach król —

i krwią napełnia kruż —

może to lek? a może ból?

Na tronie Dziewa śni,

chochliki w wieńcach róż —

jak w one idziem dni

do Chrystusowych zórz.

Obudźcie, Panie, ją —

obudźcie z onych mar,

w których się dusze rwą,

gdy je skamieni czar.

I podchodzim mrący do zmarłej,

i całujem gnijącą tę dłoń —

sine wargi się bólem rozwarły,

a robaki żłobią jej skroń.

Odór — stęchlizna —

na sercu blizna —

żali morderce? że w pokutnych

giezłach — do cieniów pielgrzymujem smutnych?

Czemu na czole mym krew?

a czemu w oczach Twych srom?

a czemu łamie się śpiew —

to w hymn, to w jęk — to w grom?

Hej, hej! ze smoczych gniazd

wypełza czarny gad —

w koronie siedem gwiazd,

kwitnący wokół sad.

Dębowe grube pnie

żelazną łuską gnie,

płomieniem krwawym lśni —

krótkie są człeka dni —

serce zamiera nam —

u śmierci stoim bram;

w sercu się mroczy grób,

węża jesteśmy łup.

Nijak zmarznięte krzewiny

ścięte szronem —

prężą się lwie drużyny

przed zaskronem.

On jeden zwolna paszczę

zwraca wkrąg —

i toczy nas, jak praszczę,

w mgliwie łąk.

I grają nam, jak skrzypki,

zielska pól —

wije się przy nas hybki

czarny ból.

Aż tam gdzie w bagnach okno —

bez dna toń —

i gdzie rosiczki mokną,

łamiąc dłoń —

topią się i nurzają

duchów ćmy —

skrzypeczki śpiewne grają:

tęskne — śmy!

A duch w koronie gędzi

niemą pieśń —

i szlocha na krawędzi,

patrząc w pleśń.

I zepchnął go tam dłonią

Witeź Włast,

odziany złotą bronią

z klętych gwiazd.

I przeciw smoku dumnie

zagrał w dzwon —

a młoda pani w trumnie

krwawi szron.

A cały srebrem tkany

śpiżów król —

jak słońce — gdy tumany

kurzy z ról —

tak on roztęczył smoka

aż do chmur —

a noc szafirooka

schodzi z gór.

I tam na nieba morzu

skrzy się gad,

a my — jak na przestworzu

bujny kwiat.

A pieśń ogniami błyska —

wichrem wiar —

jakby przez uroczyska

wionął żar.

Orły! niechaj wam ukażą szlaki w błękitach —

w lesie tur, w stepie sumaki —

a potoki na granitach,

a w morzu wiry Malsztromu —

a w chmurach — śpiew gromu.

Na poboju legło sto tysięcy

młodzianów —

każdy jęk — każda rana więcej

mówi, niż mądrość brahmanów,

bo umierał wszechświat w każdem łonie,

a bóg — słońce szydziło na tronie.

Oto wyschły w posusze las dębów —

zapalę —

i tryśnie z ożywionych zrębów

ognia zachwyt, a nie żale —

kto się dotknie mego mroku —

wzleci jak Perkun w obłoku.

Ja nie będę wam grał pieśni smutnej,

o Cienie!

lecz dam tryumf dumny i okrutny,

co zawali błękitów sklepienie

i zdruzgoce —

waszych bogów tęskniących bezmoce.

I powiodę was w kraj zórz polarnych

z dźwiękiem rogów —

i zakrwawię u kamieni ofiarnych —

i przekuję was ludzi — w półbogów —

dziką pieśnią serca wam zachwycę —

a do ręki dam grom — i orlicę.

Ognie! niechaj was wśród mroków rozżarzą,

Ocean! niech was wichrami napoi —

jak archanioł z łańcuchem w gwiazd zbroi

zejdźmy się z Bogiem twarz z twarzą.

I cały ogromny lud —

jak w burzy lecący śnieg —

rwał się na szczyty gór —

w siedmio — płomieniu gwiazd.

Idź do strony:

Darmowe książki «W mroku gwiazd - Tadeusz Miciński (efektywne czytanie .txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz