W mroku gwiazd - Tadeusz Miciński (efektywne czytanie .txt) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Tomik poezji z 1902 roku autorstwa Tadeusza Micińskiego, mistyka zwanego „poetą-magiem” i „czcicielem tajemnic”.

„W mroku gwiazd” to jedyny zbiór wierszy w dorobku literackim Micińskiego. Składa się on z kilku cyklów, wśród których można wyróżnić m.in. „Noce polarne”, „Zatokę tęcz” czy „Białe róże krwi”. Mimo tego podziału, utwory Micińskiego wykazują pewne wspólne cechy charakterystyczne: tajemniczość, brak jednoznaczności, mroczny nastrój, olbrzymi ładunek emocjonalny. Bohaterowie wierszy cierpią, przeżywają rozterki, są przestraszeni i osamotnieni w walce z własnymi myślami i problemami. Czytając te teksty ma się wrażenie ciągłego balansowania na granicy dobra i zła, co sprawia, że odbiera się je jako demoniczne, chwilami przerażające. Z pewnością dlatego tomik został początkowo potraktowany z dystansem i dopiero z czasem dostrzeżono jego wielką wartość artystyczną.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Autor: Tadeusz Miciński
Epoka: Modernizm
Rodzaj: Liryka

Czytasz książkę online - «W mroku gwiazd - Tadeusz Miciński (efektywne czytanie .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Tadeusz Miciński

Idź do strony:

— pokrwawione ściany

snują mi szeptem dziwne opowieści

«szedł w nocy młodzian z Chrystusem nieznany» —

a serce moje w okna mi szeleści.

Oh, zimno — czarno — źle —

wicher na polu dmie —

weź ono drzewko zmarznięte,

rzuć je do ognia — niech zgorze —

mój Boże!

a serce moje uczyń równie święte.

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.

Wilia

Memu Ojcu.

On do mnie pisał list — mój synuś mały!

patrząc się w księżyc — na szrężodze szyby

pisał mi rączką, że już nadleciały

aniołki — Pan Jezus przyjdzie — łowią ryby —

złote lśnią gwiazdki...

— niech mój Tatuś wraca —

Mama jest chora — Tatuś caca —

mój Tatuś dusia...

Lecz pewno wstrzymały

chmury ten list, lub Anioł biały —

bo mi się nie wdarł promień w stalagmity

i nie oświetlił groty, łzami szumnej

i nie przypomniał, że są gdzieś błękity —

i Bóg — i w mojem sercu dwie Jego kolumny.

Raduj się duszo moja w Panu,

rozbłyśnij, jak zorza, w purpurze

i zamek słońcu na strzelistej górze

wybuduj — w dal od czarnego tumanu.

Choćbyś utracił wszechświat — niestracone

nic — bo masz dwa serca przelśnione.

i na tych skrzydłach wylecisz wśród pieśni.

Tobie syneczku, — pisze Tatuś dusia,

że wróci — weźmie na rączki Jarusia

i będzie z Tobą zbierał fijołeczki

i będzie nucił piosneczki

o kwiatku, co się nie rozwinął wcześniéj —

— i Mama już płakać nie będzie...

Ale Cień groźny idzie za mną wszędzie

i nie wiem, kiedy mię wyzwoli

z tych mroków — Bóg.

(Kiedy odejdę w dal...)

Kiedy odejdę w dal

zostanie po mnie żal —

daremny będzie żal,

gdy płynąć muszę w dal.

Lecz tak się łączy żal

z moją tęsknotą w dal —

że patrzę w moją dal —

jako w bezbrzeżny żal.

Samobójca

Biją w mą czaszkę, jak w dzwon, głuche grzmoty

i krwawa ręka pisze mi przekleństwo.

Ja wybierając los mój, wybrałem szaleństwo

i porzuciłem raj i zeszłem w czarne groty.

I płynę w mrok — i wiem, że oto zgasnę,

jako pęknięte słońce. W imię Ojca, Syna!

mam w sercu głaz, a tu głębina —

jam tułacz — ale będę miał królestwo własne.

Ta lufa zimna — lecz ogień gorący —

dobry to ogień, co ucisza serce —

na górach wschodzi blask błogosławiący

me wrogi i płaszcza królewskiego ździerce.

Jako pelikan — krwi mojej żywicą

karmiłem — nicość! — a dzieci me z głodu

umarły — a moja Matka niewolnicą

obraca w żarnach krew i łzy narodu.

Wezmę mój pług — ja Piastów pogrobowiec —

ja dumny kneź — zaoram ziemię czarną —

i będą iskry iść — jak złote ziarno.

— A na Łomnicy — strzaskam z porfiru grobowiec

i wyjmę moje serce...

Dusza w czyścu

Umarłych cieniom i w gwiezdne kurhany,

składam tę urnę przetlonych pamiątek.

jakoby ciała umarłych dzieciątek.

Bo duch mój z ziemskiej jasności wygnany

wstecz się ogląda na rodzinne łany

i nim go śnieżne pochłoną zamieci

do chat się tuli, gdzie łuczyna świeci.

W umarłych święto, w jęki niepowrotne,

serce się moje nie czuje samotne.

Ach, pamiętam knieje, szumiące dokoła,

świegot ptastwa, ryk zwierza i dymiące sioła —

wonie traw pokoszonych i białe bociany,

lecące gdzieś aż z Indyów na mój dach żerdziany.

Dziś — pół świata zbłądziwszy na smętnem błąkaniu —

Tobie, coś moją młodość widziała w zaraniu —

Lipo cmentarna! Xieni pszczół i roju

duszyczek, co już doznały wiecznego spokoju —

pod cieniem Twoim, pod Twoją obroną

chciałbym złożyć mą duszę, jak falę znużoną

i lśnić w Twoich konarach zbłękitnionym niebem —

a męką moją, jak czarnym podzielić się chlebem

z oną Królową, co była duchów żywicielka —

a za Chrystusem zeszła w otchłań...

I teraz Cień jej błąka się w wichrowe noce,

a w oczach wypalonych szrężoga migoce

i jasność wielka.

Chciałbym pługiem rozorać krwawe sarkofagi

i z płomieniem — w królewski zejść grób —

i w krysztalny grać dzwon — i wziąć na ramiona

i nieść Bogu, aż oczy odemknie przelśniona

i zorzami rozbłyśnie jej trup —

i pokłonią się króle i myrrhę przyniosą jej magi

i przyjdzie Oblubieniec —

ze zbóż jasnych da wieniec —

a śmierć, jak suchy liść

odtrąci z Jej łona —

i wstanie zbłękitniona

i będzie ku nam iść.

Lecz za winy własne lub mojego rodu

na niwach spustoszonych umierając z głodu,

u źródeł jadem strutych konając z pragnienia,

to się spalam w pożarach, to marznę wśród cienia —

w rozpękłych górach lawy księżyca martwego.

Idzie wiejskie pacholę przed Maryi ołtarze —

niech Cię, moja dziecino, pychą Bóg nie każe —

i niech Cię odtąd Aniołowie strzegą.

Krzyż

Tu znamiona

światów obu:

Ciemność kona,

Anioł globu

wchodzi z grobu.

Już kry pękają w czarnej wodzie,

róże mistyczne w mym ogrodzie,

róże — gwiazdy —

w sercu mem dźwięczy chór aniołów,

w sercu się kruszy rdza i ołów —

miej łzy! miej łzy!

Z ofiarnych czasz

dymi się krew —

ach, Ojcze nasz,

słyszysz ten śpiew?

Przez mroków łan

wrzyna się pług —

z czerwonych pian

ognisty Bóg.

I runął grom

w mogilny tyn

i zadrżał dom —

wstał Boży Syn.

Na tęczach łąk

lilije w krąg —

na głębiach mórz

królestwo zórz...

Ziemia się wznosi

jak wonna tuja

w niebiosach buja —

skrzydła me rosi

łez Alleluja...

Niewiasta klęcząca:

Czemu duchy płaczą,

błądząc pod jodłami?

niebiosa obaczą,

Boga z aniołami —

Alleluja...

Śmierć z kosą:

Postawił mię Pan

na szmaragdzie łąk

i do jasnych wód

wiedzie mój lud —

Alleluja...

In loco tormentorum

Motto

Vivo sin vivir en mi...

Żyję — nie żyjąc już w sobie,

na życie aniołów spozieram,

a w mroku, w rozpaczy umieram.

Morietur stella

Godzina moja się zbliża

i otaczają ciemności —

już wyschły źródła miłości

i w płomiennej męce krzyża

serce wciąż głębiej się zniża,

wciąż głębiej w nim rany roździeram —

i żyję, by czuć, że umieram.

Na fali czystym błękicie

łódź moja płynie w wygnanie —

i widzę zorzy świtanie —

i widzę loch mój w granicie —

oh, ręce moje otnijcie,

gdyż bramę Grozy rozwieram —

On rzekł mi: ja w Tobie — umieram.

Nademną złote łabędzie

rozbłękitniają się w hymny —

a w głębi widzę gad zimny,

i oczy krwawe — w obłędzie —

i ktoś mi szepce: — ja wszędzie

za twojem sercem się wdzieram —

ja mrok — ja śmierć — ja Bóg — nie umieram.

O wy, kratery wulkanów,

zamarzłym ogniem zionące —

o, moje róże więdnące,

wśród czarnej mgły oceanów —

o niedolo mych peanów,

w których się Boga wypieram,

a stopy zimne całując, umieram.

Słowiku, co ożywiasz gaje

w pustyniach mojego łona —

ach, jakże serce me kona

ach, jakiej męki doznaję —

paląc w płomieniach swe raje —

na lichej kolumnie się wspieram —

z nią padam — i łkam — i umieram.

Z Twych rąk mi płyną ulżenia,

gdy krwią swą rosisz me lico —

lecz doli mej tajemnicą,

zamknięta w grodzie płomienia!

gdzie tak mnie trapią cierpienia

i tyle szturmów odpieram,

żeć zamek zdam — bo umieram.

Oto jak cień się przekradać

pod murem rajskich ogrodów —

w ogniu się paląc wśród lodów —

mieć Cię — a nie posiadać —

zdobyć — ukochać — postradać —

to człowiek — z niego się wydzieram

— daremnie! daremnie żyję i umieram.

Wampir

Modlą się duchy ciemnych wód —

modli się serce krwawe.

W wnętrznościach mogił szlocha lud

i szlocha serce krwawe.

Armat śpiżowych tętni grzmot

i tętni serce krwawe.

Bagnety pełzną pjanych rot

i pełznie serce krwawe.

Zadrgały mruki rżniętych miast —

zadrgało serce krwawe.

Wampiry gaszą wieczność gwiazd

i gaszą serce krwawe.

Shańbione ciała — pusty dwór —

shańbione serce krwawe.

Wtem tryumfalnie zapiał kur —

i pękło serce krwawe.

Templaryusz

Na ciemnem morzu wicher rozpaczy

szarpie i targa żagiel tułaczy.

Płynę bez steru, płynę bez wiosła —

oby mię prędzej burza rozniosła!

Ja — rycerz dumny świętego Grala —

[duch mój się dotąd ogniami spala]

Różany ogród bożych tajemnic —

[dziś uroczysko mogilnych ciemnic]

Ja — com Chrystusa wynosił z grobu

[oto stygmaty na rękach obu] —

Ja i me gwiazdy cicho spadamy —

jak lilie zżęte w grobowe jamy.

Morze się pieni, ryczy jak lew —

nademną stado znużonych mew.

Goni je, szarpie dzika rybitwa —

skrzydła ich błyszczą niby modlitwa.

Oh, dajcie łuk mój, który ocala —

wzdyma się grzywą ostatnia fala —

łódź wylatuje w obręczy pian —

na trąbach śmierci zagrał mi Pan.

— — — — — — — — —

Litości żebrze tłum obłąkany,

katedr się chwieją kamienne ściany,

runęły, gniotąc serca i mózgi,

w jelitach sterczą krzyża odruzgi.

Dłonie błagalne wbiły się w drzewo,

otchłań się kłębi z czarną ulewą,

na wirach tańczy ludzkość wyrodna,

pod serc nawałą krzyż idzie do dna.

Morze się pieni, ryczy jak lew —

nucę spokojnie ostatni śpiew.

(Zahuczał wicher...)

Zahuczał wicher — wicher jesienny

nad mojem sercem — sercem tułaczem —

i Anioł senny — Anioł Gehenny

już mnie powitał — powitał płaczem.

Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/

Natchnienie

Na koralowych snu księżycach

Ciebie me skrzypki sławią, Pani!

do ciemnej schodząc mar otchłani

zapalasz kwiaty na łzawnicach.

Uwiędłe serce, jak dzieciątko,

tulisz do piersi obłąkanej

i dziwnej pieśni — niewygranej —

bawisz nadziemną pamiątką.

Już się godzina zaćmień zbliża,

kiedy mię z Tobą Bóg rozdzieli —

Ciebie uniosą w chór anieli,

a mnie przybiją do stóp krzyża.

Santa Hermandad

Enclavado pies y manos en un madero y en cruz, con tormentos inhumanos que me respondeys maranos malvados perros sin luz.

Hurtado 1557.

Gwoździami za ręce i nogi przybity do drewna i krzyża w nadludzkiej męczarni — którą spłacicie, maurowie, niewierne psy bez świateł.

Bujnie zroszony mój ogród krwią.

Z lochów tych na świat nie wyjdzie jęk.

Braciszków moich wiedli do męk —

[a dzwony dzwonią...] — kleszczmi ich rwą.

Lampka im zżarzy skórę do trzew,

na dybach zwisną jak harfa strun —

a krzyż zielony z krepą wśród łun,

jako nadziei bluźnierczy krzew.

Oczy ich próchnem świecą, jak duchów —

usta zgniecione byczym pęcherzem —

i tak przed ojcem staną kacerzem,

w drewnianej klatce, z brzękiem łańcuchów.

A łzy tych gromnic na twarz kapiące,

Idź do strony:

Darmowe książki «W mroku gwiazd - Tadeusz Miciński (efektywne czytanie .txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz