I część: krzyż człowieczy - Krzysztof Kamil Baczyński (jak zacząć czytać książki .txt) 📖
Krótki opis książki:
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Krzysztof Kamil Baczyński
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «I część: krzyż człowieczy - Krzysztof Kamil Baczyński (jak zacząć czytać książki .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Krzysztof Kamil Baczyński
Krzysztof Kamil Baczyński
I część: krzyż człowieczy
Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.
Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.
ISBN 978-83-288-3046-2
I część: krzyż człowieczy Strona tytułowa Spis treści Początek utworu (Pod nieba dłoniastą palmą nie daj mi chodzić samotnie...) Pieśń o ciemności Pieśń o klęsce Spojrzenie Rycerz Żal Z szopką Historia Starość Krzyż Dzień sądu Elegia (Obłoki lotne, żagle uniesień...) Psalm 2. O krzyżu Psalm 3. O łasce (O miasto, miasto - Jeruzalem żalu...) W żalu najczystszym U niebios rozkwitających (Nie wstydź się tych przelotów...) Młot Serce Rzeka (Śnieg jak wieko żelazne...) Rzeczy niepokój Wyroki (W każdej przemianie podobna kręgowi czasu...) (Ty jesteś moje imię i w kształcie, i w przyczynie) Pioseneczka Z nocy Biała magia Promienie Wróble Miłość Pragnienia Z wiatrem Śpiew do snu (Niebo złote ci otworzę...) Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna
I część: krzyż człowieczy
Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
(Pod nieba dłoniastą palmą nie daj mi chodzić samotnie...)
Pod nieba dłoniastą palmą nie daj mi chodzić samotnie,
Agni1.
Otwórz rzeki, a sosny krzykiem z ognia i wiosny
podpal i nagnij.
W jakie zimy prowadzisz, jakich kolęd słuchać
śmiertelnych?
Otom jest syn wygnany z ziemi niepoznanej,
niewiernej.
Obco mi niebo czarne i białe zawieszasz
nad czas samotny;
oceany z kamienia, w które się przemieniam
jak w lodach okręt.
Nad dniem ostatnim stawiasz mi długie, woskowe
świec rzędy,
które są stare drzewa, kiedy w portów brzegach
rżą argonauckie2 okręty.
Odbierz mi ziemię, miłość rozumną oderwij
i porwij
spośród umarłych rzeczy, gdzie dojrzewa wieczór
o woni morwy.
Daj mi konia, o Agni, z żółtych, strasznych płomieni
i białych,
bo oto spadam — owoc w grób ziemi pod sobą
dojrzały.
3 grudzień 1940 r.
Pieśń o ciemności
Sny leżą na mnie warując milczenia
jak lwy z pomników co warują śmierci
i liść opada czasem, śnieg, albo i obłok,
albo ptaków pióropusz wzbije się i przyjdzie.
I niebo stoi. Wtedy mam podobną
twarz do nieba, choć cienia niema w niej, ni żalu
słyszę jak się sodomy w cichym trzasku palą.
O nie sędzią ja czekam! Dzień płonie jak listek
na płytę pieca opadły i zwija
sieć żyłek delikatną, a z nim giną wszystkie
chwile nerwem łączone. Noc i dzień przemija.
I w katakumbach czasu od sklepień odbija
głos, może napomnienie, może bitwa walna —
— wszystko nierozróżnione i rozdarte wszystko.
I noc przechodzi górą jak śmierć — triumfalna
i spływa obraz do mórz wrzących pysków.
W huku werbli, w burz wrzawie, w łoskocie pokoleń
idą chłopcy o oczach z największych przeznaczeń,
idą, aż za daleko przechodzą — do ziemi,
idą, kiedy za nimi świt nie zapłacze
mlekiem błękitnym. I tak stygną z niemi
i przechodzą żelazem — karty czarnej ziemi.
A tyle rzeczy czeka jak spod dłoni — nowych
na nadawanie imion. Jak zwierzęta stoją,
tak smutnieją mijane i schylają głowy,
aby przeżuwać zapomnienia zmierzch.
O zatrzymać! Płacz milknie. Znów przywala grób,
znów sen się kładzie głazem mruczący jak lew
i niebo jak kolumna. Stygnie w urnach krew,
a burza ciężko pełznie nad doliną.
Noc. Po nocy powstają upiory i z ciała
wychodzą, aby truć oczy i zmieniać je w popiół,
aby smutnym dziewczynkom twarz jak orzech gnieść,
i słuchać w płaczu cichym zwycięstwa i śmiechu
swojej strasznej postaci jak uschnięty badyl
natchniony śmiercią, lub serc wodospadem,
który się w ciemność toczy. Znowu dym spowija
i snem przybitą leżąc umieram. Wiek mija.
O! Zatrzymać! Milczenie. Widzę jeszcze ludy
i naród pod kopułą, gdzie szalone wozy
wypruwają z obłoków deszcze krwawych nożyc.
I pada mór i ludzie wypłoszeni
do bram łomoczą, a bramy z kamieni
więc przypadają do stóp drżącej ziemi,
a ta otwiera paszcze, całuje i wchłania,
a niebo drga, nie woła żaden głos.
Milczenie. Sny ziewają. Puszcze płyną górą
i leżą tak, a w dłoniach kolumny z marmuru
wbite warują ciszy. Nie przychodzi śmierć
i tylko niebo błyszczy oparte o pierś,
a ciało jeszcze raz zmienia się w sypki popiół.
Pieśń o klęsce
Mija godzina, która nie na tarczy:
ciało
Darmowe książki «I część: krzyż człowieczy - Krzysztof Kamil Baczyński (jak zacząć czytać książki .txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie
Dodaj komentarz
Uwagi (0)