Pierścień Wielkiej Damy - Cyprian Kamil Norwid (gdzie czytać książki online .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Cyprian Kamil Norwid to polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, grafik, rzeźbiarz, malarz i filozof.
Uznawany jest za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych. Pisał mi. in. poematy, liryki, prozę, nowele czy dramaty.
Pierścień wielkiej damy to utwór wydany w 1872, zwany jest białą tragedią. Jest to gatunek stworzony przez Norwida, na potrzeby tego utworu, który łączy ze sobą komedię i tragedię. Nie występują w nim krwawe sceny, są aluzje i niedopowiedzenia.
Jest to historia kradzieży pierścienia bogatej Hrabinie Harrys. O kradzież zostaje posądzony jej daleki, ubogi krewny, Mak-Yks, który jest w niej potajemnie zakochany. Pierścień odnajduje się ale kto go wziął? Dalsze losy bohaterów są zaskakujące.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Cyprian Kamil Norwid
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Pierścień Wielkiej Damy - Cyprian Kamil Norwid (gdzie czytać książki online .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Cyprian Kamil Norwid
stanęło?
SZTUKMISTRZ
Tu przysłany zostałem po abrys94.
MAGDALENA
z ukrytą ironią:
Czy nie można by na przykład... ZERO?
SZTUKMISTRZ
My, w sztuce, nic «zerem» nie zowiemy,
Lecz: «pierścieniem».
MAGDALENA
Ah! myśl doskonała — —
SZTUKMISTRZ
z zapałem wielkim:
Zrozumiany zostałem! — nareszcie
w życiu raz! (za pozwoleniem Pani).
MAGDALENA
na stronie:
(Jeszcze i ten mnie hołdy swe niesie...)
SZTUKMISTRZ
Dwa pierścienie można przeszyć strzałą.
Z kompetencją:
Bardzo można... owszem — to się rabia:
Dodając po bokach skrzydła-papug,
Przecierając tło ognistą-miotłą,
Tam i owdzie popierając grzmotem,
Błyskawicą z lekka budząc efekt;
To uchodzi...
— to miewa swój urok.
MAGDALENA
ze znudzeniem:
Więc — najprostsza rzecz... nie ma co szukać...
Szczegóły — obmyśli sam artysta.
SZTUKMISTRZ
z zapałem gorącym:
Nareszcie zostałem odgadnięty,
Raz na życiu!...
— uniżony sługa.
Wychodzi.
MAGDALENA
Zacnej Marii słyszę lekkie kroki,
Muszę jej maleńką scenę zrobić...
— Droga! dobra!... niekiedy zabawna,
Krytykuję ją i kocham równo,
Raz naiwność dziecka w niej — drugi raz
Coś posągu kamiennego widząc.
To jako piastunka, to jak sztukmistrz
Na tę śliczną patrzy się postać...
skoro Hrabina wchodzi, MAGDALENA ku niej z wyrzutem:
O mało że wszystko nie zniszczone!
O mało żeś nie zdradziła-siebie!
Przyjęłam Ci Szeligę, jak chciałaś,
Osładzając jemu jak najgrzeczniej
Twoje ostateczne-odmówienie — —
— By zaprzątnąć czarne jego myśli,
O zwyczajach mówiłam pokoleń,
Co patriarchalnie jeszcze żyją;
Gdzie ceremoniały-samobójstwa
Niespełniane są na ludzkich sercach!
— Pokazywaliśmy sobie wzajem,
Jakie są tam gesta w towarzystwie:
Ty nadbiegasz... i z przekąsem ziemskim,
Widząc nasze ręce połączone,
Usuwasz się...
— jakże można było
Dać mu przeto nadzieję tryumfu?
Z wyrzutem:
Doprawdy, że pełnić instrukcje Twoje
Zadaniem jest płótna-Penelopy95!
Musiałam się potem upracować,
Tokiem waszych obracając rozmów,
Jak zębatem-kołem gdzieś w fabryce...
Tak niezręcznie zdradziłaś się Pani!
HRABINA
surowo:
Zdradzić się nie mogłam:
— Magdaleno!
— Wyszło mnie z ust może i dzieciństwo,
Lecz umiałam się cofnąć natychmiast.
MAGDALENA
żywo:
Cofnięcie te96 było jeszcze gorsze!
HRABINA
smętnie:
Bo — może — też i ja kiedyś!... miałam
Kruszyneczkę ziemskiego uczucia...
Dla osoby — którą dziś oddalam.
MAGDALENA
Otóż to!... co właśnie zaszkodziło...
HRABINA
Kruszyneczkę!... jakiś błahy atom...
MAGDALENA
Trzeba cofnąć i to, mój aniele!
Bo popsowasz97 znów, co naprawione —
Trzeba, abyś ziębiła go ciągle...
HRABINA
Gdzież ja zdołam tylko tem się zająć!
Lecz ty jesteś dobra, ty cierpliwa:
Ty zbawiłaś mnie już raz, przed chwilą,
Zbawiaj, proszę, dalej — ciągle zbawiaj!...
Zbawicielką będziesz Twojej Marii,
Magdaleno!... proszę Cię, bądź dobra...
MAGDALENA
Trudne jest to — lecz początki niezłe
Umiałyśmy zaszczepić...
HRABINA
— nieprawdaż?
Zdało się mnie, iż odszedł, jak przyszedł.
MAGDALENA
dwumyślnie:
Niezupełnie... lecz coś podobnego...
Po chwili:
Przyjmę wreszcie trud ten zbawicielstwa,
Na cokolwiek mnie on może narazić.
Daj mi wszakże słowo, że co? kiedy?
Mówić będziesz lub czynić?... w tej mierze
Zastosujesz do baczności mojej.
HRABINA
solennie:
Uroczyste słowo daję na to —
MAGDALENA
— Więc na przykład —
siądź tu, chwilkę jeszcze:
Siadając obok:
Czy nie miałabyś czego na oku,
Co by Twoje puste miejsce wzięło
W sferze serca... dla pana Szeligi?...
Uważnie:
— Panienek tu będzie znaczny dobór,
Skoro szłoby o osoby młodsze...
HRABINA
— Całej okolicy przyszłe Matki,
Coś, doprawdy, jak wtóra społeczność.
Zapominasz tylko... kwestii-wieku:
Żadnej nie ma... na przykład w Twych latach,
Żadnej Twego wzrostu...
MAGDALENA
stanowczo:
— Najzupełniej
Wyjaśniłaś mnie niepodobieństwo!
HRABINA
— Wszystkie prawie są dziećmi — —
MAGDALENA
z udanem zdziwieniem:
— — ah! prawda! —
Po chwili:
Mniemasz wszakże, że pomysł dobry jest,
Gdyby się go potrafiło użyć —
I że miewam oka rzut sokoli,
Gdy Tobie pragnę być użyteczną?
HRABINA
Magdalenko! ty masz wielki rozum.
MAGDALENA
Z-ziębiać, chłodzić trzeba nieoszczędnie
Te98 ziemskie uczucie wielbiciela —
Na pół trywialnie:
Sposobem tym... może by i przyszło
Do wygluzowania zupełnego,
A mógłby ON także znaleźć spokój!
HRABINA
obłędnie:
Brodę nosi, był i w Jerozalem —
MAGDALENA
— Tylko że różańce gubi w Morzu
Martwem...
HRABINA
— Apolog niezrozumiały!
Który ledwo że mnie potrafiłaś
Na człowieczą mowę wytłumaczyć...
Całując czoło Magdaleny:
Magdalenko! Ty rozum masz wielki.
Kurtyna zapada.