Harcerze w wojnie polsko-bolszewickiej, Tomasz Sikorski (biblioteki .pdf) 📖

Rosja Sowiecka, planująca podbój Europy i dalszą ekspansję komunizmu, rozpoczęła agresję przeciwko dopiero co odrodzonej po 123 latach zaborów Rzeczypospolitej Polskiej. W począt-ku stycznia 1919 r., kiedy okupacyjne wojska niemieckie przekazywały Armii Czerwonej Wilno, harcerze zgrupowani w oddziałach Samoobrony Wileńskiej wcielonych do odrodzonego w listopadzie Wojska Polskiego starli się z bolszewikami. Był to najprawdopodobniej pierwszy bój harcerzy w tej wojnie. Wielu starszych członków organizacji miało już doświadczenie w walce, nabyte w latach 1914–1918. Młodsi stanowili doskonały materiał na żołnierzy: charakteryzowały ich wysokie morale i dyscyplina, nabyli już wcześniej umiejętności przydatne Bw wojsku – sprawne poruszanie się w terenie, wykonywa-nie zwiadów, udzielanie pomocy medycznej. Kiedy latem 1920 r. wojna z bolszewikami weszła w rozstrzygającą fazę i zagony wroga zaczęły zagrażać Warszawie, a w wypadku wygranej wroga – całej Europie, Naczelnictwo ZHP zarządziło powszechną mobilizację harcerstwa. Harcerze, którzy ukończyli 18 lat, mogli wstępować do Armii Ochotniczej. W regularnych oddziałach Wojska Polskiego oraz w pułkach Armii Ochotniczej walczyło około 9 tys. harcerzy żołnierzy. Młodsi harcerze oraz harcerki masowo stawili się w służbach pomocniczych, aby pełnić funkcje sanitariuszy, gońców, pocztowców i wiele innych. Ich liczba szacowana jest na 15 tys.