Słoń Birara - Ferdynand Ossendowski (biblioteka cyfrowa TXT) 📖

class="paragraph">Wojownicy i świta dobrze znali przyjaciela swego króla. Wiedzieli, że maharadża w młodości służył w wojsku razem z kapitanem.

Birara wkroczył spokojnie na dziedziniec pałacowy z taką pewną miną, jak gdyby przez całe życie zamieszkiwał posiadłości maharadży.

Stanął przed kolumnami prowadzącymi do wnętrza siedziby królewskiej i dopomógł kapitanowi zejść na ziemię.

Sahib, zwracając się do starego Hindusa w czerwonym płaszczu, rzekł do niego:

— Mój dobry Wakazasie! Każ, aby zaopiekowano się tym chłopcem i jego słoniem. Muszę ich tu zatrzymać przez kilka dni...

— Rozkazałeś, sahibie — odparł Hindus i skinął na Amrę.

Starzec wskazał chłopakowi dom, gdzie się mieściła zwykle służba odwiedzających maharadżę gości.

Amra wykąpał zakurzonego i zbryzganego błotem Birarę i odprowadził go na pastwisko.

Była to obszerna łąka, podnosząca się na zbocza góry, gdzie rozpoczynała się dżungla.

Wstępu do kniei strzegły patrole żołnierzy, gdyż odbywały się tam sławne polowania, urządzane dla honorowych gości przez władcę Satpury.

Parkan z drutu kolczastego opasywał dżunglę pomiędzy Użżainem a Dustorą.

Różnorodną zwierzynę chowano w ostępach dziewiczego lasu.

W tym czasie maharadża nie miał gości.

Cała łąka z zaroślami krzaków i biegnącym, warkotliwym potokiem należała teraz niepodzielnie do Birary.

Słoń rozpoczął od tego, że wnet po kąpieli wytarzał się w wysokiej trawie, a potem długo ocierał się bokami i zadem o skały.

Ulżyło mu to nieco, więc poweselał nawet.

Od kilku dni po raz pierwszy chrząknął i machnął ogonem.

Najadłszy się soczystej trawy, wszedł do zarośli bambusów i jął poszukiwać młodych pędów.

Czynił to leniwie, bo oczy mu się kleiły, a trąba zwisała bezwładnie.

Już zaczął drzemać, gdy posłyszał młody, dźwięczny głos.

Ktoś wołał:

— Słoń! Słoń!

Birara podniósł głowę i obejrzał się. Przez łąkę biegł mały chłopak w białym ubraniu, przepasanym szeroką szkarłatną wstęgą.

Zaciekawiony Birara poszedł mu na spotkanie, wyciągając trąbę.

Stanęli naprzeciwko siebie. Słoń obwąchał chłopca i dotknął jego ramienia.

Jak każde zwierzę, od razu zrozumiał, że mały, nieznajomy chłopak miał dobre, szlachetne serce.

Łypnął więc oczkami i trąbą objął go za ramiona. Chuchnąwszy mu w twarz, zamruczał łagodnie.

Chłopak poszperał w kieszeni białej kurteczki i znalazłszy karmelek, poczęstował nim Birarę. Słoń wziął przysmak ostrożnie, obwąchał i z cichym chrząkaniem ułożył do paszczy.

Chłopak zaśmiał się wesoło.

Dźwięk jego głosu podobał się Birarze, gdyż brzmiał tak, jak mowa Amry.

Wyciągnął znów trąbę, pochwycił chłopca pod pachy i wsadził sobie na grzbiet.

Nowy przyjaciel klasnął w dłonie z uciechy.

Birara mruknął i podreptał truchtem przez łąkę przy wesołych okrzykach małego jeźdźca.

Amra tymczasem, spożywszy miskę bobu, obficie polanych żółtym, piekącym sosem imbirowym, zamierzał trochę się przespać.

Podszedł już był do pryczy, okrytej grubymi, miękkimi matami, gdy posłyszał trwożne krzyki i tupot biegnących ludzi.

Wyjrzał przez okno.

Wojownicy i słudzy biegli, wymachując rękami i krzycząc przeraźliwie:

— Nassur!... Królewicz Nassur!... Na ratunek!

Amra, nie rozumiejąc jeszcze, co się stało, wybiegł z domu i podążył za tłumem.

Razem ze wszystkimi dobiegł do łąki i stanął zdumiony.

Gromada żołnierzy, urzędników i lokajów pałacowych otaczała Birarę.

Amra spostrzegł od razu, że słoń się gniewa.

Zwiniętą trąbę podnosił wysoko, szeroki łeb o niespokojnie poruszanych uszach zadzierał coraz głośniej i wydawał urywane, przeraźliwe trąbienie.

Na karku Birary siedział mały chłopak w białym ubranku, klaskał w dłonie i śmiał się dźwięcznie, pokrzykując:

— Nie daj mnie! Nie daj mnie, dobry słoniu!

Na próżno przyskakiwali do Birary co najtężsi wojownicy, chcąc zdjąć małego jeźdźca.

Słoń robił gwałtowne zwroty, roztrącał tłum, groził trąbą i kłami.

Amra, widząc, że zakrawa to na poważną awanturę, przecisnął się przez ciżbę i dopadł wreszcie słonia.

— Birara! Mój stary druhu! — zawołał mały kornak z wyrzutem. — Cóż to za hece wyprawiasz?!

Słoń od razu się uspokoił i opuścił trąbę. Po chwili położył ją na ramieniu Amry, mrucząc pojednawczo.

— No, dobrze — ciągnął dalej chłopak — ale co ci do głowy strzeliło, starowinko? Skąd ten hałas?!

Nieznajomy chłopak, siedzący na słoniu, popatrzał na Amrę i zanosząc się od śmiechu, zawołał:

— Ach, co za wesoła zabawa! Ujrzałem tego pięknego słonia...

— O, tak! — odparł z dumą kornak. — Birara jest pięknym słoniem, prawdziwym „kumiria”!

— ...podszedłem do niego i dałem mu cukierek — ciągnął biało ubrany chłopczyk. — Birara zaczął się bawić ze mną... Wsadził mnie sobie na grzbiet i zaczął nosić po łące...

— Czy umiesz mówić do słonia? — zapytał Amra.

W tej chwili jakiś poważny, opasły dostojnik w czerwonym zawoju ścisnął go za ramię.

— Jak śmiesz, prostaku, tak po grubiańsku zwracać się do królewicza Nassura?! — syknął gniewnie.

— Zostaw go w spokoju, Bali! — zawołał królewicz. — Chcę się zabawić... Zbrzydł mi pałac i wasze towarzystwo! Rozkazuję wam odejść i pozostawić nas samych...

Z niskimi pokłonami, co chwila przykładając dłonie do ust i piersi, cofnęli się dostojnicy, świta, żołnierze i sługi.

— Jak się nazywasz? — spytał królewicz, uśmiechając się do zmieszanego chłopca.

— Jestem Amra, syn Warory z Suratu, kornak Birary! — odparł z ukłonem.

Po chwili skłonił się jeszcze niżej i rzekł:

— Wybacz mi, królewiczu, moją mowę prostaczą, lecz wieśniakiem jestem i nikt mnie nie uczył... Pracujemy ciężko obaj: Birara i ja...

Nassur uśmiechnął się znowu i zawołał:

— Siadaj obok, przyjacielu, i opowiedz mi o sobie...

Amra skinął na słonia, a ten z cichym mruczeniem wsadził go sobie na grzbiet.

Nassur z zaciekawieniem słuchał opowiadania nowego znajomego, chwilami wykrzykiwał zdumionym głosem lub wybuchał beztroskim, wesołym śmiechem.

Amra kazał Birarze iść na miasto.

Jechali więc ulicami Użżainu, a Hindusi na widok królewicza kłaniali się do ziemi lub nawet klękali przed nim. Zatrzymali się nad rzeką, gdzie mały kornak pomógł Nassurowi zejść ze słonia i pokazał mu, jak Birara się kąpie, co w zachwyt wprawiło syna maharadży.

Powróciwszy do pałacu i pożegnawszy królewicza, Amra puścił swego słonia na łąkę, a sam pobiegł do domu, bo spać mu się chciało straszliwie.

Tego dnia jednak nie sądzone mu widać było zażyć spokoju i wypoczynku.

Przysłano po niego z kancelarii pałacowej.

Ten sam opasły dostojnik, który chciał go skarcić za niestosowne odezwanie się do królewicza, rzekł do niego:

— Najjaśniejszy Nassur pragnie nabyć twego słonia, chłopcze!

— Birara nie jest do nabycia, dostojny panie! — odpowiedział Amra.

— Zrozum, że królewicz pragnie tego! — upomniał go urzędnik.

— Niech królewicz zrozumie, że ja nie pragnę sprzedania mego słonia! — odparł chłopak i spojrzał na mówiącego płonącymi oczami pełnymi uporu i stanowczości.

— To może źle się dla ciebie skończyć... — syknął dostojnik.

Amra nic nie odpowiedział, tylko mocniej zacisnął wargi i zmarszczył brwi.

W tej chwili wszedł biały sahib i ujrzawszy ponurą twarz chłopca, jął wypytywać o przyczynę złego humoru.

Dowiedziawszy się o życzeniu Nassura, Anglik wzruszył ramionami i rzekł:

— Zmusić kogoś do sprzedania majętności byłoby bezprawiem. Królewicz natomiast może wynająć słonia wraz z jego poganiaczem. Czybyś się zgodził na to, Amra?

Chłopak skinął głową i odparł:

— Praca jak każda inna! Zgadzam się, o ile mi zapłacą. Sahib już wie, że muszę pomagać rodzinie...

Anglik oznajmił urzędnikowi, że sam pomówi z maharadżą i wyszedł razem z chłopcem.

— Bądź spokojny, mały! — szepnął do niego. — Nie pozwolę cię skrzywdzić. Zresztą znam królewicza... jest to dobre, poczciwe dziecko... Wszystko się ułoży pomyślnie, Amra...

Chłopak podziękował sahibowi i powrócił do izby gościnnej.

Jeszcze raz nie udało mu się położyć, gdyż podano wieczerzę — smaczną i sutą.

Dopiero uporawszy się ze wszystkim, najedzony i senny, upadł na posłanie i usnął wreszcie jak kamień.