Słoń Birara - Ferdynand Ossendowski (biblioteka cyfrowa TXT) 📖

Jedna tylko dżungla znała prawdę, lecz i dżungla znikła prawie bez śladu...

Biały człowiek kazał brązowym ludziom ująć w dłonie ostre siekiery i rąbać wiekowe, rozłożyste drzewa...

Legła pokotem dżungla pełna uroku, błąkających się mgieł, jadowitych oparów i tajemnicy niezgłębionej...

Porzuciły ją zwierzęta, płazy i ptaki...

Tylko pająki, małe jaszczurki i nietoperze dochowały wierności rodzimej kniei i gnieździły się w szczelinach zmurszałych pni, stosach porąbanych gałęzi i w zwaliskach wyrwanych korzeni.

Tam i sam podnosiły swe korony samotne, rozczochrane palmy, niby płaczki nad grobami.

W bladej poświacie księżyca smutny i ponury widok roztaczał się na tym cmentarzysku...

Cisza zalegała porzuconą porębę, lecz cisza ta taiła w sobie bezdźwięczny szloch i westchnienia tęsknoty...

Wchodząc na spadzisty pagórek, Birara począł często przystawać.

Boki jego podnosiły się gwałtownie i opadały, więc Amra uczuł dziwny niepokój, nie mogąc pochwycić słuchem oddechu słonia.

Słabnący olbrzym zabrnął aż na sam szczyt.

Stał ze zwieszoną głową, poruszał uszami i nie węszył.

Birara wszystko już zrozumiał. Rozwiała się przed wzrokiem jego wielka tajemnica.

Umierający przybył do tych, co już odeszli byli na zawsze.

Wołali go od dawna głosem nieznanym, aż pojął i oto — przybył na zew.

Chwiejąc się i słaniając, Birara postąpił jeszcze kilka kroków.

Stanął tam, gdzie po raz pierwszy pracował z małym kornakiem.

Odwiedził był niegdyś to miejsce, gdzie, gnany miłością i tęsknotą za przyjacielem, szukał go i łkał beznadziejnie.

Przed zamglonym wzrokiem Birary skrzyło się milionami błysków srebrzyste morze; wyżej — migotały gwiazdy, niby niegasnące iskry pod namiotem nieba; niżej — bielała droga, którą po tysiąc razy przemierzył był tam i nazad, ciągnąc do tartaku ciężkie belki i kloce mahoniowe.

Słoń z wielkim wysiłkiem podał chłopakowi trąbę.

Lecz nie wytrzymała już ona ciężaru kornaka i opadła bezsilnie.

Amra zdążył jednak zeskoczyć. Z trwogą i troską zajrzał w oczy Birary.

Przymknięte do połowy drżącymi powiekami źrenice słonia patrzyły na niego łagodnie i smutno.

Olbrzymie ciało wzdrygnęło się nagle, zgięły się pod nim kolana, gwałtownie podniosły się boki, aż żebra wystąpiły mu pod skórą i opadły powoli z cichym poszumem głębokiego westchnienia.

Minęła jeszcze jedna, długa chwila, zanim Birara osunął się, piersią dotykając ziemi.

W niepojęty sposób ułożył się wygodnie pomiędzy grubymi pniami ściętych drzew, nagromadzonych stosów korzeni i gałęzi, sam do zwału szarej ziemi podobny.

Poruszył trąbą i objął kornaka.

Ten uklęknął i pochylając się nad nim, zaglądał mu w oczy, całował i szeptał dobre, łagodne słowa pociechy i otuchy, brzmiące troską i rozrzewnieniem.

Biała mgła zaścielała oczy Birary. Nie ruszał się wcale i nie oddychał już.

Amra czuł, jak trąba słonia słabnie, wiotczeje i opada powoli.

Wreszcie bezwładna i zimna wyciągnęła się w trawie, a wtedy chłopiec poczuł na twarzy lekki ciepły jeszcze powiew — ostatnią pieszczotę Birary...

*

Słońce wzeszło i zajrzało na porzuconą porębę.

Wśród sterczących, szarych, martwych pni suchych gałęzi i korzeni rozrzuconych w nieładzie leżał stary, chudy słoń.

Nieruchomy był zimny i martwy jak te pnie żałosne i gałęzie pleśnią zżarte. Olbrzymie ciało zwierza jak gdyby się rozpływało, wciskało coraz bardziej w ziemię... znikało.

W ciszy leśnego cmentarzyska, gdzie na próchno się rozspadały butwiejące konary dumnych niegdyś, niebotycznych drzew, biegł żałosny szloch.

To płakał mały kornak, syn Warory, „brat królewicza” Satpury.

Wzdychał, szlochał i nie słyszał, że coś szeptało do niego szmerem suchych liści i szelestem twardych zielsk:

— Życie moje było długie, pracowite i wierne, aż doszło do kresu... Ległem tu, bo jestem synem dżungli i ze szczątkami jej pragnąłem połączyć swe stare kości... Nie płacz, mały przyjacielu! Zakończyłem bieg mego życia, bo taka była wola Najwyższej Istoty... Bądź szczęśliwy i prawy, aby, stanąwszy kiedyś u kresu, dusza twoja zachować mogła spokój i pogodę — tę najmilszą Bogu modlitwę... Żegnaj, mały, dobry Amra...

Zgrzytały wysokie badyle, poruszane lekkim wiatrem porannym, dobiegał daleki, łagodny poszum morza.

Koniec