Kariera Nikodema Dyzmy - Tadeusz Dołęga-Mostowicz (gdzie można czytać książki za darmo txt) 📖

Dni biegły równe, pogodne i jasne. Dyzma zadomowił się w Koborowie i czuł się jak u siebie w domu. Wprawdzie zły był trochę na Ninę za jej stanowczość, z jaką upierała się przy zachowaniu wierności małżeńskiej aż do nadejścia chwili wyzwolenia, jednakże nie cierpiał z tego powodu. W naturze Nikodema Dyzmy nie leżała umiejętność silnych pragnień, nie mówiąc już o namiętnościach.

Jadł dobrze, spał dobrze i próżnował.

Czuł się z tym wszystkim znakomicie. Przytył nieco i opalił się, gdyż dla zabicia czasu włóczył się trochę po okolicy. Początkowo robił to konno, lecz po kilku wycieczkach doszedłszy do spostrzeżenia, że to strasznie trzęsie, chodził piechotą. Obejrzał jeszcze raz całe gospodarstwo, tartaki, papiernię, młyn, gdy go coś zaciekawiło, wypytywał oficjalistów266, którzy na jego widok zdejmowali czapki. Wiedzieli, że nie z byle kim mają do czynienia.

Otaczała Dyzmę atmosfera głębokiego szacunku i podziwu.

Jedynymi chmurami na błękicie tych jasnych dni były scysje267 z panną Kasią.

Wprawdzie awantury, wywoływane przez nią, dotyczyły raczej Niny, lecz nieraz mimochodem zawadzały i o Nikodema. W jednym wypadku — było to przy śniadaniu — gdy mu bardziej dopiekła, a każde jego zdanie wyszydzała bez miłosierdzia, Dyzma warknął:

— Zapomina pani, z kim ma pani do czynienia!

— Nic mnie to nie obchodzi — wzruszyła ramionami — ale szachem perskim pan chyba nie jest? Czy nie trapi pana mania grandiosa268?

Dyzma nie zrozumiał, lecz z wyrazu twarzy pani Niny wywnioskował, że musi to być wielka obelga. Poczerwieniał i nagle z całej siły wyrżnął pięścią o stół.

— Dość tego, smarkata! — ryknął.

Na stole z brzękiem podskoczyły nakrycia, a obie panie oniemiały.

Dopiero po chwili Kasia blada jak papier zerwała się i wybiegła. Nina nie powiedziała ani słowa, chociaż mina jej wyrażała zarówno aprobatę dla pointy Nikodema, jak i przestrach.

Zaaplikowanie tak radykalnego środka poskutkowało, lecz poskutkowało tylko zewnętrznie. Prawda, od tego dnia Kasia nie dokuczała mu więcej, lecz w jej oczach tym silniej żarzyła się nienawiść, która, wciąż się zbierając, musiała w końcu wybuchnąć.

Eksplozja nastąpiła dla obu stron nieoczekiwanie jednej niedzieli z rana.

Kunicki pracował w swoim gabinecie. Nina wyjechała do kościoła. Nikodem siedział w jej buduarze269 i oglądał albumy z fotografiami.

Na to właśnie weszła Kasia.

Jeden rzut oka wystarczył, by poznała, że trzymany przez Nikodema album zawiera wyłącznie niezliczoną ilość zdjęć Niny w różnych pozach, zdjęć robionych przez Kasię.

— Proszę to oddać, to moje! — zawołała, wyrywając mu album z impetem.

— Nie można grzeczniej?! — krzyknął Dyzma.

Chciała już wyjść, lecz to ją zatrzymało. Odwróciła się doń i przez chwilę milczała, lecz wyglądała tak, że Nikodem przygotował się do zasłonięcia twarzy przed spodziewanym uderzeniem, i tak, że miał ochotę chwycić ją w objęcia, przycisnąć te małe, wznoszące się w przyśpieszonym oddechu piersi, przemocą wycałować te roziskrzone oczy i drgające pełne wargi, z których wreszcie zerwały się chlaszczące jak bicz słowa:

— To jest podłość, podłość! Pan jest nikczemny! Pan ją zbezcześcił! Pan wdarł się do domu mego ojca, by uwieść jego żonę! Jeżeli pan nie wyniesie się stąd zaraz, przy pierwszej sposobności, obiję pana harapem270, jak psa! Drwię sobie z pańskiej pozycji socjalnej271, drwię z pańskich stosunków! Rozumiesz pan! Memu ojcu możesz pan tym imponować, nie mnie! Radzę panu po dobremu: wynoś się stąd, i to prędko!...

Głos jej stawał się coraz donioślejszy, a że drzwi w amfiladzie272 były pootwierane, dobiegł do uszu Kunickiego. Rozpłomieniona Kasia nie słyszała jego szybkich drobnych kroczków. Nie słyszał ich i Nikodem, zaskoczony żywiołowym wybuchem tej, zdawałoby się, spokojnej panienki.

Kunicki stanął w progu, a twarz jego skurczyła się wściekłością.

— Kasiu — powiedział cicho — proszę wyjść.

Nie ruszyła się z miejsca.

— Proszę wyjść — powtórzył jeszcze ciszej — masz przejść do mego gabinetu i zaczekać na mnie.

Mówił na pozór spokojnie, lecz w tym spokoju wisiał jakiś nieodparty nacisk. Kasia wzruszyła ramionami, ale jednak usłuchała rozkazu.

— Co tu było? — zapytał Kunicki Dyzmę.

— Co było? A to było — odparł ten — że pańska córka kazała mi się wynosić z pańskiego domu i zrugała273 mnie od ostatnich. Diabli ją wiedzą, czego ona chce ode mnie, ale jak mnie wyrzucają, to nie będę wracać oknem. A na pański ten... kontyngent274 i na podkłady kolejowe to może pan teraz pogwizdać, bo ja...

Kunicki chwycił go za rękę.

— Panie Nikodemie, przepraszam pana bardzo za moją córkę. Niech pan o wszystkim zapomni. Dziś jeszcze Kasia wyjedzie za granicę. Czy to da panu dostateczną satysfakcję?

— Satysfakcję... a co nawymyślała mi, to co?

— Mówię panu, kochany panie Nikodemie, dziś jeszcze wypędzę ją z domu.

Stary był coraz bardziej poirytowany i coraz spokojniejszy na zewnątrz. Wyciągnął do Dyzmy rękę i zapytał:

— No, zgoda?

Nikodem podał swoją.

Tegoż wieczora Kasia wyjechała. Nikt w domu nie wiedział, o czym mówił ojciec z córką w zamkniętym gabinecie. Ani on, ani ona nikomu nic o tym nie powiedzieli. W dodatku Kasia wyjechała nie żegnając się nawet z Niną. Jedyną w Koborowie istotą, z którą rozmawiała przed wyjazdem, była młodziutka garderobiana Irenka. Ta jednak opowiedzieć mogła tylko tyle, że panienka była bardzo zagniewana i że ją, Irenkę, obiecała sprowadzić do Szwajcarii.

Po tej burzliwej i brzemiennej w skutki niedzieli żadna już chmurka nie zaciemniała horyzontu Nikodema Dyzmy. Kunicki wysilał się na uprzejmość. Nina ani słowem nie wspominała o nieobecnej, bo sama czuła się teraz lżej i swobodniej.

Jeździła z Nikodemem samochodem na dłuższe spacery. Pływali łódką. Nie zmniejszyła się wszakże jej stanowczość i romans wciąż ograniczał się do rozmów, polegających właściwie na jej własnych monologach, oraz do przelotnych pocałunków. Wszelkie perswazje i namowy Nikodema nie odnosiły skutku.

Nie mógł zrozumieć powodów tego uporu. Tym bardziej, że od służby dowiedział się, iż pani Nina na noc zamyka się na klucz, a podobno robiła to zawsze, od samego niemal ślubu. Lokaj, który tych informacji Dyzmie udzielił, pokpiwał nawet nieznacznie z jaśnie pana, co po to z hrabianką się ożenił, żeby córce zrobić przyjemność.

Wszystko to Dyzmie wydawało się mgliste i tajemnicze. Postanowił sobie kiedyś przycisnąć Ninę do muru, by ta mu jasno wyłożyła275, co i jak. Tymczasem dowiadywał się od niej wielu szczegółów z życia jej własnego i jej rodziny. Gdy chodziło o sprawy dotyczące męża, Nina wykazywała zupełną nieświadomość interesów.

— Nic mnie to zresztą nie obchodzi — mawiała — to jest rzecz mężczyzn.

W każdym razie o tyle była zorientowana, że powtarzała Dyzmie, iż ich przyszłość od niego tylko zależy, gdyż ona własnego nie ma nic, nawet przysłowiowej koszuli.

Wprawiało to Nikodema w duże zakłopotanie, ponieważ nie miał najmniejszej nadziei zdobycia takiego majątku, jaki by wystarczał na zaspokojenie obecnych wymagań Niny. Zresztą nie zależało mu specjalnie na małżeństwie z nią. Owszem, podobała się mu bardzo, no i była wielką damą, nie byle co, hrabianka Ponimirska... Ale ewentualność ożenienia się z nią traktował jako rzecz nierealną, na równi z innymi swymi sukcesami ostatnich czasów.

Natomiast stan uczuć Niny nie budził w nim najmniejszych wątpliwości. Każdym gestem, każdym spojrzeniem i wreszcie niemal każdym słowem manifestowała swoją miłość.

Kunicki, jak wnioskował Dyzma, zbyt był zajęty interesami i zbyt mało przestawał276 z żoną, by mógł ich podejrzewać. Zresztą sam namawiał ich do wycieczek we dwójkę.

Po powrocie z jednej z takich wycieczek Nikodem zastał w hallu277 depeszę adresowaną do siebie. Otwierając ją był przekonany, że to wiadomość od ministra Jaszuńskiego. Spotkała go jednak niespodzianka: pod krótkim tekstem widniał podpis... Terkowskiego!

Nikodem czytał, a Nina zaglądała mu przez ramię. Depesza brzmiała: