Stalky i spółka - Rudyard Kipling (książki w bibliotece .TXT) 📖

— Och! — zawołał Beetle, parskając; prawie że się dusił. Nie odezwał się ani słowem, odkąd wyszli z sypialni.

— Czy któryś z was czytał kiedy książkę pt. Historia domu lub coś podobnego? Ja wypożyczyłem sobie raz taką książkę z biblioteki. Napisała ją Francuzka, jakaś Violette i coś tam jeszcze. Jest to przetłumaczone, rozumiecie, i bardzo zajmujące: dowiadujecie się z tego, jak się buduje dom.

— Jeśli ci tak bardzo na tym zależy, nie potrzebujesz daleko szukać, a tylko idź po prostu do tych domków, które się tam buduje dla straży nadbrzeżnej.

— Jak Boga kocham, to święta prawda! — Daj mi który jaką szóstkę!

— Nie bądź idiotą! Siedź tu i nie lataj po słońcu!

— Dajcie mi szóstkę!

— Słuchaj, Beetle, ty przed nami przeczież nic nie kryjesz, no nie? — zapytał M’Turk, dając mu szóstkę.

Mówił poważnie; Stalky działał często na własną rękę. M’Turk go czasem naśladował, ale w historii tego związku nie zdarzyło się ani razu, aby Beetle zrobił coś samodzielnie.

— Nie. Ja mam tylko myśl! — odpowiedział Beetle.

— Słuchaj, pójdziemy razem z tobą! — odezwał się Stalky, niby wódz, niedowierzający swym pomocnikom.

— Ja cię nie potrzebuję.

— Zostaw go — rzekł M’Turk. — Pewnie chce spłodzić jakiś poemat. Pójdzie teraz aż na brzeg morski układać go, a jak wrócimy do domu, od razu nam go wyrecytuje.

— Więc na co mu szóstki, Turkey? Bydlak zaczyna się robić zanadto samodzielny. Patrz, królik! Nie, tak, to kot, jak mamcię kocham! Strzelaj pierwszy!

W dwadzieścia minut później młody chłopiec w kapeluszu słomianym zsuniętym na tył głowy i z rękami w kieszeniach przyglądał się murarzom budującym nowy domek. Rozdawszy między nich garść strasznie czarnego tytoniu, otrzymał pozwolenie wejścia do domu, gdzie zaczął zadawać liczne pytania.

— Jazda! Ryp swoje wierszydła! — zawołał Turkey, wpadając wraz ze Stalkym do gabinetu.

Beetle pogrążony był w tomie Violet-le-Duca i przeglądał właśnie rysunki.

— Ale to ci była morowa szopa!

— Wiersze? Jakie wiersze? Ja przecie byłem w domku straży nadbrzeżnej!

— Nie ma wierszy? Kości ci połamiemy — rzekł Stalky, rozpoczynając ofensywę. — Widzę, że coś knujesz! Zgaduję po samym twym tonie!

— Wasz wuj Beetle — poeta starał się naśladować bojowy ton Stalky’ego — wasz wuj Beetle jest Wielkim Człowiekiem!

— O, przepraszam bardzo! To mu się tylko zdaje! Daleko ci do tego, Beetle! Wal go, Turkey!

— Wielki Człowiek! — charczał Beetle wyciągnięty na podłodze. — Wy — jesteście bezmózgie — uważajcie na krawatkę — bezmózgie gaduły. Ja jestem Wielki Człowiek! Uf! Słuchajcie pieśni mego triumfu!

— Beetle, moje złotko! — Stalky z całym rozmachem usiadł Beetle’owi na piersi. — My cię szczerze kochamy i ty jesteś naprawdę poetą. Jeżeli kiedykolwiek nazwałem twoje utwory ckliwymi bajdurzeniami, przepraszam cię, ale ty wiesz tak dobrze jak i my, że nic sam nie możesz zrobić, żebyś wszystkiego nie popsuł.

— Ja mam pomysł!

— I pokpisz całą sprawę, jeśli natychmiast nie powiesz wszystkiego wujowi Stalky’emu. No, wypluj to raz, skarbie mój, a my zobaczymy, co się da zrobić. Masz pomysł, ty blagierze jeden! Wiedziałem, że masz jakiś pomysł, jak tylko odszedłeś. Turkey mówił, że chcesz wiersze układać.

— Widziałem, jak się buduje dom. Dajcie mi wstać! Belki podłogi jednego pokoju, to belki sufitu pokoju, który się znajduje pod nim.

— Daj spokój tym głupim terminom technicznym!

— Ale kiedy to ten cieśla mi powiedział. Podłoga spoczywa na belkach, na tym poprzecznym wiązaniu, przez któreśmy pełzli, ale zatrzymuje się u przepierzenia. Otóż, gdyby się szło wzdłuż tego przepierzenia, jak my na strychu, jasna rzecz, że można by wsunąć, co by się żywnie chciało pod podłogę, między deski podłogi a łaty i tynk sufitu sali znajdującej się pod spodem. Popatrzcie, jak to narysowałem.

Pokazał im plan narysowany niezręcznie, ale wystarczający do wyjaśnienia sytuacji. Program szkoły nowoczesnej nie zawiera nic, co by się odnosiło do architektury, toteż żaden z nich nawet nie zapytał nigdy, czy przestrzeń między podłogą a sufitem jest pusta czy nie. Poza tym, co go bezpośrednio obchodzi, wychowanek liceum jest takim samym ignorantem jak dziki, którego tak uwielbia; prawda, że posiada również i przebiegłość dzikiego.

— Rozumiem — rzekł Stalky. — Sam przecie włożyłem w ten otwór rękę. No więc?

— No więc...? Nazywają nas śmierdzielami, prawda? Moglibyśmy im tam coś podsunąć — siarkę albo coś takiego, co by porządnie śmierdziało; pokazalibyśmy im, co to prawdziwy smród.

Beetle patrzył na Stalky’ego, który bawił się rysunkami.

— Coś, co by bardzo śmierdziało! — mówił Stalky z namysłem. A naraz jego twarz rozpromieniła się. — Ach, moi złoci, już mam! Smród straszliwy! Turkey! — tu skoczył na Irlandczyka. — Dziś popołudniu, jak Beetle odszedł: to wystarczy.

— Pójdź na mą pierś, aniele jasny! — zaśpiewał M’Turk, po czym obaj padli sobie w objęcia i tańcząc, wyśpiewał: „Co za cudny dzień! Hura! Hura! To wystarczy! To wystarczy!”.

— Zaraz! — zawołał Beetle. — Ja nie rozumiem!

— Ach, moje złotko, mamy, czego nam potrzeba. Mój Arturku miły, pacholę o duszy czystej, opowiedzmy naszemu słodkiemu Reginaldowi historię zdobycia tego morowego powietrza.

— Aż po apelu. Chodźcie!

— Słuchajcie! — oświadczył im szorstko Orrin, kiedy stawali do szeregu wzdłuż długiego muru sali gimnastycznej. — Uczniowie naszej klasy mają dziś jeszcze jedno zgromadzenie.

— A zgromadzajcie się, przyjaciele! — odpowiedział Stalky, myśląc o czym innym.

— Tym razem zgromadzenie jest w sprawie waszego zachowania się.

— Doskonale. Kłaniaj się im ode mnie... Jest! — huknął, usłyszawszy swe nazwisko i natychmiast galopem pognał korytarzem.

Stalky i M’Turk, skacząc jak kozy, w podskokach i susach poprowadzili zadyszanego Beetle’a ku drodze królików. Tam, spod kupy kamieni wyciągnęli zwłoki świeżo zabitego kota. Dopiero wówczas Beetle pojął i zrozumiał głęboki zmysł tego, co się miało stać, i podniósł swój głos, składając dzięki za to, iż są na świecie wojownicy tak mądrzy, jak Stalky i M’Turk.

— Tłusta jest ta stara kocica, co? — pysznił się Stalky. — Jak myślicie, długo potrwa, zanim się rozśmierdzi trochę w zamkniętej przestrzeni?

— Rozśmierdzi! Co za ordynarne wyrażenie! — wykrzyknął M’Turk. — Biedna kiciunia nie może wyzionąć ducha pod podłogą sypialni Kinga, abyś jej nie obsypał haniebnymi wyzwiskami.

— Ale dlaczego ona zdechła pod podłogą? — odezwał się Beetle, który myślał o przyszłości.

— Nie bój się! Nie będą o to pytali, jak ją znajdą!

— Kot może patrzeć na Króla. — M’Turk stoczył się ze wzgórza, śmiejąc się ze swego kalamburu. — Ty nie masz pojęcia, kiciuniu, jak olbrzymią usługę oddajesz trzem młodzieńcom o czystych duszach ożywionych wzniosłymi uczuciami.

— Będą musieli podłogę rozebrać, jak ją zechcą znaleźć — rzekł Beetle. — Jak to było, kiedy w numerze dziewiątym zdechł szczur. Zużyto całą kupę środków dezynsekcyjnych.

— To będzie dopiero smród! Morowy smród!

M’Turk aż się wił, kiedy wrócił na swoje miejsce. Nadzwyczajny komizm sytuacji zbił ich z nóg i związał w jeden splot.

— I pomyśleć, że to wszystko robimy — dla honoru klasy!

— A oni tam na zgromadzeniu sądzą teraz! — łkał Stalky, klęcząc w fosie, z głową zanurzoną w wysokiej trawie. — Słuchajcie! Trzeba wyciągnąć z kota kulę. Prędko. Im prędzej go podrzucimy, tym lepiej.

Natychmiast zabrali się przy pomocy scyzoryka do tej przykrej roboty; w trójkę (nie pytajcie, kto ukrył ścierwo pod swą kamizelką) ponieśli ofiarę, starając się jak najprędzej dostać do domu; Stalky w biegu układał dalszy plan kampanii.

Zachodzące słońce, rzucające szerokie plamy światła na dachy, widziało, jak w murze jednej z sypialń zniknęło trzech chłopców i jeden parasol. W pięć minut później chłopcy wrócili, oczyścili się starannie, umyli sobie ręce, uczesali się i zeszli na dół.

— Czy jesteś pewny, że wsunąłeś ją dość głęboko? — spytał naraz M’Turk.

— Powtarzam ci, wsunąłem ją na całą długość mego ramienia i parasola Beetle’a. To by było mniej więcej około sześciu stóp. Leży w samym środku tej wielkiej sypialni Kinga o dziesięciu łóżkach. Pierwszorzędna pozycja centralna — powiedziałbym. Jak się dobrze rozgrzeje, wykurzy tych chłopców, i Macréi, i Hartoppa. Wasz wuj Stalky jest Wielki Człowiek, jak Boga mego. Beetle, czy ty możesz sobie wyobrazić, jaki on jest Wielki Człowiek?

— Jakże? Przecież to ja pierwszy miałem ten pomysł, a tylko...

— Tylko, że bez wuja Stalky’ego nie potrafiłbyś go wykonać, nieprawdaż?

— Przez cały tydzień przezywali nas śmierdzielami! — mówił M’Turk. — Będą się teraz mieli z pyszna.

— Śmierdziel! Fuj! Śmierdziel! — doleciało z korytarza.

— A ona — już tam leży! — rzekł Stalky, opierając się na ramionach obu kolegów. — Leży — gotowa ich zaskoczyć. Naprzód zacznie do nich szeptać, jak gdyby im się tylko coś śniło, a potem zacznie cuchnąć! Rany Boga, co to będzie za smród! Zróbcie mi tę przyjemność i pomyślcie o tym przez dwie minuty!

Wrócili do pracowni, mało co mówiąc. A potem zaczęli się śmiać — jak tylko chłopcy śmiać się potrafią. Śmiali się, pokładając czoła na stołach, ześliznąwszy się ze stołków, przypadli twarzami do podłogi, śmiali się bez przerwy, wijąc się na krzesłach lub chwytając się półek z książkami; śmiali się do utraty tchu.

Na tę scenę nadszedł Orrin mający się z nimi rozmówić w imieniu całego domu.

— Nie zwracaj na nas uwagi, Orrin, siadaj. Nie wiesz nawet, jaką cześć i jaki podziw mamy dla twej osoby. Jest coś nieskończenie pociągającego w tym wysokim, czystym czole młodzieńczym, pełnym niewinnych, pacholęcych marzeń... Jak Boga kocham!

— Uczniowie mieszkający w naszej klasie polecili mi oddać wam to — rzekł Orrin.

To mówiąc, położył na stole złożony we czworo arkusz papieru i wyszedł z surową miną.

— To ich rezolucja! — domyślił się Beetle. — Niech który z was przeczyta. Mnie się śmiać chce na sam widok tego papieru.

Stalky ostrożnie powąchał papier i rozłożył go.

— Phi! Phi! Słuchajcie!