Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖
Krótki opis książki:
Niedola Nibelungów to pochodzący z XIII wieku epos bohaterski. W oryginale został zapisany w języku średnio-wysoko-niemieckim. Przetłumaczony na język polski pod koniec XIX wieku m.in. przez dra Ludomiła Germana.
Niedola Nibelungów to opowieść o rycerskim honorze, pojedynkach, tradycjach; gorącej miłości i zdradzie, podana na tle podboju Burgundii, walki o władzę, a także konflikcie świata chrześcijańskiego i pogańskiego. Tytułowi Nibelungowie swoją nazwę wywodzą od staroniemieckiego słowa Nebul oznaczającego mgławicę. Wiąże się ich z istniejącą w mitologii skandynawskiej krainą zmarłych — krainą mieszkańców mgieł. W utworze postacie legendarne przeplatają się z historycznymi wojownikami i władcami. Do tego średniowiecznego eposu odwoływali się często późniejsi literaci, był on również odwołaniem dla ideologii głoszących wyższość narodu niemieckiego.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Autor nieznany
- Epoka: Średniowiecze
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Niedola Nibelungów - Autor nieznany (biblioteka przez internet txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Autor nieznany
class="verse">Przyszli do niej, tam z nimi rozmawiała skrycie.
Stąd spłynął jeno smutek i boleść sowicie.
Mówiła tak do posłów: «Jeśli się sprawicie
Po mej woli, nagrodę wielką zasłużycie.
Powtórzcie w onym kraju wiernie moje słowa,
A czeka złoto na was i szata godowa.
Kogokolwiek z onych druhów na wormackim dworze
Ujrzycie, nie wyznajcie, iżem smutna może,
Albo strapienie jakie mam. Tego nie mówcie,
Rycerzy jeno onych ode mnie pozdrówcie.
Proście, by byli króla wezwaniu powolni,
A i moja się dusza od smutku uwolni.
Niech Hunnowie nie myślę, żem może sierotą,
Rycerzem będąc, ja bym jechała z ochotą.
A do brata Gernota takie nieście słowa,
Iż wierniejszego serca ziemia mu nie chowa.
Proście, niechaj drużynę przyprowadzi wierną
Do nas, a w naszej ziemi znajdzie cześć niezmierną.
Niech też wspomni Giselher, mój braciszek młody,
Żem nigdy z jego winy nie doznała szkody
Ni cierpienia, więc rada bym go mieć u siebie
I wiernem się ramieniem posłużyć w potrzebie.
Mówcie matce, iż cześć mam wszelaką bez sromu.
Zaś jeśli Hagen z Tronje chciałby zostać w domu,
Któż powiedzie, któż drogę pokaże im taki?
Jemu już od dzieciństwa znane huńskie szlaki».
Nie wiedzieli posłowie, czemu za Hagenem,
Tak stanowczo obstaje, ażeby nad Renem
Nie został. Ale powód wkrótce się wyjawił
I życia wielu dzielnych rycerzy pozbawił.
Otrzymali rozkazy i listy do drogi,
Hojnie zaopatrzeni mieli żywot błogi,
Na ciele im ozdobnie lśni szata wspaniała, —
Nareszcie ich królewska para pożegnała.
XXIV. Jak Werbel i Swemmel poselstwo spełnili
A gdy w nadreńskie kraje wysłał Ecel posły,
Już się z ziemi do ziemi wieści o tem niósły,
Z zaproszeniem na gody pobiegł szybki goniec
Wszędy. — Lecz tam niejeden smutny znalazł koniec.
Tymczasem z huńskiej ziemi jechali posłowie
Do Burgundii, z wezwaniem, ażeby królowie
Wszyscy trzej z całą swoich wojowników rzeszą
Do Ecela przybyli; więc w podróży spieszą.
A gdy do zamku Bechlarn po drodze wstąpili,
Usłużono im chętnie, przez nich polecili
Margrabiostwo rycerzom z burgundzkiej krainy
Pozdrowienie od siebie i córy jedynej.
Na odjezdnem znów posłów obdarzono hojnie,
By w podróży żyć mogli godnie i spokojnie;
Uoty synom wieli rzecz od Rydygiera,
Iż w jego sercu dla nich gości wierność szczera.
Dla Brunhildy też nieśli z sobą pozdrowienia,
Służby i pomyślności wszelakiej życzenia.
Wysłuchawszy, iść mieli znów w pochód daleki —
Gotlinda dla nich nieba błagała opieki.
Zanim bawarskiej ziemi granicznego słupa
Dosięgli, Werbel żwawy odwiedził biskupa,
Ale jakie on wieści słał swojej rodzinie
W nadreńskie kraje, tego pieśń nie mówi ninie.
Jeno złotem czerwonem hojnie obdarzywszy
Posłów, rzekł biskup Pilgrym: «Byłbym najszczęśliwszy,
Gdybym u siebie siostry mej oglądał syny.
Mnie tak trudno się wybrać nad Ren do rodziny».
Nie wiem, jakimi szlaki nad Renu wybrzeże
Dostali się, lecz srebro i strojne odzieże
Przenieśli cało, strzegła ich potęga pana,
Bo szlachetnego króla moc powszechnie znana.
Dwanaście dni jechali, aż nad Renem w mieście
Wormacji obaj grajki stanęli nareszcie,
A już król się dowiedział z dworzanami swymi,
Iż doń posłowie z obcej przybywają ziemi.
Więc rzecze pan znad Renu: «Któryż z was mi powie,
Z jakich to ziem ci obcy zjechali posłowie?
Kto oni zacz?» Lecz żaden z drużyny nie wiedział,
Aż ich obaczył Hagen z Tronje i powiedział:
«Patrzcież! Wnet się ciekawych nowin każdy dowie!
Poznałem ich, — to króla Ecela grajkowie.
Zapewne siostra wasza przysyła ich tędy.
Przyjąć ich każą słuszne dla Ecela względy».
A tamci już stanęli u podwoi sali,
Nigdy grajki tak hucznym pocztem nie jechali —
Powitał ich królewski wnet orszak usłużny
I wskazawszy gospody, sprzęt schował podróżny.
Mieli na sobie z drogi szatę tak wspaniałą,
Iż się w niej i przed królem mogli stawić śmiało,
Ale chcąc się na dworze pokazać inaczej,
Pytali, czy kto od nich suknie przyjąć raczy.
Znaleźli się też zaraz ludzie jednej miary,
Co chętnie skorzystali z łaskawej ofiary.
A z gości wnet się każdy w sutą szatę stroi,
Jak potężnego króla posłowi przystoi.
Więc kędy stał na sali króla tron wyniosły,
Za jego przyzwoleniem stawili się posły,
Hagen naprzeciw spieszył aż do progu sali
I wprowadził ich, — dzięki posłowie składali.
On pytał, bo był wielce ciekaw tej nowiny:
Jak tam zdrowie Ecela i jego drużyny?
A grajek odpowiedział: «Kraj w szczęście opływa
A ludek nasz, jak nigdy, wesela zażywa».
Przyszli do króla. Pełna była cała sala,
Jak najuprzejmiej jeno obyczaj pozwala,
Witać posły, przyjęcie takie ich spotkało;
Werbel ujrzał przy królu rycerzy niemało.
Gunter z uprzejmym wdziękiem zaraz ich powita:
«Witajcież w moim kraju, wy i wasza świta!
Witam was, których sztuka mężów rozwesela.
Mówcież, czy przybywacie z rozkazu Ecela?»
Na to Werbel oddając ukłon uniżenie:
«Pan i król mój zasyła szczere pozdrowienie,
Toż królowa wam mówi ustami mojemi;
Oni nas po przyjaźni ślą do waszej ziemi».
A możny król odpowie: «Szczerze się raduję!»
I o Ecla pomyślność jeszcze zapytuje
Posłów i o Krymhildy, siostry swojej, zdrowie.
«Zaraz was powiadomię!» — skrzypek mu odpowie.
«Pewnie na całym świecie znajdzie ludzi mało
Tak szczęśliwych, jak oni, mogę to rzec śmiało.
Służy szczęście rycerzom, krewnym i drużynie;
Cieszyli się, gdy do was jechałem tu ninie».
«Dzięki za pozdrowienie — król odrzec pospieszy —
Eclowi i Krymhildzie. Wielce mnie to cieszy,
Iż mu pomyślność wiernie służy w każdej sprawie.
Przyznam się, iż pytałem istotnie w obawie».
A tymczasem dwaj młodzi królowie przybyli,
Usłyszawszy o posłach dopiero w tej chwili.
Giselher do swej siostry przywiązany szczerze;
Rad ich widział i pierwszy zaraz głos zabierze:
«Pewnie byśmy was jeszcze witali weselej,
Gdybyście częściej do nas przyjeżdżać zechcieli,
Bo was tylu przyjaciół uprzejmych tu czeka,
Przyjazne serce, wierność szczera i opieka».
A Swemmel na to: «Wiemy, czego się spodziewać
Po was mamy! Lecz ani podołam opiewać,
Jak was czule pozdrawia Ecel i szlachetna
Siostra wasza. Im zawsze służy dola świetna.
Wspomina łaskę waszą i wierność królowa,
I w sercu wam prawdziwą miłość zawsze chowa,
A oto nas z poselstwem król Ecel przeznaczył,
Prosząc, aby dwór cały doń zajechać raczył.
Powtórzył nam swą wolę pewnie kilka razy
Możny Ecel i dał nam surowe rozkazy;
Mamy zapytać króla, czem obraził przecie
Ecel was, iż odwiedzić swej siostry nie chcecie?
Czemu dla was tak obcą ziemia Ecelowa?
Bo chociażby wam siostrą nie była królowa,
Można by przecież kiedyś nawiedzić sąsiada
Iżby się wielce cieszył z tego, król powiada».
Więc Gunter mu odrzecze: «Odpowiedź udzielę
Za dni siedm; usłyszę, co mi przyjaciele
Powiedzą. Wy tymczasem wróćcie do gospody,
Spocznijcie, a nie braknie żadnej wam wygody».
A Werbel jeszcze rzecze: «Jeśli to być może,
Prosimy, by nas przyjąć raczyła na dworze
Można pani Uota, zanim do gospody
Wrócimy». — Na to rzecze im Giselher młody:
«Jeżeli wola wasza, nikt wam nie zabroni.
Uraduje się wieścią, gdy zajdziecie do niej,
Matka, a siostrę moją mając na pamięci,
Ręczę wam, iż będziecie uprzejmie przyjęci».
Giselher do macierzy poprowadził gości.
Chętnie ich obaczyła pani, łaskawości
I cnót wszelakich pełna, i witała rada.
Począł Swemmul, jak dworska wymaga ogłada:
«Powolne służby swoje i wierność prawdziwą