Wesołe kumoszki z Windsoru - William Shakespeare (Szekspir) (książki dostępne online TXT) 📖
XV-wieczna Anglia. Sir John Falstaff poszukuje miłosnych wrażeń. Jego ofiarami padają dwie mężatki, pani Page i Pani Ford, które postanawia uwieść.
Nie wie jednak, że panie przyjaźnią się i bardzo szybko odkryją jego niecne zamiary. Kobiety decydują, że dokonają zemsty na Falstaffie. Uwodziciela spotykają niemiłe — choć dla przyjaciółek i dla czytelnika bardzo zabawne — sytuacje. Przy okazji miłosne rozterki związane z zazdrością i wielością adoratorów przeżywają bliscy wesołych kumoszek.
Wesołe kumoszki z Windsoru to jedyny dramat autorstwa Szekspira, którego akcja rozgrywa się we współczesnej mu rzeczywistości. Poza wartością rozrywkową i kunsztem artystycznym posiada również walor poznawczy — jest doskonałym obrazem obyczajowości epoki. Pierwsza publikacja tej komedii przypada na 1602 rok, ale wystawiana była zapewne już wcześniej. Była inspiracją dla innych artystów, m.in. dla twórców oper, np. Giuseppe Verdiego.
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Wesołe kumoszki z Windsoru - William Shakespeare (Szekspir) (książki dostępne online TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
Co tu począć? Jest tu szlachcic, drogi mój przyjaciel, a wstyd mój własny mniej mnie trwoży, niż jego niebezpieczeństwo. Wolałabym raczej widzieć go stąd daleko, niż mieć tysiąc funtów w kieszeni.
PANI PAGEPrzez Boga żywego! Skończ twoje: wolałabym raczej i wolałabym raczej; pamiętaj, że mąż twój o trzy stąd kroki; myśl, jak by go stąd wydobyć, bo w domu ukryć go nie można. — Jakże mnie zawiodłaś! — Patrz, widzę kosz — jeśli to jegomość nie wyjątkowej postaci, może się do kosza wcisnąć — przykryj go z wierzchu brudną bielizną, jakbyś wszystko do zolowania posyłała; — ale nie — teraz właśnie pora prania, każ twoim dwom sługom ponieść go na Daczetową łąkę.
PANI FORDZa gruby, aby się tu zmieścić: co tu począć?
Pokaż mi go, pokaż mi go! O, pokaż mi go! Zmieszczę się, zmieszczę się. Słuchaj rady twojej przyjaciółki; zmieszczę się.
PANI PAGECo? Sir John Falstaff? A twoje listy, kawalerze?
FALSTAFFKocham cię. Ratuj mnie tylko; pomóż mi wcisnąć się do kosza. Nigdy —
Chłopcze, pomóż nam przykryć twojego pana. Zawołaj twoich ludzi, pani Ford. A ty zwodniku, kawalerze!
PANI FORDHola, Janku, Robercie! Janku! Wychodzi Robin. — Wchodzą Służący Zabierzcie te brudy, a żwawo. Gdzie drążek? Co tam mruczycie pod nosem? Ponieście je do praczki na Daczetowej łące. W drogę, a żwawo!
Zbliżcie się, proszę. Jeśli podejrzenia moje są bezzasadne, śmiejcie się ze mnie, szydźcie ze mnie; zasługuję na to. — Co to i gdzie niesiecie?
SŁUŻĄCYJużci brudną bieliznę do praczki.
PANI FORDA tobie co do tego, gdzie ją niosą? Jeszcze tylko tego brakło, żebyś nos wścibiał do prania brudnej bielizny.
FORDDo prania brudnej bielizny! Chciałbym, żebyś się przódy sama wyprała. Brudy! brudy! brudy! Tak jest, brudy, zaręczam, brudy, jakich jeszcze żadna praczka nie wyprała, jak się o tym naocznie przekonacie. Wychodzą Służący z koszem Panowie, miałem sen tej nocy, i sen wam ten opowiem. Oto moje klucze; idźcie do moich pokojów, szukajcie, szperajcie, a znajdziecie. Zapewniam was, że wykurzycie lisa; czekajcie tylko, żebym mu wprzódy z tej strony zaskoczył. Dobrze — a teraz do nory!
PAGEUspokój się, dobry panie Ford. Sam sobie wielką krzywdę wyrządzasz.
FORDMasz rację, panie Page! — Idźmy teraz na górę, panowie; zobaczycie niebawem polowanie. Za mną, panowie! Wychodzi
EVANSFantastyczne to humory i zaztroście.
KAJUSZTo nie francuski moda; we Francji zazdrosny nie było.
PAGEIdźmy za nim, panowie; zobaczymy, jak się to wszystko skończy.
A co, czy nie dubeltowy96 figiel?
PANI FORDNie wiem, co więcej mnie bawi, czy wyprowadzenie w pole mojego męża, czy sir Johna.
PANI PAGEJak mu tam ciepło być musiało, gdy mąż twój pytał, co było w koszu!
PANI FORDWszystko mi się zdaje, że mu bardzo potrzebna będzie kąpiel; tak więc rzucenie do wody na dobre mu wyjdzie.
PANI PAGENa szubienicę z tym nieuczciwym urwisem! Chciałabym, żeby wszystkich podobnych hultai podobny los spotkał.
PANI FORDMąż mój, jak wnoszę, musiał mieć szczególne podejrzenie, że Falstaff był w jego domu, bo nigdy jeszcze nie widziałam go w takim paroksyzmie zazdrości.
PANI PAGEZrobię zasadzkę na wyświecenie tej rzeczy. Co do Falstaffa, trzeba mu jeszcze nowy figiel wypłatać, bo trudno, żeby jedno lekarstwo wyleczyło go z tej rozpustnej choroby.
PANI FORDCzy nie byłoby dobrze wyprawić do niego w poselstwie to głupie ścierwo, panią Żwawińską, z przeproszeniem, że go do wody rzucono, a z nową nadzieją, aby go tym sposobem przywabić na powtórne cięgi?
PANI PAGEZróbmy tak. Zaproś go jutro rano na ósmą godzinę, żeby mu dzisiejszą nieprzyjemność wynagrodzić.
Nie mogę go znaleźć. Kto wie, czy ten urwis nie chwalił się z rzeczy, których dopiąć nie mógł.
PANI PAGECzy słyszysz?
PANI FORDPięknie mnie traktujesz, panie Ford, nie ma co powiedzieć.
FORDTo prawda.
PANI FORDBodaj niebo zrobiło cię lepszym od twoich myśli!
FORDAmen.
PANI PAGESam ciężko się krzywdzisz, panie Ford.
FORDCóż robić? Muszę znieść wszystko.
EVANSJeśli tu jest kto w tym tomu, alpo w tych pokojach, alpo tych skrzyniach, albo szafach, niech Pan Póg otpuści moje grzechy w tzień sątu!
KAJUSZNa honor, i ja tak myślał, nikt tu nie było.
PAGEFe, fe, panie Ford! Czy się nie wstydzisz? Co za duch, co za diabeł myśl ci tę podszepnął? Nie chciałbym zapaść na tę chorobę za wszystkie skarby windsorskiego zamku.
FORDMoja w tym wina, panie Page, cierpię też za to.
EVANSCierpisz za złe sumienie. Żona twoja tak jest uczciwa kopieta, jakiej pym nie znalazł między pięcioma tysiącami i pięćset w totatku.
KAJUSZNa honor, widziałem teraz, że to uczciwa kobieta.
FORDNiech i tak będzie — obiecałem wam obiad — chodźcie ze mną do parku. Proszę was, przebaczcie mi; wyłożę wam później przyczyny, dla których to zrobiłem. A ty, żono, i ty, pani Page, proszę was, przebaczcie mi także, proszę was z całego serca, przebaczcie mi.
PAGEIdźmy, panowie, ale uprzedzam, że śmiać się z niego będziemy. Zapraszam was do mojego domu jutro na śniadanie; pójdziemy potem razem na ptaki, bo mam przedziwnego sokoła. Czy zgoda?
FORDZgoda na wszystko.
EVANSGdzie pędzie jeden, może rachować na mnie trugiego to kompanii.
KAJUSZGdzie byłem jeden lub dwa, to ja dorobiłem trzeci.
FORDProszę, panie Page, idźmy.
EVANSA ja cię teraz proszę, nie zapomnij o tym wszawym urwisie, gospotarzu.
KAJUSZDobry, dobry, na honor, z cały serca!
EVANSWszawym urwisie, który się ważył trwiny z nas stroić.
Ach, cóż więc począć?
FENTONPrzerwij ich rozmowę, pani Żwawińska; mój krewny sam przemówi w własnym interesie.
CHUDZIAKTrafię czy nie trafię, wolna próba.
PŁYTEKNie trać tylko serca.
CHUDZIAKNie, nie przestraszy mnie ona; tego się nie boję; ale wyznaję, że drżą pode mną łydki.
ŻWAWIŃSKAAnusiu, pan Chudziak chciałby z tobą kilka słów pogadać.
ANNAA jakże się miewa dobry nasz pan Fenton? Słówko, jeśli łaska.
Przybliża się, więc do szturmu, kuzynie! Chłopcze, pamiętaj, miałeś ojca —
CHUDZIAKMiałem ojca, panno Anno; stryj mój mógłby ci o nim zabawne opowiadać historie. Proszę cię, stryjaszku, opowiedz pannie Annie figiel, jak ojciec mój wykradł dwie gęsi z kojca.
PŁYTEKPanno Anno, synowiec mój kocha cię.
CHUDZIAKO kocham, jak jaką bądź inną pannę w całym hrabstwie Gloucesterskim.
PŁYTEKDa ci utrzymanie godne szlachcianki.
CHUDZIAKDam je, na przekorę wielkim i małym, dam, jak to szlachcicowi na zagrodzie przystoi.
PŁYTEKZapisze ci na grosz wdowi sto pięćdziesiąt funtów.
ANNAPozwól, dobry panie Płytku, niech sam dla siebie konkuruje.
PŁYTEKDziękuję ci za to, panno Anno, dziękuję ci za to pocieszające słowo. Panna Anna pragnie z tobą mówić, synowcze, więc was sam na sam zostawiam.
ANNACóż więc, panie Chudziaku?
CHUDZIAKCóż więc, panno Anno?
ANNAJaka jest twoja ostatnia wola?
CHUDZIAKMoja ostatnia wola? Do kroćset beczek! A to mi piękne żarty! Jeszcze, dzięki niebu, nie napisałem mojej ostatniej woli; jeszcze ze mną tak źle nie jest, dzięki Bogu.
ANNAChciałam powiedzieć, panie Chudziaku, czego ode mnie żądasz?
CHUDZIAKŻeby powiedzieć prawdę, osobiście, żądałbym od ciebie albo mało, albo nic. Lecz twój ojciec i stryj mój zrobili mi pewne propozycje; jeśli mi się to poszczęści, bardzo dobrze; jeśli nie poszczęści, to cóż robić? Daj panie Boże radość innemu! Zresztą oni ci lepiej powiedzą, jak stoją rzeczy; zapytaj twojego ojca, który się zbliża.
Dobry mój panie, nie gniewaj się na mnie.
PANI PAGEProszę cię, przestań córkę mą nawiedzać.
PAGEAdresuj się do pani Page, tylko śmiało.
FENTONWybaw mnie, matko, od głupiego męża.
PANI PAGENie bój się, mam ja lepszego na myśli.
ŻWAWIŃSKAMojego pana, doktora Kajusza.
ANNAŻegnam cię, pani, żegnam cię, Anusiu.
To moja sprawa, panie Fenton. Jak to, mówiłam, i ty chcesz rzucić twoje dziecko w objęcia jakiegoś tam głuptasa, lub jakiegoś doktora? Wiedz, panie Fenton, moja to sprawa.
FENTONNiech ci za to pan Bóg stokrotnie zapłaci! Uczciwe to serce; dla takiego serca gotowa kobieta w ogień się rzucić lub skoczyć do wody. A jednak pragnęłabym, żeby pan mój dostał Anusię, albo pragnęłabym, żeby ją dostał pan Chudziak, a prawdę mówiąc, pragnęłabym, żeby ją dostał pan Fenton. Co będę mogła dla wszystkich trzech zrobię, bo to wszystkim trzem przyrzekłam, a dane słowo, to rzecz święta, przede wszystkim dla pana Fenton. A teraz śpieszę z innym poselstwem od dwóch moich pań do sir Johna Falstaffa. Co za cielę ze mnie, że już tu tyle czasu straciłam! Wychodzi
SCENA VHola, Bardolf!
BARDOLFJestem, panie.
FALSTAFFPrzynieś mi kwartę wina, a dorzuć grzankę. Wychodzi Bardolf Dożyłem więc tego, żeby mnie wyniesiono w koszu i rzucono do Tamizy jak rzeźnicze podróbki? Jeśli raz jeszcze podobnego mnie co spotka, każę sobie z czaszki mózg wyjąć, omaścić i dać psu na kolędę. Toć te hultaje cisnęli mnie do wody z tak spokojnym sumieniem, jakby szło o utopienie ślepych szczeniąt, piętnaścioro jednym pomiotem; a dość rzucić oko na moją figurę, żeby się domyślić, iż mam pewną skłonność do zatonięcia; choćby woda była głęboka jak piekło, na samo dno pójdę.
Uwagi (0)