Komedia omyłek - William Shakespeare (Szekspir) (co można czytać .txt) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Komedia omyłek — wczesne dzieło Williama Shakespeare'a, nawiązujące do dzieł rzymskiego komediopisarza Plauta. Fabuła tej farsy oparta jest na motywie rozdzielonych bliźniaków, a właściwie ich dwóch par.

Mamy więc dwóch identycznych kupców i dwóch ich służących, którzy nie wiedząc o sobie znaleźli się w tym samym mieście. Co chwilę jeden jest mylony z drugim, co prowadzi do piętrzących się nieporozumień, w wyniku których jeden z kupców zostaje uwięziony, a drugi uznany za wariata. Ich problemy, spowodowane przez niefortunne zbiegi okoliczności, zostaną rozwiązane również za sprawą przypadku.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Komedia omyłek - William Shakespeare (Szekspir) (co można czytać .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

class="h4">ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Co? Nie mówiłeś, żem ci złota nie dał?

Czyś o obiedzie i pani nie gadał?

Czym ci nie dowiódł, jak mnie to bawiło?

DROMIO Z SYRAKUZY

Rad widzę, panie, żeś w dobrym humorze;

Lecz powiedz, proszę, co znaczą te żarty?

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Zaczynasz znowu? Znowu ze mnie szydzisz?

A więc z kolei skosztuj moich żartów.

Bije go DROMIO Z SYRAKUZY

Stój, panie! Widzę, żartujesz naprawdę,

Za jaki handel litkup mi ten dajesz?

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Że czasem z tobą mówię poufale,

W wesołej chwili z twych śmieję się błazeństw,

To już zuchwale bratać się chcesz ze mną

I w moje troski bezczelnie się wtrącać?

Gdy słońce świeci, niech komary brzęczą,

Lecz kiedy chmurno, niech w szpary się kryją.

Nim żarty zaczniesz, patrz na me oblicze,

Słowa twe stosuj do mego humoru

Lub kij metodę wpędzi ci do pałki.

DROMIO Z SYRAKUZY

Nazywasz to pałką, panie? Racz tylko twoją pałkę trzymać spokojnie, a metoda wejdzie sama do mojej głowy. Jeśli tak dłużej zostać mają rzeczy, wypadnie mi dla obrony nosić opałkę na głowie albo będę musiał szukać rozumu w ramionach. Proszę cię tylko, panie, powiedz mi, za co mnie bijesz?

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Czy nie wiesz jeszcze?

DROMIO Z SYRAKUZY

Nie wiem; wiem tylko, że mnie bijesz.

ATANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Czy mam ci powiedzieć za co?

DROMIO Z SYRAKUZY

Jeśli łaska; za co i dlaczego, boć, jak powiadają, każde „za co” ma swoje „dlaczego”.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Więc naprzód za to, żeś ze mnie śmiał szydzić;

Potem dlatego, żeś żart śmiał powtórzyć.

DROMIO Z SYRAKUZY

Ani pojmuję dlaczego i za co;

Tak może modnie wierną służbę płacą.

Z tym wszystkim dziękuję panu.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Dziękujesz mi? Za co?

DROMTO Z SYRAKUZY

Dziękuję panu za to coś, które mi za nic dałeś.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Poprawię się przy pierwszej sposobności i za coś nic ci nie dam. Ale dosyć tego na teraz; powiedz mi, czy obiad gotowy?

DROMIO Z SYRAKUZY

Nie, panie, jeszcze pieczeni brak tego, na czym mnie nie zbywa.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Czego jeszcze brak pieczeni?

DROMIO Z SYRAKUZY

Dobrego skropienia.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Będzie więc twarda?

DROMIO Z SYRAKUZY

To proszę, nie jedz jej, panie.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Dlaczego?

DROMIO Z SYRAKUZY

Bo jeżeli będzie twarda, to będzie niestrawna i gotowa zrobić cię cholerycznym, i znowu gotów byś mnie skropić zamiast pieczeni.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Doskonale. Naucz się żartować w właściwej porze. Jest czas na wszystko.

DROMIO Z SYRAKUZY

Śmiałbym temu przeczyć, gdyby pan mój nie tak był choleryczny.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Z jakich powodów?

DROMIO Z SYRAKUZY

Z powodów tak jasnych, jak jasna łysa czaszka samego tatusia Czasu.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Słucham.

DROMIO Z SYRAKUZY

Nie ma już czasu na odzyskanie włosów dla człowieka, który naturalnie ołysiał.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

A czy nie mógłby ich odzyskać przez kaucję i przysądy?

DROMIO Z SYRAKUZY

I owszem, składając kaucję za perukę a przysądzając sobie stracone włosy innego.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Dlaczego Czas tak skąpy włosów, choć to wyrost tak pospolity?

DROMIO Z SYRAKUZY

Bo zostawił to błogosławieństwo nierozumnym bydlętom, a co ludziom we włosach uskąpił, to im w dowcipie przysporzył.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Niemało jest przecie ludzi mających więcej włosów niż dowcipu.

DROMIO Z SYRAKUZY

Nie znajdziesz, panie, między nimi jednego, co by nie miał dosyć dowcipu na ich stracenie.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Utrzymywałeś jednak przed chwilą, że człowiek włosisty to prostaczek bez dowcipu.

DROMIO Z SYRAKUZY

Im większy prostak, tym prędzej gubi włosy, ale i on nie łysieje bez pociechy.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

A z jakiejż to przyczyny?

DROMIO Z SYRAKUZY

Z dwóch przyczyn, panie, i to zdrowych.

ANIYFOLUS Z SYRAKUZY

Tylko już, proszę, nie zdrowych.

DROMIO Z SYRAKUZY

Więc pewnych.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Nie bardzo chyba pewnych, bo rzecz w sobie zawodna.

DROMIO Z SYRAKUZY

No to niezawodnych.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Wymień je.

DROMIO Z SYRAKUZY

Pierwsza, że nie będzie już tracił pieniędzy na trefienie, a druga, że przy obiedzie nie będą mu w zupę wpadały.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Ale chciałeś mi dowieść, że nie ma czasu na wszystko.

DROMIO Z SYRAKUZY

I dowiodłem, dając za przykład, że nie ma czasu na odzyskanie włosów straconych przez naturalne wyłysienie.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Dowód to jednak niedostateczny, że nie ma czasu ich odzyskać.

DROMIO Z SYRAKUZY

Więc na dobitkę utrzymuję, że sam Czas jest łysy, a więc do końca świata będzie miał łysych towarzyszy.

ANTYFOIUS Z SYRAKUZY

Wiedziałem, że się na łysej skończy konkluzji. Lecz cicho! Kto tam znaki nam daje?

Wchodzą Adriana i Lucjana ADRIANA

O, tak jest! Bardzo dobrze, Antyfolu,

Udaj zdziwienie i marszcz chmurne czoło,

Chowaj uśmiechy dla innej kochanki,

Ja bowiem twoją nie jestem już żoną.

Lecz były czasy, w których przysięgałeś,

Że dla twych uszu nie było muzyki,

Dla ócz nie było pięknego widoku,

Dla twojej dłoni miękkiego dotknięcia,

Smacznej potrawy dla twego języka,

Gdym nie mówiła, nie patrzała na cię,

Nie tknęła ręki, nie podała potraw.

O, powiedz, mężu, powiedz mi, dlaczego

Tak się zmieniłeś dla samego siebie?

Dla siebie, mówię, gdyś się dla mnie zmienił,

Co jestem — w ciebie na wieki wcielona,

Jestem najlepszą ciała twego cząstką.

Z moich się objęć nie wydzieraj, błagam,

Bo wierzaj, drogi, łatwiej by ci było

W głębiny morskie kroplę wody spuścić,

Potem tę samą kroplę z głębin czerpnąć,

Nic nie ujmując i nic nie przydając,

Niż chcieć beze mnie ze mną się rozdzielić.

Jakby się twoje zakrwawiło serce,

Gdybyś usłyszał, żem wiarę złamała,

Że to dla ciebie poświęcone ciało

Splamił rozpustnik lubieżnym dotknięciem.

Wszak plułbyś na mnie, potrąciłbyś nogą,

Małżonka imię w twarz byś moją rzucił.

Wszeteczną skórę z czoła mego zdrapał,

Z niewiernej ręki ślubny odciął pierścień

I skruszył gniewnie rozwodu przekleństwem.

Wszak tak byś zrobił? Zrób więc, bo już pora.

Rozpusty plama ciało moje szpeci,

Zbrodnia bezwstydu we krwi mojej płynie;

Bo gdy mąż z żoną jedno tworzy ciało,

Z twych żył trucizna w me przecieka żyły,

Twoja niewiara mnie robi niewierną,

Lecz ty dochowaj przysiężonej wiary,

A wspólny honor zostanie bez skazy.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Do mnie to mówisz, pani? Ja cię nie znam;

Dwie ledwo godzin, jak jestem w Efezie,

Tak miastu twemu, jak słowom twym obcy,

Próżno cię słucham i drapię się w głowę,

Jestem za głupi, by twą pojąć mowę.

LUCJANA

Fe, bracie! Jaka zaszła w tobie zmiana?

Gdzieś się nauczył z żoną tak obchodzić?

Dromio, z jej woli, na obiad cię szukał.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Dromio?

DROMIO Z SYRAKUZY

Ja? ADRIANA

Tak jest. Mówiłeś z powrotem,

Że cię wychłostał, a chłostając wołał,

Że swego domu i żony swej nie zna.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Czy ty masz jaką z tą szlachcianką zmowę?

Powiedz mi cele waszego układu.

DROMIO Z SYRAKUZY

Ja, panie? W życiu mym jej nie widziałem.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Kłamiesz nędzniku, przed chwilą, na rynku

To samo słowo w słowo mi mówiłeś.

DROMIO Z SYRAKUZY

Jak żyję, panie, słów jej nie słyszałem.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Skądże by nasze wiedziała nazwiska?

Chyba przez jakie cudowne natchnienie.

ADRIANA

I nie masz wstydu z twoim niewolnikiem

Przeciwko własnej sprzysięgać się żonie?

Niech i tak będzie; to los jest mój twardy:

Ale do krzywdy nie przyrzucaj wzgardy.

Rób, co chcesz; wieczniem z tobą połączona:

Jak na wiąz ciska winograd ramiona,

Tak ja mą słabość twoją siłą wspieram,

Przez ciebie żyję i z tobą umieram.

Tylko mnie z tobą występnie rozdziela

Bluszcz przywłaszczyciel; pasożytne ziela

Nie ocinane tulą się do ciebie.

Piją twe soki, żyją o twym chlebie.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

na stronie

Do mnie te słowa stosuje szalone!

To chyba we śnie wziąłem ją za żonę.

Albo śpię teraz — wszystko jest marzenie,

Oczy i uszy osiadło złudzenie.

Póki się sprawa nie wyjaśni cała,

Chętnie przyjmuję, co fortuna dała.

LUCJANA

Leć, Dromio, nakaż zastawić wieczerzę.

DROMIO Z SYRAKUZY

na stronie

Odpuść nam Panie! Gdzie moje szkaplerze?

To nie są ludzie; to wróżek dzielnice;

Duchy, upiory, elfy, czarownice;

Jeśli rozkazu nie spełnię co prędzej,

Okrutną śmiercią zginę od tej nędzy.

LUCJANA

Co tam pod nosem szwargoczesz, próżniaku?

Stoisz jak głupi, przeklęty ślimaku.

DROMIO Z SYRAKUZY

Już ja nie Dromio, już nie ten, co byłem.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Dusząś się zmienił, jak ja się zmieniłem.

DROMIO Z SYRAKUZY

Zmieniłem, panie i duszą, i ciałem.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Masz twoją postać.

DROMIO Z SYRAKUZY

Nie, małpą zostałem. LUCJANA

Zostałeś osłem, a nie koczkodanem.

DROMIO Z SYRAKUZY

O, prawda, pani, i wzdycham za sianem.

Tak, jestem osłem, to rzecz dowiedziona;

Inaczej znałbym ją, jak mnie zna ona.

ADRIANA

Nie chcę być dłużej świata pośmiewiskiem

I nie chcę dłużej próżnych łez wylewać,

Gdy pan i sługa z cierpień moich szydzą.

Idźmy wieczerzać; Dromio, pilnuj bramy.

Pójdź ze mną, mężu, do mojej komnaty,

Z wszystkich dziś grzechów chcę cię wyspowiadać.

Jeśli kto przyjdzie o pana się pytać,

Powiedz, że wyszedł; nie wpuszczaj nikogo,

Pilnuj drzwi dobrze i bij się w potrzebie.

ANTYFOLUS Z SYRAKUZY

Czy jestem w piekle, na ziemi czy w niebie?

Czuwam czy marzę? Sam nie wiem, co robię.

Więcej wie o mnie, niż ja sam o sobie.

Muszę się teraz na wszystko z nią zgodzić,

Na chybił trafił w tej gęstej mgle brodzić.

DROMIO Z SYRAKUZY

Panie, naprawdę odźwiernym mam zostać?

ADRIANA

A dobrym, jeśli cięgów nie chcesz dostać.

LUCJANA

Czas obiadować; idźmy, Antyfolu.

Wychodzą

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/

AKT TRZECI SCENA PIERWSZA

Plac publiczny w Efezie

Wchodzą Antyfolus z Efezu, Dromio z Efezu, Angelo i Baltazar ANTYFOLUS Z EFEZU

Dobry Angelo, musisz mi przebaczyć;

Cierpką mam żonę, gdy się trochę spóźnię.

Powiedz, żem w twoim zabawił się sklepie,

By się przypatrzyć robocie łańcuszka,

Który przyniesiesz jutro bez ochyby.

Lecz patrz, ten hultaj bezczelnie powtarza,

Żem go na rynku spotkał i wyczubił,

Żądałem zwrotu tysiąca dukatów,

A własnej żony i domum się wyparł.

Powiedz, pijaku, jaki miałeś zamiar?

DROMIO Z EFEZU

Co wiem, wiem dobrze. Gadaj, co chcesz, panie.

Znaki twej ręki mam na pokazanie;

Pergaminową gdyby grzbiet był skórą,

A z twoich palców zrobiło się pióro,

Z własnego pisma mógłbyś się dowiedzieć,

Jaki mój zamiar, co chciałem powiedzieć.

ANTYFOLUS Z EFEZU

Chciałeś powiedzieć, żeś dziś osłem został.

DROMIO Z EFEZU

Tak wnoszę z tuzów, którem dzisiaj dostał.

Lecz osieł wierzga pod batoga dęciem,

Strzeż się więc, panie, przed osła wierzgnięciem.

ANTYFOLUS Z EFEZU

do Baltazara

Jakąś tęsknotę z twego widać czoła;

Może ją obiad mój rozpędzić zdoła;

Przynajmniej dobrej woli nam nie braknie.

BALTAZAR

Jej, nie przysmaków, dusza moja łaknie.

ANTYFOLUS Z EFEZU

Lecz dobra wola dana na śniadanie

Za kawał dobrej pieczeni nie stanie.

BALTAZAR

Lada gbur może pieczeń nam zastawić.

ANTYFOLUS Z EFEZU

A lada fircyk piękne słowa prawić.

BALTAZAR

Mało półmisków, a dobrych słów wiele

To mi jest bankiet, to mi jest wesele.

ANTYFOLUS Z EFEZU

Dla skromnych gości, skąpych gospodarzy.

Lecz przyjmij chętnie, co nam Pan Bóg zdarzy.

Lepszy traktament w każdym znajdziesz domu,

Lecz sercem nie dam ubiec się nikomu.

Co? Drzwi zamknięte? Ruszaj do jejmości,

Każ nam otworzyć i zapowiedz gości.

DROMIO Z EFEZU

Hej, Małgorzato, Zosiu, Basiu, Kasiu,

Cesiu, Ulisiu, Brygido, Joasiu!

DROMIO Z SYRAKUZY

za sceną

Koniu, kapłonie, dardanelski ośle,

Głupi fircyku i baranie-pośle,

Czy oszalałeś tyle dziewek wołać,

Gdy z jedną człeku trudno jest podołać?

DROMIO Z EFEZU

Cóż to za nowy hultaj drzwi tu strzeże?

Otwórz, bo pana niecierpliwość bierze.

DROMIO Z SYRAKUZY

Tam, skąd tu przyszedł, wrócić sobie może,

Bo zakatarzyć gotów się na dworze.

ANTYFOLUS Z EFEZU

Otwórz, hultaju, jeśli nie chcesz biedy.

DROMIO Z SYRAKUZY

Powiedz dlaczego, a powiem ci kiedy.

ANTYFOLUS Z EFEZU

Dlaczego? Głodni my na obiad przyszli.

DROMIO Z SYRAKUZY

Przyjdź inną razą, dzisiaj ani myśli.

ANTYFOLUS Z EFEZU

Co za zuchwalec śmie mi tu bez sromu

Przed własnym panem drzwi zamykać domu?

DROMIO Z SYRAKUZY

Zowię się Dromio, a dekretem nowym

Jestem odźwiernym tutaj tymczasowym.

DROMIO Z EFEZU

Godność i imię skradł mi łotr wierutny:

Imię niesławne, a urząd dość smutny,

A gdybyś tylko Dromiem był dziś z rana,

Twoje byś imię dał

Idź do strony:

Darmowe książki «Komedia omyłek - William Shakespeare (Szekspir) (co można czytać .txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz